បឹងបទុម

កំណាព្យប្រស្នា បឹងបទុម (បទ នាគរាជប្លែងឬទ្ធិ មេពាក្យ៨)

កំណាព្យប្រស្នា បឹងបទុម (បទ នាគរាជប្លែងឬទ្ធិ មេពាក្យ៨) (១)ដូនចាស់ខំជីកដីបានជាបឹង បូជាបីព្រលឹងរូបសង្ខារ រស់សុខមស្លាប់រមនាប៉ងថា និព្វានថីបុប្ផាបទុមរីក។ (២)បន្ទុករាប់រយពាន់ដែលរ៉ាប់រង ដរាបរស់បំព្រងលាតពង្រីក លូតពណ្ណរាយពីភក់ដែលខ្មៅព្រីក ដូចខ្មែរប្រឹងដុះរីកចំណេះដឹង។ (៣)ចំណុចដែលដូនចាស់សំគាល់ទុក សាយគមទើសនាំទុក្ខកើតកំហឹង កើនកំហុលក្រហាយទាំងទទឹង ទទះទើសជាប់ឆ្អឹងប្រឹងបែកគម។ (៤)ប្របែកគ្នាប្រឹងដុះផុតផ្ទៃទឹក ផស្សផ្ទោងទាស់ពន្លឹកព្រោះគំនុំ ព្រៃគំនិតគិតតែខ្ចីមិនទុំ ខ្ចោបមាំទាំទ្រនំអត្មាអញ។ (៥) អង្គត្មោលអញត្មិលគិតគូរពិនិត្យ គួរពំនាក់រាប់មិត្តកុំឈ្នះចាញ់ កល់ឈ្នាន់ចងចិត្តជាមិត្តសំឡាញ់ មេឃស្រឡះស្វិតស្វាញត្រងពន្លឺ។ និពន្ធដោយ សុខគឹមហេង ០២ ឧសភា ២០១១