អ្នកថតរូប

តួនាទីរបស់ម៉ាស៊ីនថត

អត្ថបទដើមចម្បង: ប្រវត្តិសាស្រ្តនៃការថតរូបនិងពេលវេលានៃបច្ចេកវិទ្យាថតរូប សូមមើលផងដែរ: ប្រវត្តិនៃកាមេរ៉ា. កាមេរ៉ា obscura ប្រើសម្រាប់គូរ ការថតរូបគឺជាលទ្ធផលនៃការរួមបញ្ចូលគ្នារវាងការរកឃើញបច្ចេកទេសជាច្រើន។ មិនយូរប៉ុន្មានមុនពេលដែលរូបថតដំបូងត្រូវបានធ្វើឡើងអ្នកទស្សនវិទូជនជាតិហានជនជាតិចិនបុរាណម៉ូឌីមកពីម៉ូសីសសាលាឡូជីខលគឺជាមនុស្សដំបូងគេដែលបានរកឃើញនិងអភិវឌ្ឍគោលការណ៍វិទ្យាសាស្ត្រនៃអុបទិចកាមេរ៉ាកាមេរ៉ានិងកាមេរ៉ា។ ក្រោយមកគណិតវិទូក្រិកលោកអារីស្តូតនិងអេគូលឌីឌបានរៀបរាប់ពីកាមេរ៉ា pinhole ដោយឯករាជ្យនៅសតវត្សទី 5 និងទី 4 មុនគ។ ស។ [9] ។ នៅសតវត្សទី 6 គ។ ស។ គណិតវិទូប៊ីហ្សង់ទីន Anthemius of Tralles បានប្រើប្រភេទកាមេរ៉ា obscura ក្នុងការពិសោធន៍របស់គាត់។ [10] ទាំងអាតូមរបស់ជនជាតិហានចិន Shen Kuo (1031-95) និងរូបវិទ្យាអារ៉ាប់ Ibn al-Haytham (Alhazen) (965-1040) បង្កើតកាមេរ៉ា obscura និង pinhole ដោយឯករាជ្យ [9] [11] Albertus Magnus (1193-1280) បានរកឃើញ nitrate ប្រាក់ [12] និងជីហ្សឺឌីសៀសៀ (15 ឆ្នាំរីឆាត 1516-71) បានរកឃើញក្លរប្រាក់។ [13] Shen Kuo ពន្យល់ពីវិទ្យាសាស្រ្តនៃកាមេរ៉ា obscura និងរូបវិទ្យាអុបទិចនៅក្នុងការស្រាវជ្រាវវិទ្យាសាស្រ្តរបស់គាត់ Dream Pool Essays ខណៈពេលដែលបច្ចេកទេសដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុងសៀវភៅអេក្វាទ័ររបស់ Ibn al-Haytham មានសមត្ថភាពផលិតរូបថតដើមដោយប្រើសម្ភារៈមជ្ឈិមសម័យ។

