គង់ សំអឿន

លោក គង់ សំអឿន ជាតារាភាពយន្តខ្មែរម្នាក់ដែលមានប្រជាប្រិយភាពជាងគេក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ ទី៦០ និងទី៧០ ។ មហាជនខ្មែរទូទៅដែលមានអាយុ៤០ឆ្នាំឡើង គឺសុទ្ធតែបានស្គាល់លោកគង់ សំអឿន យ៉ាងច្បាស់តាមរយៈខ្សែភាពយន្តជាច្រើនដែលលោកបានសម្តែង ។

គង សំអឿន
ឯកសារ:Kong Sam Oeun.jpg
កើត	គង់ សំអឿន ១៩៤៧
ស្លាប់	១៩៧៦ (២៩-៣០ឆ្នាំ)
សញ្ជាតិ	ខ្មែរ
អាជីព	តារាសម្តែង

លោកជារៀមច្បងរបស់ប្អូនប្រាំនាក់ ដែលជាតារាភាពយន្តទាំងអស់ រួមមាន៖

• លោកគង់សំអាត
• គង់ឡុច
• គង់ចន្ថា
• គង់សុភណ័ និង
• គង់សុភី។

លោក គង់ សំអឿន មានរូបរាងខ្ពស់សង្ហា បើពិនិត្យផ្នែកនីមួយៗនៃមុខមាត់របស់លោក គឺមិនមានអ្វីលើសគេទេ ភ្នែកលោករាងតូចម្ខាង ច្រមុះពៀចបន្តិច មាត់រាងវៀចបន្តិច ដំណើរលោករាងប៉ែលបន្តិច តែបើពិនិត្យសរុបមកស្រាប់តែឃើញលោកស្រស់អស្ចារ្យមានអំណោយទាន ក្រៃលែង មានស្រីៗជាច្រើនវង្វេងនឹងរបៀបញញឹមរបស់លោក គឺញញឹមមួយចំហៀងមាត់ដ៏គួរឱ្យទាក់ទាញ ។ ដោយសារលក្ខណៈពិសេសនេះហើយ ដែលលោកបានក្លាយជាបុរស “សម្បូរស្នេហ៍” យ៉ាងខ្លាំង ។

លោកគង់ សំអឿន សម្បូរមិត្តស្រីណាស់ តែក៏មានពេលខ្លះ លោកដេកមិនលក់បក់មិនល្ហើយ ដោយសារ “ពួកនាង” ដែរ ។ មិនតិចដងទេដែលគេបាន “ស្ទាក់ផ្លូវ” លោក ដើម្បីគំរាមថា ឈប់ទាក់ទងនាងនេះ ឬនាងនោះ ព្រោះនាងជារបស់អញ។ តែជាការធម្មតាទេ លោកមិនដែលគិតថាជារឿងធំដុំ ព្រោះលោកមិនដែលទៅអូសទាញនាងណាមួយទេ គឺពួកនាងមករកលោកដោយខ្លួនឯងទេតើ មានពេលខ្លះលោកត្រូវបាត់បង់ពេលវេលា ដើម្បីតែរត់គេច “ពួកនាងជំទាវ” ទាំងនោះទៀតផង ។ អ្នកស្រី ប៉ូ ផល ជាម្តាយរបស់លោក គង់ សំអឿន ធ្លាប់បាននិយាយរៀបរាប់កាលពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៩០ថា “អឿន កូនខ្ញុំស្លូតណាស់ សុភាពណាស់ គេជាមនុស្សមិនសូវចេះនិយាយស្តី ភាគច្រើនរបស់កាយវិការគេ គឺញញឹម ។ អឿន ស្រឡាញ់ប្អូនៗណាស់ គេតែងផ្គត់ផ្គង់ថែទាំម្តាយ និងប្អូនៗជារហូត។ ខ្ញុំមិនដឹងថា គេមាននិស្ស័យសិល្បៈនេះ តាំងពីពេលណាមកទេ ព្រោះកាលណោះ ខ្ញុំរស់នៅពោធិចិនតុង ែតអឿន, អាត និងឡុច បីនាក់បងប្អូននាំគ្នាមកស្នាក់នៅរៀនផ្ទះឪពុកមា ធ្វើគយនៅភ្នំពេញ ។ លុះត្រាតែគេមានឈ្មោះល្បីល្បាញហើយ ទើបខ្ញុំនិងឪពុកគេបានដឹង ។ ឪពុកគេជាអ្នករដ្ឋការ ថ្វីបើមានកូន៦នាក់សុទ្ធតែប្រុស តែគាត់តឹងរឹង បិទសេរីភាពកូនប្រៀបដូចកូនទាំងនោះជាស្រី ។ គាត់មិនចូលចិត្តនឹងឱ្យកូនមានមិត្តភក្តិចុះឡើងផ្ទះ គាត់មិនចូលចិត្តឱ្យកូនក្លាយទៅជាអ្នកកុនល្ខោនទេ គឺគាត់តម្រូវថា កូនម្នាក់ៗត្រូវតែខិតខំរៀនសូត្រ ។ អឿន តែងត្រូវ “រំពាត់” ជាញយដង អំពីរឿងចំណូលចិត្តជាអ្នកសិល្បៈនេះ ។ ដោយដឹងនិស្ស័យចិត្តឪពុកដូច្នេះ កូនៗនាំគ្នាលាក់មិនឱ្យឪពុកម្តាយដឹងពីរឿងលេងកុនទេ ។ គិតទៅកាលណោះ ខ្ញុំអាណិតកូនណាស់ កូនចង់ដើរតួកុន ចង់ល្បី សុខចិត្តទៅខ្ចីអាវធំពីបងប្រុសជីដូនមួយពាក់ស័ក្តិ៤ខាងអាកាសចរណ៍ ដោយកុហកថាទៅញ៉ាំការ តាមពិតមិនមែនទៅញ៉ាំការឯណា គឺយកទៅថតកុនសោះ ។ អឿន ខ្ចីញយខ្លាចចិត្តបង ប្រើឡុចឱ្យទៅខ្ចីម្តង ទាល់តែបងប្រុសឆ្ងល់ថា ហេតុអីក៏ពួកវាសម្បូរគេហៅការម្ល៉េះ បានជាខ្ចីអាវខោមិនចេះឈប់សោះ ។ នឹកដល់ត្រង់នេះខ្ញុំអាណិតកូនណាស់ ហេតុតែចង់ល្អ ចង់ល្បី សុខចិត្តកាត់កេរ្តិ៍កាត់ខ្មាស ភូតកុហក រហូតដល់គេល្បីល្បាញ ។ ខ្ញុំនៅចាំថា គ្រាន់តែអាវធំដែលគេកាត់ពាក់សម្តែងមានគ្រប់ពណ៌ គ្រប់ម៉ូតដាក់តម្រៀបក្នុងទូខោអាវប្រៀបដូចហាងសម្លៀកបំពាក់ ។ អឿន ស្លៀកពាក់អីក៏សម ក៏ស្អាត សម្លៀកបំពាក់ដែលអឿនកាត់ពាក់ អ្នកណាឃើញក៏ស្រឡាញ់ ក៏សុំយកម៉ូតតាមដែរ ។ ខ្ញុំនៅនឹកឃើញថៃ្ងដែលខ្ញុំនិងប៉ាវាដឹងថា កូនជាតួកុន ។ ថៃ្ងមួយអឿន យកសំបុត្រអញ្ជើញបី-បួន មកអញ្ជើញខ្ញុំនិងឪពុកវាឱ្យទៅមើលកុនរឿង “សព្វសិទ្ធ” ។ ពេលទៅដល់មុខរោង ឃើញគេគូររូបតាំងធំៗ ឪពុកវាលាន់មាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា “ម៉ែវាអាតួនេះដូចកូនយើងដល់ហើយ” ខ្ញុំក៏ងក់ក្បាល ព្រោះដូចមែន គ្រាន់តែរូបនោះធំជាង ហើយស្លៀកពាក់បុរាណទៅ ក៏ស្អាតជាង ។ លុះដល់ពេលចូលក្នុងរោង េយីងបានឃើញឈ្មោះដែលគេដាក់ពីក្រោមរូបតាំងលំអរោង ឪពុកវាលាន់មាត់ស្រឡាំងកាំង យីឈ្មោះក៏ដូចកូនយើងទៀត តិចលោវាទៅ... ហើយចុះវាទៅថតកុនពីអង្កាល់ ?...