ការពិភាក្សារបស់អ្នកប្រើប្រាស់:An~kmwiki

Page contents not supported in other languages.
ពីវិគីភីឌា

««ឈើផ្លែច្រើនចាញ់ ស្លឹកត្រីច្រើនទឹកល្អក់ពុំជា»»[កែប្រែ]

សេចក្កីផ្តើម

ភាសិតទាំងឡាយដែលនឹងចងក្រងឡើងបានទុកជាកេរ៌្តតំណតកប្បកល្ប

ក៏មកពីអ្នកប្រាជ្ញរកឃើញសេចក្កីពិតដោយលោកស្គាល់ការសាកពិសោធន៏

យ៉ាងល្អិតល្អន់ក្នុងរបៀបរស់នៅនៃសង្គមដោយមានការសង្គេតមើលលក្ខណះ

នៃវត្ថុក្នុងធម្មជាតិហើយយកទៅប្រៀបធៀបនឹងលក្ខណះ«ករិយានៃមនុស្ស

ក្នុងលោកដូចយ៉ាងក្នុងច្បាប់កេរ៏្តកាលលោកចែងមកថា«

««ឈើច្រើនចាញ់ស្លឹកត្រីច្រើនទឹកល្អក់ពុំជា»»

អត្ថានុរូបរបស់ភាសិត

វគ្គទី១«ឈើផ្លែច្រើនចាញ់ស្លឹក»

ឈើណាដែលមាន«ផ្លែច្រើន»នោះស្លឹកវាតែងវិនាស។

ពីព្រោះអ្វី?គឺកាលណាគេឃើញឈើនេះមានផ្លែច្រើនហើយគេនាំគ្នាចង់បាន

ផ្លែនោះដោយគ្រវែងនឹងដំថ្មឬដំបងថ្ពក់មួលយកទាំងស្លឹកឬអង្រួនមែកឬកាប់

យកទាំងមែកដើម្បីនឹងប្រឡោះយកផ្លែឲ្យបានស្រួលជាហេតុបណ្តាលឲ្យស្លឹក

ឈើដែលជាទីជំរកនៃផ្លែនេះរុះរោយវិនាសព្រោះតែផ្លែច្រើន។

ត្រីច្រើនទឹកល្អក់ពុំជា

ទឹកណាដែលមាន«ត្រីច្រើន»ទឹកនោះនឹងល្អក់ខ្វល់។

ពីព្រោះអ្វី?គឺកាលបើគេឃើញមានត្រីច្រើនហើយគេក៏ចង់បានត្រីនោះដោយនាំគ្នាទៅចាប់ទៅដួសទៅ

បង់ទៅត្រង់ដាក់ទ្រូដាក់លបជញ្ជត់ឬវាយទឹកដេញត្រីបញ្ជូលស៊ងជាហេតុបណ្តាលឲ្យទឹកនេះដែលជាជំ

រកនៃត្រីទៅចាល្អក់ខ្វល់អស់ព្រោះតែត្រីច្រើន។

អត្ថបដិរូបរបស់ភាសិត

បញ្ហាទាំងពីវគ្គនេះបានសេចក្កីថា=ជនដែលមានទ្រព្យធនច្រើនតែងជួបប្រទះនឹងការអន្តរាយច្រើនប្រការ

ព្រោះទ្រព្យធននេះតែងទាញទឹកចិត្តជនពាលឬចោរកំណាចឲ្យចង់បានឥតបីស្រាកវិស៏យដូចគេប្រាថ្នា

ផ្លែឈើឬនេសាទជនប្រាថ្នាត្រីដែរ។ជនដែលរងគ្រោះសៅហ្មងអន្តរាយដោយសារតែទ្រព្យរបស់ខ្លួនយ៉ាង

នេះមានការប្រៀបធៀបទៅនឹងស្លឹកឈើដែលដែលវិនាសរុះរោយដោយសារផ្លៃច្រើនឬក៏ដូចជាទឹកដែល

ល្អក់ដោយសារតែមានត្រីច្រើននោះឋង។

សំគាល់(សំរាប់ជាសេចក្កីបញ្ចប់)