ម៉ាស៊ីនថត (camera)គឺជាម៉ាស៊ីនចំឡងរូបដ៍អស្ចារ្យ ហើយនិងថតតាមហ្វីល ដោយពន្លីអគី្គសនីសំរាប់ ចំឡងរូបភាពយ៉ាងល្អ ។សំលេងរឺរូបភាពដែលថតហើយ ជាទូទៅមានលក្ខណះប្រហាក់ប្រហែលនិង សំលេងនិងរូបភាពដើម ដោយប្រើដៃ សំរាប់ចុច ដើម្បីអោយមេដែកអគ្គីសនី ស្រូបយក យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ត អ្នកកាន់ ម៉ាស៊ីន ថតរូប ដែលល្អ គឺតូ្រវចេះស៊ីរេ នៅកែវ ឡែន ម៉ាស៊ីនថត ទៅតាមភ្លឺង និងសំលេងដែល យើងថតជាក់ស្តែង ដូច្នេះហើយ ផលដែលទទួលបាន ពីហ្វិល ដែលពន្លីថ្តល់អោយ មានទ្រុងទ្រាយ និងទំរង់ ស្បាស់ល្អ ដែលរួបភាពបានបង្ហាញនៅក្នុង ហ្វីល ដែលម្រាមដៃបានបញ្ជាម៉ាស៊ីន សំរាប់ អោយហ្វិលចាប់យករូបភាពដែលមើល​ឃើញជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងការផ្លាស់ប្តូររូបភាពរបស់ម៉ាស៊ីនថត ។នៅពេលដែលយើងថតរូបធ្វើអោយគេដឹងថា ពន្លឺពិតជាមានសរសំខានក្នុងការគូរូប ដោយពន្លឺអគ្គសនី ក្នុងការប្រើប្រស់ បច្ចេកវិជ្ជា(CMOS) ។ជាលទ្ធិផលដែលបានរក្សាទុកដោយខ្លួនឯង វាអាចចំលងទុកក្នុងក្រដាស រី ហ្វីលខ្សែភាពយន្ត។ម៉ាស៊ីនថតមិនត្រូវថតនៅក្នុងបន្ទប់ ដែលងងឹត ធ្វើអោយមើលមិនច្បាស់ រឺថត នៅឆ្ងាយពីថ្លង់ ដែលមិនបានចាប់យកពន្លឺគ្រុបគ្រាន់ លើកលាញតែផ្លង់ដែលយើងត្រូវថតមានពន្លឺគ្រប់គ្រាន់ ។អ្នកគ្រុបគ្រង់ ក្នុងការថតរូប តូ្រវចេះតាំងភ្លឺង សំរាប់ថត ម៉ាស៊ីនថត អាច ធ្វើការបំលាស់ទី នៅក្នុងបន្ទប់ ដែលផ្លង់តូ្រវការ នៅពន្លឺ គ្រុប់គ្រាន ប្រសិនជាក្នុងបន្ទប់ដែលងងឹតយើងត្រូវ ប្រើប្លាស់ ជំនួយ ក្នុងការថត រឺតាំង ភ្លឺង ជំនួយអោយបានសមរម្យ ។ជាធម្មតា នៅពេលដែលយើង ពង្រីក រូបថត អោយ ធំគឺយើងត្រូវយកហ្វីល នៅចំឡងដើម្បីបានរូបថតទៅតាមអ្វីដែលយើងចងបាន ពីតំបូង រូបដែលបានមកពីម៉ាស៊ីនថត មានលក្ខណះទូច និងមិន ទានភ្លឺច្បាស់ ក្រោយពីបានជារូបភាព។ កាលពីមុនការថតរូប មិនសូវ លឿន ទេ ហើយក៍មិន ល្អប៉ុន្មានដែរតែមានលក្ខណះគ្រុបគ្រាន់ អាចអោយអ្នក ប្រើប្រាស់អាចទទួលយកបាន ដូចនេះហើយ ទើបធ្វើអោយ អ្នកថតរួប ប្រើប្រាស់ នៅកែវ ឡែនជំនួយ (lens) ក្នុងការមើល របស់ ម៉ាស៊ីនថត ដើម្បីអោយ វាមានភាពកានតែច្បាស់ សំរាប់ថតនៅផ្លង់ដែលឆ្ងាយ ។ តាមការរកឃើញរូបថត ពីបុរាណ ដែលថតដោយម៉ាស៊ីនថត ដែលមានចុះថ្ងៃខែនៅខ្នងរូបថត នៅប្រទេសចិន ដែលមានពរណ៍ធម្មជាតិមិនសូវច្បាស់ ដោយប្រើពន្លឺព្រះអាទិត្យ តាមរន្ធ ទូចៗដែល ចាំងចូលតាម ចន្លោះ ជញ្ជាំង ដែលធ្វើអោយរូបភាពមានលក្ខណះច្បាស់ នៅពេលដែលយកមក ចំឡង ចូលក្រដាស។តាមការបង្កើតអោយមានម៉ាស៊ីនថតរូបនិងធ្វើអោយយើងលាញក្វាយក្វល អំពីការថតរូបសំរាបប្រើការ។ហេតុការនេះកើតឡើងជាមួយនិងការបណ្តុះបណ្តាលរស់ម៉ាស៊ីនថតដោកយលោក ហ្យសាហ វិដីហ្គេវ៉ូដ (Josiah Wedgewood) ដើលកើតក្នុងគ្រួសារ អ្នកលក់ចានឆ្នាំង គាត់បានគួររូប នៅលើ ស្បែក ដោយទឹក ប្រាក់ ។គាត់ពុមមាលលទ្ធិភាពនិងផ្លូវជ្រើលរើសទេ នោះធ្វើអោយគាត់ គ្មានលទ្ធិភាពដាក់តាំង លក់ ។គេបានដាក់ភ្លឺង នៅក្នុងបន្ទប់ដែលងងឹត និងមានតាំង ពរណ៍ខ្មៅ ហើយគាត់មានគុំនិតថ្មីសំរាប់ចាប់ មុខរប ជាអ្នកគូររូប ជំនួលនៃការប្រើម៉ាស៊ីន ថតរូប សំរាប់ទុកមើល និង កំដ៍ភ្លែក ក្នុងការមើលពរណ៍ នៅក្នុងសិល្បះ របស់ភាគខាងលិច។ម៉ាស៊ីនថត ដែលមានឈ្មោះ អូបស្កូរា តាមភាសាឡាតាំ មានន័យថា បន្ទប់ងងឹត វាជាប្រអប់ ដែលមានប្រហោង ដែកអាចអោយភ្លឺងចេញទៅបំភ្លឺរូបភាពនិងចំឡងទៅក្រដាស់បង្កើតជារូបភាព។ ម៉ាស៊ីនថតវិឌីអូរឺម៉ាស៊ីនថតសន្លឹក គឺយើងអាចដក យកហ្វីល មកក្រៅសំរាប់ ត្រួតពិនិត្យបាន ប៉ុន្តែ ម៉ាស៊ីនថតរូបយើងអាច យករូបថត មកមើល ដោយ ស្ងៀមស្ងាតបាន និងប្រើពេលវេលាទិចទួចសំរាប់ យលនៅហេតុការណនោះ ប៉ុន្តែ ម៉ាស៊ីនថត វិឌិអូ គឺមានលក្ខណះជាទម្រង នេះគឺជាកាបំពេញនៅតាមចន្លោះដែលខ្វាស់ខាត សំរាប់រំលិកម្តងទៀត គេអាច ចាក់ វីឌិអូនោះមើលសាជាថ្មី សាឡើងវិញ តាមម៉ាស៊ីន បញ្ជាំង ពន្លឺ បាន ហើយគេហៅវាថា ការវាយតំលៃ(ការប្រត្តិបត្តទី២) សំរាប់ កំដ៍រឺលំលឹកភ្នែកនិងខួរក្បាល ដើម្បីរួមបញ្ចូល នៅរូបភាព ចូលគ្នាសំរាប់អោយវិញ្ញាណពិចារណា។ក៍ប៉ុន្តែម៉ាស៊ីនថតទាំងអស់ ត្រូវតែទាក់ទងនិង ការប្រើពន្លឺ នៅពេលប្រើប្រាស់ ដោយប្រើដៃ យ៉ាងស្វ័យប្រវត្ត នៅពេលបញ្ជា ឡេន ដែលមិនមានក្រិត ធ្វើអោយរូបភាពមានភាពភ្លឺ ល្អ និងធ្វើអោយរូបភាពកានតែច្បាស់ ។

ការច្នៃប្រឌិតរូបថត

ការឆ្លាក់អក្សរ heliographic ចាស់ជាងគេដែលត្រូវបានគេស្គាល់នៅក្នុងពិភពលោក។ វាគឺជាការផលិតនៃការឆ្លាក់ចំបាំងសតវត្សទី 17 ដែលបង្ហាញពីបុរសម្នាក់ដែលដឹកនាំសេះ។ វាត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយអ្នកបង្កើតជនជាតិបារាំងNicéphoreNiépceនៅឆ្នាំ 1825 ដោយមានដំណើរការបច្ចេកទេសនិមិត្តសញ្ញា។ Bibliothèque nationale de France បានទិញវាក្នុងតម្លៃ 450.000 អឺរ៉ូក្នុងឆ្នាំ 2002 ដែលចាត់ទុកថាវាជា "កំណប់ទ្រព្យជាតិ" ។

នៅជុំវិញឆ្នាំ 1800 អ្នកបង្កើតជនជាតិអង់គ្លេសថូម៉ាស់ Wedgwood បានបង្កើតការប៉ុនប៉ងដែលគេស្គាល់ជាលើកដំបូងដើម្បីចាប់យករូបភាពនៅក្នុងកាមេរ៉ាកាមេរ៉ាដោយប្រើសារធាតុដែលមានពន្លឺតិច។ គាត់ប្រើក្រដាសឬស្បែកសដែលត្រូវបានព្យាបាលដោយប្រាក់នីត្រាត។ ទោះបីជាគាត់ទទួលបានជោគជ័យក្នុងការចាប់យកស្រមោលនៃវត្ថុដែលដាក់លើផ្ទៃក្នុងពន្លឺព្រះអាទិត្យដោយផ្ទាល់ហើយថែមទាំងបានចម្លងរូបគំនូរលើកញ្ចក់ស្រមោលវាត្រូវបានគេរាយការណ៍នៅឆ្នាំ 1802 ថា "រូបភាពដែលបានបង្កើតឡើងដោយមធ្យោបាយនៃកាមេរ៉ា obscura ត្រូវបានរកឃើញខ្សោយពេកដើម្បីបង្កើត នៅគ្រប់ពេលល្មមដែលមានប្រសិទ្ធិភាពលើ nitrate នៃប្រាក់ "។ រូបភាពស្រមោលនៅទីបំផុតងងឹត.

