Pp-move-indef

តៃវ៉ាន់

ពីវិគីភីឌា
Jump to navigation Jump to search
"សាធារណរដ្ឋចិន" បញ្ជូនបន្តមកទីនេះ។ ចំពោះសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិន សូមមើល ចិន។ ចំពោះការប្រើប្រាស់ផ្សេងៗ សូមមើល សាធារណរដ្ឋចិន (អសង្ស័យកម្ម) និង តៃវ៉ាន់ (អសង្ស័យកម្ម)។

សាធារណរដ្ឋចិន
中華民國 (ភាសាចិន)
Zhōnghuá Mínguó (ភិងអ៊ិង)
ភ្លេងជាតិ
中華民國國歌
Zhōnghuá Mínguó guógē
"ភ្លេងជាតិសាធារណរដ្ឋចិន"
ទីតាំងប្រទេសតៃវ៉ាន់នៅលើភូគោល

កំហុស៖ ត្រូវបញ្ជាក់​រូបភាពមួយនៅក្នុង​បន្ទាត់ទីមួយ​

រដ្ឋធានីតៃប៉ិ[១]
25°04′N 121°31′E / 25.067°N 121.517°E / 25.067; 121.517
ទីក្រុងធំបំផុតតៃប៉ិថ្មី
ភាសាផ្លូវការគ្មាន[lower-alpha ១][៤]
អក្សរផ្លូវការអក្សរចិនបុរាណ[៥]
ភាសាជាតិ
ក្រុមជនជាតិ
>៩៥% ជនជាតិហាន
—៧០% ជនជាតិហុកគាន
—១៤% ជនជាតិហាក់កា
—១៤% វ៉ៃឆេងរេន
២% ជនជាតិដើម/ភាគតិច[៦]
សាសនា
រដ្ឋឯកភូត សាធារណរដ្ឋអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញប្រកាន់
ប្រព័ន្ធពាក់កណ្តាលប្រធានាធិបតីនិយម
ត្សៃ អ៊ីងវិន
ឡាយ ឆីងតេ
ស៊ូ ត្សេងឆាង
យូ ស៊ីគុន
នីតិបញ្ញត្តិសភាយាន
និម្មិតកម្ម
- ចូលកាន់កាប់កោះតៃវ៉ាន់
២៥ តុលា ១៩៤៥
- អនុម័តរដ្ឋធម្មនុញ្ញ
២៥ ធ្នូ ១៩៤៧
៧ ធ្នូ ១៩៤៩
១៦ កក្កដា ១៩៩២
ក្រឡាផ្ទៃ
- ផ្ទៃសរុប
៣៦,១៩៣ គ.ម២ [៧][៨] 
ប្រជាជន
- ប៉ាន់ស្មាន (ឆ្នាំ ២០២០)
២៣,៥៦៨,៣៧៨ [៩] (ទី៥៦)
- ជំរឿន (ឆ្នាំ ២០១០)
២៣,១២៣,៨៦៦[១០]
៦៥០ នាក់/គ.ម២   (ទី១០)
GDP (PPP)ប៉ាន់ស្មាន (ឆ្នាំ ២០២០)
- សរុប
decrease ១.២៧៦ សែនកោដិដុល្លារ[១១] (ទី២១)
- ក្នុងម្នាក់
decrease ៥៤,០១៩ ដុល្លារ[១១] (ទី១៥)
GDP (ចារឹក)ប៉ាន់ស្មាន (ឆ្នាំ ២០២០)
- សរុប
increase ៦៣៥.៥៤៧ សែនកោដិដុល្លារ[១១] (ទី២១)
- ក្នុងម្នាក់
increase ២៦,៩១០ ដុល្លារ[១១] (ទី៣២)
ជីនី (២០១៧)negative increase 34.1[១២]
មធ្យម
HDI (២០១៩)increase 0.916[១៣]
ខ្ពស់ណាស់ · ទី២៣
រូបិយវត្ថុដុល្លារតៃវ៉ាន់ថ្មី (NT$) (TWD)
ល្វែងម៉ោងUTC+៨ (ម៉ោងស្តង់តាជាតិ)
- រដូវក្តៅ (DST)
UTC+៨ (not observed)
ទម្រង់កាលបរិច្ឆេទ
ទិសបើកបរស្តាំ
កូដហៅទូរស័ព្ទ+៨៨៦
ដែនកម្រិតខ្ពស់

