នួន ឌួង
នួន ឌួង
នួន ឌួង | ||
|---|---|---|
| ជីវប្រវត្តិសង្ខេប | ||
| នាមពេញ | នួន ឌួង រឺ ហ៊ុល ឌួង | |
| រហស្សនាម | ||
| សញ្ជាតិ |  កម្ពុជា
| |
| សាសនា | ព្រះពុទ្ធសាសនា | |
| អាជីព | អ្នកនយោបាយ | |
| ជំនាញ |
| |
| ថ្ងៃខែឆ្នាំកំណើត | ||
| ថ្ងៃទទួលមរណភាព | ||
| ស្រុកកំណើត | ភូមិរកាកណ្ដាល ឃុំរកាកណ្ដាល ស្រុកក្រចេះ ខេត្តក្រចេះ | |
| ឪពុក | មាស ហ៊ុល | |
| ម្តាយ | ប៉ែន ទុន | |
| ភរិយា | | |
| បុត្រ | ||
| ហត្ថលេខា | ||
នួន ឌួង ១៩១០-១៩៦៦ លោក នួន ឌួង មានដើមកំណើតនៅភូមិរកាកណ្ដាលស្រុកក្រចេះខេត្តក្រចេះ ឪពុកឈ្មោះ មាស ហ៊ុល និង ម្ដាយឈ្មោះ ប៉ែនទុន ។ លោកមានបងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះលោក ហ៊ុល ដេន។ លោកកើតក្នុងឆ្នាំ ១៩១០ ហើយកាលពីកុមារ បានរៀនអក្សរ និងបួសនៅវត្តរកាកណ្ដាល ។ កាលណោះលោកនៅមាននាមត្រកូលជាហ៊ុលនៅឡើយ ។ ក្រោយមក លោកបានមក បន្តការសិក្សានៅទីក្រុងភ្នំពេញ ។ នៅពេលនោះលោកបានជួបនឹងលោកតានួន ដែលបានបួសរៀនជាមួយគ្នាហើយបាន រាប់អានគ្នាជាឪពុកនិងកូនធម៌ទៅ ។ ឪពុកបង្កើត, មាស ហ៊ុល, និងបងប្រុស, ហ៊ុល ដេន, របស់លោក ជាអ្នកប្រឆាំង យ៉ាងប្ដូរផ្ដាច់នឹងអាណានិគមបារាំង ។ ដោយអាណានិគមនេះ រកចាប់គ្រួសារទាំងអស់ទៅធ្វើទោស លោកក៏បានដូរ នាមត្រកូល មកនួនវិញ ហើយក៏មានឈ្មោះនួន ឌួងរហូតមក ។ បន្ទាប់មកលោកក៏បានទៅបន្តការ សិក្សាភាសាបាលី ភាសាបារាំងនិងឡាតាំងនៅ វត្តពោធិវាលក្រុងបាត់ដំបង ។ ដល់រៀនចប់ក្នុងជន្មាយុ២៧ឆ្នាំ លោកត្រឡប់មកវត្តឧណ្ណាលោមវិញ លោកក៏បានលាចាកសិក្ខាបទពីព្រះសង្ឃ (រូបថតទី១) ហើយលោកបង្រៀនភាសាបាលីនៅទីវត្តនោះទៅ ។ លោកបានរៀបការជាមួយលោកស្រីម៉ិញ សំយីន (រូបថតទី២) ដែលមានដើមកំណើតនៅខេត្តកំពង់ធំ ។ លោកស្រី ជាបុត្រីរបស់លោកសាស្ត្រាចារ្យម៉ិញ សារី និង លោកស្រីប៊ុត ប្រកប ហើយដែលនៅក្នុងវង្សត្រកូលអ្នកស្នេហាជាតិមួយ របស់លោកតេជោម៉ិញ ។ លោកស្រីមានជាប់ខ្សែស្រឡាយជាមួយនឹងអ្នកម្នាងប៉្លង់ដែលជាមេដោះរបស់សម្ដេចសីហនុ ។ លោកនួន