ការថតរូបអចិន្រ្តៃយ៍ជាលើកដំបូងគឺជារូបភាពដែលផលិតនៅឆ្នាំ 1822 ដោយអ្នកបង្កើតជនជាតិបារាំងឈ្មោះNicéphoreNiépceប៉ុន្តែវាត្រូវបានបំផ្លាញនៅក្នុងការប៉ុនប៉ងក្រោយមកដើម្បីធ្វើឱ្យបោះពុម្ពពីវា។ [19] នៅឆ្នាំ 1826 ឬ 1827 គាត់បានមើលទេសភាពពីបង្អួចនៅឡាក្លាសដែលជារូបថតដំបូងបង្អស់ដែលមានជីវិតពីធម្មជាតិ (ឧទាហរណ៍នៃរូបភាពនៃឈុតឆាកពិតប្រាកដដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងកាមេរ៉ាកាមេរ៉ាដោយ កែវ) ។ ដោយសាររូបថតម៉ាស៊ីនថតរបស់នីហ្វស៊ីត្រូវការរយៈពេលយូរយ៉ាងហោចណាស់ 8 ម៉ោងនិងប្រហែលជាច្រើនថ្ងៃហើយគាត់បានខិតខំកែលម្អនីតិសម្បទារបស់គាត់យ៉ាងល្អប្រសើរឬជំនួសវាដោយវិធីដែលមានប្រសិទ្ធភាពជាង។ ក្នុងភាពជាដៃគូជាមួយលោក Louis Daguerre គាត់បានបង្កើតវិធីសាស្រ្តកែច្នៃក្រោយពេលបញ្ចេញពន្លឺដែលបានបង្កើតលទ្ធផលល្អប្រសើរជាងមុនហើយបានជំនួសផ្លាស្ទិចជាមួយនឹងជ័រដែលមានពន្លឺតិចជាងប៉ុន្តែការប៉ះពាល់ម៉ោងនៅក្នុងកាមេរ៉ានៅតែត្រូវបានទាមទារ។ ដោយសម្លឹងមើលទៅការកេងប្រវ័ញ្ចលើពាណិជ្ជកម្មចុងក្រោយដៃគូរបានជ្រើសរើសយកភាពសម្ងាត់ទាំងអស់។ នីហ្វេសបានស្លាប់នៅឆ្នាំ 1833 ហើយដាហ្គឺរីបានប្តូរទិសដៅទៅរកអាហារហូបអំបែងដែលមានពន្លឺតិចតួចដែលនីហ្វក្រេបានបោះបង់ចោលជាច្រើនឆ្នាំមុនដោយសារតែគាត់មិនអាចបង្កើតរូបភាពដែលគាត់បានថតជាមួយពន្លឺភ្លើងនិងអចិន្រ្តៃយ៍។ កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ដាហ្គឺរីបានឈានដល់ចំនុចដែលក្រោយមកត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះថាដំណើរការដាហ្គឺរេតធីប។ ធាតុសំខាន់ៗ - ផ្ទៃទឹកប្រាក់ដែលត្រូវបានវាស់ដោយចំហាយអ៊ីយ៉ូតដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយចំហាយបារតនិង«ជួសជុល»ជាមួយទឹកអំបិលក្តៅ ៗ ត្រូវបានគេដាក់នៅឆ្នាំ 1837 ។ ពេលវេលាដែលត្រូវការត្រូវបានវាស់វែងគិតជានាទីជំនួសឱ្យម៉ោង។ ដាហ្គឺរីបានយករូបថតដែលបានបញ្ជាក់ដំបូងរបស់មនុស្សម្នាក់នៅឆ្នាំ 1838 ខណៈពេលកំពុងចាប់យកទិដ្ឋភាពនៅលើផ្លូវប៉ារីស: មិនដូចចរាចរណ៍អ្នកថ្មើរជើងនិងជិះសេះផ្សេងទៀតនៅតាមមហាវិថីដែលមមាញឹកដែលហាក់ដូចជាអស់រលីងបុរសម្នាក់ដែលមានស្បែកជើងកែងចោតរបស់គាត់នៅតែឈរនៅគ្រប់កន្លែងដដែល។ - អាចមើលឃើញយូរអង្វែង។ អត្ថិភាពនៃដំណើរការរបស់ដាហ្គឺរីត្រូវបានប្រកាសជាសាធារណៈដោយគ្មានព័ត៌មានលម្អិតនៅថ្ងៃទី 7 ខែមករាឆ្នាំ 1839 ។ ព័ត៌មានបានបង្កើតអារម្មណ៍អន្តរជាតិ។ ភ្លាមៗនោះប្រទេសបារាំងបានព្រមព្រៀងបង់ប្រាក់សោធន Daguerre ដើម្បីប្តូរសិទ្ធិដើម្បីបង្ហាញការច្នៃប្រឌិតរបស់ខ្លួនទៅកាន់ពិភពលោកដែលជាអំណោយរបស់ប្រទេសបារាំងដែលបានកើតឡើងនៅពេលការណែនាំការងារពេញលេញត្រូវបានដាក់បង្ហាញនៅថ្ងៃទី 19 ខែសីហាឆ្នាំ 1839 ។ នៅឆ្នាំដដែលនោះអ្នកថតរូបជនជាតិអាមេរិចលោក Robert Cornelius ត្រូវបានបញ្ចូល ជាមួយនឹងការយករូបថតខ្លួនឯងបញ្ឈរដំបូងបំផុតរស់រានមានជីវិត។