តៃវ៉ាន់ (ចិនសម័យ៖ 台湾; ចិនបុរាណ៖ 臺灣/台灣; ភិងអ៊ិង៖ Táiwān) ដោយមានឈ្មោះជាផ្លូវការថា សាធារណរដ្ឋចិន[lower-alpha ២], គឺជាប្រទេសមួយស្ថិតនៅអនុតំបន់អាស៊ីបូព៌ា។[១៥][១៦] ប្រទេសជិតខាងរបស់តៃវ៉ាន់មានដូចជា សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិននៅទិសពាយព្យ ប្រទេសជប៉ុននៅទិសឥសាន្ត និងប្រទេសហ្វីលីពីននៅទិសខាងត្បូង។ កោះចម្បងរបស់តៃវ៉ាន់មានក្រឡាផ្ទៃប្រមាណ ៣៥,៨០៨ គីឡូម៉ែត្រការ៉េដោយមានជួរភ្នំគ្របដណ្តប់លើតំបន់ពីរភាគបីនៃទិសខាងកើត និងមានតំបន់ទំនាបនៅទិសខាងលិចដែលជាតំបន់សម្បូរទៅដោយប្រជាជនរស់នៅកុះករ។ រដ្ឋធានីរបស់តៃវ៉ាន់គឺទីក្រុងតៃប៉ិហើយបូករួមជាមួយទីក្រុងតៃប៉ិថ្មីនិងគីឡុងបានបង្កើតចេញជាទីក្រុងមាតុបុរៈធំជាងគេប្រចាំប្រទេសតៃវ៉ាន់។ ដោយមានប្រជាជនចំនួន ២៣,៥៧ លាននាក់ តៃវ៉ាន់គឺស្ថិតនៅក្នុងចំណោមប្រទេសដែលមានបណ្តុំចំនួនប្រជាជនច្រើនបំផុត។

បុព្វបុរសនៃជនជាតិដើមតៃវ៉ាន់បានមកតាំងទីលំនៅលើកោះមួយនេះនៅប្រហែល ៦,០០០ ឆ្នាំមុនមកម្លេះ។ នៅអំឡុងសតវត្សទី១៧ ជនជាតិហានជាច្រើននាក់បាននាំគ្នាធ្វើអន្តោប្រវេសន៍មករស់នៅលើកោះនេះដែលកាលនុះកំពុងស្ថិតនៅក្រោមអាណានិគមហុល្លង់ ហើយដំណើរអន្តោប្រវេសន៍នូវតែបន្តទៀតនៅក្រោមរាជាណាចក្រទុងនីង។ កោះមួយនេះត្រូវបានធ្លាក់ក្នុងដៃរាជវង្សឆេងនៃប្រទេសចិននៅអំឡុងឆ្នាំ១៦៨៣ ហើយបានប្រគល់មកឱ្យចក្រភពជប៉ុននៅក្នុងឆ្នាំ១៨៩៥។ នៅក្រោយសង្គ្រាមលោកលើកទី២ ពោលគឺបន្ទាប់ពីជប៉ុនបានទទួលចុះចាញ់ កោះតែវ៉ាន់ត្រូវបានប្រគល់មកឱ្យសាធារណរដ្ឋចិននៅក្នុងឆ្នាំ១៩៤៥។ សង្គ្រាមស៊ីវិលចិនបានផ្ទុះឡើងបន្តទៀតហើយសាធារណរដ្ឋចិនខណៈកំពុងតែបាត់បង់ទឹកដីចិនដីគោកបន្តិចម្តងៗទៅកងកម្លាំងកុម្មុយនិស្តចិន ហើយទីបំផុតរដ្ឋាភិបាលនៃសាធារណរដ្ឋចិនក៏បានដកថយមកលើកោះតៃវ៉ាន់នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៤៩។ ក្រោយសង្គ្រាមស៊ីវិលបានបញ្ចប់ សាធារណរដ្ឋចិនបានកាន់កាប់លើកោះតៃវ៉ាន់និងបណ្តុំកោះតូចៗនៅជុំវិញ។

