ហិរណ្យទាម
ព្រាហ្មណ៍ហិរណ្យទាម (អានថា:ហិរ៉ាន់យៈទាម) (សម័យជយវម៌្មទី៣) ជាអគ្គរាជបុរោហិតនៃវ្រះបាទជយវម៌្មទី៣ លោកបានបង្ហាត់បង្ហាញវិជ្ជាខាងព្រាហ្មណ៍សាសនាទៅដល់ព្រាហ្មណ៍ឝិវកៃវល្យ ដែលជារាជគ្រូរបស់ព្រះមហាក្សត្រ។
សិលាចារឹកស្ដុកកក់ធំ[កែប្រែ]
តាមរយៈសិលាចារឹកស្តុកកក់ធំ បានឲ្យដឹងថា ក្រោយពីផ្លាស់រាជធានីអស់ជាច្រើនដង ប្រយោជន៍បង្កលក្ខណៈងាយស្រួលដល់កិច្ចបង្រួបបង្រួមជាតិធ្វើសន្តិភាពនិងឯកភាវូបនីយកម្មនយោបាយ ចុងក្រោយបង្អស់ព្រះអង្គបាន អញ្ជើញព្រាហ្មណ៍ម្នាក់ឈ្មោះ ហិរណ្យទាម ដែលជាអ្នកប្រាជ្ញមានចំណេះវិជ្ជា ខ្ពង់ខ្ពស់ខាងមន្តអាគម មកធ្វើពិធីបន្ថែម (វិធីលេហ) ប្រឡេះកម្វុជទេឝកុំឲ្យវិលទៅនៅក្រោមអំណាចរបស់ជ្វាទៀតនិង ធ្វើឲ្យមានតែព្រះមហាក្សត្រ (ជយវម៌្មទី៣) មួយអង្គប៉ុណ្ណោះជា "ចក្រវរ្តិន" ដោយព្រាហ្មណ៍នោះ សេកមន្តអាគមនគាថាខាងសាសនាតាមគម្ពីរវិនាសិខប្រតិស្ឋាន កម្រតេង ជគត តរាជ គឺ ទេវរាជ។ ពីព្រោះ បើតាមភាសាខ្មែរបុរាណ កម្រតេងជគត=អាទិទេព ឬទេវ, តរាជ= ដែលជាព្រះមហាក្សត្រ ឬព្រះរាជា។ បន្ទាប់មក ព្រាហ្មណ៍ ហិរណ្យទាមនិងព្រះរាជាបានបញ្ញត្តិឲ្យ បច្ឆាជននៃវង្សរបស់ព្រាហ្មណ៍ សិវកៃវល្យ តែមួយគត់ជាអ្នកគ្រប់គ្រងថែរក្សា កម្រតេង ជគត តរាជ និងមាននាទីប្រតិបត្តិពិធីសាសនាតាមធម្មភាព ដែលខ្លួនបានរៀនចេះពី ព្រាហ្មណ៍ហិរណ្យទាម។ មិនតែប៉ុណ្ណោះអ្នកនេះឯង ត្រូវបានទទួលឋានៈជា អគ្គរាជបុរោហិត (អាចាយ៌្យ ប្រធានឬហោតរតអគ្រ) របស់ព្រះរាជាផងដែរ។ ចំណែកព្រះរាជា ដែលសោយរាជ្យជាបន្តបន្ទាប់មកក៏យកតំរាប់តាមមាគ៌ារបស់ព្រះអង្គ រហូតដល់រាជ្យ វ្រះបាទហឝ៌វម៌្មទី៤ និង ជយវម៌្មទី៧ ទើបយើងលែងឃើញមាននិយាយដល់ កម្រតេង ជគត តរាជ ហើយរាជបុរោហិតដែលមាននាទីជា ហោតរតអគ្រ ក៏មិនមែនជាបច្ឆាជនរបស់សិវកៃវល្យដែរ តែជា គ្រួសារមួយនៃវណ្ណៈ ទី៣ "កម៌្មាន្តរ" ដែលមានដើមកំណើតនៅភូមិវ្នុរទ្នង (ស្រុកវ្នុរទ្នង=ទួលថ្នង់?) ស្រុកសឡា (វេសយសឡា)។ បុព្វបុរសនៃសន្ដាននោះ វ្រះកម្រតេងអញវិន្ទុទេវ ជាបុរោហិតនៅឯប្រាសាទឝ្រីជលាង្គេឝ្វរ (ប្រាសាទព្រះធាតុទឹកឆ ស្រុកព្រៃឈរ) និងបងប្អូនប្រុសជាច្រើននាក់ទៀត ជាបុរោហិតនៅទីសក្ការៈបូជាដទៃទៀត តាំងពីរាជ្យវ្រះបាទជយវម៌្មទី៤។ នៅក្នុងត្រកូលនោះគ្រប់ជំនាន់មានអ្នកល្បីល្បាញ ជារាជបុរោហិតសំខាន់ៗ សំរាប់ព្រះរាជា ដែលរហូតដល់ដំណាច់សតវត្សទី១១ មានវាគីឝ្វរបណ្ឌិត និងទិវាករបណ្ឌិត ដែលជាអ្នកបានដឹកនាំធ្វើពិធីបូជាសំខាន់ៗ នៅក្នុងរាជ្យវ្រះបាទឧទយាទិត្យវម៌្មទី២ ហឝ៌វម៌្មទី៤ និងជាពិសេស ជាអ្នកធ្វើពិធីរាជាភិសេក វ្រះបាទជយវម៌្មទី៧ ធរណីន្ទ្រវម៌្មទី២ និងសូយ៌្យវម៌្មទី២ឡើងសោយរាជ្យ។ ទោះជាមានការប្រែប្រួលខ្លះ នៅចុងសតវត្សទី១១យ៉ាងនេះក្ដីក៏នាមរបស់ព្រះរាជា ដែលបញ្ចប់ដោយ ពាក្យ វម៌្មទេវ មិនបានប្រែប្រួល ឬត្រូវគេបោះបង់ចោលដែរ។