តៃវ៉ាន់

កែប្រែតំណភ្ជាប់
Pp-move-indef
ពីវិគីភីឌា
"សាធារណរដ្ឋចិន" បញ្ជូនបន្តមកទីនេះ។ ចំពោះសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិន សូមមើល ចិន។ ចំពោះការប្រើប្រាស់ផ្សេងៗ សូមមើល សាធារណរដ្ឋចិន (អសង្ស័យកម្ម) និង តៃវ៉ាន់ (អសង្ស័យកម្ម)។

សាធារណរដ្ឋចិន
中華民國 (ភាសាចិន)
Zhōnghuá Mínguó (ភិងអ៊ិង)
ភ្លេងជាតិ
中華民國國歌
Zhōnghuá Mínguó guógē
"ភ្លេងជាតិសាធារណរដ្ឋចិន"
ទីតាំងប្រទេសតៃវ៉ាន់នៅលើភូគោល
រដ្ឋធានីតៃប៉ិ[១]
25°04′N 121°31′E / 25.067°N 121.517°E / 25.067; 121.517
ទីក្រុងធំបំផុតតៃប៉ិថ្មី
ភាសាផ្លូវការគ្មាន[lower-alpha ១][៤]
អក្សរផ្លូវការអក្សរចិនបុរាណ[៥]
ភាសាជាតិ
ក្រុមជនជាតិ
>៩៥% ជនជាតិហាន
—៧០% ជនជាតិហុកគាន
—១៤% ជនជាតិហាក់កា
—១៤% វ៉ៃឆេងរេន
២% ជនជាតិដើម/ភាគតិច[៦]
សាសនា
រដ្ឋាភិបាលរដ្ឋឯកភូត សាធារណរដ្ឋអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញប្រកាន់
ប្រព័ន្ធពាក់កណ្តាលប្រធានាធិបតីនិយម
ត្សៃ អ៊ីងវិន
ឡាយ ឆីងតេ
ស៊ូ ត្សេងឆាង
យូ ស៊ីគុន
នីតិបញ្ញត្តិសភាយាន
និម្មិតកម្ម
- ចូលកាន់កាប់កោះតៃវ៉ាន់
២៥ តុលា ១៩៤៥
- អនុម័តរដ្ឋធម្មនុញ្ញ
២៥ ធ្នូ ១៩៤៧
៧ ធ្នូ ១៩៤៩
១៦ កក្កដា ១៩៩២
ក្រឡាផ្ទៃ
- ផ្ទៃសរុប
៣៦,១៩៣ គ.ម២ [៧][៨] 
ប្រជាជន
- ប៉ាន់ស្មាន (ឆ្នាំ ២០២០)
២៣,៥៦៨,៣៧៨ [៩] (ទី៥៦)
- ជំរឿន (ឆ្នាំ ២០១០)
២៣,១២៣,៨៦៦[១០]
៦៥០ នាក់/គ.ម២   (ទី១០)
GDP (PPP)ប៉ាន់ស្មាន (ឆ្នាំ ២០២០)
- សរុប
decrease ១.២៧៦ សែនកោដិដុល្លារ[១១] (ទី២១)
- ក្នុងម្នាក់
decrease ៥៤,០១៩ ដុល្លារ[១១] (ទី១៥)
GDP (ចារឹក)ប៉ាន់ស្មាន (ឆ្នាំ ២០២០)
- សរុប
increase ៦៣៥.៥៤៧ សែនកោដិដុល្លារ[១១] (ទី២១)
- ក្នុងម្នាក់
increase ២៦,៩១០ ដុល្លារ[១១] (ទី៣២)
ជីនី (២០១៧)negative increase 34.1[១២]
មធ្យម
HDI (២០១៩)increase 0.916[១៣]
ខ្ពស់ណាស់ · ទី២៣
រូបិយវត្ថុដុល្លារតៃវ៉ាន់ថ្មី (NT$) (TWD)
ល្វែងម៉ោងUTC+៨ (ម៉ោងស្តង់តាជាតិ)
- រដូវក្តៅ (DST)
UTC+៨ (not observed)
ទម្រង់កាលបរិច្ឆេទ
ទិសបើកបរស្តាំ
កូដហៅទូរស័ព្ទ+៨៨៦
ដែនកម្រិតខ្ពស់

