Jump to content

សំណួរ ស្លេសស្វីគហុលស្តាញ

ពីវិគីភីឌា
ឧបទ្វីប ជូតលែន បង្ហាញ ហុលស្តាញ ជាពណ៌លឿង ស្លេសស្វីគភាគខាងត្បូង មានពណ៌ត្នោត ស្លេសស្វីគភាគខាងជើង មានពណ៌ក្រហម និងផ្នែកផ្សេងទៀតរបស់ជូតលែន មានពណ៌ក្រហមងងឹត។
ស្លេសស្វីគ និង ហុលស្តាញ មុនសង្គ្រាមស្លេសស្វីគទីពីរ

សំណួរ ស្លេសស្វីគហុលស្តាញ គឺជា​បណ្តុំ​នៃ​បញ្ហា​ការទូត និង​បញ្ហា​ផ្សេងៗទៀត​ដែល​លេចឡើង​ក្នុង​សតវត្ស​ទី១៩ ទាក់ទងនឹងឌុចឈីទាំងពីរគឺ ស្លេសស្វីគ ( Sønderjylland/Slesvig ) និង ហុលស្តាញ ( Holsten ) ទៅនឹងរាជអាណាចក្រ​ដាណឺម៉ាក ទៅនឹង​សហព័ន្ធ​អាល្លឺម៉ង់ និងទៅកាន់​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។ រដ្ឋបុរសជនជាតិអង់គ្លេស ឡត ប៉ាមឺស្តូន បានលើកឡើងថា "មានតែមនុស្សបីនាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលបានយល់ច្បាស់អំពីរឿងស្លេសស្វីគ ហុលស្តាញគឺ ព្រះអង្គម្ចាស់អាល់បឺត ដែលបានចូលទីវង្គត សាស្រ្តាចារ្យជនជាតិអាឡឺម៉ង់ម្នាក់ដែលបានឆ្កួត  ហើយ​និងខ្ញុំ​ដែល​បាន​បំភ្លេច​វា​ចោលទាំង​អស់​។" [] []

ស្លេសស្វីគ គឺជាផ្នែកមួយនៃប្រទេសដាណឺម៉ាក ក្នុងអំឡុង យុគសម័យវីគីង ហើយបានក្លាយជាឌុចឈីរបស់ដាណឺម៉ាកនៅសតវត្សទី១២ ។ ដាណឺម៉ាក បានព្យាយាមម្តងហើយម្តងទៀតដើម្បីធ្វើសមាហរណកម្មឌុចឈីនៃស្លេសស្វីគ ទៅក្នុងនគរដាណឺម៉ាក។ ហុលស្តាញ ដែលនៅម្ខាងទៀតនៃព្រំដែនដាណឺម៉ាកពី ស្លេសស្វីគ នៅក្នុងមជ្ឈិមសម័យជាចំណុះនៃ ចក្រភពហូលីរ៉ូម៉ាំង ។ ចាប់ពីឆ្នាំ ១៤៦០មក តំបន់ទាំងពីរត្រូវបាន គ្រប់គ្រងរួមគ្នាដោយឌុចតែមួយ ដែលក៏ជាស្តេចនៃប្រទេសដាណឺម៉ាកផងដែរ។ សន្ធិសញ្ញា រីប ដែលយល់ព្រមដោយស្តេចដាណឺម៉ាក ដើម្បីទទួលបានការគ្រប់គ្រងរដ្ឋទាំងពីរ ហាក់ដូចជាបង្ហាញថា ស្លេសស្វីគ និងហុលស្តាញ ត្រូវរក្សាការរួបរួម ទោះបីជាការបកស្រាយនោះត្រូវបានជំទាស់នៅពេលក្រោយក៏ដោយ។

ចក្រភពហូលីរ៉ូម៉ាំង ត្រូវបានរំលាយនៅឆ្នាំ១៨០៦ ។ សហព័ន្ធអាល្លឺម៉ង់ដែលបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ១៨១៥ រួមមានហុលស្តាញក្នុងនោះផងដែរ ។ នៅដើមសតវត្សទី១៩ ចំនួនប្រជាជនរបស់ហុលស្តាញ គឺរួមជាមួយនឹងស្លេសស្វីគភាគច្រើនជាជនជាតិអាឡឺម៉ង់ស្ទើរតែទាំងស្រុង។

