ការកើនឡើងនៃចំនួនប្រជាជននៅលើពិភពលោក
តើពិភពលោកកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងការកើនឡើងច្រើននៃចំនួនប្រជាជនមែនទេ? តើភពផែនដីអាចទ្រទ្រង់ជីវិតមនុស្សបានចំនួនប៉ុន្មាននាក់? តើប្រទេសនីមួយៗគួរតែព្យាយាមកម្រិតចំនួនប្រជាជនរបស់គេដែរឬទេ? ទាំងនេះគឺជាចំណោទមួយចយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរចំពោះរដ្ឋាភិបាល អង្គការអន្តរជាតិ និងមនុស្សគ្រប់រូប ឲគួរតែចាប់ផ្តើមគិតគូរអំពីបញ្ហានេះ។
ចំនួនប្រជាជននៅលើពិភពលោកចាប់ផ្តើមកើនឡើងកាន់តែរហ័ស។ កាលពី១០,០០០ឆ្នាំមុនគ.ស មានប្រជាជនប្រហែល១០លាននាក់។ នៅគ.សទី១ ចំនួនប្រជាជនមានប្រមាណ៣០០លាននាក់។ អស់រយៈកាល១៧៥០ឆ្នាំ ប្រជាជនបានកើនឡើងដល់៦២៥លាននាក់ គឺកើនឡើងពីរដងធៀបទៅនឹងដើមគ.ស។ ១០០ឆ្នាំក្រោយមក គឺនៅឆ្នាំ១៨៥០ ចំនួនប្រជាជន ស្ទើរតែកើនឡើងទ្វេរម្តងទៀត ចំនួន១១៣០លាននាក់។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៥០ ការប៉ាន់ស្មាន បានកើនឡើងដល់២៥១០លាននាក់។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៩០ មានប្រជាជនប្រាមណ៥៣០០លាននាក់។ រហូតមកដល់ឆ្នាំ២០០០ គេរំពឹងថា ប្រជាជននៅលើពិភពលោក អាចនឹងកើនឡើងដល់ជាង៦០០០,០០០,០០០នាក់ ហើយ១០,០០០,០០០,០០០នាក់ នៅឆ្នាំ២០៥០។
លើសពីនេះទៅទៀត ប្រជាជនភាគច្រើន នឹងរស់នៅតំបន់ក្រីក្រអនាធិបតេយ្យតាមបណ្តាទីក្រុងធំៗ។ បច្ចុប្បន្ននេះ(១៩៩៩) ៩៥ភាគរយនៃប្រជាជនពិភពលោក រស់នៅក្នុងប្រទេសក្រីក្រ។ មានន័យថា ប្រជាជនភាគច្រើន ស្ថិតនៅលើបន្ទាត់ក្រីក្រនៅឡើយ។ ចំនួនប្រជាជន កាន់តែកើនឡើងឆាប់រហ័សនៅក្នុងទីក្រុង។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៥០ ទីក្រុងនៃប្រទេសលោកទី៣តែមួយប៉ុណ្ណោះ មានប្រជាជនរហូតដល់៥លាននាក់។ នៅក្នុងឆ្នាំ២០០០ ចំនួននេះនឹងកើនឡើងដល់៤៦លាននាក់។ ដូច្នេះ ពលរដ្ឋភាគច្រើន នឹងរស់នៅក្នុងទីក្រុង។
សំណួរស្រដៀងគ្នានេះ បានចោទសួរឡើងថា តើផែនដីមានធនធានធម្មជាតិគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីទ្រទ្រង់មនុស្សដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់នេះបានទេ? អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តខុសៗគ្នា ផ្តល់ចម្លើយខុសៗគ្នាដែរទៅនឹងសំណួរខាងលើនេះ។ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តខ្លះនិយាយថា ធនធាននៅលើផែនដីអាចគ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់ទ្រទ្រង់មនុស្សជាង៦០០០លាននាក់។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ក្រុមប្រទេសអ្នកមានដែលមានតិចតួចក្នុងចំណោមប្រជាជនពិភពលោក បែរជាប្រើប្រាស់ធនធានច្រើនជាងគេទៅវិញ។ ប៉ុន្តែប្រជាជនគ្រប់រូប នឹងទទួលបានធនធានគ្រប់គ្រាន់ ប្រសិនបើ ធនធានទាំងនេះ ត្រូវបានចែកចាយដោយតុល្យភាពទៅជុំវិញពិភពលោក។
អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តផ្សេងទៀត បាននិយាយថា យើងគួរតែកម្រិតកំណើនប្រជាជន ពីព្រោះធនធានរបស់យើងមានកំណត់។ មានតែ១០ភាគរយនៃផ្ទៃដីសរុបប៉ុណ្ណោះ អាចប្រើប្រាស់សម្រាប់កសិកម្មដាំដុះ ហើយ២០ភាគរយផ្សេងទៀត សម្រាប់ការចិញ្ចឹមសត្វ។ ការបង្កើនទំហំផ្ទៃដីដាំដុះ អាចធ្វើទៅបាន ប៉ុន្តែបានតិចតួច។ ដីខ្លះនៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ អាចនឹងទទួលបានផលច្រើនពីវិស័យកសិកម្ម ប្រសិនបើគេប្រើប្រាស់យុទ្ធវិធីដាំដុះតាមបែបទំនើប ប៉ុន្តែវិធីនេះ ក៏នៅតែមិនអាចបង្កើនផលិតកម្មទូទាំងពិភពលោកបានច្រើនណាស់ណាដែរ។
យើងគ្រប់គ្នា បានដឹងហើយថា បរិមាណឥន្ធនៈមានកំណត់។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ បរិមាណនៃដែក ប្រាក់ មាស និងលោហៈផ្សេងទៀត ក៏មានកំណត់ដែរ។ សូម្បីតែទឹកដែលយើងអាចប្រើប្រាស់សព្វថ្ងៃ ក៏មានកំណត់ ដែលភាគច្រើននៃទឹកនៅលើផែនដីគឺជាទឹកប្រៃ ហើយទឹកសាបភាគច្រើន គឺជាទឹកកកដែលមានតែនៅតាមប៉ូលខាងជើង និងខាងត្បូងតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែកូរេខាងត្បូង