សង្គ្រាមអង់គ្លេស-ភូមា
នៅទ្វីបអឺរ៉ុប ជាមួយនឹងការមកដល់នៃឧស្សាហូបនីយកម្ម ផលិតផលបានក្លាយទៅជាច្រើនជាងតម្រូវការ ហើយមានតម្រូវការក្នុងការស្វែងរកទីផ្សារ។ អាណានិគមនិយមកើតចេញពីតម្រូវការវត្ថុធាតុដើមសម្រាប់ផលិតទំនិញ។ ជាលទ្ធផល ជនជាតិអង់គ្លេសដែលមានផលិតភាពច្រើនបំផុតអាចផ្លាស់ទៅកាន់ទឹកដីថ្មី។ ពួកគេកំពុងព្យាយាមកាន់តែខ្លាំងដើម្បីធ្វើជាម្ចាស់តំបន់ថ្មី។
អង់គ្លេសដែលឈរជើងនៅខាង ឥណ្ឌា បានប្ដេជ្ញាពង្រីកទឹកដីដោយមើលឃើញភូមា។ ក្នុងការប៉ុនប៉ងពង្រីកវិស័យសេដ្ឋកិច្ចនេះ ពួកគេបានធ្វើសង្គ្រាមបីលើកជាមួយភូមា ហើយបន្ទាប់ពីសង្គ្រាមអង់គ្លេស-ភូមាលើកទីបី អង់គ្លេសបានកាន់កាប់ភូមាទាំងអស់។ សង្គ្រាមអង់គ្លេស-ភូមាទាំងបី បានកើតឡើងក្នុងសម័យ កូនបោន ។ នៅដើមសម័យកូនបោន ក្នុងសម័យ រជ្ជកាលព្រះបាទអណ្លង់ពយ៉ា ប្រទេសព័រទុយហ្គាល់។ ហូឡង់ បារាំង ភាសាអង់គ្លេសមាន មូលដ្ឋាននៅថា នលីន ។ ក្រុមហ៊ុន British East India Company ដែលមានមូលដ្ឋាននៅប្រទេសឥណ្ឌា បានដំណើរការនៅលើ កោះ Haigyi ដោយមានការអនុញ្ញាតពី Alaungpayaវាក៏មានសិទ្ធិសាងសង់ និងធ្វើពាណិជ្ជកម្មនៅទីក្រុងយ៉ាំងហ្គោន និងប៉ាថេនផងដែរ។ វាក៏បានចុះហត្ថលេខាលើកិច្ចព្រមព្រៀងពាណិជ្ជកម្មផងដែរ។ ដោយទទួលបានឱកាសនេះ អង់គ្លេសបានលក់អាវុធទៅឱ្យពួកមនដែលមានបំណងចង់បះបោរប្រឆាំងនឹងភូមា។ ពេលនោះ ព្រះចៅពញាពញាបានបញ្ជាចៅហ្វាយក្រុងប៉ាថេនឱ្យស្តីបន្ទោសពួកអង់គ្លេសនៅកោះហៃគី ហើយជនជាតិអង់គ្លេសជាច្រើននាក់បានស្លាប់នៅទីនោះ ។ ក្នុងរជ្ជកាល ព្រះបាទនុ ងតាវជី ដែលឡើង សោយរាជ្យ ព្រះបាទអ ល្លង់ព យ៉ា អង់គ្លេសបានទាមទារសំណងដល់អ្នកដែលត្រូវបានសម្លាប់ក្នុងរឿង ហៃជី។ គាត់មិនត្រឹមតែមិនផ្តល់សំណងដល់ជនជាតិអង់គ្លេសប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែគាត់មិនទទួលស្គាល់សន្ធិសញ្ញាដែលគាត់បានធ្វើជាមួយ ព្រះបាទអណ្លង់ពយ៉ា។ ទោះជាយ៉ាងណា លោកបានអាណិតដល់ការបើកហាងបន្ថែមទៀតនៅក្រុងរ៉ង់ហ្គូន និងប៉ាថេន។