ទាំងពីរនាក់លែងមានយោបល់តទៅទៀត ហើយក៏មើលរឿងរហូតដល់ចប់ ។ ដំបូងឪពុកខឹងណាស់ ទ្រាំស្ទើរមិនបាន ពេលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដើម្បី “ជេរ” ឱ្យអស់ចិត្ត ។ តែដោយអ្នកអង្គុយក្បែរយើងនោះ សរសើរមិនដាច់មាត់ ឯសាច់រឿងក៏ល្អមើល តួសម្តែងក៏សម ឪពុករបស់គេក៏លែងមាត់តែម្តង ។ អឿនគោរពកោតខ្លាចឪពុកណាស់ ពេលឪពុកហៅអឿនមកសួរ អឿនសារភាពថា ដោយសារចាងហ្វាងផលិតកម្មមកអង្វរខ្លាំងពេក ទើបសុខចិត្តលេង ហើយក៏មិនចោលការរៀនសូត្រដែរ...ទើបឪពុកនៅស្ងៀមលែងមាត់លែងក គ្រាន់តែមិនសូវសប្បាយក្នុងចិត្ត ។ ខ្ញុំក៏យល់ដែរថា ប្តីខ្ញុំគាត់ជាភូឈួយរបស់ លោកញឹក ជូឡុង។ លោកជាអ្នករៀនសូត្រចេះដឹង ហើយជាតន្ត្រីករម្នាក់ ដែលមានជំនាញខាងកូតវីយូឡុង និងចូលចិត្តភ្លេងខ្មែរ ភ្លេងមហោរីណាស់ តើហេតុអីដល់ពេលកូនក្លាយជាអ្នកសិល្បករភាពយន្ត ដែលលោកបែរជាមិនចង់ឃើញទៅវិញ ។ ក្រោយមក ពេលដែលអឿនមានលុយកាក់បានទិញផ្ទះមួយឱ្យគាត់នៅក្រៅក្រុង ធ្វើស្រែចម្ការដាំដុះតែម្នាក់ឯង ដោយធ្វើមិត្តជាមួយនឹង “ចប” ឯខ្ញុំនិងកូនៗរស់នៅជាមួយអឿននៅផ្ទះវីឡានៅផ្លូវភ្លោះសព្វថៃ្ង (ផ្ទះទូតគុយបា) នេះឯង រហូតដល់ថៃ្ងបែក៧៥” ។ លោក គង់ សុភី ដែលត្រូវជាប្អូនប្រុសរបស់លោក គង់ សំអឿន ក៏បាននិយាយបន្ថែមទៀតថា “បងប្រុសជាបុរសសុភាពណាស់ នៅខាងក្រៅ មិនដូចជានៅក្នុងកុនដែលទស្សនិកជនឃើញថាគាត់ “ខិល” ចំណាប់នោះទេ ។ គាត់ជាមនុស្សតិចមាត់តិចក តែស្រឡាញ់ប្អូនៗ និងចូលចិត្តក្មេង ។ ពេលគាត់ទៅសម្តែងនៅជនបទឆា្ងយៗ គាត់តែងចូលផ្សារដូរលុយរាយដើម្បីចែកឱ្យក្មេងៗ កូនចៅ អ្នកភូមិពេលដែលមកចោមរោមមើល ។ ពេលគាត់ផាត់មុខ មានក្មេងៗមករោមជុំ គាត់តែងលើកក្មេងណា ដែលតូចជាងគេមកដាក់លើភ្លៅបណ្តើរ ផាត់មុខបណ្តើរ ។ គាត់មិនដែលសម្តែងកិរិយា ឱ្យឃើញនូវការស្អប់ខ្ពើម ឬ ខ្លាចប្រឡាក់នឹងដៃជើងរបស់ពួកក្មេង ដែលកខ្វក់នោះឡើយ ។ ចាស់ទុំជិតខាងក៏ដូច្នេះ ស្រឡាញ់ចូលចិត្តគាត់គ្រប់ៗគ្នា ។ ចរិតរបស់គាត់គោរពចាស់ ស្រឡាញ់ក្មេង ព្រោះគាត់ក៏គ្មានកូន ។ ប្រពន្ធមិនរៀបការរបស់គាត់ គឺ បងរ៉េន គាត់ស្រឡាញ់ថែថួនពួកខ្ញុំជាប្អូនៗណាស់ ហើយក៏មិនដែលប្រច័ណ្ឌហួងហែងបងប្រុសទាល់តែសោះ ។ ប្តីទៅណាក៏ទៅៗ ប្រពន្ធនៅផ្ទះថែថួនប្អូនៗ មើលថែម្តាយក្មេក ដូចជាភរិយាពេញច្បាប់ដទៃដែរ ដោយសារតែទឹកចិត្តដ៏ប្រពៃនេះហើយ ទើបបងអឿនគាត់មិនដាច់ចិត្ត ចេះតែរស់នៅជាមួយរហូត ទោះជាមានខិលខូចខាងក្រៅខ្លះ ក៏គាត់មិនចោលប្រពន្ធដ៏ល្អនេះដែរ ។

បងអឿនគាត់ចាប់ល្បីខ្លាំងពីឆ្នាំ១៩៧០ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧៥តែម្តង ។ គាត់បានទៅចូលរួមក្នុងមហោស្រពភាពយន្តភូមិភាគអាស៊ី នៅហុងកុង សាំងហ្គាពួរ និងទីក្រុងបាងកក ។ កាលនោះទៅជាក្រុមដោយមាន សមាជិក៦នាក់ គឺបងគង់ សំអឿន, បង គង់ សំអាត, លោកជា យុទ្ធថន, លោកណុប ណែម, អ្នកស្រី គឹម ណូវ៉ា និងអ្នកស្រី សោម វណ្ណសូដានី ។ គ្រប់ប្រទេសគឺសុទ្ធតែបានទទួលពានរង្វាន់ទាំងអស់ ។ ចន្លោះពេលនោះដែរ បងអឿនបានទៅថតខ្សែភាពយន្តឱ្យលោក លី ប៊ុនយីម ដែលថតនៅប្រទេសទាំងបី ហុងកុង ថៃ និងខ្មែរ គឺ រឿង “ឯណាប្រពន្ធខ្ញុំ?” តួស្រីគឺអ្នកស្រី វីរៈតារា អតីតៈភរិយាលោក លី ប៊ុនយីម ។ កាលណោះបងប្រុសបានចងមិត្ត ជាមួយតារាឯកក្នុងក្រុមហ៊ុនសាវប្រាឌ័រ មានលោក ជាង តាវវ៉េ, ទីលុង, ឈិន ក្វាន់ថៃ ជាដើម ។ លោកគង់ សុភី បានបង្ហាញការសោកស្តាយថា “ប្រសិនបើបងប្រុសខ្ញុំកុំគិតគ្រួសារពេក កុំស្រឡាញ់បងប្អូនពេក ម្ល៉េះគាត់មិនស្លាប់ទេ ព្រោះនៅឆ្នាំ១៩៧៥ គាត់បានទទួលកុងត្រាថតបីរឿងជាមួយក្រុមហ៊ុនបរទេស ហើយគេបានបង្ខំឱ្យគាត់ទៅក្នុងពេលឆាប់ៗ ដើម្បីចាប់ផ្តើមថតនៅ ប្រទេសថៃ, តែដោយបងប្រុសខ្ញុំគិតថា ទៅម្តងនេះរយៈពេលយូរ នៅរង់ចាំជួបជុំគ្រួសារនៅភ្នំពេញ រហូតដល់ចូលឆ្នាំខ្មែរហើយសិនសឹមទៅ...