រឿង ភ្នំប្រសិទ្ធ

ពីវិគីភីឌា

ដែល​អ្នកស្រុក​ហៅថា "ភ្នំប្រសិទ្ធ" គឺ​សំដៅ​យក​ភ្នំ​ពីរ​នៅ​ទន្ទឹម​គ្នា ប៉ុនែ្ត​ដោយ​ការចែក​ព្រំប្រទល់​ស្រុក នៅ​ខេត្តកណ្តាល ភ្នំ​ពីរ​នេះ​ក៏​គេ​ត្រូវ​រំលែក​ធ្វើ​ជា​ខ័ណ្ឌ​ព្រំប្រទល់​ស្រុក ចំ​កណ្តាល​ជ្រលងភ្នំ គឺ​ភ្នំ​ខាង​លិច​ចូល​ក្នុង​ឃុំម្កាក់ ស្រុកអង្គស្នួល ឯ​ភ្នំ​ខាង​កើត​នៅ​ក្នុង​ឃុំឈ្វាំង ស្រុកពញាឮ ខេត្តកណ្តាល​ដូចគ្នា​។ ភ្នំ​ទាំង​ពីរ​នេះ ភ្នំ​ខាង​លិច​មិន​មាន​រឿង​រ៉ាវ ឬ​កនែ្លង បរម​បុរាណ​អ្វី​គួរ​គប្បី​និង​លើក​យក​មក​អធិប្បាយ​ទេ គឺ​មាន​តែ​ភ្នំខាង​កើត​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​មាន​រឿងរ៉ាវ​ច្រើន មាន​ដំណែល​ចាស់ៗ​ទាក់ទង​និង​រឿងព្រេង​យ៉ាងច្រើន​។