ទន្ទឹមនឹងនេះដែរអ្នកប្រឌិតជនជាតិអង់គ្លេសម្នាក់គឺលោក William Fox Talbot បានទទួលជោគជ័យក្នុងការផលិតរូបភាពស្រាល ៗ យ៉ាងឆាប់រហ័សនៅលើក្រដាសតាំងពីឆ្នាំ 1834 ប៉ុន្តែបានរក្សាទុកការងាររបស់គាត់ជាការសម្ងាត់។ បន្ទាប់ពីអានអំពីការច្នៃប្រឌិតរបស់ដាហ្គឺរីនៅខែមករាឆ្នាំ 1843 លោកតាលប៊ុតបានបោះពុម្ភវិធីសាស្រ្តសម្ងាត់របស់គាត់រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្នហើយបានកំណត់អំពីការកែលម្អលើវា។ ដំបូងដូចជាដំណើរការថតមុនឌីហ្គារីរ៉េតដទៃទៀតការថតរូបតាមក្រដាសដែលមានមូលដ្ឋានលើក្រដាសរបស់លោកតាលប៊ទជាធម្មតាតម្រូវឱ្យមានការប៉ះពាល់ជាយូរមកហើយនៅក្នុងកាមេរ៉ាប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ 1840 គាត់បានបង្កើតដំណើរការកាឡូទ្រីតដែលប្រើការអភិវឌ្ឍសារធាតុគីមីនៃរូបភាពអន្ធកាលដើម្បីកាត់បន្ថយការប៉ះពាល់ដែលត្រូវការនិង ប្រកួតប្រជែងជាមួយ daguerreotype ។ នៅក្នុងទម្រង់ដើមនិងកាឡូបទិចដំណើរការរបស់លោកតាលបូតមិនដូច Daguerre បានបង្កើតអវិជ្ជមានដែលអាចត្រូវបានប្រើដើម្បីបោះពុម្ពច្បាប់ចម្លងវិជ្ជមានច្រើន។ នេះគឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការថតរូបគីមីទំនើបបំផុតរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះដោយសារតែដាហ្គឺរីយ៉ូយូអាចគ្រាន់តែត្រូវបានថតចម្លងដោយការថតរូបឡើងវិញជាមួយកាមេរ៉ា. ក្រដាសតូចៗដ៏ល្បីល្បាញរបស់លោកតាលប៊ុកនៅលើបង្អួចអូលែលនៅអាឡាកអាបាស់ដែលជារូបថតមួយក្នុងចំណោមរូបថតជាច្រើនដែលគាត់បានធ្វើនៅរដូវក្តៅឆ្នាំ 1835 អាចជាអនីតិជនកាមេរ៉ាចាស់ជាងគេ។

គីមីវិទូជនជាតិអង់គ្លេសលោកចនហឺសែលបានរួមចំណែកជាច្រើនដល់វិស័យថ្មី។ គាត់បានបង្កើតដំណើរការស៊ីអ៊ីតយូទ្រីដែលក្រោយមកស្គាល់ថា "ប្លង់មេ" ។ គាត់គឺជាមនុស្សដំបូងគេដែលប្រើពាក្យ "ថតរូប" "អវិជ្ជមាន" និង "វិជ្ជមាន" ។ គាត់បានរកឃើញនៅឆ្នាំ 1819 ថា sodium thiosulphate គឺជាសារធាតុរំលាយនៃ halides មួយហើយនៅក្នុងឆ្នាំ 1839 គាត់បានប្រាប់ Talbot (និងប្រយោល Daguerre) ថាវាអាចត្រូវបានប្រើដើម្បីកែតម្រូវរូបថតដែលមានមូលដ្ឋានលើប្រាក់ហូលលីតហើយធ្វើឱ្យវាមានពន្លឺស្រាល ៗ ។ ។ គាត់បានបង្កើតកញ្ចក់ដំបូងអវិជ្ជមាននៅចុងឆ្នាំ 1839 ។ នៅក្នុងខែមីនាឆ្នាំ 1851 នៃទស្សនាវដ្តី Chemist លោក Frederick Scott Archer បានបោះពុម្ភផ្សាយនូវដំណើរការរបស់គាត់។ វាបានក្លាយជាឧបករណ៍ថតរូបដែលត្រូវបានប្រើយ៉ាងទូលំទូលាយបំផុតរហូតដល់ចានស្ងួត Gelatin ដែលបានណែនាំនៅឆ្នាំ 1870 បានជំនួសវា។ មានសំណុំរងចំនួនបីទៅនឹងដំណើរការ collodion; Ambrotype (រូបភាពវិជ្ជមានលើកញ្ចក់) Ferrotype ឬ Tintype (រូបភាពវិជ្ជមានលើដែក) និងកញ្ចក់អវិជ្ជមានដែលត្រូវបានប្រើដើម្បីធ្វើឱ្យបោះពុម្ពវិជ្ជមានលើអាល់ប៊ុមឬក្រដាសអំបិល។

នៅក្នុងខែមីនាឆ្នាំ 1851 នៃទស្សនាវដ្តី Chemist លោក Frederick Scott Archer បានបោះពុម្ភផ្សាយនូវដំណើរការរបស់គាត់។ វាបានក្លាយជាឧបករណ៍ថតរូបដែលត្រូវបានប្រើយ៉ាងទូលំទូលាយបំផុតរហូតដល់ចានស្ងួត Gelatin ដែលបានណែនាំនៅឆ្នាំ 1870 បានជំនួសវា។ មានសំណុំរងចំនួនបីទៅនឹងដំណើរការ collodion; Ambrotype (រូបភាពវិជ្ជមានលើកញ្ចក់) Ferrotype ឬ Tintype (រូបភាពវិជ្ជមានលើដែក) និងកញ្ចក់អវិជ្ជមានដែលត្រូវបានប្រើដើម្បីធ្វើឱ្យបោះពុម្ពវិជ្ជមានលើអាល់ប៊ុមឬក្រដាសអំបិល។

ភាពជឿនលឿនជាច្រើននៅក្នុងផ្ទាំងកញ្ចក់ថតរូបនិងការបោះពុម្ពត្រូវបានធ្វើឡើងក្នុងអំឡុងពេលសេសសល់នៃសតវត្សទី 19 ។ នៅឆ្នាំ 1891 លោកកាព្រីយ៉ែលលីពម៉ាន់បានណែនាំពីដំណើរការនៃការបង្កើតរូបថតពណ៌ធម្មជាតិដោយផ្អែកលើបាតុភូតអុបទិកនៃការជ្រៀតជ្រែកនៃរលកពន្លឺ។ ការច្នៃប្រឌិតវិទ្យាសាស្រ្តដ៏វិសេសវិសាលនិងសារៈសំខាន់របស់គាត់ប៉ុន្តែការបង្កើតចុងក្រោយមិនទទួលបានរង្វាន់ណូបែលរូបវិទ្យានៅឆ្នាំ 1908 ។ ចានកែវគឺជាឧបករណ៍សម្រាប់ថតរូបកាមេរ៉ាភាគច្រើនបំផុតចាប់ពីចុងទសវត្សឆ្នាំ 1850 រហូតដល់ការបង្ហាញជាទូទៅនៃខ្សែភាពយន្តផ្លាស្ទិចដែលអាចបត់បែនបានក្នុងកំឡុងឆ្នាំ 1890 ។ ថ្វីបើភាពងាយស្រួលនៃខ្សែភាពយន្តមានប្រជាប្រិយភាពយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការថតរូបស្ម័គ្រចិត្តក៏ដោយក៏ខ្សែភាពយន្តដំបូង ៗ មានតម្លៃថ្លៃជាងហើយមានគុណភាពអុបទិកទាបជាងកញ្ចក់ដែលមានតម្លៃស្មើគ្នាហើយរហូតមកដល់ចុងទសវត្សឆ្នាំ 1910 ពួកគេមិនអាចរកបាននៅក្នុងទ្រង់ទ្រាយធំដែលអ្នកថតរូបអាជីពភាគច្រើនពេញចិត្តនោះទេ។ ឧបករណ៍ផ្ទុកថ្មីមិនបានជំនួសភ្លាមឬទាំងស្រុង។ ដោយសារតែស្ថេរភាពវិមាត្រនៃកញ្ចក់ការប្រើប្រាស់ចានសម្រាប់កម្មវិធីវិទ្យាសាស្ត្រមួយចំនួនដូចជា astrophotography បានបន្តចូលទៅក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1990 និងនៅក្នុងវិស័យពិសេសនៃហ៊ុក្រដាសឡាស៊ែរវាបានតស៊ូក្នុងឆ្នាំ 2010 ។

