រឿងខ្លី ស្រមោលពណ៌ស
និពន្ធដោយ ទី ធាវី
ម៉ោងជិត៨យប់ទៅហើយ ខ្ញុំមិនដឹងត្រូវទៅណាទេ។ ខ្ញុំម្តងឈរ ម្តងអង្គុយ
ច្របួក ច្របល់ដោយអារម្មណ៍ភិតភ័យ។ “ហឺ! ថ្មើរនេះហើយ ហេតុអ្វីបាន
ជាសុភាមិនទាន់មកពីរៀនសោះអញ្ចឹង។” ខ្ញុំដកដង្ហើមធំ។
សុភាជាមិត្តរបស់ខ្ញុំ។សុភាជាអនុប្រធាននិស្សិតដែលកំពុងស្នាក់នៅវត្តស្វាយ
ពពែនៅរាជធានីភ្នំពេញ។ គាត់ជានិសិ្សតផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ចនៃមហា
វិទ្យាល័យភូមិន្ទនីតិសាស្រ្ត និងវិទ្យាសាស្រ្តសេដ្ឋកិច្ច។ គេមានស្រុកកំណើត
នៅឃុំកោះសូទិន ស្រុកកោះសូទិន ខេត្តកំពង់ចាម។ សុភាជាមិត្តដ៏ល្អបំផុត
របស់ខ្ញុំតាំងតែពីយើងនៅតូចៗមកម្ល៉េះ។
ខណៈ ខ្ញុំកំពុងអង្គុយឈ្ងោកមុខ អស់សង្ឃឹមលើបង់ថ្មក្រោមដើមទឹកដោះ
ខ្ញុំបានឮសំឡេងសំរឹបកង់ដែលជិះចូលខ្លោងទ្វារមុខនៃទីអារាមវត្តស្វាយពពែ
កាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ ខ្ញុំងើបមុខឡើង។ ភ្លាមនោះ ខ្ញុំបានស្រែក៖
-សុភា!
-ធាវី!
មិនទាន់ទាំងបានរាយរាប់ប្រាប់សុភាពីគោលដៅរបស់ខ្ញុំផង សុភាក៏នាំខ្ញុំទៅ
កុដិលេខ២ដែលជាកន្លែងគេស្នាក់នៅ។
-តោះ! ធាវី ទៅបន្ទប់ខ្ញុំ។
សុភាហាក់បីដូចជាដឹងរឿងខ្ញុំ។ គាត់ធ្លាប់បានទៅលេងស្រុកមុននេះ។ គាត់
បានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវបញ្ចប់កិច្ចសន្យាជាគ្រូបង្រៀននៅសាលាបឋមសិក្សាចុង
កោះសូទិនខាងត្បូងនាដើមវិស្សមកាលនេះ។ គាត់ក៏បានដឹងផងដែរថា ខ្ញុំ
គ្រោងនឹងទៅរកការងារធ្វើនៅប្រទេសថៃ។
ព្រលឹមស្រាងៗ និស្សិតដែលរស់នៅក្នុងបន្ទប់នោះ បានក្រោកពីដំណេក
ហើយ។ ពួកគេខ្លះងើបទន្ទេញមេរៀនតាំងពីម៉ោង៤ទៀបភ្លឺឯណោះ។ ពួក
គេត្រូវបានសុភាណែនាំឲ្យស្គាល់ខ្ញុំតាំងពីយប់ម្សិលមិញម៉្លេះ។ ក្រៅពីនេះ
នៅមានព្រះសង្ឃគង់នៅកុដិនេះផងដែរ ដែលសុភាណែនាំឲ្យខ្ញុំគោរព
ប្រណិបត្តិ។ ប៉ុន្តែ ថ្មើរនេះ ព្រះសង្ឃមេកុដិ មិនទាន់បើកទ្វារបន្ទប់នៅឡើយ
ទេ។
– ធាវី! ខ្ញុំពិតជាមិនចង់ឲ្យធាវីឯងទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃទេ។ ធាវីឯងអត់