ទាំងស្លេសស្វីគ និងហុលស្តាញ ត្រូវបានគ្រប់គ្រងតាមរយៈស្ថាប័នដាច់ដោយឡែកពីព្រះរាជាណាចក្រដាណឺម៉ាក។ នៅថ្ងៃទី២៧ ខែមីនា ឆ្នាំ១៨៤៨ ស្តេចហ្រ្វេដេរីកទី៧ នៃប្រទេសដាណឺម៉ាក បានប្រកាសដល់ប្រជាជននៃស្លេសស្វីគនូវ ការប្រកាសឱ្យប្រើ រដ្ឋធម្មនុញ្ញសេរីដែលចែងថា តំបន់នេះទោះជារក្សាស្វ័យភាពយ៉ាងណាក្តី នឹងក្លាយជាផ្នែកមួយរបស់ប្រទេសដាណឺម៉ាក។ នេះបាននាំឱ្យមានការបះបោរបើកចំហដោយជនជាតិអាល្លឺម៉ង់ភាគច្រើនរបស់ ស្លេសស្វីគហុលស្តាញ ក្នុងការគាំទ្រឯករាជ្យភាពពីប្រទេសដាណឺម៉ាក និងបង្កើនទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយសហព័ន្ធអាល្លឺម៉ង់ ។ អន្តរាគមន៍យោធានៃ ព្រះរាជាណាចក្រព្រុស បានគាំទ្រការបះបោរហើយ កងទ័ពព្រុស បានបណ្តេញកងទ័ពរបស់ដាណឺម៉ាកពីស្លេសស្វីគ និងហុលស្តាញ ដោយចាប់ផ្តើម សង្គ្រាម ស្លេសស្វីគលើកទីមួយ (១៨៤៨-៥១) ដែលបានបញ្ចប់ដោយជ័យជំនះរបស់ដាណឺម៉ាកនៅ អ៊ីស្តែត ជាមួយនឹង ពិធីសារទីក្រុងឡុងដ៍ សហគមន៍អន្តរជាតិបានយល់ព្រមលើស្ថានភាពរបស់ឌុចឈី។

វិបត្តិ​ទី​ពីរ​បាន​កើត​ឡើង​ដោយ​សារវិបត្តស្នងរាជ្យ ។ រាជអំណាចហុលស្តាញនិងឡោនបឺគ អ្នកដឹកនាំស្នងរាជ្យ​ដោយ​ស្រប​​ក្រោម ​ច្បាប់សាលីក របស់​អាល្លឺម៉ង់​ដែល​បំបាត់សិទ្ធិ​ស្ត្រីក្នុងការស្នងរាជ្យ ។ ច្បាប់ខុសគ្នានៅក្នុងព្រះរាជាណាចក្រដាណឺម៉ាកជាមួយស្លេសស្វីគ បានអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកស្នងមរតកជាបុរសតាមរយៈខ្សែលោហិតស្រី។ នៅក្រោមច្បាប់ផ្សេងៗគ្នានេះ ស្តេចហ្វ្រេដេរីកទី៧ នៃប្រទេសដាណឺម៉ាក ដែលគ្មានបុត្រ នឹងមានអ្នកស្នងរាជ្យខុសគ្នាមួយនៅដាណឺម៉ាក និងមួយទៀតនៅហុលស្តាញ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលព្រះអង្គ បានចូលទីវង្គតនៅឆ្នាំ១៨៦៣ ក្សត្រស្នងរាជ្យបន្តនៅដាណឺម៉ាក គ្រីស្ទៀនទី៩ បានអះអាងថាទ្រង់បានទទួលមរតក ឌុចឈីនៃហុលស្តាញ ផងដែរ ហើយបានព្យាយាមបញ្ចូលឌុចឈីនៃស្លេសស្វីគទៅក្នុងព្រះរាជាណាចក្រដាណឺម៉ាកដោយការចុះហត្ថលេខាលើអ្វីដែលគេហៅថា រដ្ឋធម្មនុញ្ញខែវិច្ឆិកា ។ នេះ​ត្រូវ​បាន​គេ​មើល​ឃើញ​ថា​ជា​ការ​រំលោភ​លើ​ពិធីសារ​ទីក្រុង​ឡុងដ៍ ហើយ​វា​បាន​នាំ​ទៅ​រក ​សង្រ្គាមស្លេសស្វីគទីពីរ ​នៃ​ឆ្នាំ១៨៦៤និង​នៅ​ទី​បំផុត​ដល់​ការ​ដាក់បញ្ជូលឌុចឈីទាំងពីរ ទៅ​ក្នុង​ប្រទេស​អាល្លឺម៉ង់។ []