ខ្មៅនិងស

អត្ថបទដើមចម្បង: ថតរូបតែមួយ

Tartan Ribbon រូបថតដែលថតដោយ James Clerk Maxwell ក្នុងឆ្នាំ 1861 ។ ត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជារូបភាពថតរូបពណ៌ប្រើបានយូរហើយដំបូងបង្អស់ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយវិធីសាស្ដ្របីពណ៌គឺ Maxwell បានស្នើឡើងក្នុងឆ្នាំ 1855 ។ Maxwell មានអ្នកថតរូបថូម៉ាស់សាតថុនថតរូបខ្សែបូតាទានបីដង។ រាល់ពេលដែលមានតម្រងពណ៌ខុសគ្នា (ពណ៌ក្រហមបៃតងឬខៀវបៃតង) នៅលើកញ្ចក់។ រូបថតចំនួនបីត្រូវបានបង្កើតឡើង, បោះពុម្ពនៅលើកញ្ចក់, បន្ទាប់មកបានព្យាករណ៍នៅលើអេក្រង់ជាមួយនឹងម៉ាស៊ីនបញ្ចាំងបីផ្សេងគ្នា, គ្នាត្រូវបានបំពាក់ជាមួយតម្រងពណ៌ដូចគ្នាដែលត្រូវបានប្រើដើម្បីថតរូបវា។ នៅពេលដាក់នៅលើអេក្រង់រូបភាពទាំងបីបានបង្កើតរូបភាពពេញពណ៌។ វិធីសាស្ត្របីពណ៌ Maxwell មានមូលដ្ឋានគ្រឹះស្ទើរតែគ្រប់ទម្រង់នៃការថតរូបពណ៌មិនថាខ្សែភាពយន្តដែលមានមូលដ្ឋានវីដេអូវីដេអូឬវីដេអូឌីជីថលទេ។ ចានរូបថតទាំងបីនេះឥឡូវស្ថិតនៅក្នុងសារមន្ទីរតូចមួយនៅឯផ្លូវឥណ្ឌា 14 នៅ Edinburgh ដែលជាកន្លែងដែល Maxwell បានកើតមក។

ពីដំបូងរូបថតទាំងអស់គឺមានពណ៌ឬពណ៌ខ្មៅនិងស។ ទោះបីជាខ្សែភាពយន្តពណ៌មានភាពងាយស្រួលក៏ដោយក៏ការថតរូបពណ៌ខ្មៅនិងសបានបន្តគ្របដណ្ដប់អស់ជាច្រើនទសវត្សមកហើយដោយសារតែការចំណាយតិចនិងរូបរាងរូបថត "បុរាណ" របស់វា។ ពណ៌និងភាពផ្ទុយគ្នារវាងតំបន់ពន្លឺនិងងងឹតកំណត់រូបថតពណ៌ខ្មៅនិងស. វាជាការសំខាន់ណាស់ដែលត្រូវកត់សម្គាល់ថារូបភាពពណ៌តែមួយមិនត្រូវបានបង្កើតដោយជនជាតិស្បែកខ្មៅពណ៌សនិងស្រមោលមធ្យមនៃពណ៌ប្រផេះទេប៉ុន្តែអាចពាក់ព័ន្ធនឹងស្រមោលជាក់លាក់មួយអាស្រ័យលើដំណើរការ។ ឧទាហរណ៍ដំណើរការស៊ីអ៊ីតយូទ្រីបង្កើតរូបភាពដែលមានពណ៌ខៀវ។ ដំណើរការបោះពុម្ពអាល់ប៊ុនដែលត្រូវបានប្រើជាលើកដំបូងជាង 170 ឆ្នាំមកហើយបង្កើតបានជាពណ៌ត្នោត។ អ្នកថតរូបជាច្រើនបន្តបង្កើតរូបភាពពណ៌មួយចំនួនជួនកាលដោយសារតែភាពជាបណ្ណសារដែលបានបង្កើតឡើងនៃវត្ថុធាតុដើមដែលមានប្រាក់ចំណូលបានច្រើន។ រូបភាពឌីជីថលពណ៌ឌីជីថលខ្លះត្រូវបានដំណើរការដោយប្រើបច្ចេកទេសជាច្រើនដើម្បីបង្កើតលទ្ធផលខ្មៅនិងសហើយអ្នកផលិតខ្លះផលិតកាមេរ៉ាឌីជីថលដែលថតតែខ្មៅ។ ការបោះពុម្ពពណ៌ឬអេឡិចត្រូនិចអាចត្រូវបានប្រើដើម្បីសង្គ្រោះរូបថតជាក់លាក់ដែលថតដោយពណ៌ដែលមិនពេញចិត្តនៅក្នុងសំណុំបែបបទដើមរបស់ពួកគេ។ ជួនកាលនៅពេលដែលត្រូវបានបង្ហាញជារូបភាពពណ៌ខ្មៅនិងសឬពណ៌តែមួយដែលពួកគេត្រូវបានគេរកឃើញថាមានប្រសិទ្ធិភាពជាង។ ទោះបីជារូបថតពណ៌មានរយៈពេលយូរណាស់ក៏ដោយក៏រូបភាពពណ៌តែមួយគត់នៅតែត្រូវបានផលិតជាពិសេសសម្រាប់ហេតុផលសិល្បៈ។ ស្ទើរតែគ្រប់កាមេរ៉ាឌីជីថលទាំងអស់មានជម្រើសក្នុងការថតរូបជាពណ៌តែមួយហើយស្ទើរតែគ្រប់កម្មវិធីកែរូបភាពអាចបញ្ចូលឬលុបចោលនូវបណ្តាញពណ៌ RGB ដើម្បីបង្កើតរូបភាពពណ៌មួយពីពណ៌មួយ។