នៅដើមទស្សវត្តឆ្នាំ១៩៦០ តៃវ៉ាន់បានឈានចូលក្នុងសម័យកាលនៃកំណើនសេដ្ឋកិច្ចនិងឧស្សាហូបនីយកម្មដោយគេបានសម្តៅលើសម័យនេះថា"មហស្ចារ្យតៃវ៉ាន់"។ នៅចុងទស្សវត្តឆ្នាំ១៩៨០ និងដើមឆ្នាំ១៩៩០ សាធារណរដ្ឋចិនបានផ្លាស់ប្តូររបបនយោបាយពីរដ្ឋដែលប្រកាន់របបសឹកផ្តាច់ការឯកបក្សមករកប្រព័ន្ធពាក់កណ្តាលប្រធានាធិបតីនិយម។ សេដ្ឋកិច្ចឧស្សាហកម្មរបស់តៃវ៉ាន់គឺផ្តោតលើការនាំចេញហើយសព្វថ្ងៃតៃវ៉ាន់មានសេដ្ឋកិច្ចធំជាងគេទី ២១ (គិតជាមធ្យម) ហើយបើគិតជា យអទ គឺមានទំហំធំជាងគេទី ២០ ដោយខ្លួនបាននាំចេញនូវផលិតផលដូចជា ដែកថែប គ្រឿងម៉ាស៊ីន គ្រឿងអេឡិចត្រូនិក និងកម្មន្តសាលកម្មគីមីផ្សេងៗ។ តៃវ៉ាន់គឺជាប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍[១៧][១៨] ដែលជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ ១៥ ក្នុង ផសស សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗ។ ប្រទេសនេះមានចំណាត់ថ្នាក់ខ្ពស់ខ្លាំងខាងសេរីភាពនយោបាយនិងស៊ីវិល[១៩] ការអប់រំ ការថែទាំសុខភាព[២០] និងការអភិវឌ្ឍន៍មនុស្ស។[២១]

ស្ថានភាពនយោបាយរបស់ប្រទេសតៃវ៉ាន់គឺនូវមានវិវាទច្រើន។ សាធារណរដ្ឋចិនបានបាត់បង់ឈ្មោះជារដ្ឋតំណាងប្រទេសចិននៅអង្គការសហប្រជាជាតិក្នុងឆ្នាំ១៩៧១ បន្ទាប់ពីប្រជាជាតិលើពិភពលោកភាគច្រើនបានបោះឆ្នោតទទួលស្គាល់សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិន (សបច)។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក សាធារណេរដ្ឋចិនតែងតែអះអាងខ្លួនថាជារដ្ឋាភិបាលស្របច្បាប់នៃប្រជាជាតិចិនទាំងមូល។ ចំណែកឯសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិនវិញបានអះអាងថាកោះតៃវ៉ាន់គឺជាទឹកដីរបស់ខ្លួនហើយនឹងមិនព្រមបង្កើតទំនាក់ទំនងការទូតជាមួយរដ្ឋប្រទេសណាដែលទទួលស្គាល់តៃវ៉ាន់ឡើយ។ តៃវ៉ាន់បានរក្សាទំនាក់ទំនងការទូតផ្លូវការជាមួយរដ្ឋចំនួន ១៤ នៅក្នុងចំណោមរដ្ឋជាសមាជិកអង្គការសហប្រជាជាតិសរុបចំនួន ១៩៣[២២][២៣] ខណៈដែលប្រទេសជាច្រើនផ្សេងៗទៀតបានរក្សាទំនាក់ទំនងការទូតក្រៅផ្លូវការជាមួយតៃវ៉ាន់តាមរយៈការិយាល័យតំណាងនិងស្ថាប័នដែលដើរតួនាទីជាស្ថានទូតនិងស្ថានកុងស៊ុល។ នៅក្នុងអង្គការអន្តរជាតិដែលមាន សបច ជាសមាជិក តៃវ៉ាន់ត្រូវបានគេបដិសេដសមាជិកភាពជារឿយៗឬអនុញ្ញាតឱ្យខ្លួនចូលរួមតែក្នុងលក្ខខណ្ឌមិនមែនរដ្ឋក្រោមឈ្មោះផ្សេងៗ។ ក្នុងប្រទេសវិញ ជម្លោះនយោបាយដ៏ធំរវាងភាគីទាំងពីរគឺការគាំទ្រការបង្រួបបង្រួមប្រជាជាតិចិនទាំងមូលនិងការលើកកម្ពស់អត្តសញ្ញាណជនជាតិចិនតែមួយផ្ទុយពីអ្នកដែលប្រាថ្នាចង់បានការទទួលស្គាល់ជាអន្តរជាតិជាផ្លូវការនិងអ្នកដែលលើកកម្ពស់អត្តសញ្ញាណតៃវ៉ាន់។[២៤][២៥]