តៃវ៉ាន់ (ចិនសម័យ៖ 台湾; ចិនបុរាណ៖ 臺灣/台灣; ភិងអ៊ិង៖ Táiwān) ដោយមានឈ្មោះជាផ្លូវការថា សាធារណរដ្ឋចិន[lower-alpha ២], គឺជាប្រទេសមួយស្ថិតនៅអនុតំបន់អាស៊ីបូព៌ា។[១៥][១៦] ប្រទេសជិតខាងរបស់តៃវ៉ាន់មានដូចជា សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិននៅទិសពាយព្យ ប្រទេសជប៉ុននៅទិសឥសាន្ត និងប្រទេសហ្វីលីពីននៅទិសខាងត្បូង។ កោះចម្បងរបស់តៃវ៉ាន់មានក្រឡាផ្ទៃប្រមាណ ៣៥,៨០៨ គីឡូម៉ែត្រការ៉េដោយមានជួរភ្នំគ្របដណ្តប់លើតំបន់ពីរភាគបីនៃទិសខាងកើត និងមានតំបន់ទំនាបនៅទិសខាងលិចដែលជាតំបន់សម្បូរទៅដោយប្រជាជនរស់នៅកុះករ។ រដ្ឋធានីរបស់តៃវ៉ាន់គឺទីក្រុងតៃប៉ិហើយបូករួមជាមួយទីក្រុងតៃប៉ិថ្មីនិងគីឡុងបានបង្កើតចេញជាទីក្រុងមាតុបុរៈធំជាងគេប្រចាំប្រទេសតៃវ៉ាន់។ ដោយមានប្រជាជនចំនួន ២៣,៥៧ លាននាក់ តៃវ៉ាន់គឺស្ថិតនៅក្នុងចំណោមប្រទេសដែលមានបណ្តុំចំនួនប្រជាជនច្រើនបំផុត។

បុព្វបុរសនៃជនជាតិដើមតៃវ៉ាន់បានមកតាំងទីលំនៅលើកោះមួយនេះនៅប្រហែល ៦,០០០ ឆ្នាំមុនមកម្លេះ។ នៅអំឡុងសតវត្សទី១៧ ជនជាតិហានជាច្រើននាក់បាននាំគ្នាធ្វើអន្តោប្រវេសន៍មករស់នៅលើកោះនេះដែលកាលនុះកំពុងស្ថិតនៅក្រោមអាណានិគមហុល្លង់ ហើយដំណើរអន្តោប្រវេសន៍នូវតែបន្តទៀតនៅក្រោមរាជាណាចក្រទុងនីង។ កោះមួយនេះត្រូវបានធ្លាក់ក្នុងដៃរាជវង្សឆេងនៃប្រទេសចិននៅអំឡុងឆ្នាំ១៦៨៣ ហើយបានប្រគល់មកឱ្យចក្រភពជប៉ុននៅក្នុងឆ្នាំ១៨៩៥។ នៅក្រោយសង្គ្រាមលោកលើកទី២ ពោលគឺបន្ទាប់ពីជប៉ុនបានទទួលចុះចាញ់ កោះតែវ៉ាន់ត្រូវបានប្រគល់មកឱ្យសាធារណរដ្ឋចិននៅក្នុងឆ្នាំ១៩៤៥។ សង្គ្រាមស៊ីវិលចិនបានផ្ទុះឡើងបន្តទៀតហើយសាធារណរដ្ឋចិនខណៈកំពុងតែបាត់បង់ទឹកដីចិនដីគោកបន្តិចម្តងៗទៅកងកម្លាំងកុម្មុយនិស្តចិន ហើយទីបំផុតរដ្ឋាភិបាលនៃសាធារណរដ្ឋចិនក៏បានដកថយមកលើកោះតៃវ៉ាន់នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៤៩។ ក្រោយសង្គ្រាមស៊ីវិលបានបញ្ចប់ សាធារណរដ្ឋចិនបានកាន់កាប់លើកោះតៃវ៉ាន់និងបណ្តុំកោះតូចៗនៅជុំវិញ។