ឌួងជាកូនសិស្សជំនិតរបស់ព្រះអាចារ្យហែមជៀវ ហើយក៏ធ្វើការតស៊ូទាមទារឯករាជ្យពីអាណានិគមបារាំង ជា មួយគ្នានឹងព្រះអាចារ្យ ហែម ចៀវ ព្រមជាមួយនឹងព្រះអាចារ្យ ប៉ាង ខាត់, លោកប៉ាច ឈឺន, លោកស៊ឹង ង៉ុកថាញ់, ព្រះអាចារ្យ សូរ ហាយ, អ៊ុក ជា, ខៀវ ជុំ, លោកប៊ុណ្ណច័ន្ទ ម៉ុល, លោកជុំ មួង និង អ្នកផ្សេងដ៏ទៃទៀតមក ។ បន្ទាប់មក, នៅថ្ងៃ ១៧ កក្កដា ១៩៤២ (សូមអញ្ជើញអានសៀវភៅ គុកនយោបាយ របស់លោកប៊ុណ្ណ ច័ន្ទម៉ុល), បារាំងបានបញ្ជាឲ្យគេចាប់ ព្រះអាចារ្យ ហែមចៀវ និងលោកនួន ឌួង ដោយចោទថាជាអ្នកបំបះបំបោររាស្ត្រប្រឆាំងនឹងបារាំង ។ បន្ទាប់ពីនោះមក, នៅថ្ងៃទី ២០ កក្កដា, ខ្មែរនិងព្រះសង្ឃផ្សេងទៀត នាំគ្នាធ្វើបាតុកម្មជាសន្តិភាពដើម្បីទាមទារឲ្យបារាំងដោះលែងលោកទាំងពីរមកវិញ ។ នៅពេលនោះបារាំងបានចាប់លោកប៉ាច ឈឺនទៅបាត់ ហើយបាតុកម្មជាសន្តិភាពក៏បានក្លាយទៅជាមានការប្រយុទ្ធគ្នា រវាងប៉ូលីសនិងបាតុករ ធ្វើឲ្យបារាំងបានលេសដើររកចាប់អ្នកផ្សេងទៀតមាន លោកប៊ុណ្ណច័ន្ទ ម៉ុល, ព្រះអាចារ្យប៉ាង ខាត់ ជាដើម ។ បែរមកលោកនួន ឌួងវិញ គេធ្វើទារុណកម្មលោកជាខ្លាំងក្នុងគុកធំ នៅភ្នំពេញជាមួយព្រះអាចារ្យហែមចៀវ ដោយវាយបញ្ច្រកទឹកត្រី តាមមាត់តាមច្រមុះចងជើងឡើងលើ, សន្លប់ច្រើនដងរហូតដល់គ្រាំគ្រាជាខ្លាំង ។ បន្ទាប់មកគេ បានបញ្ជូនលោកព្រមទាំងព្រះអាចារ្យ ហែមចៀវនិងអ្នកផ្សេងទៀតទៅគុកនៅព្រៃនគរ ដើម្បីកាត់ទោស ។ នៅទីនោះ គេកាត់ទោសលោកប្រហារជីវិតជាមួយព្រះអាចារ្យហែមចៀវនិងលោកប៉ាចឈឺន ប៉ុន្តែក្រោយ មក ម៉ារេហ្សាល់ ប៉េតាំងបាន លើកទោសឲ្យមកនៅត្រឹមនៅជាប់គុកមួយជីវិតវិញ ។ ក្រោយពីការកាត់ទោសរួចហើយ គេក៏បានបញ្ជូនអ្នកទាំងអស់ទៅ គុកកោះត្រឡាច នៅខែមិថុនា១៩៤៣។ លោករងទុក្ខវេទនានៅកោះត្រឡាចមានជំងឺស្ពឹកដៃស្ពឹកជើងហើយ ព្រះអាចារ្យ ហែមចៀវមានប្រឈួនជំងឺមួលជាទម្ងន់ រហូតដល់សុគតលើភ្លៅលោកនៅក្នុងមន្ទីពេទ្យគួរឲ្យអណោចអធម្មក្រៃលែង ។ ក្រោយមក, ដោយជប៉ុនបានវាយឈ្នះបារាំងនៅចុងឆ្នាំ១៩៤៤, ដល់ខែកុម្ភៈ១៩៤៥ ទាហានជប៉ុន បានយក សំបុត្រពីភ្នំពេញឲ្យនាំយកអ្នកទាំងបួននាក់គឺ ព្រះអាចារ្យហែមចៀវ លោកនួន ឌួង លោកប៉ាចឈឺននិងលោកប៊ុណ្ណច័ន្ទ ម៉ុល ទៅស្រុកវិញ ។ ដោយព្រះអាចារ្យ ហែម ចៀវ សុគតទៅហើយ, គេក៏បានយកតែលោកទាំងបីនាក់មកព្រៃនគរ រួចមក ភ្នំពេញឲ្យមានសេរីភាពឡើងវិញ ។
