រឿងអាមាត្យព្រះបាទពិម្ពិសាររាជនិងអជាសត្រូវ
ដំណើរថា កាលព្រះអជាសត្រូវរាជកុមារស្ដាប់ពាក្យទេវទត្ដត្ថេរ ញុះញង់អោយសំរលាប់ព្រះបាទពិម្ពិសារ ជាព្រះបិតា នឹងយករាជសម្បត្ដិ ថៃ្ងមួយអជាសត្រូវកុមារ សៀតកាំបិតគ្រឿងប្រហារចូលទៅក្នុងព្រះរាជវាំង ដើម្បីនឹងពិឃាត ព្រះវររាជបិតា។ ឯពួករាជអាមាត្យនាយតំរួត រក្សាអង្គ បានឃើញព្រះរាជកុមារចូលក្នុងព្រះមន្ទីរខុសកាលដូច្នោះ ក៏ហាមឃាត់មិនអោយចូល ឯព្រះរាជកុមារចេះតែចចេសចូលទៅ ទើប នាយតំរួតនាំគ្នាចាប់ត្រួតមើលក្នុងអង្គកាយ បានឃើញកាំបិតគ្រឿងប្រហារព្រះរាជកុមារសៀតមកដូច្នោះ ក៏ចាប់ចងដាក់ទោសតាមរាជ បញ្ញាត្ដិ ហើយនាំគ្នាពិភាក្សាទោសព្រះរាជកុមារ ព្រះរាជកុមារក៏អោយការតាមខ្លួនគិតសំលាប់បិតានោះ។ ឯនាយតំរួតទី១ ឆ្លើយឡើងថា «ទោសក្បត់នេះត្រូវសំលាប់ព្រះរាជកុមារផង ត្រូវសំលាប់ព្រះទេវទត្ដត្ថេរ និងលោកសង្ឃបណ្ដាជាពួកគប់គិតចូលគំនិតគ្នាទាំងអស់ផង។ ឯនាយតំរួតទីពីរឆ្លើយឡើងថា ទោសក្បត់នេះត្រូវសំលាប់តែព្រះរាជកុមារ និងព្រះទេវទត្ដតេ្ថរទើបគួរ ឯបណ្ដាលោកសង្ឃឯទៀតៗនោះមិន ត្រូវសំលាប់ទេ ព្រោះលោកពុំបានដឹងលឺផង។ ឯនាយតំរួតទី៣ ជាមន្រ្ដីមានសតិសម្បជញ្ញៈឆ្លើយឡើងថា «លោកអ្នករាល់គ្នាកាត់ទោសយ៉ាង នេះមិនត្រូវទេ ឯទោសនេះបើរូបអ្នកដទៃឯទៀតនោះ គួរហើយ តែនេះព្រះរាជកុមារជាព្រះរាជបុត្រារបស់លោក ព្រះទេវទត្ដសោតជាវង្ស សាក្យបុត្ដិយ៍ ព្រះចៅជាម្ចាស់ក៏រាប់អានគោរពប្រតិបត្ដិ យើងនឹងកាត់ទោសពិឃាតឯងថា កាចឯណាបាន ទោសនេះហួសវិស័យយើងជា មន្រ្ដីពិភាក្សា គួរតែនាំគ្នាឡើងក្រាបទូលអោយទ្រង់ជ្រាប បើជាទ្រង់ប្រោសយ៉ាងណាៗ ក៏តាមតែព្រះអង្គលោកចុះ ព្រោះកូនគេ អាពុកគេថា យ៉ាងណាសឹមយើងធ្វើតាមជាក្រោយ»។ ឯនាយតំរួតទាំង៣ពួកពិគ្រោះគ្នាឃើញផ្លូវរៀង ខ្លួនយ៉ាងនេះ ទើបនាំគ្នាចូលទូលព្រះបាទពិម្ពិសារ រាជបិតាតាមដំនើរដែលព្រះអជាតសត្រូវរាជកុមារ ប្រតិបត្ដិការខុសប្រពៃណី កន្លងព្រះរាជបញ្ញាត្ដិនោះសព្វប្រការ។ ឯព្រះបាទពិម្ពិសារស្ដេច ជ្រាបហើយ ទើបត្រាស់ថា «អើទោសយ៉ា ងនេះ អ្នកទាំងឡាយពិភាក្សាទៅតើយល់ដូចម្ដេច?។