នៅដើមទស្សវត្តឆ្នាំ១៩៦០ តៃវ៉ាន់បានឈានចូលក្នុងសម័យកាលនៃកំណើនសេដ្ឋកិច្ចនិងឧស្សាហូបនីយកម្មដោយគេបានសម្តៅលើសម័យនេះថា"មហស្ចារ្យតៃវ៉ាន់"។ នៅចុងទស្សវត្តឆ្នាំ១៩៨០ និងដើមឆ្នាំ១៩៩០ សាធារណរដ្ឋចិនបានផ្លាស់ប្តូររបបនយោបាយពីរដ្ឋដែលប្រកាន់របបសឹកផ្តាច់ការឯកបក្សមករកប្រព័ន្ធពាក់កណ្តាលប្រធានាធិបតីនិយម។ សេដ្ឋកិច្ចឧស្សាហកម្មរបស់តៃវ៉ាន់គឺផ្តោតលើការនាំចេញហើយសព្វថ្ងៃតៃវ៉ាន់មានសេដ្ឋកិច្ចធំជាងគេទី ២១ (គិតជាមធ្យម) ហើយបើគិតជា យអទ គឺមានទំហំធំជាងគេទី ២០ ដោយខ្លួនបាននាំចេញនូវផលិតផលដូចជា ដែកថែប គ្រឿងម៉ាស៊ីន គ្រឿងអេឡិចត្រូនិក និងកម្មន្តសាលកម្មគីមីផ្សេងៗ។ តៃវ៉ាន់គឺជាប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍[១៧][១៨] ដែលជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ ១៥ ក្នុង ផសស សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗ។ ប្រទេសនេះមានចំណាត់ថ្នាក់ខ្ពស់ខ្លាំងខាងសេរីភាពនយោបាយនិងស៊ីវិល[១៩] ការអប់រំ ការថែទាំសុខភាព[២០] និងការអភិវឌ្ឍន៍មនុស្ស។[២១]

ស្ថានភាពនយោបាយរបស់ប្រទេសតៃវ៉ាន់គឺនូវមានវិវាទច្រើន។ សាធារណរដ្ឋចិនបានបាត់បង់ឈ្មោះជារដ្ឋតំណាងប្រទេសចិននៅអង្គការសហប្រជាជាតិក្នុងឆ្នាំ១៩៧១ បន្ទាប់ពីប្រជាជាតិលើពិភពលោកភាគច្រើនបានបោះឆ្នោតទទួលស្គាល់សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិន (សបច)។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក សាធារណេរដ្ឋចិនតែងតែអះអាងខ្លួនថាជារដ្ឋាភិបាលស្របច្បាប់នៃប្រជាជាតិចិនទាំងមូល។ ចំណែកឯសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិនវិញបានអះអាងថាកោះតៃវ៉ាន់គឺជាទឹកដីរបស់ខ្លួនហើយនឹងមិនព្រមបង្កើតទំនាក់ទំនងការទូតជាមួយរដ្ឋប្រទេសណាដែលទទួលស្គាល់តៃវ៉ាន់ឡើយ។ តៃវ៉ាន់បានរក្សាទំនាក់ទំនងការទូតផ្លូវការជាមួយរដ្ឋចំនួន ១៤ នៅក្នុងចំណោមរដ្ឋជាសមាជិកអង្គការសហប្រជាជាតិសរុបចំនួន ១៩៣[២២][២៣] ខណៈដែលប្រទេសជាច្រើនផ្សេងៗទៀតបានរក្សាទំនាក់ទំនងការទូតក្រៅផ្លូវការជាមួយតៃវ៉ាន់តាមរយៈការិយាល័យតំណាងនិងស្ថាប័នដែលដើរតួនាទីជាស្ថានទូតនិងស្ថានកុងស៊ុល។ នៅក្នុងអង្គការអន្តរជាតិដែលមាន សបច ជាសមាជិក តៃវ៉ាន់ត្រូវបានគេបដិសេដសមាជិកភាពជារឿយៗឬអនុញ្ញាតឱ្យខ្លួនចូលរួមតែក្នុងលក្ខខណ្ឌមិនមែនរដ្ឋក្រោមឈ្មោះផ្សេងៗ។ ក្នុងប្រទេសវិញ ជម្លោះនយោបាយដ៏ធំរវាងភាគីទាំងពីរគឺការគាំទ្រការបង្រួបបង្រួមប្រជាជាតិចិនទាំងមូលនិងការលើកកម្ពស់អត្តសញ្ញាណជនជាតិចិនតែមួយផ្ទុយពីអ្នកដែលប្រាថ្នាចង់បានការទទួលស្គាល់ជាអន្តរជាតិជាផ្លូវការនិងអ្នកដែលលើកកម្ពស់អត្តសញ្ញាណតៃវ៉ាន់។[២៤][២៥]

និរុត្តិសាស្ត្រ[កែប្រែ]