ដោយហេតុដែលទ្រព្យសម្បត្តិជាចំណីនៃពួកពាលហើយដែលងាចបង្កើត«ការល្អក់»គឺសេចក្កីសៅហ្មង

ឬវិនាសអន្តរាយដល់ម្ចាស់ទ្រព្យបាននោះត្រូវប្រុងស្មារតីជាដរាក្នុងការរក្សាទ្រព្យរបស់ខ្លួន។ភាសិតនេះ

មិនមែនធ្វើឲ្យយើងគេទាំងឡាយខូចទឹកចិត្តមិនចង់មានមិនចង់បាននោះទេ។សេចក្កីបរឹងប្រែងក្នុងការ

រកទ្រព្យត្រូវតែព្យាយាមធ្វើជាដរាបព្រោះទ្រព្យធនបង្កើតសេចក្កីថ្លៃថ្នូរណាស់តែកាលបើមានទ្រព្យនេះ

ហើយត្រូវប្រុងប្រយត្ន័ដើរឧបាយយ៉ាងណាកុំឲ្យ«ចាញ់ឬល្អក់»ទៅបានដោយសារតែទ្រព្យសម្បត្តិនេះឋង៕

រៀបរាងឡើងវិញដោយ(កែមសំអាង)មហាវិទ្យាល័យបាក់ទូក

អូសទូកកុំឲ្យលំអាន``ចាប់ត្រីបានកុំឲ្យល្អក់ទឹក``[កែប្រែ]

សេចក្កីផ្តើម វដ្តទុក្ខ គឺទុក្ខទោសទាំងឡាយដែលវិលវល់ចុះឡើងប៉ះពាល់រាល់រូបឥតស្រាកស្រាន្ត។

ដូចច្នេះបណ្តាលអ្នកប្រាជ្ញគ្រប់សាសន៏បានចងក្រងជាបញ្ហា ជាភាសិត ជាបទចរិយា

សាស្រ្តផ្សេងៗ ដើម្បីជាឧសថរំលត់ទោសនឹងជាយានដឹកនាំគាំពារបុផុជ្ជនក្នុងលោកឲ្យ

ចាកជៀសផុតពីអន្លង់ទុក្ខ នឹងឧបសក្គគ្រប់ជំពូកដែលកើតឡើងឥតទៀងទាត់។ ដូចយ៉ាង

ក្នុងច្បាប់ពាក្យចាស់លោកទូន្មានថា=

«អូសទូកកុំឲ្យលំអាន ចាប់ត្រីបានកុំឲ្យល្អក់ទឹក»

អត្ថានុរូប នឹងអត្ថបដិរូបរបស់ភាសិត «អូសទូកកុំឲ្យលំអាន»


«អូសទូក»នេះគឺទាញទូកពីទីគោកទៅដាក់ទឹក«កុំឲ្យលំអាន»គឺកុំឲ្យមានស្នាមនៅលើដី

ឬមានស្នាមនៅបាតទូកព្រោះជាការនាំឲ្យសឹកដាច់បាតទូកឬអន្តរាធ្លុះធ្លាយទូកក៏មាន។

អ្នកប្រាជ្ញចង់ទូន្មានថា=កាលបើអូសទូកគឺប្រកបការអ្វីមួយយ៉ាងពិបាកដោយមានឧបសក្គ

ជាច្រើននៅរាំងរានេះត្រូវប្រយត្ន័«អូសទូកកុំឲ្យលំអាន»គឺធ្វើការនោះទៅកុំឲ្យមានស្នាមពោល

គឺកុំឲ្យមានសៅហ្មងមានរឿងរ៉ាវអ្វីផ្សេងៗដែលអាចឲ្យទុក្ខទោសដល់ខ្លួននៅវេលា

ប្រតិបត្តិការនោះ។

«ចាប់ត្រីបានកុំឲ្យល្អក់ទឹក»

គឺធ្វើម្តេចឲ្យបានត្រីហើយទឹកនៅថ្លាដូចដើម

អ្នកប្រាជ្ញចង់ទូន្មានថាបើយើងប្រាថ្នានឹង«ចាប់ត្រី»គេនឹងធ្វើអ្វីឲ្យបានលាភមានផលដល់យើងនោះ