និរុត្តិសាស្ត្រ[កែប្រែ]

តៃវ៉ាន់មានឈ្មោះខុសៗពីគ្នាច្រើនទៅតាមភាសានីមួយៗដែលភាគច្រើនត្រូវបានដក់ស្រង់ចេញពីអ្នករុករកឬមេដឹកនាំណាមួយនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ។ ឈ្មោះថា"ហ្វរម៉ូសា" (福爾摩沙) បានលេចឡើងដំបូងនៅក្នុងឆ្នាំ១៥៤២ នៅពេលដែលនាវិកជនជាតិព័រទុយកាល់មួយក្រុមបានប្រទះឃើញដែនកោះមួយនេះជាលើកដំបូងហើយពួកគេបានកត់សម្គាល់វានៅលើផែនទីថា"Iiha Formosa" (ប្រែមកថា'កោះដ៏ស្រោះស្អាត')។[២៦][២៧] មិនយូរប៉ុន្មាន ជនជាតិអឺរ៉ុបក៏ចាប់ផ្តើមសម្តៅមកលើកោះនេះថា"ហ្វរម៉ូសា"ហើយវាត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ជាទូទៅនៅអំឡុងសតវត្សទី២០។[២៨]

ប្រវត្តិសាស្ត្រ[កែប្រែ]

អត្ថបទដើមចំបង: ប្រវត្តិសាស្ត្រតៃវ៉ាន់ and ប្រវត្តិសាស្ត្រនៃសាធារណរដ្ឋចិន

ការចូលមកតាំងទីលំនៅដំបូង[កែប្រែ]

អត្ថបទដើមចំបង: បុរេប្រវត្តិតៃវ៉ាន់, ហ្វរម៉ូសាហុល្លង់, ហ្វរម៉ូសាអេស្ប៉ាញ, and រាជាណាចក្រទុងនីង
បុរសជនជាតិសូកាលសម័យដើម

ទឹកដីតៃវ៉ាន់ធ្លាប់មានទីតាំងភូមិសាស្ត្រជាប់ទ្វីបអាស៊ីនៅចុងសម័យភ្លៃស្តូសែនហើយត្រូវបែកពីអាស៊ីនៅពេលដែលកម្រិតទឹកសមុទ្របានកើនឡើងប្រហែល ១០,០០០ ឆ្នាំមុន។[២៩] សំណល់បំណែកនៃមនុស្សដែលមានអាយុកាលពី ២០,០០០ ទៅ ៣០,០០០ ឆ្នាំមុនត្រូវបានគេរកឃើញនៅលើកោះនេះព្រមទាំងវត្ថុបុរាណៗនៃវប្បធម៌សម័យប៉ាឡេអូលីទិកផង។[៣០][៣១][៣២]

ប្រហែល ៦,០០០ ឆ្នាំមុន កសិករមួយចំនួនមកពីតំបន់ភាគខាងត្បូងប្រទេសចិនបានមកតាំងទីលំនៅលើកោះនេះ។[៣៣] គេជឿថាកសិករទាំងអស់នោះគឺជាបុព្វបុរសនៃជនជាតិដើមភាគតិចតៃវ៉ាន់សព្វថ្ងៃព្រោះថាភាសារបស់ពួកគេគឺមានដើមកំណើតមកពីអម្បូរភាសាអូស្ត្រូនេស៊ីនិងមានភាពចម្រុះច្រើនជាងអម្បូរភាសាក្នុងតំបន់ដទៃៗទៀតផង។ ដូចនេះ ភាសាវិទូបានស្នើដាក់ឱ្យតៃវ៉ាន់ជាទីកន្លែងកំណើតនៃគ្រាមភាសាភូមិនៃអម្បូររបស់ខ្លួនដែលប្រជាជនរស់នៅសមុទ្រជុំវិញបានចេញទៅផ្សព្វផ្សាយនៅតាមតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ ប៉ាស៊ីហ្វិក និងមហាសមុទ្រឥណ្ឌា។[៣៤][៣៥]