កាល​ពី​ដើម​អ្នកស្រុក​ច្រើន​ទុក​ភ្នំ​នេះ ជា​កនែ្លង​សក្តិ​សិទ្ធិ​សំរាប់​អ្នកសែ្វង​បន់ស្រន់​ឲ្យ​សំរេច​ប្រាថ្នា​ណា​មួយ ឬ​ធ្វើការសាង​សីលភាវនា​នៅ​ទីនោះ តែ​នៅ​សម័យ​បច្ចុប្បន្ន ជំនឿ​ទាំងនោះ​ក៏​ខ្សោយ​បន្តិច​ម្តងៗ​ទៅ​តាម​ការវិវត្តន៍​នៃ​អារ្យធម៌‌​។ ហេតុនេះ​ទី​ភ្នំនេះ​ឯង​ទៅ​ជា​ទីទេសចរណ៍​មួយ​សំរាប់​អ្នក​ស្រុក​ជិតឆ្ងាយ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​កំសាន្ត​នៅ​រាល់​ពេល ដែល​បាន​ទំនេរ​លំហែ​ពី​ការងារ​។ សព្វថៃ្ង​បើ​ទៅ​តាម​រថយន្ត ត្រូវ​ទៅ​តាម​ផ្លូវជាតិលេខ៥ គឺ​ផ្លូវ​ពី​ភ្នំពេញ​​ទៅ​បាត់ដំបង លុះ​ទៅ​ដល់​គីឡូម៉ែត្រលេខ៣៨ ជិត​ដល់​ផ្សារឧត្តុង្គ មាន​ផ្លូវជាតិលេខ២៦ បែក​ចូល​ទៅ​ខាង​ឆេ្វង​ដៃ ចូល​ទៅ​តាម​ផ្លូវ​នេះ អស់​ចំងាយ​១៦​គីឡូម៉ែត្រ​ទៀត ទើប​ត្រូវបត់​ចូល​តាម​ផ្លូវ​លំ​មួយនៅ​ខាង​ឆេ្វង​ដៃ​បន្ត​ទៅ​ទៀត ទើប​ដល់​ជើង​ភ្នំ​នេះ។ នៅ​និង​ចងេ្កះ​ភ្នំ​ផែ្នក​ខាង​ជើង មាន​ព្រះវិហារ​មួយ​គ្របប្រក់​លើ​ព្រះពុទ្ធបដិមាករ ចូល​និព្វាន​មួយ​អង្គ សាង​ដោយ​ថ្មយ៉ាង​ធំ មាន​បណ្តោយ​ប្រមាណ២៧ម៉ែត្រ។ ត្រង់​នេះ​អ្នកស្រុក​ហៅថា "កនែ្លងព្រះនិព្វាន" នៅ​ខាង​ក្រោម​កនែ្លង​ព្រះនិញ្វន​នេះ​បន្តិច មាន​រូងដី​មួយ​កនែ្លង​ទទឹង​ប្រមាណ​៥​ម៉ែត្រ បណ្តោយ៦ម៉ែត្រ ជា​រូង​ទាល់ តែ​មាន​មក​ពី​អងែ្វង​កាលហើយ​។ ខាងកើត​រូងដីនេះ​បន្តិច​មាន​ថ្មមួយ​ផែន​យ៉ាងធំ ហើយ​មាន​សភាព​ចំឡែក​ត្រង់​មាន​ស្នាម​ជើង​សេះ និង​ជើង​ទ្រុឌ នៅ​ជាប់និង​ថ្មនោះ ប៉ុនែ្ត​ដោយ​សារ​ពេល​វេលា​យូរពេក សព្វថៃ្ង​ក៏​រលប់ខ្លះៗ​ទៅ​ហើយ។ ខាងត្បូង​ថ្មដា​មាន​ស្នាម​នេះ មាន​ខឿន​ថ្ម​មួយកនែ្លង អ្នក​ស្រុក​ហៅថា "ឥសីចង្រ្កង"។ លុះ​ឡើង​ដល់​កំពូល​ភ្នំ​មាន​ព្រះវិហារ​មួយ​ជា​សំណង់​ចាស់​បុរាណ ដែល​មាន​ទទឹង៨ម៉ែត្រ បណ្តោយ១៥ម៉ែត្រ អ្នក​ស្រុក​សន្មត់​នាម​ព្រះវិហារ​នេះ​ហៅថា "វិហារត្រៃត្រឹង" ។ អំពី​រឿងព្រេង​ដែល​ទាក់ទង​ទីកនែ្លង​ទាំងនោះ មាន​ដោយឡែកៗ​ពី​គ្នា​៖

អំពីរូងដី និង ឥសីចង្រ្កម[កែប្រែ]