តៃវ៉ាន់មានឈ្មោះខុសៗពីគ្នាច្រើនទៅតាមភាសានីមួយៗដែលភាគច្រើនត្រូវបានដក់ស្រង់ចេញពីអ្នករុករកឬមេដឹកនាំណាមួយនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ។ ឈ្មោះថា"ហ្វរម៉ូសា" (福爾摩沙) បានលេចឡើងដំបូងនៅក្នុងឆ្នាំ១៥៤២ នៅពេលដែលនាវិកជនជាតិព័រទុយកាល់មួយក្រុមបានប្រទះឃើញដែនកោះមួយនេះជាលើកដំបូងហើយពួកគេបានកត់សម្គាល់វានៅលើផែនទីថា"Iiha Formosa" (ប្រែមកថា'កោះដ៏ស្រោះស្អាត')។[២៦][២៧] មិនយូរប៉ុន្មាន ជនជាតិអឺរ៉ុបក៏ចាប់ផ្តើមសម្តៅមកលើកោះនេះថា"ហ្វរម៉ូសា"ហើយវាត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ជាទូទៅនៅអំឡុងសតវត្សទី២០។[២៨]

ប្រវត្តិសាស្ត្រ[កែប្រែ]

Main articles: ប្រវត្តិសាស្ត្រតៃវ៉ាន់ and ប្រវត្តិសាស្ត្រនៃសាធារណរដ្ឋចិន

ការចូលមកតាំងទីលំនៅដំបូង[កែប្រែ]

Main articles: បុរេប្រវត្តិតៃវ៉ាន់, ហ្វរម៉ូសាហុល្លង់, ហ្វរម៉ូសាអេស្ប៉ាញ, and រាជាណាចក្រទុងនីង
បុរសជនជាតិសូកាលសម័យដើម

ទឹកដីតៃវ៉ាន់ធ្លាប់មានទីតាំងភូមិសាស្ត្រជាប់ទ្វីបអាស៊ីនៅចុងសម័យភ្លៃស្តូសែនហើយត្រូវបែកពីអាស៊ីនៅពេលដែលកម្រិតទឹកសមុទ្របានកើនឡើងប្រហែល ១០,០០០ ឆ្នាំមុន។[២៩] សំណល់បំណែកនៃមនុស្សដែលមានអាយុកាលពី ២០,០០០ ទៅ ៣០,០០០ ឆ្នាំមុនត្រូវបានគេរកឃើញនៅលើកោះនេះព្រមទាំងវត្ថុបុរាណៗនៃវប្បធម៌សម័យប៉ាឡេអូលីទិកផង។[៣០][៣១][៣២]

ប្រហែល ៦,០០០ ឆ្នាំមុន កសិករមួយចំនួនមកពីតំបន់ភាគខាងត្បូងប្រទេសចិនបានមកតាំងទីលំនៅលើកោះនេះ។[៣៣] គេជឿថាកសិករទាំងអស់នោះគឺជាបុព្វបុរសនៃជនជាតិដើមភាគតិចតៃវ៉ាន់សព្វថ្ងៃព្រោះថាភាសារបស់ពួកគេគឺមានដើមកំណើតមកពីអម្បូរភាសាអូស្ត្រូនេស៊ីនិងមានភាពចម្រុះច្រើនជាងអម្បូរភាសាក្នុងតំបន់ដទៃៗទៀតផង។ ដូចនេះ ភាសាវិទូបានស្នើដាក់ឱ្យតៃវ៉ាន់ជាទីកន្លែងកំណើតនៃគ្រាមភាសាភូមិនៃអម្បូររបស់ខ្លួនដែលប្រជាជនរស់នៅសមុទ្រជុំវិញបានចេញទៅផ្សព្វផ្សាយនៅតាមតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ ប៉ាស៊ីហ្វិក និងមហាសមុទ្រឥណ្ឌា។[៣៤][៣៥]

អ្នកនេសាទជនជាតិហានបានមកតាំងទីលំនៅលើកោះប៉េងហ៊ូនៅក្នុងសតវត្សទី១៣។[៣៦] កុលសម្ព័ន្ធអរិភូតនិងកង្វះផលិតផលពាណិជ្ជកម្មមានតម្លៃបានធ្វើឱ្យអ្នកខាងក្រៅតិចតួចប៉ុណ្ណោះបានមកទស្សនាលើកោះនេះ។[៣៦] នៅក្នុងអំឡុងសតវត្សទី១៦ សកម្មភាពរបស់អ្នកនេសាទនិងពាណិជ្ជករមកពីតំបន់ហ្វូជៀនក៏ដូចជាចោរសមុទ្រចិននិងជប៉ុនបានចាប់ផ្តើមកើនឡើងបន្តិចម្តងៗនៅក្នុងតំបន់កោះនេះ។[៣៦]