ពណ៍

អត្ថបទដើមចម្បង: ថតរូបពណ៌

រូបថតពណ៌ជាលើកដំបូងដែលបានធ្វើឡើងដោយវិធីសាស្រ្តពណ៌បីដែលបានស្នើឡើងដោយលោក James Clerk Maxwell នៅឆ្នាំ 1855 ដែលត្រូវបានថតនៅឆ្នាំ 1861 ដោយលោក Thomas Sutton ។ ប្រធានបទនេះគឺជាខ្សែបូដែលមានរាងជាតាតាណា។ ការថតរូបពណ៌ត្រូវបានគេរកឃើញចាប់តាំងពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1840 ។ ការពិសោធន៍ពណ៌មុនតម្រូវឱ្យមានការប៉ះពាល់យូរពេក (ម៉ោងឬថ្ងៃសម្រាប់រូបភាពកាមេរ៉ា) ហើយមិនអាច "ជួសជុល" រូបថតដើម្បីការពារពណ៌ពីការរលាយឆាប់រហ័សនៅពេលដែលប៉ះនឹងពន្លឺពណ៌ស។ រូបថតពណ៌អចិន្រ្តៃយ៍លើកទី 1 ត្រូវបានគេថតនៅក្នុងឆ្នាំ 1861 ដោយប្រើគោលការណ៍បំបែកពណ៌ចំនួន 3 ដែលត្រូវបានចេញផ្សាយជាលើកដំបូងដោយអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រស្កុតឡេនលោក James Clerk Maxwell នៅឆ្នាំ 1855 ។មូលដ្ឋានគ្រឹះនៃដំណើរការពណ៌ជាក់ស្តែងស្ទើរតែទាំងអស់គំនិតរបស់ Maxwell គឺយករូបថតពណ៌សខ្មៅបីដោយឡែកតាមរយៈតម្រងពណ៌ក្រហមបៃតងនិងខៀវ។នេះផ្តល់ឱ្យអ្នកថតរូបនូវឆានែលមូលដ្ឋានបីដែលត្រូវការដើម្បីបង្កើតរូបភាពពណ៌។ ការបោះពុម្ពរូបភាពថ្លាអាចត្រូវបានបង្ហាញតាមរយៈតម្រងពណ៌ស្រដៀងគ្នានិងដាក់នៅលើអេក្រង់បញ្ចាំងដែលជាវិធីបន្ថែមនៃការបន្តពូជពណ៌។ ការបោះពុម្ពពណ៌នៅលើក្រដាសអាចត្រូវបានផលិតឡើងដោយការដាក់រូបភាពកាបូននៃរូបភាពទាំងបីដែលធ្វើឡើងនៅក្នុងពណ៌បំពេញរបស់ពួកវាវិធីសាស្រ្តនៃការបែងចែកពណ៌ដែលត្រូវបានត្រួសត្រាយដោយ Louis Ducos du Hauron នៅចុងទសវត្សឆ្នាំ 1860 ។

រូបផ្សេងទៀតដែលបានពីអ្នកបច្ចេកទេស

ក្រៅពី ម៉ាស៊ីនថតរូប មានវិធីជាច្រើនទៀតសំរាប់ ធ្វើរូបអោយបាន ការកំណត នៅហំរបស់ ម៉ាស៊ីន ថតរូប ទៅលើម៉ាស៊ី ផ្តិត រូប ហើយនិងក្លាយជា រូបថត ដោយធ្វើការចំឡងទុក ដោយម៉ាស៊ីន អគ្គីសនី ដែលថ្លាលផ្តូតាម ហ្វីល ដែលបានកំណតដោយ អគ្គីសនី។តាមរូបដែលទទួកបាន ដែលផ្តល អោយទៅក្រដាស តានម៉ាស៊ីនថតថ្តលអោយ កែវដោលថ្តលអោយដោយត្រង់ៗ ដែលផលក្លាយជារូបភាព។

សិល្បៈ

The Steerage

ក្នុងអំឡុងសតវត្សទី 20 ទាំងរូបថតនិងវិចិត្រសិល្បៈឯកសារត្រូវបានទទួលស្គាល់ដោយពិភពសិល្បៈនិងប្រព័ន្ធវិចិត្រសាល។ នៅសហរដ្ឋអាមេរិកមានអ្នកថតរូបមួយចំនួនតូចរួមទាំង Alfred Stieglitz, Edward Steichen, John Szarkowski, F. Holland Day, និង Edward Weston បានចំណាយជីវិតរបស់ពួកគេដើម្បីគាំទ្រដល់ការថតរូបជាសិល្បៈដ៏ល្អមួយ។ មុនដំបូងអ្នកថតរូបជាច្រើនបានព្យាយាមធ្វើតាមគំរូគំនូរ។ ចលនានេះត្រូវបានគេហៅថា Pictorialism, ជាញឹកញាប់ដោយប្រើការផ្តោតអារម្មណ៍ទន់សម្រាប់ក្តីសុបិន្ត, មើលទៅ "ស្នេហា" ។ នៅក្នុងប្រតិកម្មតបទៅនឹងរឿងនេះ Weston, Ansel Adams និងអ្នកដទៃទៀតបានបង្កើតក្រុមដើម្បីតស៊ូមតិលើការថតរូបដោយផ្ទាល់។ រូបថតនេះជារឿងដែលផ្តោតសំខាន់លើរឿងរ៉ាវរបស់ខ្លួនហើយមិនមែនជាការត្រាប់តាមអ្វីផ្សេងទៀតនោះទេ។

សោភ័ណ្ឌភាពនៃការថតរូបគឺជាបញ្ហាមួយដែលនៅតែបន្តត្រូវបានពិភាក្សាយ៉ាងទៀងទាត់ជាពិសេសនៅក្នុងរង្វង់សិល្បៈ។ វិចិត្រករជាច្រើនបានអះអាងថាការថតរូបគឺជាការបង្កើតមេកានិកនៃរូបភាព។ ប្រសិនបើការថតរូបគឺជាសិល្បៈពិតប្រាកដនោះការថតរូបក្នុងបរិបទនៃសិល្បៈនឹងត្រូវការការកំណត់ជាថ្មីដូចជាការកំណត់ធាតុផ្សំនៃរូបថតដែលធ្វើឱ្យអ្នកមើលស្រស់ស្អាត។ ភាពចម្រូងចម្រាសបានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងរូបភាពដំបូងបំផុតដែលសរសេរដោយពន្លឺ។ NicéphoreNiépce, Louis Daguerre និងអ្នកដទៃទៀតក្នុងចំណោមអ្នកថតរូបដំបូងបង្អស់ត្រូវបានគេទទួលបានការកោតសរសើរប៉ុន្តែអ្នកខ្លះឆ្ងល់ថាតើការងាររបស់ពួកគេបានឆ្លើយតបទៅនឹងនិយមន័យនិងគោលបំណងនៃសិល្បៈដែរឬទេ។

រូបភាពឌីជីថល

សូមមើលផងដែរ: កាមេរ៉ាពន្លឺ

វិធីសាស្រ្តឌីជីថលនៃការចាប់យករូបភាពនិងការបង្ហាញបានអនុញ្ញាតបច្ចេកវិទ្យាថ្មីនៃ "ពន្លឺវាលរូបថត" (ដែលគេស្គាល់ផងដែរថាជាការថតរូបជំរកសំយោគ) ។ ដំណើរការនេះអនុញ្ញាតឱ្យផ្តោតទៅលើជម្រៅនានានៃវាលដែលត្រូវបានជ្រើសបន្ទាប់ពីរូបថតត្រូវបានចាប់យក.

