មុច្ចលិន្ទវគ្គ ទី ២

ពីវិគីភីឌា

ព្រះត្រៃបិដក > សុត្តន្តបិដក > ខុទ្ទកនិកាយ > ឧទាន > មុច្ចលិន្ទវគ្គ ទី ២

(សៀវភៅលេខ ៥២ ទំព័រទី ១៣៣)

បឋមសូត្រ (ទ. ១៣៣)[កែប្រែ]

[៥១] ខ្ញុំ​បាន​ស្តាប់​មក​យ៉ាង​នេះ ។ សម័យ​មួយ ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ទើប​បាន​ត្រាស់​ដឹង​ជា​ដម្បូង ទ្រង់​គង់​នៅ​ទៀប​មុច្ចលិន្ទ (រាំង​អន្លក់)​ ក្បែរ​ឆ្នេរ​ស្ទឹង​នេរញ្ជរា ក្នុង​ឧរុវេលា​ប្រទេស ។ សម័យ​នោះ​ឯង ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​ទ្រង់​គង់​ដោយ​បល្ល័ង្ក​តែ​មួយ សោយ​វិមុត្តិសុខ អស់​ ១ សប្តាហ៍ ។ សម័យ​នោះ បណ្តាល​មាន​ភ្លៀង​ធំ ពុំ​ដូច​កាល​​កើត​ឡើង ។ ភ្លៀង​រលឹម​ ១ សប្តាហ៍ មាន​មេឃ​ត្រជាក់​ទូទឹម​ស្រអាប់ ។ លំដាប់​នោះ មុច្ចលិន្ទនាគរាជ ចេញ​ពី​លំនៅ​របស់​ខ្លួន​ហើយ ពេនព័ទ្ធ​ព្រះ​កាយ នៃ​ព្រះ​មាន​ព្រះភាគ​ដោយ​ភ្នេន ៧ ជុំ ហើយ​បើក​ពពារ​ដ៏​ធំ​បាំង​អំពី​ខាង​លើ​ព្រះ​សិរ្ស​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ដោយ​គិត​ថា រងា​កុំ​បី​ប៉ះពាល់​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ កំដៅ​​កុំ​ប៉ះ​ពាល់​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ សម្ផស្ស របោម មូស ខ្យល់ កំដៅ​ថ្ងៃ ពស់​តូច ពស់​ធំ ក៏​កុំ​បី​បៀតបៀន​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​ឡើយ ។ លុះ​កន្លង​សប្តាហ៍​នោះ​ហើយ ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ទ្រង់​ចេញ​អំពី​សមាធិ​នោះ ។ លំដាប់​នោះ មុច្ចលិន្ទនាគរាជ ដឹង​ថា ភ្លៀង​រាំង​ហើយ មាន​ពពក​ស្រឡះ​ហើយ ក៏​រំសាយ​ភ្នេន ចាក​ព្រះ​កាយ នៃ​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​ និមិត្ត​ភេទ​របស់​ខ្លួន (​ជា​ភេទ​មាណព) ឈរ​ប្រណម្យ​អញ្ជលី នមស្ការ​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ពី​ខាង​ទី​ចំពោះ​ព្រះ​ភក្ត្រ​ព្រះ​អង្គ ។ លុះ​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ទ្រង់​បាន​ជ្រាប​ច្បាស់​សេចក្តី​ន៎ុះ​ហើយ ទ្រង់​បន្លឺ​នូវ​ឧទាន​នេះ​ក្នុង​វេលា​នោះ​ថា ៖

វិវេក (១) របស់​បុគ្គល អ្នក​ត្រេក​អរ (ដោយ​មគ្គញ្ញាណ) មាន​ធម៌​ស្តាប់​ហើយ បាន​ឃើញ​ច្បាស់ (ដោយ​ញាណចក្ខុ) នាំ​មក​នូវ​សុខ ការ​មិន​បៀតបៀន​គ្នា (non-affliction) និង​ការ​សង្រួម (restraint) ក្នុង​សត្វ​ទាំងឡាយ ជា​សុខ​ក្នុង​លោក ការ​ប្រាស​ចាក​តម្រេក (dispassion) ការ​ប្រព្រឹត្តិ​កន្លង​កាម​ទាំង​ឡាយ (overcoming of sensuality) ជា​សុខ​ក្នុង​លោក កិរិយា​កំចាត់​បង់​នូវ​អស្មិមានៈ​ ((subduing of conceit) ​ដំណើរ​ន៎ុះ ឈ្មោះ​ថា​ជា​សុខ​យ៉ាង​ក្រៃលែង (ultimate blissful) ។ សូត្រ​ទី ១ ។
(១) បណ្តា​វិវេក (blissful, សេចក្តី​ស្ងាត់, ការ​ចាក​អារម្មណ៍​សៅហ្មង, ការ​ពិចារណា​ឃើញ​សេចក្តី​ពិត) ​៣ ​យ៉ាង ពោល​គឺ កាយវិវេក (សេចក្តី​ស្ងាត់​កាយ), ចិត្តវិវេក​ (សេចក្តី​ស្ងាត់​ចិត្ត) និង ឧបធិវិវេក (សេចក្តី​ស្ងាត់​កិលេស) ។ ​វិវេក​ក្នុង​ទី​នេះ សំដៅ​យក​ឧបធិវិវេក គឺ​ព្រះ​និព្វាន​ ។ អដ្ឋកថា ។

ទុតិយសូត្រ (ទ. ១៣៤)[កែប្រែ]

តតិយសូត្រ (ទ. ១៣៧)[កែប្រែ]

ចតុត្ថសូត្រ (ទ. ១៣៧)[កែប្រែ]

បញ្ចសូត្រ (ទ. ១៤០)[កែប្រែ]

ឆដ្ឋសូត្រ (ទ. ១៤១)[កែប្រែ]

សត្តមសូត្រ (ទ. ១៤៣)[កែប្រែ]

អដ្ឋសូត្រ (ទ. ១៤៥)[កែប្រែ]

នវមសូត្រ (ទ. ១៥៣)[កែប្រែ]

ទសមសូត្រ (ទ. ១៥៤)[កែប្រែ]