ពួកហុល្លង់បានប៉ងបង្កើតទីស្នាក់ការជួញដូរមួយនៅលើកោះប៉េងហ៊ូនៅក្នុងឆ្នាំ១៦២២ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវបានដេញចេញវិញដោយកងកម្លាំងមិង។[៣៧] នៅក្នុងឆ្នាំ១៦២៤ ពួកហុល្លង់បានបង្កើតបន្ទាយយោធាមួយឈ្មោះថាបន្ទាយហ្ស៊ីឡង់ឌីនៅឆ្នេរកោះតាយួនដែលសព្វថ្ងៃជាផ្នែកនៃទីក្រុងតៃណាន ប្រទេសតៃវ៉ាន់។[៣៨][៣៩] នៅពេលជនជាតិហុល្លង់មកដល់ ពួកគេបានរកឃើញថាកោះតៃវ៉ាន់ភាគនិរតីត្រូវបានកាន់កាប់ដោយប្រជាជនចិនដើមចំនួនជិត ១,៥០០ នាក់។[៤០] ពួកហុល្លង់បានចេញទៅជំរុញប្រជាកសិករនៅតំបន់ហ្វូជៀនឱ្យផ្លាស់ទីលំនៅមកធ្វើការនៅតំបន់មួយផ្នែកដែលស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ពួកគេ។[៤១] ត្រឹមទស្សវត្តឆ្នាំ១៦៦០ ជនជាតិចិនប្រមាណពី ៣០,០០០ ទៅ ៥០,០០០ នាក់បានមានវត្តមាននៅលើកោះមួយនេះ។[៤២]

បន្ទាយហ្ស៊ីឡង់ឌី, ជានិវាសដ្ឋានរបស់ទេសាភិបាលនៃហ្វរម៉ូសាហុល្លង់

នៅក្នុងឆ្នាំ១៦២៦ ជនជាតិអេស្ប៉ាញបានឡើងមកលើកោះនេះហើយបានបង្កើតមូលដ្ឋានពាណិជ្ជកម្មពីរនៅឯផ្នែកភាគខាងជើង។[៤៣] អាណានិគមអេស្ប៉ាញនៅលើកោះតៃវ៉ាន់មានអត្ថិភាពបាន ១៦ ឆ្នាំមុនពេលត្រូវបានពួកហុល្លង់វាយបណ្តេញចេញនៅក្នុងឆ្នាំ១៦៤២។[៤៤] ក្រោយពីបានទទួលជ័យជម្នះលើអេស្ប៉ាញ ពួកហុល្លង់បានពង្រីកឥទ្ធិពលនិងដែនដីអាណានិគមបន្តទៅភាគខាងត្បូងដោយបានវាយត្រួតត្រាលើភូមិម្ចាស់ស្រុកជាងមួយរយភូមិដាក់ក្រោមនឹមគ្រប់គ្រងរបស់ខ្លួន។[៤៤]

ក្រោយពីរាជវង្សមិងបានដួលរលំនៅក្នុងឆ្នាំ១៦៤៤ មេដឹកនាំយោធាមិងម្នាក់ឈ្មោះកូស៊ីងហ្គាបានចងសម្ព័ន្ធភាពជាមួយព្រះចៅអធិរាជយ៉ុងឡឺនៃនគរមិងខាងត្បូងរួចបាននាំគ្នាធ្វើការលុកលុយលើរាជវង្សឆេងថ្មីនៅតាមតំបន់ឆ្នេរភាគអាគ្នេយ៍នៃប្រទេសចិន។[៤៥] នៅក្នុងឆ្នាំ១៦៦១ ដោយសារការដាក់សម្ពាធយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរពីរាជវង្សឆេង លោកកូស៊ីងហ្គាបានផ្លាស់ទីកងកម្លាំងរបស់គាត់ពីមូលដ្ឋានស៊ាមីនមកលើកោះតៃវ៉ាន់ដោយបានទាត់កងកម្លាំងអាណានិគមហុល្លង់ចេញនៅក្នុងដំណើរនេះ។[៤៦][៤៧][៤៨]