បើបានលាភត្រូវប្រយត្ន័កុំឲ្យមាន«ល្អក់ទឹក»គឺកុំឲ្យមានការសៅហ្មងដិតដល់ខ្លួនកុំឲ្យមានទុក្ខទោស

ដល់ខ្លួនក្នុងគ្រាក្រោយឡើយ។

ឧទាហរណ៏=

ការដែលឃោសនាខាងបោះឆ្នោតរើសតំណាងរាស្រ្តជាការមួយធ្វើដោយពិបាកព្រោះមានឧបសក្គ

ជាច្រើនមករាំរា។នោះក្នុងការដែលយើងថាពិបាកនេះបេក្ខជនដែលនិយាយឃោសនាឲ្យរាស្រ្តបោះ

ឆ្នោតជ្រើសខ្លួនជាតំណាងត្រូវខំឆ្លងឲ្យផុតពីការលំបាកដោយឥតមានសេចក្កីសៅហ្មងដិតដល់ខ្លួន

គឺប្រយត្ន័ខំទាញខ្លួនឲ្យចាកផុតនូវគំររឧបសក្គផ្សេងៗ។ដោយគ្នារឿងរ៉ាវអ្វីនឹងឲ្យទុក្ខទោសដល់ខ្លួន

ក្នុងវេលាប្រតិបត្តិការនោះ។

បេក្ខជនដែលដែលខំធ្វើឃោសនាយ៉ាងនេះគឺដើម្បីនឹងឲ្យបានសំរេចបំណងមួយឲ្យបានជាប់ឈ្មោះ

ជាតំណាងរាស្រ្តប៉ុន្តែបេក្ខជននេះមិនត្រូវភ្លេចថា«បើចាប់ត្រីបានកុំឲ្យល្អក់ទឹក»គឺបើនឹងជាប់ឈ្មោះ

ជាតំណាងរាស្រ្តគឺជាប់ដោយត្រឹមត្រូវដោយប្រព្រឹត្តិល្អស្អាតកុំឲ្យមានរឿងរ៉ាងផ្សេងៗដែលត្រឡប់

ជានាំខ្លួន«ឲ្យល្អក់»គឺឲ្យទទួលកុំហុសអ្វីមួយមកវិញបាន។

ម៉្យាងទៀតឋអ្នកជំនួញនូវអ្នករាជការគ្រប់ជាន់ថ្នាក់ក៏ត្រូវខំបំពេញកិច្ចការរបស់ខ្លួនរឿងៗខ្លួន

ដោយជៀសវាងកុំឲ្យមានការសៅហ្មងដឹតដល់ខ្លួនបាន។ដែលនឹងបានផលទៀតក៏កុំឲ្យល្អក់

គឺបានដោយសុខមិននាំឲ្យរំខានចិត្ត។

សេចក្កីបញ្ចប់= កិច្ចការសព្វសារពើដែលយើងបំរុងនឹងធ្វើឬដែលបានចាប់ធ្វើទៅហើយក៏ដោយ

តោងខំអូសខំទាញខំប្រយុទ្ធឲ្យដល់ត្រើយដោយប្រុងប្រយត្ន័ជាដរាបកុំឲ្យការនោះហុចទុក្ខ

ទោសមកដល់ខ្លួនវិញ៕

រៀបរាងឡើងវិញដោយ«កែមសំអាង»មហាវិទ្យាល័យបាក់ទូក

««ផ្លូវវៀចកុំបោះបង់ ផ្លូវណាត្រង់កុំដើរហោង»»[កែប្រែ]

សេចក្កីនេះសំរាប់រំឮកដល់អ្នកជំនួញជួញព្រៃគ្រប់ឋានះនឹងអ្នកធ្វើនយោបាយផ្សេងៗ។

១»ក្នុងការធ្វើជំនួញ កាលបើកាន់សច្ចះពេកក៏គ្មានចំណេញដែរត្រូវឲ្យវៀចខ្លះ ឋវៀចនេះ

មិនមេនបំបាត់ប្រវញ្ជ័ថ្លឹងខ្វះភ្នែកជញ្ជីង ឬជៀសវាងបំបាត់ពន្ធគយឲ្យតែខាងចំណេញស្មើរដើម