ចំពោះ​ទីកនែ្លង​ទាំងពីរ​នេះ​មាន​រឿងព្រេង​តែមួយ គឺ​រឿង "បក្សីចាំក្រុង"។

សេចក្តី​ដំណាល​ថា : កាល​ដែល​សេ្តចដំបងក្រញូង​ជ្រែក​រាជ​នោះ ក៏​បាន​ឡើង​គ្រប់គ្រង​រាជ​រហូត​មក។ ប៉ុនែ្ត​រាជសម្បត្តិ​នេះ​ពុំ​បាន​សុខសាន្ត​ទេ នៅ​រយៈពេល​តែ​៧​ឆ្នាំ​និង​៧​ខែ​ប៉ុណ្ណោះ មាន​អ្នក​មាន​បុណ្យ​ម្នាក់​គឺពញាក្រែក មក​ដណ្តើម​រាជ​ជា​បន្ត​ទៅ​ទៀត។ ដំណើរ​រឿង​មុន​និង​បាន​រាជ​ទៅ​ព្រះបាទពញាក្រែក​នោះព្រះបាទដំបងក្រញូង បាន​ធ្វើ​ទុក្ខទោស​ដល់ក្សត្រ​អង្គមុន​សន្ធឹក​ណាស់ ហេតុនេះ​​បាន​​ជា​ពៀរវេរាមក​ដល់​ព្រះអង្គ​វិញ គឺ​ក្រោយ​ដែល​ព្រះបាទពញាក្រែក​ឡើង​សោយរាជ​ហើយ ក៏​ចេញ​បញ្ជាឲ្យ​ចង​អាឃាត​ព្យាបាទ​វិញ​ដែរ។ ប៉ុនែ្ត​នេះ​ពេលនោះ​មាន​អ្នកម្នាង​មួយ​នោះ​មាន​គភ៌‌​រត់​ទៅ​ពួន​ស្នាក់​នៅ​និង​លំនៅ​រាជសណ្តាន​ជា​រាស្រ្ត។ ថៃ្ងមួយ​មាន​ហេតុភេទ​ចំឡែក​ជា​ប្រផ្នូល ព្រះបាទពញាក្រែក ក៏​ហោរា​គន់គូរ​មើល ហោរា​ក្រាប​ទូល​ថា មាន​អ្នក​មាន​បុណ្យ​ម្នាក់​ទៀត​ចាប់​បដិសន្ធិ​ក្នុង​ផៃ្ទរបស់ អ្នកម្នាង​នៃ​សេ្តចដំបងក្រញូង ស្ថិត​នៅ​ទិស​ណាៗ​ក៏​ប្រាប់​គ្រប់សព្វ។ វេលានោះ​ព្រះបាទពញាក្រែក​ក៏​ឲ្យ​ពិជឃាត តាម​រក​ឃើញ​យក​មក​កាប់​សំលាប់​ចោល​ទៅ ។ តែ​ពេល​កាប់​នោះ ទារក​នេះ​ឯង​ក៏​រត់​ឡើង​ពី​ពោះ ទៅ​ក្នុង​ទ្រូង​ម្តាយ លុះត្រា​តែ​ពិជឃាត​ទៅ​ផុត ទើប​ទារក​ចេញ​ពី​ផៃ្ទ​មាតា​មក​នៅ​កណ្តាល​វាល ពេលនោះ​មាន​សត្វ​បក្សី​មួយ​ធំ​ឃើញ ទារក​នៅ​កណ្តាល​វាល​ដូច្នោះ ក៏​ចុះ​មក​កាង​ស្លាប​គ្រប​ដណ្តប់​ទារក​កុំ​ឲ្យ​ក្តៅ ជួន​ជា​មាន​បុរស​ម្នាក់​ឈ្មោះ​តាគោហេ គាត់​ព្យួរ​ដី​ហើយ​ដើរ​រូតរះ​ទៅ​ផ្ទះ ប្រទះ​ឃើញ​ទារក​នេះ គាត់​ក៏​បី​យក​កុមារ​ទៅ​ទុក​ថែរក្សា​អស់​រយៈពេល​៧​ឆ្នាំ សេ្តច​អោយ​ហោរា​គន់គូរ​ម្តង​ទៀត ព្រះអង្គ​ជ្រាប​ថា អ្នក​មាន​បុណ្យ​នោះ​មិន​ទាន់​ស្លាប់​ទេ ទ្រង់​ត្រាស់​ឲ្យ​យក​កេ្មង៧​ឆ្នាំ ទាំងអស់​មក​ផ្តិត​មើល​ក្រយ៉ៅ​ដៃ។ ពេលនោះ​តា​គោហេ​ក៏​ត្រូវ​គេ​កេណ្ឌ​ឲ្យ​យក​ចៅ​ចិញ្ចឹម​គាត់​មក​ផ្តិត​ដែរ ស្រាប់​តែ មាន​រូប​កងចក្រ​នៅ​បាតដៃ​ចៅ​គាត់ ដែល​ត្រូវ​គេ​យក​ទៅ​ប្រហារ​ចោល ព្រោះ​សំគាល់​ថា ជា​អ្នក​មាន​បុណ្យ ប៉ុនែ្ត​តាគោហេ​លួច​កញ្ឆក់​ចៅ​ពរ​រត់​គេច