La Musée de l'Elysée à Lausanne.

របៀបនៃការផលិត

អាមេរិច

អ្នកថតរូបស្ម័គ្រចិត្តគឺជាអ្នកដែលអនុវត្តការថតរូបជាចំណង់ចំណូលចិត្ត / ចំណង់ចំណូលចិត្តហើយមិនចាំបាច់រកប្រាក់ចំណេញទេ។ គុណភាពនៃការងារស្ម័គ្រចិត្តមួយចំនួនអាចប្រៀបធៀបទៅនឹងអ្នកឯកទេសជាច្រើនហើយអាចមានឯកទេសឬជួនកាលក្នុងការជ្រើសរើសមុខវិជ្ជា។ ការថតរូបអាម៉ាហ្សេតជាញឹកញាប់មានលក្ខណៈជាប្រធានបទថតរូបដែលមានការរំពឹងទុកតិចតួចនៃការប្រើប្រាស់ពាណិជ្ជកម្មឬរង្វាន់។ ការថតរូបស្ម័គ្រចិត្តបានកើនឡើងក្នុងកំឡុងចុងសតវត្សទី 19 ដោយសារតែការនិយមនៃកាមេរ៉ាដៃ.

រូបភាពត្រីនៃទីប្រជុំជន Indianapolis ។ សូមមើលផងដែរនូវកំណែទេសភាពនៅឯឯកសារ: Indianapolis 2017 panorama.png កាលបរិច្ឆេទ 18 មិថុនា 2017

វិទ្យាសាស្រ្តនិងនីតិក្រម

ស្ពាន Wootton ដួលរលំក្នុងឆ្នាំ 1861 កាមេរ៉ាមានប្រវត្តិវែងឆ្ងាយនិងលេចធ្លោជាមធ្យោបាយថតរូបបាតុភូតវិទ្យាសាស្ត្រពីការប្រើប្រាស់លើកដំបូងរបស់ Daguerre និង Fox-Talbot ដូចជាព្រឹត្តិការណ៍តារាវិទ្យាជាដើម។ សត្វចម្លែកនិងរុក្ខជាតិតូចៗនៅពេលដែលកាមេរ៉ាត្រូវបានភ្ជាប់ទៅនឹងមីក្រូទស្សន៍នៃអវកាស។ (នៅក្នុង photomicroscopy) និងសម្រាប់ការថតរូបម៉ាក្រូនៃគំរូធំ។ កាមេរ៉ានេះក៏មានសារប្រយោជន៍ផងដែរក្នុងការថតឈុតឆាកឧក្រិដ្ឋកម្មនិងឈុតឆាកគ្រោះថ្នាក់ដូចជាស្ពាន Wootton ក្នុងឆ្នាំ 1861 ។ វិធីសាស្ត្រដែលត្រូវបានប្រើក្នុងការវិភាគរូបថតសម្រាប់ប្រើនៅក្នុងករណីច្បាប់ត្រូវបានគេស្គាល់ជារួមថាជាការថតរូបបែបកោសល្យវិច័យ។ រូបថតកន្លែងកើតហេតុបទល្មើសត្រូវបានយកចេញពីចំណុចបី។ ចំណុចឥវ៉ាន់គឺជាទិដ្ឋភាពទូទៅពាក់កណ្តាលជួរនិងជិត..នៅឆ្នាំ 1845 លោក Francis Ronalds នាយកកិត្តិយសនៃអង្គការ Kew Observatory បានបង្កើតកាមេរ៉ាដែលទទួលបានជោគជ័យជាលើកដំបូងដើម្បីធ្វើការថតជាបន្តបន្ទាប់នៃប៉ារ៉ាម៉ែត្រឧតុនិយមនិងធរណីមាត្រ។ ម៉ាស៊ីនផ្សេងៗគ្នាបានផលិតនូវរូបភាពថតរូបរយៈពេល 12 ឬ 24 ម៉ោងនៃការប្រែប្រួលនៃការប្រែប្រួលនៃសម្ពាធបរិយាកាសសីតុណ្ហភាពសំណើមអគ្គីសនីបរិយាកាសនិងធាតុបីនៃកងកម្លាំង geomagnetic ។ កាមេរ៉ាត្រូវបានផ្គត់ផ្គង់ទៅឱ្យអ្នកសង្កេតការណ៍ជាច្រើននៅជុំវិញពិភពលោកហើយមួយចំនួនទៀតនៅតែប្រើរហូតដល់ឆ្នាំ 20.Ronalds, B.F. (2016). វិទ្យាសាស្រ្តប្រើបច្ចេកវិទ្យារូបភាពដែលបានមកពីការរចនារបស់កាមេរ៉ាពិនជ័រ។ ម៉ាស៊ីនកាំរស្មី X គឺស្រដៀងនឹងការរចនាជាមួយកាមេរ៉ារបស់ Pin Hole ជាមួយនឹងតម្រងខ្ពស់និងកាំរស្មីឡាស៊ែរ,ការថតរូបបានក្លាយទៅជាគ្រប់ទីកន្លែងក្នុងការកត់ត្រាព្រឹត្តិការណ៍និងទិន្នន័យនៅក្នុងវិទ្យាសាស្ត្រនិងវិស្វកម្មនិងនៅក្នុងឈុតឆាកឧក្រិដ្ឋកម្មឬឈុតឆាកគ្រោះថ្នាក់។ វិធីសាស្រ្តនេះត្រូវបានពង្រីកយ៉ាងទូលំទូលាយដោយប្រើរលកអាកាសផ្សេងទៀតដូចជាការថតរូបអ៊ីនហ្វ្រារ៉េដនិងការថតកាំរស្មីអ៊ុលត្រាវីយូក៏ដូចជាការថតឆ្លាស់គ្នា។ វិធីសាស្រ្តទាំងនោះត្រូវបានគេប្រើជាលើកដំបូងនៅក្នុងសម័យរដ្ឋ Victoria និងបានធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងច្រើនទៀតចាប់តាំងពីពេលនោះ. អាតូមដែលថតរូបដំបូងត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងឆ្នាំ 2012 ដោយអ្នករូបវិទ្យានៅសាកលវិទ្យាល័យហ្គីហ្វហ្វីតប្រទេសអូស្ត្រាលី។ ពួកគេប្រើវាលអេឡិចត្រូនិចដើម្បីដាក់អន្ទាក់ "អ៊ីយ៉ុង" នៃធាតុ Ytterbium ។ រូបភាពនេះត្រូវបានថតនៅលើកញ្ចក់អេឡិចត្រូនិក CCD.