ក៏មិនត្រូវប្រាប់គេត្រង់បើទុកជាចំណេញក្នុងមួយឆ្នាំរាប់ហ្មឺនប្រាក់ ក៏កុំនិយាយប្រាប់ពាណិជឋទៀត

ឲ្យត្រង់អស់ពីពោះ ព្រោះកាលបើគេឃើញចំណេញ ច្រើនក្នុងមុខជំនួញណាមួយគេប្រាថ្នារកជំនួញ

នោះដែរនាំឲ្យលាភរបស់យើងថយទៅវិញឬជំពប់អស់រលីងទៅវិញក៏មាន។

២» ក្នុងការធ្វើនយោបាយ តែដើរតាមផ្លូវត្រង់ គេនឹងស្គាល់« ពោះវៀន»យើងគឺស្កាល់ចិត្តគំនិតយើង

ទាំងអស់។

កុំភ្លេចឡើយពាក្យចាស់លោកថា»

``ស្លូតស្លាប់វៀចវេរ មានភ័ព្វអាយុយឺនយូរ » រៀបរាងឡើងវិញដោយ«កែមសំអាង«មហាវិទ្យាល័យបាក់ទូក»

មួយនីក្រមច្បាប់ លោកពុំឲ្យត្រាប់ អំពើពុតជ្រៃ កាលណាដូចដុះ ចាប់ចុះអាស្រ័យ ត្រង់ថានណានៃ​​ អ្នកដើមអន្តរាយ[កែប្រែ]

ទំនងតែងសេចក្តីផ្តើម

លោកិយសព្វថ្ងៃ សម្បូណ៌ពេកខាងមនុស្សដែលរមិលគុណអ្នកដែលបានធ្វើសេចក្តីល្អដល់វា

គេហៅពួកអកតញ្ញូទាំងនេះ ថាជាពួកក្រពើ ឬពុំនោះសោកគេចាត់ថាជា ពួកជ្រៃព្រោះក្នុងច្បាប់

កូនចៅលោកបានចែងមកថា=

«មួយនីក្រមច្បាប់ លោកពុំឲ្យត្រាប់ អំពើពុតជ្រៃ ជូនកាលដូចដុះ ចាប់ចុះអាស្រ័យ ត្រង់ថានណានៃ

អ្នកដើមអន្តរាយ»

អត្ថនុរូបរបស់ភាសិត

ធម្មជាតិដើមជ្រៃតែងដូចដុះចាប់អាស្រ័យនៅដោយដើមឈើដ៏ទៃមានដើមត្នោតជាដើម(ជូនកាល

ក៏ចាប់កំណើតនៅតាមកំពែងឬលើខឿនប្រាសាទនានាដែរ)។ដើមជ្រៃនឹងលូតលាស់រស់រានមានជីវិត

ក៏ដោយសារតែដើមត្នោតដែលជាទីបង្អែកយ៉ាងមាំរបស់ជ្រៃលុះកន្លងយូរឆ្នាំមកកាលបើជ្រៃភ្លូសបែក

មែកឬមាំទាំហើយនោះវាក៏តាំងចាប់ឬូតរិតស្រោបជិតជុំដើមត្នោតជាហេតុឲ្យ«ម្ចាស់ដើម»គឺដើមត្នោត

នេះវិញអន្តរាបន្តិចម្តងៗលុះត្រាតែបាត់រូបស្លាប់បង់ទៅក៏មាន។

អត្ថបដិរូបរបស់ភាសិត

ដើមជ្រៃមិនខុសអ្វីពីជនដែលទៅពឹងពាក់ពុំនាក់អាស្រួ័យនឹងអ្នកដ៏ទៃ។ដើមត្នោតជាអ្នកទំនុកបំរុង