អ្នកនេសាទជនជាតិហានបានមកតាំងទីលំនៅលើកោះប៉េងហ៊ូនៅក្នុងសតវត្សទី១៣។[៣៦] កុលសម្ព័ន្ធអរិភូតនិងកង្វះផលិតផលពាណិជ្ជកម្មមានតម្លៃបានធ្វើឱ្យអ្នកខាងក្រៅតិចតួចប៉ុណ្ណោះបានមកទស្សនាលើកោះនេះ។[៣៦] នៅក្នុងអំឡុងសតវត្សទី១៦ សកម្មភាពរបស់អ្នកនេសាទនិងពាណិជ្ជករមកពីតំបន់ហ្វូជៀនក៏ដូចជាចោរសមុទ្រចិននិងជប៉ុនបានចាប់ផ្តើមកើនឡើងបន្តិចម្តងៗនៅក្នុងតំបន់កោះនេះ។[៣៦]

ពួកហុល្លង់បានប៉ងបង្កើតទីស្នាក់ការជួញដូរមួយនៅលើកោះប៉េងហ៊ូនៅក្នុងឆ្នាំ១៦២២ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវបានដេញចេញវិញដោយកងកម្លាំងមិង។[៣៧] នៅក្នុងឆ្នាំ១៦២៤ ពួកហុល្លង់បានបង្កើតបន្ទាយយោធាមួយឈ្មោះថាបន្ទាយហ្ស៊ីឡង់ឌីនៅឆ្នេរកោះតាយួនដែលសព្វថ្ងៃជាផ្នែកនៃទីក្រុងតៃណាន ប្រទេសតៃវ៉ាន់។[៣៨][៣៩] នៅពេលជនជាតិហុល្លង់មកដល់ ពួកគេបានរកឃើញថាកោះតៃវ៉ាន់ភាគនិរតីត្រូវបានកាន់កាប់ដោយប្រជាជនចិនដើមចំនួនជិត ១,៥០០ នាក់។[៤០] ពួកហុល្លង់បានចេញទៅជំរុញប្រជាកសិករនៅតំបន់ហ្វូជៀនឱ្យផ្លាស់ទីលំនៅមកធ្វើការនៅតំបន់មួយផ្នែកដែលស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ពួកគេ។[៤១] ត្រឹមទស្សវត្តឆ្នាំ១៦៦០ ជនជាតិចិនប្រមាណពី ៣០,០០០ ទៅ ៥០,០០០ នាក់បានមានវត្តមាននៅលើកោះមួយនេះ។[៤២]

បន្ទាយហ្ស៊ីឡង់ឌី, ជានិវាសដ្ឋានរបស់ទេសាភិបាលនៃហ្វរម៉ូសាហុល្លង់

នៅក្នុងឆ្នាំ១៦២៦ ជនជាតិអេស្ប៉ាញបានឡើងមកលើកោះនេះហើយបានបង្កើតមូលដ្ឋានពាណិជ្ជកម្មពីរនៅឯផ្នែកភាគខាងជើង។[៤៣] អាណានិគមអេស្ប៉ាញនៅលើកោះតៃវ៉ាន់មានអត្ថិភាពបាន ១៦ ឆ្នាំមុនពេលត្រូវបានពួកហុល្លង់វាយបណ្តេញចេញនៅក្នុងឆ្នាំ១៦៤២។[៤៤] ក្រោយពីបានទទួលជ័យជម្នះលើអេស្ប៉ាញ ពួកហុល្លង់បានពង្រីកឥទ្ធិពលនិងដែនដីអាណានិគមបន្តទៅភាគខាងត្បូងដោយបានវាយត្រួតត្រាលើភូមិម្ចាស់ស្រុកជាងមួយរយភូមិដាក់ក្រោមនឹមគ្រប់គ្រងរបស់ខ្លួន។[៤៤]