មានស្គាល់អ្នកណាទេ ទៅផ្សងព្រេងបែបនេះវាគ្រោះថ្នាក់ណាស់។ ធាវីឯង
អាចចាញ់បោកគេ ដោយមិនបានថ្លៃធ្វើការ។ ជាងហ្នឹងទៅទៀត អាចត្រូវគេ
បង្ខំឲ្យប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀន ឬចាក់ថ្នាំញៀន។សុភាបានទូន្មានខ្ញុំទាំងព្រឹក។
នៅលើកន្ទេលកញ្ចាស់ដែលក្រាលសំរាប់ដេកជាប់ៗគ្នានៅជាន់ទី១កុដិលេខ២
សុភា មិនទៅរៀនឡើយនៅព្រឹកនោះ។ នាយបានបន្តទៀតថា ៖
– ធាវី ធាវីឯងមាននៅចាំសុផាទេ? មិត្តរបស់យើងដែលរៀននៅវត្តកោះនោះអី។
-ស្គាល់តើ។
– សុផាវេទនាណាស់ ធ្លាប់ជាប់គុកជាច្រើនឆ្នាំនៅប្រទេសសៀម។ គ្នាត្រូវតម្រួត
ថៃចាប់ និងវាយធ្វើបាប ទាត់ធាក់ ស្ទើរស្លាប់ស្ទើរស់ ទំរាំលួចរត់ត្រឡប់មកខ្មែរ
វិញបាន ។ ដឹងទេ វាត្រូវប៉ូលីសចាប់ច្រឡំ ហើយចោទប្រកាន់វាថាបានជួញដូរ
គ្រឿងញៀនខុសច្បាស់។ ថៃវាមើលងាយនិងធ្វើបាបជនជាតិខ្មែរយើងណាស់។
មុននេះសុផា បានមកលេងខ្ញុំ និងបានគេងទីនេះមួយយប់ ហើយបានរាយរាប់
ប្រាប់ខ្ញុំច្រើនណាស់ពីការទៅរកការងារធ្វើនៅប្រទេសថៃ។ ថាហើយសុភាក៏នាំ
ខ្ញុំចុះក្រោម។
នៅម៉ោងប្រហែលជា៨ព្រឹក ព្រះសុរិយាកំពុងចែងចាំងពន្លឺសូរសែងក្តៅល្មម បើ
ទោះបីជាពុំមានពពកបាំងក៏ដោយ។ ព្រះសង្ឃគ្រប់អង្គបានឆាន់បបររួចរាល់។
នៅក្នុងវត្តនេះ ព្រះសង្ឃទាំងអស់ឆាន់បបរនៅសាលាឆាន់រួមគ្នា។ យើងបានដើរ
សំដៅ ហើយឡើងលើកុដិមួយទៀត។
-ក្រាបថ្វាយបង្គុំព្រះអង្គ! សុភានាំខ្ញុំក្រាបសំពះនៅមុខព្រះអង្គគ្រូព្រះចៅអធិការ
វត្តនេះ។
-ពរ! ភា មានការអីឬ? ព្រះអង្គមានសង្ឃដិការសាកសួរ។
-សូមព្រះអង្គមេត្តាប្រោសប្រទាន និងអនុញ្ញាតឲ្យអោយមិត្តខ្ញុំម្នាក់នេះបានស្នាក់
នៅក្នុងវត្តនេះជាមួយខ្ញុំផងព្រោះគ្នាពុំមានទីពុំនាក់ទេ។ វាចង់ទៅផ្សងព្រេងទៅរក
ការងារធ្វើនៅប្រទេសថៃ។…ក្រាបថ្វាយព្រះអង្គ តាមពិតទៅ ខ្ញុំករុណាមិនចង់ឲ្យ
គ្នាប្រថុយប្រថានជីវិតទៅផ្សងព្រេងធ្វើការនៅប្រទេសគេឡើយ។ ដូចដឹងស្រាប់
ហើយ វាមានគ្រោះថ្នាក់ណាស់ ការសម្រេចផ្សងព្រេងគ្មានគោលដៅបែបនេះ។
– ពរ! អាត្មាយល់។ ភា! ឯងពិតជាមិត្តកម្ររកបានមែន។ ចុះឯងឈ្មោះអីដែរ?
