Jump to content

សិរិន្ធរ

ពីវិគីភីឌា
សិរិន្ធរ
សម្តេចព្រះកនិដ្ឋាចៅ ក្រមសម្តេចព្រះទេពរ័តនៈរាជសុតា ស្យាមបរមរាជកុមារី
ប្រសូត (1955-04-02) មេសា 2, 1955 (អាយុ 69)
វិមានអម្ពរស្ថាន
ព្រះរាជវាំងឌុសិត, បាងកក,  ថៃ
វង្សមហិតល (រាជវង្សចក្រី)
បិតាភូមិពលអតុល្យតេជ (រាមាទី៩)
មាតាសិរិកិតិ័យាករ
សាសនាពុទ្ធសាសនាថេរវាទ
ព្រះហត្ថលេខាសិរិន្ធរ's signature

មហាចក្រីសិរិន្ធរ (ថៃ: มหาจักรีสิรินธร; ប្រសូត ២ មេសា ១៩៩៥) ព្រះនាមពេញ សម្តេចព្រះកនិដ្ឋាចៅ ក្រមសម្តេចព្រះទេពរ័តនៈរាជសុតា ស្យាមបរមរាជកុមារី (ថៃ: สมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี) ព្រះនាមអតីត សម្តេចព្រះចៅលូកធើ ចៅហ្វាសិរិន្ធរទេពរ័តនៈសុតា កិតិវឌ្ឍនាតុលសោភាគ្យ (ថៃ: สมเด็จพระเจ้าลูกเธอ เจ้าฟ้าสิรินธรเทพรัตนสุดา กิติวัฒนาดุลโสภาคย์) ជាព្រះធិតាទីពីររបស់ព្រះបាទភូមិពលអតុល្យតេជនិងព្រះកនិដ្ឋារបស់ព្រះបាទវជិរាលង្ករណ៍Cite error: Invalid <ref> tag; refs with no name must have content

ជនជាតិថៃជាទូទៅហៅព្រះអង្គថា "ព្រះទេព" (ថៃ: พระเทพ)​ អត្ថន័យថា "ព្រះនាងទេវតា" តំណែង​ជា​ភាសា​ថៃ​របស់​ព្រះអង្គ​គឺ​ស្មើ​នឹង​ចំណង​ជើង​ស្រី​ដែល​ធ្លាប់​កាន់​ដោយ​ព្រះបាទមហាវជិរាលង្ករណ៍ ព្រះជេដ្ឋា​របស់​ព្រះអង្គ[]​ រដ្ឋធម្មនុញ្ញ​ថៃ​ត្រូវ​បាន​កែប្រែ​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៩៧៤ ដើម្បី​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​មាន​ការ​ស្នង​តំណែង​ជា​ស្ត្រី ដូច្នេះហើយ ទើបធ្វើឱ្យទ្រង់មានសិទ្ធិឡើងសោយរាជ្យ[]

ជាព្រះធិតាព្រះច្បងរបស់រាជវង្ស (រួមទាំងព្រះនាងឧប្បលរ័តនៈរាជកញ្ញា ដែលរាជាភិសេកជាមួយជនបរទេស

ដោយបានក្លាយជាបុត្រីច្បងនៃរាជវង្សានុវង្ស (មិនរាប់បញ្ចូលព្រះនាងឧបុលរតនារាជកានី ដែលបានរៀបអភិសេកជាមួយជនបរទេស) តំណែងរបស់នាងគឺអាចប្រៀបបាននឹងព្រះនាងរាជវង្ស។[]

ព្រះរាជប្រវត្តិ

[កែប្រែ]

កំណើត

ព្រះនាង សិរិន្ធ​រ ប្រសូត​នៅ​ថ្ងៃ​ទី​២ ខែ​មេសា ឆ្នាំ​១៩៥៥ នៅ​អគារ​លំនៅឋាន​អម្ពរស្ថាន ព្រះបរមរាជវាំងឌូសិទ្ធិ។  កូនទីបីរបស់ស្តេច ភូមិពលអតុល្យតេជ និងម្ចាស់ក្សត្រី សិរិកិតិ៍។  ដោយសារ​ព្រះ​មហាក្សត្រ​មាន​ព្រះរាជបុត្រ​តែ​មួយ​អង្គ រដ្ឋធម្មនុញ្ញ​ថៃ​ត្រូវ​បាន​កែប្រែ​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៩៧៤ ដើម្បី​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​មាន​ការ​ស្នងរាជ្យ​ជា​ស្ត្រី។  នេះបានធ្វើឱ្យ ស៊ិរិនថន គ្រងរាជ្យជាលើកទីពីរ (បន្ទាប់ពី វជិរាលង្ករណ៍) រហូតដល់ព្រះនាង Bajrakitiyabha កើតនៅឆ្នាំ 1978 ។

នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ 2012 សិរិនថន ត្រូវបានសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យរយៈពេលខ្លី ដើម្បីដកប្រាក់បញ្ញើកាល់ស្យូម។

ការអប់រំ

កត្តិយស

[កែប្រែ]

ឯកសារយោង

[កែប្រែ]
  1. Backman, Michael, "Thai riches hinged on wise king's prodigal son" The Age, June 28, 2006.
  2. Kershaw, Roger (2001), Monarchy in South East Asia: The faces of tradition in transition, Routledge, p. 153 
  3. McCargo, Duncan (2010), Thailand, Institute of Southeast Asian Studies, p. 55