បន្ទាប់ពីបាត់បង់ដែនដីអាណានិគមខ្លួន ជនជាតិហុល្លង់បានទៅចងសម្ព័ន្ធភាពជាមួយរាជវង្សឆេងក្នុងគោលបំណងកម្ចាត់កម្លាំងកូស៊ីងហ្គាចេញពីកោះតៃវ៉ាន់។ បន្ទាប់ពីមានការប៉ះទង្គិចគ្នាបន្តិចបន្តួច ជនជាតិហុល្លង់បានដណ្តើមយកបន្ទាយចាស់របស់ខ្លួនបានវិញនៅក្នុងឆ្នាំ១៦៦៤។[៤៩] ពួកហុល្លង់បានខិតខំប្រឹងប្រែងការពារបន្ទាយដែលខ្លួនដណ្តើមបានខណៈដែលកំពុងរងការវាយប្រហារពីកងកម្លាំងបះបោរក្នុងស្រុក។ ទីបំផុតនៅក្នុងឆ្នាំ១៦៦៨[៥០] អាជ្ញាធរអាណានិគមហុល្លង់ក៏បានសម្រេចចិត្តដកទ័ពរបស់ខ្លួនចេញពីតៃវ៉ាន់បន្ទាប់ពីការប៉ះទង្គិចគ្នាអស់រយៈពេលជាងបួនឆ្នាំដោយមិនបានផលអ្វីមកវិញ។[៥១]

ក្រោមរាជវង្សឆេង (១៦៨៣–១៨៩៥)[កែប្រែ]

Main article: តៃវ៉ាន់ក្រោមការត្រួតត្រារបស់រាជវង្សឆេង

កំណត់សម្គាល់[កែប្រែ]

  1. ↑ កុកងឺ (ផ្លូវការ)[២]

    ភាសាចិនក្នុងតំបន់ (ត្រូវបានប្រើប្រាស់ជារឿយៗ)

    ភាសាចិនបុរាណ (ត្រូវបានប្រើប្រាស់ជាផ្លូវការឬក្នុងឱកាសពិសេសដូចជាក្នុងសាសនា ឬបុណ្យប្រពៃណី ឯកសារផ្លូវការ និងឯកសារតុលាការជាដើម)[៣]
  2. ↑ ចិនបុរាណ៖ 中華民國
    កុកងឺភិងអ៊ិង៖ Zhōnghuá Mínguó
    ភាសាហុកគីន៖ Tiong-hûa Bîn-kok

ឯកសារយោង[កែប្រែ]