ព្រះអង្គគ្រូសម្លឹងមុខខ្ញុំ។
ខ្ញុំបានលើកដៃសំពះព្រះអង្គម្តងទៀត ហើយឆ្លើយទៅកាន់ព្រះអង្គថា ៖
– ខ្ញុំករុណាឈ្មោះធាវី។ យ៉ាងណានៅចំពោះមុខព្រះអង្គ ខ្ញុំករុណាសប្បាយចិត្ត
ជាពន់ពេកដោយឃើញមិត្តខ្ញុំម្នាក់នេះមានសន្តានចិត្តបរិសុទ្ធថ្លៃថ្លាបែបនេះ។
តាមពិតទៅ ក្នុងជីវិតករុណានេះ ពុំដែលមានពេលណាសប្បាយនិងរំភើបដូច
បានឮពាក្យពេចន៍គ្រប់យ៉ាងដែលសុភាបានទូលថ្វាយព្រះអង្គមុននេះទេ។ ខ្ញុំ
ករុណាធ្លាប់បានដើរសុំស្នាក់នៅស្ទើរគ្រប់វត្តក្នុងរាជនីភ្នំពេញម្តងរួចហើយ។
កាលនោះខ្ញុំករុណាមកបន្តការសិក្សាបំពេញវិជ្ជារៀនយប់នៅវិទ្យាល័យទួល
ទំពូង។ ជាក់ស្តែងវត្តនេះ គ្រានោះ ខ្ញុំករុណាក៏ធ្លាប់សុំលោកអាចារ្យហើយដែរ
តែមិនត្រូវបានអញ្ញាតឲ្យស្នាក់នៅសោះ។
-ពរ! ពេលនេះអត្មាអនុញ្ញាតឲ្យ។ កុំភ្លេចចុះឈ្មោះក្នុងបញ្ជីស្នាក់នៅ ហើយ
រាយការណ៍ទៅប៉ូលិសផងណាភា។ សូមឲ្យឯងទាំងពីរជាមិត្តដ៏ល្អជារៀង
រហូតទៅ។
– ករុណា! ករុណាថ្វាយបង្គុំលា។
ស្អែកឡើង សុភាបានប្រគល់កង់ដៃត្រង់ដែលខ្លួនធ្លាប់ជិះទៅរៀនរាល់ថ្ងៃ
មកឲ្យខ្ញុំ។
– ធាវី ថ្ងៃនេះធាវីឯងទៅជួបបងវន្ថាទៅ។ ខ្ញុំបានទាក់ទងគាត់រួចហើយឲ្យធាវី
ឯងទៅបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសនៅសាលាបងរបស់គាត់ ព្រោះថា ធាវីឯងចេះ
អង់គ្លេសច្រើន។ ខ្ញុំគិតថា គេអាចទទួលយកធាវីឯងបាន។ ឲ្យគេធ្វើតេស្ត៍ចុះ
បើគេចង់សាកល្បងសមត្ថភាពធាវីឯង។ កុំភ័យអី។ ធាវីឯងធ្លាប់បង្រៀនអង់
គ្លេសយូរក្រែលណាស់ដែរតើ !។
– ជំរាបសួរ! ខ្ញុំបានលើកដៃសំពះទៅអ្នកទទួលភ្ញៀវម្នាក់នៅមណ្ឌលភាសា
អង្គររាជម្តុំផ្សារឌុយម៉ិច។
– គឺពូហ្នឹងឬដែlបងប្រុសខ្ញុំឲ្យមកសាកល្បងបង្រៀនសិស្សថ្ងៃនេះ?
– បាទហ្នឹងហើយ! ថារួចវណ្ណរា ប្អូនស្រីរបស់វន្ថាដែលជានារីលេខាម្នាក់នោះ
នាំខ្ញុំចូលទៅបន្ទប់នៅខាងក្នុងដែលមានសិស្សរង់ចាំពីរបីនាក់។
៣ម៉ោងគត់ ថ្នាក់អង់គ្លេសពេញម៉ោងមួយនេះត្រូវបានដល់ម៉ោងចេញ
ទៅផ្ទះ។ ខ្ញុំបានចេញក្រៅផងដែរដើម្បីទៅវត្តវិញ។ ពុទ្ធោអើយ! កងខ្ញុំ! កង់សុភា
ដែលឲ្យខ្ញុំជិះ។ ចោរលួចកងខ្ញុំបាត់ហើយ។ ខ្ញុំស្លន់ស្លោ។
វន្ថាគេក៏ជាមិត្តល្អម្នាក់ដែរ។ គេជាមិត្តរបស់ភា។ គេជាប្អូនប្រុសរបស់នា
យកមណ្ឌលភាសាអង្គររាជ។ គេធ្លាប់រស់នៅកុដ្ឋលេខ២ វត្តស្វាយពពែនៅ