។ ដឹងអីព្រឹត្តិការណ៍១៧មេសា បានធ្វើឱ្យគម្រោងការនោះ ត្រូវរលាយ ហើយបងប្រុសត្រូវបាត់បង់ជីវិតយ៉ាងខ្លោចផ្សាទៀត ។ ខ្ញុំនៅចាំបានថា គ្រួសារខ្ញុំទាំងអស់ត្រូវគេជម្លៀស ឱ្យចេញទៅតាមផ្លូវតាខ្មៅស្អាង ព្រែកតូច ។ បងអឿនខ្ញុំស្លៀកខោចែវ ពាក់អាវយឺត បង់កក្រមាមួយ ពាក់ស្បែកជើងផ្ទាត់រុញឡានចេញទៅ ។ បងគង់ ឡុច មានប្រពន្ធកូនខ្ចី, បងគង់ ចន្ថា មានប្រពន្ធកូនកាត់បារាំង កូនបីនាក់ ។ តាមផ្លូវបងអឿនខំលាក់មុខដែរ តែទៅដល់ណាក៏គេស្គាល់ ។ យើងទៅរស់នៅស្រុកស្អាងព្រែកតូចរយៈពេលប្រហែលពីរខែ គេ (ខ្មែរក្រហម) យកបងអឿនទៅ ។ ខ្ញុំចាំបានថា ថៃ្ងនោះម៉ែ និងបងរ៉េនប្រពន្ធបងអឿននាំគ្នាទៅគក់ខោអាវនៅមាត់ទន្លេ ។ ខ្ញុំលីងពោត ដាក់ស្ករឱ្យបងហូប ។ បងអឿនកំពុងអង្គុយហូបពោតលីង ឪពុកខ្ញុំអង្គុយជក់បារីនៅក្បែរនោះ ស្រាប់តែមានពួកយោធាអាវខ្មៅពីរនាក់ជិះម៉ូតូសេអិល ចូលមកប្រាប់ថា “គណៈតំបន់សុំជួបមិត្តអឿនជាប្រញាប់” បងអឿន ខ្លួនទទេទាញអាវយឺត ហើយលាឪពុកខ្ញុំ អង្អែលក្បាលខ្ញុំ ជាចុងក្រោយក៏ឡើងម៉ូតូ សេអិល ពីក្រោយអ្នកឌុប ។ អាម្នាក់ទៀតកាន់កាំភ្លើងអង្គុយជាប់ពីក្រោយ ។ តាំងពីថៃ្ងនោះមក បងប្រុសខ្ញុំក៏បាត់ស្រមោលលែងឃើញត្រឡប់មកផ្ទះ។ ក្រោយមក ឮគេលួចប្រាប់ថា គាត់ត្រូវគេបណ្តើរមកនៅម្តុំកោះគ ហើយប្រហែលជាគាត់ត្រូវស្លាប់នៅទីនោះ។ ម្តាយខ្ញុំរីងរៃដើររកកូនដូចមនុស្សឆ្កួត ។ បងប្រុសខ្ញុំទាំងបីនាំគ្នារត់ទៅខេត្តកំពង់ធំ ហើយត្រូវបែកគ្នាអស់ ។ សព្វថៃ្ងខ្ញុំនៅសល់តែបងប្រុសម្នាក់គត់ ដែលភៀសខ្លួនរួចទៅកាណាដា ឯបងអាត បងភ័ណ ត្រូវស្លាប់នៅកំពង់ធំ បងចន្ថាទាំងប្រពន្ធត្រូវស្លាប់នៅភ្នំលាជ ។ ជីវិតគ្រួសារខ្ញុំ ដែលសុទ្ធតែជាតារាភាពយន្ត បានឆ្លងកាត់ជីវិតឈឺចាប់ព្រាត់ប្រាសចម្លែកខុសគេ ។ ខ្ញុំស្អប់ព្រឹតិ្តការណ៍១៩៧៥ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧៩ណាស់ ព្រោះខ្ញុំបាត់បង់នូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំត្រូវមាន បាត់បង់លំនឹងផ្លូវចិត្ត ដោយការស្រណោះអាល័យបងៗ ដែលជាតារាដ៏ភ្លឺចិញ្ចាច នៃពិភពសិល្បៈភាពយន្តខ្មែរ ប្រសិនបើពួកគាត់នៅរស់ ម្ល៉េះអាចជួយខ្មែរផ្នែកវិស័យនេះឱ្យបានល្អប្រសើរឡើងថែមទៀត មួយចំណែក ៕