ឧបត្ថម្ភគាំពារព្យាបាលគេឲ្យរឹងជំហរឡើង។គេតែងប្រទះឃើញជនដែលគេបានផ្ទុកផ្តើមឲ្យរឹងមាំ

នេះធ្វើឲ្យម្ចាស់ដើមអន្តរាយដោយសារខ្លួនវិញ។

ឧទាហរណ៏១

ក្នុងសៀវភៅគតិលោករឿងមួយនិទានថាឆ្កែកំផើមមួយទៅសុំរូងឆ្កែឈ្មោលដ៏ទៃសំរាលកូន។

ឆ្កែឈ្មោលក៏ឲ្យឆ្កែមេខ្ចីជាបណ្តោះអាសន្ន។លុះសំរាលកូនរួចហើយឆ្កែញីឆ្កែឈ្មោលថា

ចាំដល់កូនធំបន្តិចសឹមប្រគល់រូងវិញ។ឆ្កែឈ្មោលមានសប្បុរសជនជាដរាប។លុះកន្លងយូរបន្តិច

មកកូនឆ្កែទាំងប្រាំក៏មានចង្កូមមាំទាំឡើងកាលបើឆ្កែឈ្មោលទៅសុំយករូងវិញមេឆ្កែក៏នាំកូនព្រួត

ខាំឆ្កែឈ្មោលទាល់តែស្លាប់ហើយយករូងរបស់គេនៅរហូតទៅ។

ឧទាហរណ៏២

នាយម៉ៅដង្ខៅស្រូវគ្មានប្រពន្ធកូនបងប្អូនម្នាក់សោះ។ក្មេងជំទង់ដទៃម្នាក់មកនិយាយសុំនៅរក

ស៊ីជាមួយផង។នាយម៉ៅអាណិតក៏ទទួលជួយឧបត្ថម្ភគ្រប់ជំពូក។កាលបើទុកចិត្តគ្នាហើយនាយ

ម៉ៅក៏ចុះសំបុត្រកំណើតនោះធ្វើជាកូន។ក្មេងដែលគេចិញ្ជិមនេះលុះធំដឹងក្តីមែនទែនហើយក៏ចង់

ធ្វើជាអ្នកមានឲ្យទាន់ចិត្ត។ក្នុងពេលដែលដង្ខៅនាំស្រូវតាមទូកទៅលក់ឋKC NET>ក្មេងអកតញ្ញូ

នេះប្រើឧបាយផ្សេងៗមានជួលចោរជាដើមឲ្យទៅស្តាក់នាយម៉ៅសម្លាប់ចោលដើម្បីយកទ្រព្យ

សម្បត្តិនាយម៉ៅធ្វើជាកេរ្ត៏មត៌ករបស់ខ្លួនទាំងអស់ព្រោះអាងថាសំបុត្រកំណើតបានចុះថាជា

កូនដង្ខៅស្រេចហើយ។

ឧទាហរណ៏៣

នាងគាំនិយាយនឹងប្តីថា»មានកុមារីចំទង់ម្នាក់មកសូមនៅជាមួយផងខ្ញុំមានចិត្តមេត្តាករុណាដល់

នាងនោះណាស់ព្រោះនាងជាក្មេងកំព្រាគ្មានទីបង្អែក«បុរសជាប្តីទោះបីមិនចូលចិត្តយ៉ាងណាក៏

យល់ព្រមតាមសេចក្តីអង្វររបស់ភរិយាដែរ។លុះនៅជាមួយគ្នាយូរទៅកាលបើស្រីដែលគេរើស

យកមកចិញ្ជឹមនេះពេញរូបរាងហើយវាក៏ចាប់ចិត្តប្រតិពទ្ធ័ជាមួយបរសប្តីនាងគាំ។នាងជ្រៃ«

ទៅជាប្រពន្ធចុងគេធ្វើឲ្យប្រពន្ធដើមក្តៅក្រហាយរោលរាលឈ្លោះវាយប្តីប្តពន្ធកើតរឿងរ៉ាងយ៉ាងធំ

នាងប្រពន្ធចុងចេះនិយាយលួងលោមប្តីចាក់រុកទាល់តែនាងគាំប្រពន្ធដើមខ្ទាតចេញពីលំនៅឋាន

ដ៏ស្តុកស្តម្ភហើយធ្លាក់ខ្លួនថោកទាបអាប់ឧនស្រពោនចិត្តព្រោះនាងជ្រៃ។នាងជ្រៃក៏ឡើងជាមេផ្ទះ