ក្រោយពីរាជវង្សមិងបានដួលរលំនៅក្នុងឆ្នាំ១៦៤៤ មេដឹកនាំយោធាមិងម្នាក់ឈ្មោះកូស៊ីងហ្គាបានចងសម្ព័ន្ធភាពជាមួយព្រះចៅអធិរាជយ៉ុងឡឺនៃនគរមិងខាងត្បូងរួចបាននាំគ្នាធ្វើការលុកលុយលើរាជវង្សឆេងថ្មីនៅតាមតំបន់ឆ្នេរភាគអាគ្នេយ៍នៃប្រទេសចិន។[៤៥] នៅក្នុងឆ្នាំ១៦៦១ ដោយសារការដាក់សម្ពាធយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរពីរាជវង្សឆេង លោកកូស៊ីងហ្គាបានផ្លាស់ទីកងកម្លាំងរបស់គាត់ពីមូលដ្ឋានស៊ាមីនមកលើកោះតៃវ៉ាន់ដោយបានទាត់កងកម្លាំងអាណានិគមហុល្លង់ចេញនៅក្នុងដំណើរនេះ។[៤៦][៤៧][៤៨]

បន្ទាប់ពីបាត់បង់ដែនដីអាណានិគមខ្លួន ជនជាតិហុល្លង់បានទៅចងសម្ព័ន្ធភាពជាមួយរាជវង្សឆេងក្នុងគោលបំណងកម្ចាត់កម្លាំងកូស៊ីងហ្គាចេញពីកោះតៃវ៉ាន់។ បន្ទាប់ពីមានការប៉ះទង្គិចគ្នាបន្តិចបន្តួច ជនជាតិហុល្លង់បានដណ្តើមយកបន្ទាយចាស់របស់ខ្លួនបានវិញនៅក្នុងឆ្នាំ១៦៦៤។[៤៩] ពួកហុល្លង់បានខិតខំប្រឹងប្រែងការពារបន្ទាយដែលខ្លួនដណ្តើមបានខណៈដែលកំពុងរងការវាយប្រហារពីកងកម្លាំងបះបោរក្នុងស្រុក។ ទីបំផុតនៅក្នុងឆ្នាំ១៦៦៨[៥០] អាជ្ញាធរអាណានិគមហុល្លង់ក៏បានសម្រេចចិត្តដកទ័ពរបស់ខ្លួនចេញពីតៃវ៉ាន់បន្ទាប់ពីការប៉ះទង្គិចគ្នាអស់រយៈពេលជាងបួនឆ្នាំដោយមិនបានផលអ្វីមកវិញ។[៥១]

ក្រោមរាជវង្សឆេង (១៦៨៣–១៨៩៥)[កែប្រែ]

អត្ថបទដើមចំបង: តៃវ៉ាន់ក្រោមការត្រួតត្រារបស់រាជវង្សឆេង

កំណត់សម្គាល់[កែប្រែ]

  1. ↑ កុកងឺ (ផ្លូវការ)[២]

    ភាសាចិនក្នុងតំបន់ (ត្រូវបានប្រើប្រាស់ជារឿយៗ)

    ភាសាចិនបុរាណ (ត្រូវបានប្រើប្រាស់ជាផ្លូវការឬក្នុងឱកាសពិសេសដូចជាក្នុងសាសនា ឬបុណ្យប្រពៃណី ឯកសារផ្លូវការ និងឯកសារតុលាការជាដើម)[៣]
  2. ↑ ចិនបុរាណ៖ 中華民國
    កុកងឺភិងអ៊ិង៖ Zhōnghuá Mínguó
    ភាសាហុកគីន៖ Tiong-hûa Bîn-kok

ឯកសារយោង[កែប្រែ]