ដោយ​មាន​សត្វ​កាង​ស្លាប​គ្រប​ពី​លើ​រហូត​ទាល់​តែ​បាត់​ផុត​ពី​មុខ​បណ្តាជន​អ៊ូអរ​ទៅ សេនា​អាមាត្រ​នាំ​គ្នា​តាម​កិត​ដែរ តែ​ពុំ​ទាន់។ តា​គោហេ នាំ​កុមារ​នេះ​ពី​ស្រុក​មួយ​ទៅ​ស្រុក​មួយ​ដូចជា កាត់​ទនេ្លធំ ត្រង់​រកាកោង​ឆ្លង​ទៅ​ល្វាទេរ ដល់​វិហារសួរ តែ​ពុំ​បាត់​ភិតភ័យ​សោះ ត្បិត​ទ័ព​គេ​ចេះ​តែ​ដេញ​តាម​ពុំឈប់ឈរ​។ កាលនោះ​គាត់​នាំ​កុមារ​រត់​ពី​វិហារសួរ ឆ្លង​ទនេ្ល​មក​ខាង​លិច ហើយ​ឆ្លង​កាត់​ភូមិ​កែ្បរ​មាត់ទនេ្ល​ទៅ​រក​ទី​ភ្នំ ដើម្បី​ស្រួល ពួន​ស្នាក់​អាស្រ័យ។ គាត់​ទៅ​ពួន​នៅ​ភ្នំ​មួយ ក្នុង​ខេត្តសំរោងទង (ដែល​សព្វថៃ្ង​ហៅថា ភ្នំប្រសិទ្ធិ​នេះ)។ ទី​ភ្នំ​នេះ ពុំ​មាន​ជន​សាមញ្ញ​ណា​ទៅ​ដល់​ទេ កាល​ពី​សម័យ​នោះ។ ដូចេ្នះ​​ហើយ​​បាន​ជា​តា​គោហេ​យល់​ឃើញ​ថា ជា​ទី​សុខសាន្ត​។ មិន​តែ​ប៉ុណ្ណោះ ទី​នោះ​ឯង​ជា​ទី​អាស្រម​បទ​នៃ​ពួក​ឥសី​ទាំងឡាយ ធ្វើ​ចង្រ្កម​ភាវនា​រាល់​ថៃ្ង​ផង តាំង​ពី​មក​នៅ​កនែ្លង​នេះ ក៏​បាន​ប្រកប​និង​សេចក្តី​សុខស្រួល​មែន។ លុះ​ដល់​ព្រះបាទពញាក្រែក សោយរាជ្យ​អស់​កាល​ដ៏​យូរ​មក ក៏​សោយ​ព្រះទីវង្គត​ទៅ ទើប​មន្រ្តី​រាជការ​ទាំងអស់​ស៊ើប​សួរ​រករាជ​កុមារ ជា​បុត្រ​អតីត​មហាក្សត្រ ដើម្បី​ដងែ្អ​ឡើង គ្រង​រាជ្យ។ ទទួល​ពេលនោះ​លេច​ឮ​ល្បី​ព្រះរាជកុមារ ព្រះរាជបុត្រ​មួយ​ព្រះអង្គ ដែល​នៅ​ជា​មួយ​តាគោហេ ហើយ​ដែល​អ្នកស្រុក​ស្គាល់​ព្រះនាម​ថា "បក្សីចាំក្រុង" ព្រោះ​តា​គោហេ​បាន​ថ្វាយ​នាម​នេះ តាំង​ពី​គាត់​ឃើញ​បក្សី​តាម កាង​ស្លាប លើ​រាជកុមារ​ពី​តូច​នោះមក​ម៉េ្លះ។ អស់​ពួក​សព្វមុខ​មន្រ្តី​នាំ​គ្នា​ទៅ​ដងែ្អ​យក​ព្រះរាជកុមារ​បក្សីចាំក្រុង ហើយ​រៀប អភិសេក​គ្រងរាជ្យ​សម្បត្តិ​ទៅ។ ក្រោយ​ពី​បាន​គ្រងរាជ្យ​ហើយ ព្រះអង្គ​ក៏​ចាត់​ឲ្យ​សាង​ព្រះពុទ្ធរូប​ព្រះវិហារ ទុក​ជា​ទី​គោរព​នៅ​លើ​ភ្នំ​នេះ ហើយ​សន្មត នាម​ទី​ភ្នំ​នេះ​ថា : "ភ្នំបៈសីសិទ្ធិ" បាន​ន័យ​ថា ភ្នំ​របស់​ឥសី សឹង​ប្រកប​តាម​ប្រាថ្នា ព្រោះ​កាល​ដែល​រស់​នៅ​លើ​ភ្នំ​នេះ តាគោហេ តែង​តែ​បន់​ស្រន់​ជា​រឿយៗ សុំ​បួងសួង​ឲ្យ​រាជកុមារ​បាន​ឡើង​សោយរាជ្យ លុះ​ឥឡូវ​នេះ​ក៏​បាន​សម្រេច​ដូច ប្រាថ្នា​មែន ទើប​បាន​ជា​សន្មត​ទីនេះ​ថា​ដូចេ្នះ​។