ពេញមុខវិស័យដូចដើមជ្រៃទៅនៅអាស្រ័យនឹងដើមត្នោតហើយធ្វើឲ្យត្នោតវិនាសទៅបាន។

សំគាល់(សំរាប់សេចក្តីបញ្ចប់)

យើងសង្គេតឃើញថាកាលណាដើមត្នោតស្លាប់បាត់ទៅដើមជ្រៃលូតលាស់រឹងមាំជំហរបែកមែក

យ៉ាងល្អនៅកន្លែងនៃ«ខ្មោចត្នោត»អ្នកប្រាជ្ញមិនមែនសរសើរជ្រៃដែលធំខ្ពស់រឹងពឹងតែឋងដោយ

ធ្វើឲ្យត្នោតវិនាសនោះទេ។ធម្មតាជនអកតញ្ញូមិនដែលបានរុងរឿងស្ថិតស្ថេរចីរកាលឡើយ

បើទុកជាក្នុងពេលនេះវាបានថ្កុំថ្កើងរឹងមាំជំហរដូចដើមជ្រៃនោះគេតែងប្រទះឃើញពួកពាលនេះ

អន្តរាយទៅវិញក្នុងពេលយូរឬឆាប់វិស័យដូចព្រូនដែលធំធាត់តែដំបូងលុះក្រោយទៅក៏វិនាស

ទៅវិញជាដរាប។

ដោយឃើញថាដើមជ្រៃលូតលាស់យូរលង់បានមិនត្រូវនឹកថាជាជនកតញ្ញូក៏រុងរឿងយូរដូចជ្រៃ

ដែរនោះឡើយត្រូវចាំឲ្យជាក់ថា«បើធ្វើល្អបានផលល្អធ្វើអាក្រក់បានផលអាក្រក់យកសុខទៅដូរ

សុខយកទុក្ខទៅដូរទុក្ខ។ សរសេរឡើងវិញដោយ«កែមសំអាង»មហាវិទ្យាល័យបាក់ទូក។

លោកថាឲ្យត្រាប់ នូវសត្វកុកសាប់ អំពើប្រពៃ កុំត្រាប់កុសល ភោភាវសព្វថ្ងៃ ហើរទំអាស្រួ័យ ពុំប្លែកប្លែងប្រាណ[កែប្រែ]

សេចក្តីផ្តើម

ដើម្បីរស់នៅក្នុងសង្គមជនឲ្យបានសុខសាន្តរៀងរាបទៅត្រូវខំធ្វើខ្លួនឲ្យប្រាសចាកពា្យនិន្ទា

ទាំងឡាយនឹងភយន្តរាយគ្រប់ប្រការដោយព្យាយាមត្រិះរិះពិចារណាឲ្យយល់អស់អាថនួវ

ពាក្យឪវាទនឹងក្បួនតម្រាសុភាសិតដែលបណ្ឌិតចារបែងសេចក្តីដើម្បីជាគតិលោកទៅកាន់

ស្ថានសុខដូចយ៉ាងក្នុងច្បាប់កូនចៅលោកប្រដៅថា=ឲ្យត្រាប់នូវសត្វកុកសាប់អំពើប្រពៃ

កុំត្រាប់កុំសលភោភាវសព្វថ្ងៃហើរទំអាស្រ័យពុំប្លែកប្លែងប្រាណ»

អត្ថានុរូបរបស់ភាសិត

វគ្គទី១«លោកថាឲ្យត្រាប់នូវសត្វនូវសត្វកុកសាប់អំពើប្រពៃ»