  1. ↑ "Interior minister reaffirms Taipei is ROC’s capital". Taipei Times. 5 December 2013. http://www.taipeitimes.com/News/taiwan/archives/2013/12/05/2003578356។ បានយកមក 7 December 2013. 
  2. ↑ (ភាសាចិន) 推動雙語國家政策問題研析 www.ly.gov.tw
  3. ↑ (ភាសាចិន) 法律統一用語表-常見公文用語說明
  4. ↑ (ភាសាចិន) 笨蛋，台灣有第一官方語嗎？ opinion.cw.com.tw
  5. ↑ (ភាសាចិន) 行政院第3251次院會決議 www.ey.gov.tw
  6. ↑ The Republic of China Yearbook 2016. Executive Yuan, R.O.C.. 2016. p. 10. ល.ស.ប.អ. 9789860499490. https://issuu.com/eyroc/docs/the_republic_of_china_yearbook_2016។ បានយកមក 31 May 2020. "Ethnicity: Over 95 percent Han Chinese (including Holo, Hakka and other groups originating in mainland China); 2 percent indigenous Austronesian peoples" 
  7. ↑ TAIWAN SNAPSHOT
  8. ↑ Cite error: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named cia-factbook
  9. ↑ Statistics from Statistical Bureau National Statistics, Republic of China (Taiwan)
  10. ↑ General Statistical analysis report, Population and Housing Census National Statistics, ROC (Taiwan)
  11. ↑ ១១,០ ១១,១ ១១,២ ១១,៣ World Economic Outlook Database, October 2020 IMF.org. International Monetary Fund
  12. ↑ Percentage share of disposable income by quintile groups of income recipients and measures of income distribution stat.gov.tw
  13. ↑ 國情統計通報（第 014 號）. Directorate General of Budget, Accounting and Statistics, Executive Yuan, Taiwan (ROC) (21 មករា 2021)
  14. ↑ ICANN Board Meeting Minutes. ICANN (25 មិថុនា 2010)
  15. ↑ Fell, Dafydd (2018). Government and Politics in Taiwan. London: Routledge. p. 305. ល.ស.ប.អ. 978-1317285069. https://books.google.com/books?id=i8hHDwAAQBAJ. 
  16. ↑ (7 January 2020)"China's Next Crisis Brews in Taiwan's Upcoming Election" (4642): 34–39. ISSN 0007-7135.
  17. ↑ World Bank Country and Lending Groups Archived 11 January 2018 at the វេយប៊ែខ ម៉ាស៊ីន., ធនាគារពិភពលោក។ ដក់ស្រង់នៅថ្ងៃ 18 កញ្ញា 2021។
  18. ↑ IMF Advanced Economies List. World Economic Outlook, April 2016, p. 148
  19. ↑ Freedom in the World 2019 freedomhouse.org (3 មករា 2019)
  20. ↑ (5 November 2008)"The Quality of Life in Taiwan". Social Indicators Research 92 (2): 377–404. DOI:10.1007/s11205-008-9353-1.
  21. ↑ Lua error in Module:Cite_web at line 49: attempt to concatenate field 'title' (a nil value).
  22. ↑ Dou, Eva (16 កញ្ញា 2019). "Solomon Islands Ends Diplomatic Ties with Taiwan, Stands by China". https://www.wsj.com/articles/solomon-islands-ends-diplomatic-ties-with-taiwan-stands-by-china-11568642229. 
  23. ↑ Kiribati cuts ties with Taiwan in diplomatic switch to China days after Solomon Islands pivot. Australian Broadcasting Corporation (20 កញ្ញា 2019)
  24. ↑ Fell, Dafydd (2006). Party Politics in Taiwan. Routledge. p. 85. ល.ស.ប.អ. 978-1-134-24021-0. 
  25. ↑ Achen, Christopher H.; Wang, T. Y. (2017). "The Taiwan Voter: An Introduction". The Taiwan Voter. University of Michigan Press. pp. 1–25. អ.វ.ល.:10.3998/mpub.9375036. ល.ស.ប.អ. 978-0-472-07353-5.  pp. 1–2.
  26. ↑ "Chapter 3: History". The Republic of China Yearbook 2011. Government Information Office, Republic of China (Taiwan). 2011. p. 46. http://www.gio.gov.tw/taiwan-website/5-gp/yearbook/docs/ch03.pdf. 
  27. ↑ Ilha Formosa: the Emergence of Taiwan on the World Scene in the 17th Century npm.gov.tw
  28. ↑ Campbell, William (1915). Sketches from Formosa. London: Marshall Brothers. https://archive.org/stream/sketchesfromtaiw00camprich#page/278/mode/2up. 