ឯអាមាត្យទាំងបីពួក ក៏ក្រាបទូលតាមដំនើរដែលខ្លួនគិតយល់ផ្សេងៗគ្នានោះឯងទើបព្រះបាទពិម្ពិសាររាជស្ដេចទ្រង់ត្រាស់ថា «អើពួកនាយ តំរួតទី១ ពិភាក្សាថា ត្រូវសំលាប់ ទាំងទេវទត្ដត្ថេរនិងសង្ឃទាំងពួងព្រមទាំងព្រះរាជកុមារផងនោះ ពាក្យវិនិច្ឆ័យនោះយល់កើនហួសណាស់ ត្រូវអោយដកងារបន្ថយយសសក្ដិ ក៏ឯអាមាត្យទី២ ពិភាក្សាថាត្រូវអោយសំលាប់ព្រះរាជកុមារ ព្រមទាំងទេវទត្ដត្ថេរនោះ ពាក្យវិនិច្ឆ័យនោះ ត្រូវបន្ថយប្រាក់ខែបៀវត្ស ឯអាមាត្យទី៣ ពិភាក្សាថាត្រូវឡើងក្រាបទូលសិននោះ ពាក្យវិនិច្ឆ័យនោះត្រូវឡើងយសសក្ដិប្រាក់ខែបៀវត្សថែម ព្រោះជាអ្នកមានសតិសម្បជញ្ញៈចេះពិចារណាត្រូវតាមវត្ថុ តាមសម័យកាល»។
រឿងនិទាននេះ មានសេចក្ដីពិស្ដារនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសុត្ដន្ដបិដកឯណោះ ឯងស្ដាប់មើលចុះលោកអ្នកមានសតិសម្បជញ្ញៈ ពិចារណាមើលវត្ថុ មើលសម័យកាលគួរដល់កាលនេះសឹងចំរើននូវយសសក្ដិបរិបូណ៌បាន អ្នកមានសតិស្មារតីនេះ មិនដែលភ្លាត់ភ្លើទៅក្នុងការភ្នាក់ងារដែលខ្លួន ធ្វើ គឺនឹងដើរក្ដី អង្គុយក្ដី ដេកក្ដីឈរក្ដី លើកដៃលើកជើងលាតបត់ដៃបត់ជើងក្ដី ឬបរិភោគភោជនាហារជាវត្ថុទន់ឬរឹងក្ដី កាលទំពាស៊ីក្ដីកាល លេបចូលទៅក្នុងពោះក្ដី តែបើពុំមានសតិ ស្មារតី នឹកជាមុនហើយ ការអស់នោះសឹងភ្លាត់ទៅផ្សេងៗមាន ដួលឬប៉ះត្រូវបន្លាជាដើម បើខាង បរិភោគផឹកស៊ីសោត មានស្លាក់ឆ្អឹងត្រី ត្រូវម្ទេសហើរជាដើម អ្នកគ្មានសតិបញ្ញានោះ លោកថា ជាមនុស្សប្រមាទ សេចក្ដីប្រមាទមួយនេះ មាននៅលើបុគ្គលណាហើយបុគ្គលទាំងនោះ នឹងតាំងខ្លួនអោយមាំមួនពុំបាន បើធ្វើការអ្វី ការនោះខូចបង់វិញ ដូចនិ ទានស្មៀនកាន់ភ្នាក់ងារ រក្សាឈើរាជការរបស់ព្រះបាទពិម្ពិសាររាជនោះឯង។