  1. ↑ "Interior minister reaffirms Taipei is ROC’s capital". Taipei Times. 5 December 2013. http://www.taipeitimes.com/News/taiwan/archives/2013/12/05/2003578356។ បានយកមក 7 December 2013. 
  2. ↑ "(ភាសាចិន) 推動雙語國家政策問題研析". www.ly.gov.tw. Retrieved 25 ឧសភា 2021.
  3. ↑ "(ភាសាចិន) 法律統一用語表-常見公文用語說明" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2021-06-02. Retrieved 2 មិថុនា 2021. {{cite web}}: More than one of |archivedate= and |archive-date= specified (help); More than one of |archiveurl= and |archive-url= specified (help)
  4. ↑ "(ភាសាចិន) 笨蛋，台灣有第一官方語嗎？". opinion.cw.com.tw. Retrieved 11 កក្កដា 2021.
  5. ↑ "(ភាសាចិន) 行政院第3251次院會決議". www.ey.gov.tw. Retrieved 25 ឧសភា 2021.
  6. ↑ The Republic of China Yearbook 2016. Executive Yuan, R.O.C.. 2016. p. 10. ល.ស.ប.អ. 9789860499490. https://issuu.com/eyroc/docs/the_republic_of_china_yearbook_2016។ បានយកមក 31 May 2020. "Ethnicity: Over 95 percent Han Chinese (including Holo, Hakka and other groups originating in mainland China); 2 percent indigenous Austronesian peoples" 
  7. ↑ "TAIWAN SNAPSHOT". Retrieved 15 មីនា 2020.
  8. ↑ Cite error: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named cia-factbook
  9. ↑ "Statistics from Statistical Bureau". National Statistics, Republic of China (Taiwan). Retrieved 15 តុលា 2020.
  10. ↑ "General Statistical analysis report, Population and Housing Census" (PDF). National Statistics, ROC (Taiwan). Archived from the original (PDF) on 26 ធ្នូ 2016. Retrieved 26 វិច្ឆិកា 2016. {{cite web}}: More than one of |archivedate= and |archive-date= specified (help); More than one of |archiveurl= and |archive-url= specified (help)
  11. ↑ ១១,០ ១១,១ ១១,២ ១១,៣ "World Economic Outlook Database, October 2020". IMF.org. International Monetary Fund. Retrieved 23 តុលា 2020.
  12. ↑ "Percentage share of disposable income by quintile groups of income recipients and measures of income distribution". stat.gov.tw. Archived from the original on 2022-07-14. Retrieved 26 មិថុនា 2019.
  13. ↑ "國情統計通報（第 014 號）" (PDF). Directorate General of Budget, Accounting and Statistics, Executive Yuan, Taiwan (ROC). 21 មករា 2021. Retrieved 26 មករា 2021.
  14. ↑ "ICANN Board Meeting Minutes". ICANN. 25 មិថុនា 2010.
  15. ↑ Fell, Dafydd (2018). Government and Politics in Taiwan. London: Routledge. p. 305. ល.ស.ប.អ. 978-1317285069. https://books.google.com/books?id=i8hHDwAAQBAJ. 
  16. ↑ Campbell, Matthew (7 January 2020). "China's Next Crisis Brews in Taiwan's Upcoming Election". Bloomberg Businessweek. No. 4642. pp. 34–39. ISSN 0007-7135. Retrieved 24 កញ្ញា 2020. Much has changed in Taiwan since Chiang's day, but this liminal quality has never really gone away. By almost any functional standard, it's a sovereign country
  17. ↑ World Bank Country and Lending Groups Archived 11 January 2018 at the វេយប៊ែខ ម៉ាស៊ីន., ធនាគារពិភពលោក។ ដក់ស្រង់នៅថ្ងៃ 18 កញ្ញា 2021។
  18. ↑ "IMF Advanced Economies List. World Economic Outlook, April 2016, p. 148" (PDF). Archived from the original (PDF) on 21 មេសា 2016.
  19. ↑ "Freedom in the World 2019". freedomhouse.org. 3 មករា 2019. Retrieved 18 កញ្ញា 2021.
  20. ↑ (5 November 2008)"The Quality of Life in Taiwan". Social Indicators Research 92 (2): 377–404. DOI:10.1007/s11205-008-9353-1.
  21. ↑ (ភាសាចិន) 2010中華民國人類發展指數 (HDI) (PDF). Directorate General of Budget, Accounting and Statistics, Executive Yuan, R.O.C. 2010. Retrieved 18 កញ្ញា 2021.
  22. ↑ Dou, Eva (16 កញ្ញា 2019). "Solomon Islands Ends Diplomatic Ties with Taiwan, Stands by China". https://www.wsj.com/articles/solomon-islands-ends-diplomatic-ties-with-taiwan-stands-by-china-11568642229. 
  23. ↑ "Kiribati cuts ties with Taiwan in diplomatic switch to China days after Solomon Islands pivot". Australian Broadcasting Corporation. 20 កញ្ញា 2019. Retrieved 19 កញ្ញា 2021.
  24. ↑ Fell, Dafydd (2006). Party Politics in Taiwan. Routledge. p. 85. ល.ស.ប.អ. 978-1-134-24021-0. 