អំពី​ផែនថ្ម​មាន​ស្នាមជើងសេះ[កែប្រែ]

ចំពោះ​ស្នាម​ជើង​សេះ​នៅ​លើ​ផែន​ថ្ម​តាម​ចាស់​ទុំ​និយាយ​ថា : ទាក់ទង​មក​ពី​រឿង​ចៅឫទ្ធិសែន​និង​នាងកង្រី ត្រង់​ដែល ឫទ្ធិសែន​យក​សំបុត្រ​នាងសន្ធមា​ទៅ​ឲ្យ​នាងកង្រី ហើយ​ទោ​ដេក​ស្នាក់​នៅ​កែ្បរ​ទី​អាស្រម​បទ​នៃ​មហាឥសី​។ ពេលនោះ​មហាឥសី​លួច​មើល​សំបុត្រ​ឃើញ​នាង​សន្ធមា​បង្គាប់​ឲ្យ​នាងកង្រី​ជា​កូន សំលាប់​កុមារ​នេះ​ចោល​ទៅ នៅ​ពេល​ដែល​ទៅ​ដល់ ឥសី​ក៏​លួច​ហែក​សំបុត្រ​ចោល កែ្លង​សំបុត្រ​សា​ជា​ថ្មី ឲ្យ​នាងកង្រី​ទទួល​យក​បុរស​នេះ​ធ្វើ​ជា​ប្តី កាលបើ​ឃើញ​កុមារ​នេះ​ទៅ​ដល់​។ គឺ​ត្រង់​កនែ្លង​នេះ​ហើយ ដែល​មាន​ផែន​ថ្មី​ធំ នៅ​ទៀប​កនែ្លង​ឥសី​ចង្រ្កម គឺ​នៅ​ពេល​កុមារ​ឫទ្ធិសែន ត្រលប់​មក​វិញ ដោយ​ប្រញាប់​ប្រញាល់​រត់​ចោល​នាងកង្រី​នោះ ក៏​មក​កាន់​ទីកនែ្លង​នេះ​ទៀត បាន​ជួប​និង​ឥសី ឥសី​ឲ្យ​ទាន​ស្លឹក​ឈើ ហើយ​ឲ្យ​ហោះរត់​។ គឺ​លើ​ផែនថ្ម​នេះ​ហើយ​ដែល​ឫទ្ធិសែន​ចាប់​បំផាយ​សេះ លោត​ផ្លោះ​ហោះ​ឡើង បាន​ជា​មាន​ស្នាម ជើង​សេះ ទ្រុឌ​នៅ​ជាប់​និង​ផ្ទាំង​ថ្ម​ត្រង់​នោះ​ឯង។