ប៉ុន្មានឆ្នាំមុននេះ។ គ្រានោះ គេបានស្វះស្វែងជួយរកកង់ខ្ញុំដែលបាត់ទៅ។
ជួយជិះម៉ូតូជួនខ្ញុំទៅរកមុខចោរក្រែងវាយកទៅលក់នៅម្តុំផ្សារចោរ…តែយើង
មិនអាចរកកង់នោះឃើញឡើយ។
មកដល់វត្តភ្លាម ខ្ញុំនៅមានមុខស្លេកនៅឡើយ។ ខ្ញុំបានអង្គុយលើបង់
ក្រោមដើមជ្រៃដែលមានវល្លិ៍តោងធ្លាក់សំយាកនៅមុខកុដិ។ ខ្ញុំមិនដឹងហា
ស្តីប្រាប់សុភាយ៉ាងណាទេ។
ក្នុងអារម្មណ៍ស្មុគស្មាញ ខ្ញុំកំពុងគិតមកលើខ្លួនឯងថា ខ្ញុំជាមនុស្សចង្រៃ
ណាស់។ ហេតុអីបានជាខ្ញុំនាំទុក្ខដល់គេ? តើខ្ញុំមានអ្វីសងភាទៅ? បើខ្ញុំមិន
មានលុយសោះនោះ។
ភ្លាមនោះដៃមនុស្សម្នាក់បានដល់ស្មាខ្ញុំ។
– ធាវី មិនចាំបាច់ព្រួយទេ។ ខ្ញុំបានដឹងមុននេះហើយ។ កង់បាត់នោះ ឯងមិន
ចាំបាច់ព្រួយពេកទេ ព្រោះថាខ្ញុំឲ្យឯងហើយ។ ចំណែកខ្ញុំរៀនចប់ហើយមិន
ប្រើវាទៀតទេ។
ជាង១០ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ មិត្តដ៏ល្អរបស់ខ្ញុំបានបែកគ្នាក្នុងមុខតំណែងធ្វើការ
រៀងៗខ្លួន។ សុភា សព្វថ្ងៃគឺជាជាលេខាធិការទី១នៃទូតខ្មែរប្រចាំប្រទេសឡាវ។
វន្ថា គេមានកូន១ហើយ។ ស្តាយណាស់ដែលខ្ញុំមិនបានចូលរួមមង្គលការរបស់
គេ។ គេជាគ្រូបង្រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យកម្ពុជា។ រីឯខ្ញុំកំពុងបំរើការជាអ្នក
អភិរក្សព្រៃ និងសត្វព្រៃនៅតំបន់ភ្នំក្រវ៉ាញភាគខាងត្បូងប្រទេសកម្ពុជា។ ប៉ុន្តែ
ចំណងមិត្តភាពរបស់យើងនៅមិនអាចកាត់ផ្តាច់បានឡើយ។ យើងតែងតែផ្ញើ
សារឆ្លងឆ្លើយរកគ្នាតាមFacebook របស់យើង។
សារមួយរបស់ខ្ញុំតាមFacebook ទៅមិត្តរបស់ខ្ញុំម្នាក់នោះ។ ខ្ញុំនិងសុភាតែងតែ
រំលឹកពីអនុស្សាវរីយ៍ពីអតិតកាលរបស់យើង។
ភ្នំក្រវ៉ាញថ្ងៃទី ១កក្កដា ឆ្នាំ២០១២
ភាអើយ! អ្វីទាំងអស់ពិតជាធ្វើឲ្យខ្ញុំនៅចាំមិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ។ អ្វីៗទាំង
អស់នោះគឺជាស្រមោលមួយដែលខ្ញុំប្រសិទ្ធនាមថា ជាស្រមោលស ក្នុងបេះដូង
ខ្ញុំ ហើយទង្វើរដ៏ល្អរបស់អ្នក គឺស្រមោលសដែលខុសពីស្រមោលខ្មៅ។ ខ្ញុំនៅ
ជំពាក់គុណមិត្តនៅឡើយ។ ដូចនេះហើយខ្ញុំកំពុងជួយដល់អ្នកដែលងាយរង
គ្រោះក្នុងជីវិតទុកជាការដឹងគុណពីទង្វើល្អរបស់មិត្ត។សូមឲ្យស្រមោលសនេះ
ក្លាយជាសំពតសសំរាប់ជីវិតចុងក្រោយរបស់យើង។
ពីធាវី ក្មេងវត្តម្នាក់ផងដែរ។
ភ្នំពេញ ថ្ងៃទី២ កក្កដាឆ្នាំ ២០១២