  25. ↑ Achen, Christopher H.; Wang, T. Y. (2017). "The Taiwan Voter: An Introduction". The Taiwan Voter. University of Michigan Press. pp. 1–25. អ.វ.ល.:10.3998/mpub.9375036. ល.ស.ប.អ. 978-0-472-07353-5.  pp. 1–2.
  26. ↑ "Chapter 3: History". The Republic of China Yearbook 2011. Government Information Office, Republic of China (Taiwan). 2011. p. 46. http://www.gio.gov.tw/taiwan-website/5-gp/yearbook/docs/ch03.pdf. 
  27. ↑ "Ilha Formosa: the Emergence of Taiwan on the World Scene in the 17th Century". npm.gov.tw. Archived from the original on 2018-04-14. Retrieved 2021-09-19. {{cite web}}: More than one of |archivedate= and |archive-date= specified (help); More than one of |archiveurl= and |archive-url= specified (help)
  28. ↑ Campbell, William (1915). Sketches from Formosa. London: Marshall Brothers. https://archive.org/stream/sketchesfromtaiw00camprich#page/278/mode/2up. 
  29. ↑ Rosemary Gillespie; Rosemary G. Gillespie; D. A. Clague (2009). Encyclopedia of Islands. University of California Press. p. 904. ល.ស.ប.អ. 978-0-520-25649-1. https://books.google.com/books?id=g9ZogGs_fz8C&pg=PA904. 
  30. ↑ Bagyo Prasetyo; Titi Surti Nastiti; Truman Simanjuntak (2021). AUSTRONESIAN DIASPORA: A New Perspective. UGM PRESS. p. 125. ល.ស.ប.អ. 978-602-386-202-3. https://books.google.com/books?id=zFwXEAAAQBAJ&pg=PA125. 
  31. ↑ (1992). "The Palaeolithic in Southern China". Asian Perspectives 31 (2): 129–160.
  32. ↑ Jiao 2007, pp. 89–90.
  33. ↑ Jiao 2007, pp. 91–94.
  34. ↑ Diamond, Jared M (2000). "Taiwan's gift to the world". Nature 403 (6771): 709–710. DOI:10.1038/35001685.
  35. ↑ Fox, James J (2004). "Current Developments in Comparative Austronesian Studies". Universitas Udayana, Bali. https://digitalcollections.anu.edu.au/bitstream/1885/43158/2/Comparative_Austronesian_Studies.pdf. 
  36. ↑ ៣៦,០ ៣៦,១ ៣៦,២ Shepherd, John R. (1993). Statecraft and Political Economy on the Taiwan Frontier, 1600–1800. Stanford University Press. pp. 7–8. ល.ស.ប.អ. 978-0-8047-2066-3.  Reprinted Taipei: SMC Publishing, 1995.
  37. ↑ Wills 2006, p. 88.
  38. ↑ Cite error: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named Oosterhoff
  39. ↑ Campbell, William (1903). Formosa Under the Dutch: Described from Contemporary Records, with Explanatory Notes and a Bibliography of the Island. Kegan Paul, Trench, Trubner. pp. 6–7. https://archive.org/details/formosaunderdut01campgoog. 
  40. ↑ Andrade 2008, Chapter 6 Note 5.
  41. ↑ Andrade 2008, Chapter 6.
  42. ↑ Wills 2006, p. 98.
  43. ↑ "Fort San Domingo". Tamsui Historical Museum. Retrieved 21 កញ្ញា 2021.
  44. ↑ ៤៤,០ ៤៤,១ Wills 2006, p. 91.
  45. ↑ Yan Xing. 臺南與鄭成功 [Tainan and Zheng Chenggong (Koxinga)]. Tainan Literature and History Research Database. National Museum of Taiwan History. Retrieved 21 កញ្ញា 2021..
  46. ↑ Andrade 2008, Preface Note 1: "Second, this book is also about how Taiwan first came under Chinese political control, thanks to the Ming loyalist regime of Zheng Chenggong."
  47. ↑ Wills 2006, pp. 94–95.
  48. ↑ Struve, Lynn (1988). "The Southern Ming". ជា Mote, Frederic W.; Twitchett, Denis. Cambridge History of China, Volume 7, The Ming Dynasty, 1368–1644. Cambridge, England: Cambridge University Press. pp. 641–725. ល.ស.ប.អ. 978-0-521-24332-2.  pp. 722–725.
  49. ↑ Wills, John E. (2001). The Dutch Reoccupation of Chi-lung, 1664–1668. California: University of California. ល.ស.ប.អ. 9780936127095. 
  50. ↑ Shepherd 1993, p. 95.
  51. ↑ (1 January 1989)"Pioneers or cattle for the slaughterhouse? A rejoinder to A.R.T. Kemasang". Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde 145 (2). DOI:10.1163/22134379-90003260.
អាស៊ីខាងកើត
អាស៊ីអាគ្នេយ៍
អាស៊ីខាងត្បូង
អាស៊ីកណ្តាល
អាស៊ីខាងជើង
អាស៊ីខាងលិច
សំគាល់

១ ជាផ្នែកមួយនៃទ្វីបអឺរ៉ុប។
២ តៃវ៉ាន់នៅមិនទាន់បានទទួលស្គាល់ដោយអ.ស.បនៅឡើយទេ។
៣ ផ្នែកមួយក្នុងទ្វីបអាព្រិក
៤ ប្រទេសជាកោះ

បានពី "https://km.wikipedia.org/w/index.php?title=តៃវ៉ាន់&oldid=294042"