កាលបើកុកសាប់ចុះទៅរកទំឬរកស៊ីនៅទីណាដូចជាទំនៅលើមេឃឈើឬចុះស៊ីនៅវាលស្រែ

ឬក្នុងថ្លុកដ៏មានភក់ក្រខ្វក់ជាដើមនោះគេឃើញស្លាបដែលស្រោបកាយរបស់វាមានព៌ណប្រផេះ

ឬសម្បុរត្រសក់ស្រដៀងគ្នានឹងព៌ណភក់ឬព៌ណស្លឹកឈើដែរ។ផ្ទុយពីនេះវិញូកាលបើកុកសាប់

ហិចហើរធើដំណើរក្នងវេហាស៏ដែជាទីស្ងាតស្រឡះល្អនោះគេឃើញស្លាបដែលលាតត្រដាង

ឡើងមានព៌ណសស្កុសដូចសំឡី។

វគ្គទី២»មិនថានៅទីណាពលណាទាំងថ្ងៃទាំងយប់គ្រប់ដំបន់កុសលឥតប្រែប្រួលផ្លាស់ប្តូរព៌ណ

ស្លាបដូចកុកសាប់ឡើយ។ព៌ណសដរាបនេះអាចទាញភ្នែកអ្នកទាំងពួងមានព្រានបរបាញ់ជាដើម

ឲ្យត្រឡេកមើលស្គាល់ថាជាកុកភ្លាម។មិនចាំបាច់ពិមិត្យយូរផង។កាលដែលហើរដែលទំអាស្រ័យ

មិន«ប្លែកប្លែងប្រាណ»គឺមិនមានប្លែកគ្រឿងសំកាល់ក្រៅបានតែទទួលនូវផលអាក្រក់ផ្សេងៗ

មិនខានជូនកាលវិនាសអន្តរាយដល់ខ្លួនក៏បាន។

អត្ថបដិរូបរបស់ភាសិត

អ្នកប្រាជ្ញទូន្មានថាឲ្យធ្វើតាមសត្វកុកសាប់វិញ«អំពើដ៏ប្រពៃ។

យើងឃើញថាកុកសាប់ចេះផ្លាស់ព៌ណសម្បុរតាមទីកន្លែងតាមពេលវេលា(ព្រោះពេលយប់កុក

សាប់ក៏ត្រូវគ្របដណ្តប់កាយដោយស្លាបប្រផេះដែរ)ដើម្បីកុំឲ្យគេឆាប់ចាប់ភ្នែកទៅរកវាដើម្បី

