Jump to content

ខេត្តសកលនគរ

ពីវិគីភីឌា
សកលនគរ
สกลนคร
ចង្វាត
[[File:
|250px|none|alt=|]]

ទង់

ត្រា
ផែនទី​នៃ​ប្រទេស​ថៃ​រំលេច​ខេត្តសកលនគរ
ផែនទី​នៃ​ប្រទេស​ថៃ​រំលេច​ខេត្តសកលនគរ
ប្រទេស ថៃ
រដ្ឋធានីសកលនគរ
រដ្ឋាភិបាល
 • អភិបាលជុរីរ័ត្ន ទេពអាសន៍
(ចាប់តាំងពីខែតុលាឆ្នាំ 2021)
ផ្ទៃក្រឡា[]
 • សរុប៩៥៨០ គម2 (៣.៦៩៩ ម៉ាយ ការ)
ចំណាត់ថ្នាក់ផ្ទៃក្រឡាចំណាត់ថ្នាក់ទី 19
ប្រជាជន (2019)[]
 • សរុប១,១៥៣,៣៩០
 • ចំណាត់ថ្នាក់ចំណាត់ថ្នាក់ទី​ 18
 • សន្ទភាព១២១/km2 (៣១០/sq mi)
 • ចំណាត់ថ្នាក់សន្ទភាពចំណាត់ថ្នាក់ទី 40
សន្ទស្សន៍សមិទ្ធិផលរបស់មនុស្ស[]
 • HAI (2017)0.5734 "ទាបបន្តិច"
ចំណាត់ថ្នាក់ទី 50
ល្វែងម៉ោងICT (ម.ស.ស.+7)
លេខ​កូដ​ប្រៃ​ស​ណី​យ47xxx
លេខ​កូដ​ហៅ​ទូរសព្ទ042
ក្រមអ.ម.អ. ៣១៦៦TH-47
ការចុះឈ្មោះយានយន្តสกลนคร
គេហទំព័រsakonnakhon.go.th

ខេត្តសកលនគរ (ថៃ: สกลนคร, អានថា: សៈកុនណៈខន) គឺជាខេត្ត (ចង្វាត) មួយក្នុងចំណោមខេត្តចិតសិបប្រាំមួយរបស់ប្រទេសថៃ ស្ថិតនៅភាគឦសានខាងលើប្រទេសថៃ ហៅ​ជា​ឥសាន​ផង​ដែរ​ ខេត្តជិតខាងគឺ (ពីខាងជើងតាមទ្រនិចនាឡិកា) ខេត្តហ្នងគាយ, ខេត្តបឹងកាល, ខេត្តនគរភ្នំ, ខេត្តមុក្តាហារ, ខេត្តកាលសិន្ធុ, និងខេត្តឧត្តរធានី រដ្ឋធានីគឺទេសបាលទីក្រុងសកលនគរ

ប្រវត្តិសាស្ត្រ

[កែប្រែ]

ប្រវត្តិសាស្ត្រខេត្តសកលនគរមានអាយុកាលប្រហែល 3,000 ឆ្នាំ រឿងព្រេងក្នុងស្រុកនិយាយថាមឿងហ្នងហានហ្លួង (เมืองหนองหานหลวง) នោះ ត្រូវបានសាងសង់ឡើងនៅសតវត្សទី 11 នៅពេលដែលអាណាចក្រខ្មែរគ្រប់គ្រងតំបន់នេះ នៅពេលដែលពួកខ្មែរបាត់បង់អំណាច​ ទីក្រុងនេះស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ឡានសាង ឬអាណាចក្រឡាវ ត្រូវបានប្តូរឈ្មោះទៅជា "មឿងឈៀងម៉ៃហ្នងហាន (เมืองเชียงใหม่หนองหาน)" កាល​ដែល​ក្រុង​នេះ​ស្ថិត​នៅ​ក្រោម​សៀម ត្រូវបានប្តូរឈ្មោះម្តងទៀតទៅជា "សកលទ្វាបិ (สกลทวาปิ)" នៅឆ្នាំ 1830 ក្នុងរជ្ជកាលព្រះបាទចេស្ដាបតិន្ទ្រ (រាមាទី 3) ត្រូវបានប្តូរឈ្មោះ "សកលនគរ"