ផលប៉ះពាល់សង្គមនិងវប្បធម៌

ការថតរូបអាចត្រូវបានប្រើទាំងដើម្បីចាប់យកការពិតនិងដើម្បីបង្កើតស្នាដៃសិល្បៈ។ ខណៈពេលដែលការរៀបចំរូបភាពត្រូវបាន frowned ជាលើកដំបូងនៅទីបំផុតវាត្រូវបានគេប្រើនៅទីបំផុតដើម្បីពង្រីកវិសាលភាពក្នុងការផលិតសិល្បៈ។ សមាសភាពអាក្រាតកាយ 19 ពីឆ្នាំ 1988 ដោយចាន់គន្ធន។

Scenery Lebanon

សារមន្ទីរ de l'Élyséeដែលបានបង្កើតឡើងនៅឆ្នាំ 1985 នៅទីក្រុងឡូសានគឺជាសារមន្ទីរថតរូបដំបូងគេនៅទ្វីបអឺរ៉ុប។ មានសំណួរជាច្រើនដែលកំពុងបន្តអំពីទិដ្ឋភាពផ្សេងគ្នានៃការថតរូប។ នៅក្នុងការសរសេររបស់នាង "នៅលើរូបថត" (1977), Susan Sontag ពិភាក្សាអំពីការព្រួយបារម្ភអំពីវត្ថុមានរបស់រូបថត។ នេះគឺជាប្រធានបទដែលមានការជជែកដេញដោលយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងសហគមន៍រូបថត.លោក Sontag បានលើកឡើងថា "ការថតរូបគឺជាការថតរូបដែលសមស្របវាមានន័យថាការដាក់ខ្លួនឯងទៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាក់លាក់ជាមួយពិភពលោកដែលមានអារម្មណ៍ដូចជាចំណេះដឹងហើយដូច្នេះវាដូចជាអំណាច។ អ្នកថតរូបសម្រេចចិត្តថតរូបអ្វីដែលធាតុណាត្រូវដកចេញនិងមុំអ្វីដើម្បីកំណត់រូបថតហើយកត្តាទាំងនេះអាចឆ្លុះបញ្ចាំងពីបរិបទសង្គមប្រវត្តិសាស្រ្តជាក់លាក់មួយ។ នៅតាមបណ្តោយបន្ទាត់ទាំងនេះវាអាចត្រូវបានអះអាងថាការថតរូបគឺជាទម្រង់ប្រធានបទនៃការតំណាង. ការថតរូបសម័យទំនើបបានលើកឡើងពីកង្វល់មួយចំនួនលើផលប៉ះពាល់របស់វាទៅលើសង្គម។ នៅក្នុងបង្អួចក្រោយរបស់ Alfred Hitchcock (1954) កាមេរ៉ាត្រូវបានបង្ហាញថាជាការលើកកម្ពស់ voyeurism ។ ទោះបីជាកាមេរ៉ាគឺជាស្ថានីយ៍សង្កេតមើលក៏ដោយសកម្មភាពនៃការថតរូបគឺច្រើនជាងការសង្កេតមើលអកម្ម.

កាមេរ៉ាមិនរំលោភឬមានសូម្បីតែទោះបីជាវាអាចសន្និដានរំលោភបំពានបំរែបំរួលកេងប្រវ័ញ្ចនិងសំដៅទៅលើការសំលាប់ - សកម្មភាពទាំងអស់ដែលមិនដូចការរុញច្រានផ្លូវភេទក៏អាចធ្វើទៅបានដែរ។ ចម្ងាយ, និងជាមួយក្រុមមួយចំនួន ការថតរូបគឺជាទម្រង់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយថ្មីមួយដែលផ្លាស់ប្តូរការយល់ដឹងនិងផ្លាស់ប្តូររចនាសម្ព័ន្ធនៃសង្គម. ភាពមិនស្រួលបន្ថែមទៀតត្រូវបានបណ្តាលមកពីកាមេរ៉ាទាក់ទងនឹងការរំងាប់អារម្មណ៍។ ការភ័យខ្លាចថារូបភាពរំខានឬរូបភាពច្បាស់លាស់ដែលអាចចូលទៅដល់បានយ៉ាងទូលំទូលាយដល់កុមារនិងសង្គមទាំងមូលត្រូវបានលើកឡើង។ ជាពិសេសរូបថតនៃសង្គ្រាមនិងរូបអាសអាភាសបានបង្កឱ្យមានការរំជើបរំជួល។ Sontag មានការព្រួយបារម្ភថា "ការថតរូបគឺដើម្បីបង្វែរមនុស្សចូលទៅក្នុងវត្ថុដែលអាចមាននិមិត្តរូប។ ការពិភាក្សាពីការរិះគន់នឹងធ្វើឱ្យមានការពិភាក្សាអំពីរូបភាពដែលត្រូវបានត្រួតពិនិត្យ។ Sontag សរសេរពីការព្រួយបារម្ភរបស់នាងដែលថាសមត្ថភាពក្នុងការត្រួតពិនិត្យរូបភាពមានន័យថាអ្នកថតរូបមានសមត្ថភាពក្នុងការបង្កើតនូវការពិត។ ការអនុវត្តមួយតាមរយៈការថតរូបដែលបង្កើតសង្គមគឺវិស័យទេសចរណ៍។ វិស័យទេសចរណ៍និងថតរូបរួមបញ្ចូលគ្នាដើម្បីបង្កើត "ទេសចរណ៍ទេសចរណ៍"។នៅក្នុងនោះប្រជាជនក្នុងតំបន់ត្រូវបានគេកំណត់ទីតាំងនិងកំណត់ដោយកញ្ចក់កាមេរ៉ា។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយវាត្រូវបានគេអះអាងថាមាន "ការមើលស្រាល។Gillespie, Alex. "Tourist Photography and the Reverse Gaze".

ច្បាប់

ការថតរូបត្រូវបានហាមឃាត់ក៏ដូចជាការពារដោយច្បាប់នៅក្នុងយុត្តាធិការជាច្រើន។ ការការពាររូបថតជាធម្មតាត្រូវបានសម្រេចតាមរយៈការផ្តល់សិទ្ធិថតចម្លងឬសិទ្ធិសីលធម៌ដល់អ្នកថតរូប។ នៅសហរដ្ឋអាមេរិកការថតរូបត្រូវបានការពារជាសិទ្ធិវិសោធនកម្មលើកទីមួយហើយអ្នកណាម្នាក់មានសិទ្ធិថតរូបអ្វីដែលគេឃើញនៅក្នុងកន្លែងសាធារណៈដរាបណាវាជាទិដ្ឋភាពធម្មតា។នៅក្នុងចក្រភពអង់គ្លេសច្បាប់ថ្មីៗ (ច្បាប់ប្រឆាំងភេរវកម្មឆ្នាំ 2008) បង្កើនអំណាចរបស់ប៉ូលីសដើម្បីការពារមនុស្សសូម្បីតែចុចអ្នកថតរូបពីការថតរូបនៅកន្លែងសាធារណៈ។