រក្សាខ្លួនឲ្យបានសេចក្តីសុខគឺជៀសវាងផលអាក្រក់ឬការអន្តរាយដល់ខ្លួនបាន។អ្នកប្រាជ្ញចង់

ប្រដៅយើងថា=

ក»ឲ្យចេះផ្លាស់ប្តូរឬកពាកិរិយាតាមកាលះទេសះគឺចេះធ្វើឬកពាឲ្យច្រឡំនឹងគេឋងតាមទីកន្លែង

នឹងតាមពេលវេលាដែលតាំងនៅកុំធ្វើឲ្យឆ្កងកុំឲ្យឈ្លើយកុំឲ្យប្លែកធ្លោដាច់គេនោះកន្លែងណា

ពេលណាត្រូវលើកខ្លួនសឹមលើកកន្លែងណាពេលណាត្រូវដាក់ខ្លួនយើងត្រូវតែដាក់ដើម្បីរក្សា

សេចក្តីសុខ។

កាលបើមានធនធានច្រើននោះក៏មិនចេះតែ«ភោភាវសព្វថ្ងៃគឺបង្ហាញឬកពាឲ្យឃើញធ្លោជាដរាប

នោះទេជាហេតុនាំឲ្យគេជិនរកឲ្យគេស្អប់ឬពេបជា្រយនិយាយដើមពោលគឺនាំតែសៅហ្មងដល់ខ្លួន។

ខ»ឲ្យចេះរៀបចំតែងកាយតាមកាលះទេសះកុំឲ្យភោភាវសព្វថ្ងៃឬភោភាវគ្រប់កន្លែងដូចសត្វកុសល

នោះឧបមាបើនៅស្រុកស្រែចំការរបៀបរៀបចំតែងខ្លួនក៏ឲ្យល្មមឲ្យស៊ីគ្នានឹងកន្លែងដែលយើងទៅ

អាស្រ័យដើម្បីកុំឲ្យអ្នកផងបាញ់ភ្នែកមករកយើងព្រោះតែអាការភោភាវនេះ។បើនៅក្រុងឬត្រូវចូល

ក្នុងចំណោមធំដុំនោះរបៀបស្លៀកពាក់ក៏ឲ្យមានភាពសមរម្យស៊ីគ្នានឹងទីនោះឬពេលនោះដែរ។

គ»ឲ្យចេះក្លែងខ្លួនដោយចេះផ្លាស់សំលៀកបំពាក់តាមកាលះទេសះដើម្បីជៀសវាងភយន្តរាយខ្លះ

បាន=ឧ=ឧបមាដូចយើងអ្នកមានទ្រព្យច្រើនត្រូវធ្វើដំណើរថ្លូវឆ្ងាយដោយកាត់ភូម៌កាត់ព្រៃផ្សែងនោះ

ត្រូវស្លៀកពាក់ខោអាវណាជំនុំជាមធ្យមកុំឲ្យមានមានមនុស្សខិលខូចថាយើងអ្នកមានទ្រព្យច្រើន

ហើគុំគួនធ្វើបាប។

ទាហានខ្លះកាលបើធ្វើខ្លួនឲ្យប្លែកជារបៀបអ្នកស្រែហើយក៏អាចចូលទៅបន្លំនៅក្បែរបន្ទាយសត្រូវ

បានដើម្បីស៊ីបការផ្សេងៗឬក៏ធ្វើឲ្យសត្រូវវិនាសដោយកលល្បិចរបស់ខ្លួនក៏បាន។

កាលបើផុតពីកន្លែងឬពេលដែលមានគ្រោះថ្នាក់ហើយសឹមផ្លាស់សំលៀកបំពាក់តាមធម្មតាទៅ

វិស័យដូចកុកសាប់កាលបើផុតពីកន្លែងដែលរកស៊ីឬកន្លែងដែលមានសត្រូវតែងបៀតបៀនហើយ

នោះឥតញញើតទៀតឡើយគឺបង្ហាញស្លាបសរបស់វា។

សេចក្តីបញ្ចប់

ដើម្បីធ្វើឲ្យជីវភាពរបស់ខ្លួនទទួលនូវសេចក្កីសុខកុកសាប់ជាគំរូប្រាប់ថា=កាលបើធ្វើអ្វីឲ្យពិនិត្យ

មើលកាលះទេសះគឺធ្វើអ្វីកុំឲ្យធ្លោខុសគេជានិច្ចជាកាលដូចកុកសនោះក្នុង«សុភាសិតសង្គ្រោះ

របស់«បាឡាត់»ឧត្តមលិខិតសុងស៊ីវ»នោះក៏មានចែងមកហើយដែរគឺ=កុំត្រាប់កុកស គ្មានឧបបាយ

ឲ្យត្រាប់ប្រាជ្ញប្រាយសត្វកុកសាប់ រកស៊ីកៀនកោះដោយព្រៃស្នាប់ លាក់ខ្លួនខ្លាចស្លាប់ គ្មានប្រមាថ»

អរគុណ

រៀបរាងនឹងសរសេរឡើងវិញដោយ«កែមសំអាង»មហាវិទ្យាល័យបាក់ទូក។

Your account will be renamed[កែប្រែ]

ម៉ោង០៣:០៣ ថ្ងៃពុធ ទី១៨ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១៥ (UTC)

ម៉ោង០៩:១៩ ថ្ងៃអាទិត្យ ទី១៩ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៥ (UTC)

អូសទូកកុំឱ្យល្អាន ចាប់ត្រីបានកុំឱ្យល្អក់ទឹក[កែប្រែ]

អូសទូកកុំឱ្យល្អាន ចាប់ត្រីបានកុំឱ្យល្អក់ទឹក 117.20.117.118 ម៉ោង១៣:៤០ ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២៤ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២២ (UTC)[ឆ្លើយតប]

ធ្វើស្រែនិងទឹក ធ្វើសឹកនិងបាយ[កែប្រែ]

ធ្វើស្រែនិងទឹក ធ្វើសឹកនិងបាយ 175.100.13.98 ម៉ោង១២:៥៨ ថ្ងៃអង្គារ ទី០៥ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២២ (UTC)[ឆ្លើយតប]