ជួរភ្នំភូពាននៅក្នុងតំបន់នៃខេត្តសកលនគរ ជាពិសេសស្រុកស្វាងដែនឌិន ពីមុនជាបន្ទាយរឹងមាំរបស់បក្សកុម្មុយនិស្តថៃ[]

រដ្ឋបាល

[កែប្រែ]

ខេត្តនេះចែកចេញជា ១៨ ស្រុក ( អាំភើ )។ ស្រុក​ត្រូវ​បាន​បែង​ចែក​ជា 125 សង្កាត់ (តំបន់/តាំបល) និង 1,323 ភូមិ ។

ឈ្មោះភាសាថៃ ឈ្មោះភាសាខ្មែរ (ប្រតិចារិក) ឈ្មោះតួរ៉ូម៉ាំង អានថា
เมืองสกลนคร មឿងសកលនគរ Mueang Sakon Nakhon មឿងសៈកុនណៈខន
กุสุมาลย์ កុសុមាល្យ Kusuman គុស៊ុម៉ាន
กุดบาก កុតបាក Kut Bak គុតបាក
พรรณานิคม ពណ្ណានិគម (វណ្ណានិគម) Phanna Nikhom ផាន់ណានិខុំ
พังโคน ផាំងគោន Phang Khon ផាំងខូន
วาริชภูมิ វារិជភូមិ Waritchaphum វ៉ារិតឆៈភូម
นิคมน้ำอูน និគមណាំអ៊ូន Nikhom Nam Un និខុំណាំអ៊ូន
วานรนิวาส វានរនិវាស Wanon Niwat វ៉ាណននិវ៉ាត
คำตากล้า កំតាក្លា / គាំតាក្លា Kham Ta Kla ខាំតាក្លា
บ้านม่วง បានមួង Ban Muang បានមួង
อากาศอำนวย អាកាសអំណោយ / អាកាសអាំនួយ Akat Amnuai អាកាតអាំនួយ
สว่างแดนดิน ស្វាងដែនឌិន Sawang Daen Din សៈវ៉ាងដែនឌីន
ส่องดาว សងដាវ Song Dao សងដាវ
เต่างอย តៅង៉យ Tao Ngoi តៅង៉យ
โคกศรีสุพรรณ គោកស្រីសុពណ៌ / គោកស៊ីសុពណ៌ Khok Si Suphan ខូកស៊ីស៊ុផាន់
เจริญศิลป์ ច្រើញសិល្ប៍ Charoen Sin ចៈរើនស៊ីន
โพนนาแก้ว ពោនណាកែវ Phon Na Kaeo ផូនណាកែវ
ภูพาน ភូពាន Phu Phan ភូផាន

ឯកសារយោង

[កែប្រែ]
  1. "ตารางที่ 2 พี้นที่ป่าไม้ แยกรายจังหวัด พ.ศ.2562" [Table 2 Forest area Separate province year 2019]. Royal Forest Department (in Thai). 2019. Retrieved 6 April 2021, information, Forest statistics Year 2019, Thailand boundary from Department of Provincial Administration in 2013{{cite web}}: CS1 maint: postscript (link) CS1 maint: unrecognized language (link)
  2. รายงานสถิติจำนวนประชากรและบ้านประจำปี พ.ส.2562 [Statistics, population and house statistics for the year 2019]. Registration Office Department of the Interior, Ministry of the Interior. stat.bora.dopa.go.th (in ថៃ). 31 December 2019. Archived from the original on 14 មិថុនា 2019. Retrieved 26 February 2020.
  3. Human achievement index 2017 by National Economic and Social Development Board (NESDB), pages 1-40, maps 1-9, retrieved 14 September 2019, ISBN 978-974-9769-33-1
  4. Lyovarin, Win (1997) (ជាth). ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน. Bangkok: Dok Ya. pp. 255–256. ល.ស.ប.អ. 9748585476.