ខេត្តលពបុរី
ខេត្តលពបុរី គឺជាខេត្តមួយ ស្ថិតនៅតំបន់កណ្តាល នៃប្រទេសថៃ ។ ខេត្តនេះត្រូវបានបែងចែកជាស្រុករដ្ឋបាលចំនួន ១១ ហើយស្រុកមឿងលពបុរី គឺជាទីរួមខេត្ត។ ដោយមានប្រជាជនជាង ៧៥០.០០០ នាក់ខេត្តនេះគឺជាតំបន់ធំជាងគេទី ៣៦ របស់ថៃនិងមានប្រជាជនច្រើនជាងគេទី ៣២
ប្រវត្តិ[កែប្រែ]
ខេត្តលពបុរី គឺជាខេត្តខ្មែរដែលចំណុះអោយសៀមក្នុងអំឡុង សតវត្សទី១៨ ដល់ សតវត្សទី១៩។
បច្ចុប្បន្នប្រទេសថៃ(សៀម)។
ពីដើមឡើយខេត្តនេះជាទីក្រុងដែលនៅភាគខាងជើង ក្រុងអយុធ្យា គ្រាដែលភូមាបានវាយនគរសុខោទ័យ រួចក៏មកតាំងរាជាធានីនៅលពបុរីនេះ។
ត្រូវបានគេស្គាល់ថា ឡាវ ក្នុងកំឡុងពេលជាច្រើននៃប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ខ្លួនឡបបូរីប្រហែលជាមានតាំងពីសម័យបុរេប្រវត្តិ។ ឈ្មោះល្វោប្រភពដើមនៅក្នុងនេះ មន ព្រះរាជាណាចក្រ ទ្វារវត្តី រយៈពេល (សតវត្សទី ៦ទី ១១ គ.ស ) ។ ការសញ្ជ័យខ្មែរនឹងសាងប្រាសាទដ៏គួរអោយចាប់អារម្មណ៍ជាច្រើននៅក្នុងទីក្រុងកំឡុងការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្មែរ។ លពបុរីប្រហែលជាបានរំដោះខ្លួនវាផ្ទាល់សម្រាប់ពេលវេលាមួយ, ដូចដែលវាបានផ្ញើទៅស្ថានទូតចិនក្នុងការឯករាជ្យនិង 1155. នៅក្នុង ១១១៥ វាបានផ្ញើទៅស្ថានទូត ១២៨៩ ទៅប្រទេសចិនផ្សេងទៀតនោះទេប៉ុន្តែឆាប់បានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃនគរថៃនៃ សុខោទ័យ ហើយក្រោយមក អយុធ្យា ។
ក្នុងសម័យអយុធ្យាព្រះមហាក្សត្ររម៉ារ៉ាធិបូ ទីខ្ញុំ បានបញ្ជូនព្រះ រ៉ាមស៊ួន (ក្រោយមកស្តេចរ៉ាមសួន) ធ្វើជាឧបា រាចា ដើម្បីឡើងសោយរាជ្យនៅលបបុរី។ នៅឆ្នាំ ១៦៦៦ ស្តេច នារាយណ៍ បានបញ្ជាឱ្យមាន ព្រះរាជវាំងថ្មីមួយដែល សង់នៅច្រាំងខាងកើតនៃ ទន្លេលពបុរី ហើយបានធ្វើឱ្យលពបុរីក្លាយជារាជធានីទី ២ របស់ប្រទេសដោយសារអយុធ្យាត្រូវបានហូឡង់គំរាមកំហែង ។ បន្ទាប់ពីស្តេចនរាយណ៍សោយទីវង្គត់ទីក្រុងនេះស្ទើរតែត្រូវបោះបង់ចោលហើយត្រូវវិនាស។
នៅឆ្នាំ ១៨៥៦ ស្តេច មង្គុត នៃរាជវង្សចក្រីបានបញ្ជាឱ្យជួសជុលវិមានរបស់ព្រះបាទនារាយណ៍ឡើងវិញ។ ទីបំផុតទីក្រុងនេះបានទទួលសារៈសំខាន់ឡើងវិញនៅឆ្នាំ ១៩៣៧ នៅពេលដែលសេនាប្រមុខ Plaek Phibunsongkhram បានជ្រើសរើសទីក្រុង លពបុរី ធ្វើជាមូលដ្ឋានយោធាធំបំផុតនៅក្នុងប្រទេសថៃហើយត្រូវបានគេសម្រេចចិត្តក្លាយជារដ្ឋធានីថ្មីរបស់ប្រទេសថៃបន្ទាប់ពីបញ្ចប់សង្គ្រាម លោកលើកទី ២ ។ [១]
ប្រាសាទ[កែប្រែ]
ទន្លេ[កែប្រែ]
មើលផងដែរ[កែប្រែ]
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
- ↑ យោងតាមវីគីភាសាអង់គ្លេង់ ១៩.១០.២០២១ ឯកសារនេះសរសេរមិនសូវបាន ច្បាស់