បើ​ពោល​ដោយ​សងេ្ខប​ទៅ បុរាណដ្ឋាន​នេះ ជា​ទី​ដំណែល​អំពី​មហាក្សត្រ​អង្គ​ណា​មួយ​ក្នុង​អតីតកាល​មែន ប៉ុនែ្ត​ពុំ​មាន​ដាន​ខាង​អក្សរចារិក​ឲ្យ​ច្បាស់​លាស់ យក​ជា​ពត៌‌មាន​ពិត​ប្រាកដ​ប្រជា​បាន​ឡើយ យើងយល់​បាន​ត្រឹម​តែ​សេចក្តី សន្និដ្ឋាន​ប៉ុណ្ណោះ ដោយ​សងេ្កត​យក​តាម​រូបភាព ទីកនែ្លង និង​សេចក្តី​និទាន​ខ្លះ របស់​អ្នកស្រុក​ដែល​ចេះ​តែ​ចាំ​តៗ​គ្នា ប៉ុណ្ណោះ​។ ដូចេ្នះ​បើ​យើង​សន្មត​កំណត់​ឲ្យ​ដាច់​ស្រេច​ថា ក្សត្រ​អង្គ​ណា​ជា​អ្នក​កសាង ឬ​ការកសាង​នេះ​ពី​ក្នុង​រជ្ជកាល​ណា​នោះ​ពុំ​ទាន់​បាន​នៅ​ឡើយ​ទេ ការងារ​នេះ​នៅ​ក្នុង​កា​រ​ស្រាវជ្រាវ តែ​រាល់​ថៃ្ង​។

ក្រៅ​អំពី​សេចក្តី​ពិចារណា​រិះរេ​ខាង​ទី​តាំង និង​ប្រវត្តិ​ពង្សាវតារ ដែល​យើង​លើក​យក​រឿងព្រេង​មក​បញ្ជាក់ តាម​លំអាន​អ្នកស្រុក​ចេះ​ចាំ​តៗ​គ្នា​មក​នេះ យើង​ងាក​បែរ​ទៅ​ខាង​ទេសភាព នៃ​ព្រឹក្សា​នៅ​លើ​ទី​នេះ​ម្តង​។ តាម​ពិត​ភ្នំនេះ ពុំ​មែន​ជា​ព្រៃ​ស្រោង​ប្រកប​ដោយ​ឈើ​ធំ​ឡើយ ស​ភាព​ព្រៃ​ជា​សភាព​ព្រៃរបោះ ដែល​មាន​តែ​កូន​ឈើ​តូចៗ គ្រប​ដណ្តប់​លើ​ដីខ្សាច់​សៗ​នៅ​ចន្លោះ​ដុំ​ថ្ម​ធំៗ ហើយ​ថ្ម​ទាំង​នោះ​ភាគ​ច្រើន​ក៏​មាន​ពណ៌‌​ស​ដែរ​។ ហេតុនេះ​បាន​ជា​ភ្នំ​នេះ​ទៅ​ជា​កនែ្លង​យក​ថ្ម​សំរាប់​ធ្វើ​ផ្លូវ​រថភ្លើង និង​យក​មក​ប្រើ​ប្រាស់​សព្វ​យ៉ាង​នៅ​ក្នុង​ក្រុងភ្នំពេញ​សព្វថៃ្ង​​។ រួម​សេចក្តី​មក ភ្នំប្រសិទ្ធិ​សព្វ​ថៃ្ង​ជា​ទី​ទេសចរណ៍ សំរាប់​ជនរួម​ជាតិ​យើង​យ៉ាង​សំខាន់​ដែរ បាន​ជា​មាន​រថយន្ត ទេសចរណ៍​ចេញ​ចូល​ជា​ញឹកញាប់​រៀងរាល់​ថៃ្ងអាទិត្យ និង​ថៃ្ងបុណ្យ​ផេ្សងៗ​ដែល​អ្នក​ធ្វើ​ការងារ​បាន​ឈប់​សំរាក។

ប្រភព[កែប្រែ]

សូមមើលផងដែរ[កែប្រែ]

ប្រជុំរឿងព្រេងខ្មែរ