ក្រោយពីបានមកដល់ភ្នំពេញលោកបានបន្តធ្វើនយោបាយនៅក្នុង គណបក្សប្រជាធិបតេយ្យក្បាលដំរី ប្រឆាំងនឹងសម្ដេច នរោត្តម សីហនុ ហើយឈរឈ្មោះជា បេក្ខជនតំណាងរាស្ត្រនៅដំបន់ក្រចេះក្នុងឆ្នាំ១៩៥៥ ។ ដោយលោកមានធ្វើការប្រឆាំងនឹង សម្ដេចសីហនុ ទើបបាន សម្ដេចអង្គនេះឲ្យគេទៅចាប់ខ្លួនលោក ទើបលោកភៀសខ្លួនចូលទៅក្នុងស្រុកលាវហើយរត់ទៅ ស្រុកសៀមចូលទៅសុរិនតែម្ដង ។ នៅទីនោះលោកធ្វើការតស៊ូជាខ្មែរឥស្សរៈ (រូបថតទី៣) ជាមួយវីរជនមានលោកប៉ក់ កែវ លោកតក់ ថាវនិងលោកសុង សាក់ជាដើម ។ ក្រោយមកទៀត, លោកស្រីសំយីនជាភរិយាបានទៅពឹង ម្ដាយមីង, អ្នកម្នាងប៉្លង់ជាមេដោះរបស់សម្ដេចសីហនុ, ឲ្យទៅទូលមហាក្សត្រីយានីឲ្យលោកជួយលើកលែងទោសលោកនួន ឌួងឲ្យ បានត្រឡប់ចូលស្រុកជួបជុំភរិយានិងបុត្រាបុត្រីវិញ ។ ដើម្បីឲ្យសម្ដេចសីហនុយល់ព្រម, លោកក៏បានចុះខសន្យាថាឈប់ លែងធ្វើនយោបាយរហូតទៅ ។ លោកបានចូលធ្វើការប្រកបចិញ្ចឹមជីវិតនៅធនាគារជាមួយលោក សុង សាក់រហូតមក ។ លោករស់នៅជាមួយភរិយានិងបុត្រាបុត្រីដែលមានគ្នាទាំងអស់៧នាក់ ។ ដោយលោកបានទទួលការគ្រាំគ្រាជាដំណំអំពី ទារុណកម្មកាលនៅក្នុងគុកជាច្រើនលើកច្រើនគ្រា, លោកក៏មានជំងឺហើយទទួលអនិច្ចកម្មទៅនៅឆ្នាំ១៩៦៦ ។ នៅក្រោម សាធារណរដ្ឋរបស់លោកលន់ ណុល, គេបានជូនកិត្តិយសលោកដោយដាក់នាមវិថីមួយ ដែលនៅជិតវិមានឯករាជ្យ (ហួសមួយផ្លូវ) តរហូតដល់មាត់ទន្លេជិតប៊ុលឌិញចាស់ ហៅថាវិថីនួនឌួង ។ ប៉ុន្តែក្រោយមក, ដល់សម្ដេច សីហនុ ចូលមកស្រុកវិញក្រោយពីរបបខ្មែរក្រហម, ក៏សម្ដេចអង្គនេះយក ឈ្មោះសុរាម្រិតមកដាក់ឈ្មោះវិថីនេះជំនួសវិញ ។
ជីវប្រវត្តិនេះ បានរៀបចំឡើងអំពីសេចក្ដីសម្ភាសជាមួយលោកហ៊ុល ស៊ីចាន់ណា ដែលជាបុត្រារបស់លោកនួន ឌួង ដែល រស់នៅសហរដ្ឋអាមេរិកសព្វថ្ងៃនេះ និងអំពីសៀវភៅគុកនយោបាយរបស់លោកប៊ុណ្ណ ច័ន្ទម៉ុល ដែលលោកបានសរសេរ នៅឆ្នាំ១៩៧១។