  29. ↑ Rosemary Gillespie; Rosemary G. Gillespie; D. A. Clague (2009). Encyclopedia of Islands. University of California Press. p. 904. ល.ស.ប.អ. 978-0-520-25649-1. https://books.google.com/books?id=g9ZogGs_fz8C&pg=PA904. 
  30. ↑ Bagyo Prasetyo; Titi Surti Nastiti; Truman Simanjuntak (2021). AUSTRONESIAN DIASPORA: A New Perspective. UGM PRESS. p. 125. ល.ស.ប.អ. 978-602-386-202-3. https://books.google.com/books?id=zFwXEAAAQBAJ&pg=PA125. 
  31. ↑ (1992). "The Palaeolithic in Southern China". Asian Perspectives 31 (2): 129–160.
  32. ↑ Jiao 2007, pp. 89–90.
  33. ↑ Jiao 2007, pp. 91–94.
  34. ↑ Diamond, Jared M (2000). "Taiwan's gift to the world". Nature 403 (6771): 709–710. DOI:10.1038/35001685.
  35. ↑ Fox, James J (2004). "Current Developments in Comparative Austronesian Studies". Universitas Udayana, Bali. https://digitalcollections.anu.edu.au/bitstream/1885/43158/2/Comparative_Austronesian_Studies.pdf. 
  36. ↑ ៣៦,០ ៣៦,១ ៣៦,២ Shepherd, John R. (1993). Statecraft and Political Economy on the Taiwan Frontier, 1600–1800. Stanford University Press. pp. 7–8. ល.ស.ប.អ. 978-0-8047-2066-3.  Reprinted Taipei: SMC Publishing, 1995.
  37. ↑ Wills 2006, p. 88.
  38. ↑ Cite error: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named Oosterhoff
  39. ↑ Campbell, William (1903). Formosa Under the Dutch: Described from Contemporary Records, with Explanatory Notes and a Bibliography of the Island. Kegan Paul, Trench, Trubner. pp. 6–7. https://archive.org/details/formosaunderdut01campgoog. 
  40. ↑ Andrade 2008, Chapter 6 Note 5.
  41. ↑ Andrade 2008, Chapter 6.
  42. ↑ Wills 2006, p. 98.
  43. ↑ Fort San Domingo. Tamsui Historical Museum
  44. ↑ ៤៤,០ ៤៤,១ Wills 2006, p. 91.
  45. ↑ Lua error in Module:Cite_web at line 49: attempt to concatenate field 'title' (a nil value)..
  46. ↑ Andrade 2008, Preface Note 1: "Second, this book is also about how Taiwan first came under Chinese political control, thanks to the Ming loyalist regime of Zheng Chenggong."
  47. ↑ Wills 2006, pp. 94–95.
  48. ↑ Struve, Lynn (1988). "The Southern Ming". ជា Mote, Frederic W.; Twitchett, Denis. Cambridge History of China, Volume 7, The Ming Dynasty, 1368–1644. Cambridge, England: Cambridge University Press. pp. 641–725. ល.ស.ប.អ. 978-0-521-24332-2.  pp. 722–725.
  49. ↑ Wills, John E. (2001). The Dutch Reoccupation of Chi-lung, 1664–1668. California: University of California. ល.ស.ប.អ. 9780936127095. 
  50. ↑ Shepherd 1993, p. 95.
  51. ↑ (1 January 1989)"Pioneers or cattle for the slaughterhouse? A rejoinder to A.R.T. Kemasang". Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde 145 (2). DOI:10.1163/22134379-90003260.
អាស៊ីខាងកើត
LocationAsia.png
Asia map pastel plain.png
អាស៊ីអាគ្នេយ៍
អាស៊ីខាងត្បូង
អាស៊ីកណ្តាល
អាស៊ីខាងជើង
អាស៊ីខាងលិច
 កាតា |  គុយវ៉ែត | ទំព័រគំរូ:ទិន្នន័យប្រទេស ហ្សកហ៊្សី ១ |  តួកគី ១ |  បារ៉ែន |  ប៉ាឡេស្ទីន |  យេម៉ែន៣ |  លីបង់|  អេមីរ៉ាតអារ៉ាប់រួម |  ស៊ីប | ទំព័រគំរូ:ទិន្នន័យប្រទេស ហ៊្សកដានី |  អាមេនី | ទំព័រគំរូ:ទិន្នន័យប្រទេស អារ៉ាប៊ីសាអូឌីត |  អ៊ីរ៉ង់ {  អាស៊ែបៃហ្សង់ ១ |  អូម៉ង់ |  អ៊ីរ៉ាក់ |  អ៊ីស្រាអែល | ទំព័រគំរូ:ទិន្នន័យប្រទេស អេហ៊្សីប៣
សំគាល់

១ ជាផ្នែកមួយនៃទ្វីបអឺរ៉ុប។
២ តៃវ៉ាន់នៅមិនទាន់បានទទួលស្គាល់ដោយអ.ស.បនៅឡើយទេ។
៣ ផ្នែកមួយក្នុងទ្វីបអាព្រិក
៤ ប្រទេសជាកោះ

បានពី "https://km.wikipedia.org/w/index.php?title=តៃវ៉ាន់&oldid=264607"