បន្ទាប់ពីបរាជ័យរបស់អាល្លឺម៉ង់ក្នុង សង្គ្រាមលោកលើកទី១ តំបន់ភាគច្រើននៃស្លេសស្វីគភាគខាងជើង បានបង្រួបបង្រួមជាមួយដាណឺម៉ាកវិញបន្ទាប់ពីការប្រជុំពីរដែលរៀបចំដោយមហាអំណាចសម្ព័ន្ធមិត្ត។ ជនជាតិភាគតិចជាតិអាឡឺម៉ង់ មួយភាគតូចនៅតែរស់នៅក្នុង ស្លេសស្វីគខាងជើង ខណៈដែល ជនជាតិដាណឺម៉ាកភាគតិច បន្តរស់នៅ ស្លេសស្វីគខាងត្បូង

បញ្ហារដ្ឋធម្មនុញ្ញ

[កែប្រែ]

ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៨៤៩ ប្រព័ន្ធផ្សេងគ្នានៃរដ្ឋាភិបាលបានបន្តមានវត្តមានជាមួយគ្នានៅក្នុងរដ្ឋដាណឺម៉ាក។ ប្រទេសដាណឺម៉ាកបានក្លាយទៅជាប្រទេស ប្រជាធិបតេយ្យអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភាពផ្តាច់ការ នៅតែជាប្រព័ន្ធរបស់ស្លេសស្វីគនិង ហុលស្តាញដោយមានសភាប្រឹក្សាផ្អែកលើប្រព័ន្ធអចលនទ្រព្យដែលផ្តល់អំណាចកាន់តែច្រើនដល់សមាជិកដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនបំផុតនៃសង្គម។ អង្គភាពទាំងបីត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយគណៈរដ្ឋមន្ត្រីមួយ រួមមានរដ្ឋមន្ត្រីសេរីនៃប្រទេសដាណឺម៉ាក ដែលបានជំរុញឱ្យមានកំណែទម្រង់សេដ្ឋកិច្ច និងសង្គម ហើយមានពួកមន្រ្តីអភិរក្សនិយមមានកំណើតមកពីពួកអភិជនហុលស្តាញ ដែលប្រឆាំងនឹងកំណែទម្រង់នយោបាយ។ បន្ទាប់ពីការបះបោរនៅហុលស្តាញ និងស្លេសស្វីគ ស្តេចមិនចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការចែករំលែកអំណាចជាមួយប្រជាជនទេ ដែលភាគច្រើនធ្លាប់មានប្រវត្តិបះបោរ។ ពួកម្ចាស់អចលនទ្រព្យនៃអាណាចក្រ ដោយមានការភ័យខ្លាចថាពួកគេនឹងត្រូវបានជំនួសដោយស្ថាប័នប្រជាធិបតេយ្យ មានភាពងាយស្រួលជាងក្នុងការសម្របសម្រួលជាមួយ។

នេះបណ្តាលឱ្យមានការជាប់គាំងសម្រាប់ការបង្កើតច្បាប់ជាក់ស្តែង ភាពតានតឹងផ្នែកជនជាតិភាគតិច និងអសមត្ថភាពក្នុងការគ្រប់គ្រងមិនអាចជៀសផុត។ ជាងនេះទៅទៀត គូប្រជែងនឹងនយោបាយដាណឺម៉ាកក្នុងការបង្រួបបង្រួមទឹកដី( Helstaten ) មានការភ័យខ្លាចថាវត្តមានរបស់ ហុលស្តាញនៅក្នុងរដ្ឋាភិបាល ហើយក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ សមាជិកភាពរបស់ ហុលស្តាញក្នុងសហព័ន្ធអាល្លឺម៉ង់នឹងនាំឱ្យមានការជ្រៀតជ្រែករបស់អាល្លឺម៉ង់ជាមួយហុលស្តាញ ឬអាចលូកចូលទៅក្នុងកិច្ចការផ្ទៃក្នុងរបស់ដាណឺម៉ាកតែម្តង។

នៅទីក្រុងកូពែនហាក ព្រះរាជវាំងនិងរដ្ឋាភិបាលភាគច្រើនបានគាំទ្រការប្រកាន់ខ្ជាប់យ៉ាងតឹងរ៉ឹងចំពោះស្ថានភាពបច្ចុប្បន្ន។ ដូចគ្នានេះដែរត្រូវបានអនុវត្តចំពោះមហាអំណាចបរទេសដូចជាចក្រភពអង់គ្លេស បារាំង និងរុស្ស៊ី ដែលនឹងមិនទទួលយកដាណឺម៉ាកទន់ខ្សោយ ដែលធ្វើឲ្យអាល្លឺម៉ង់បង្កើនឥទ្ធិពលដូចដែរនឹងប្រទេសអូទ្រីស ឬព្រុសទេ ដែលចង់កាន់កាប់ហុលស្តាញ ជាដែលកំពង់ផែកងទ័ពជើងទឹកដ៏សំខាន់ឬគ្រប់គ្រងច្រកចូលសមុទ្របាល់ទិកជាដើម។

ភាសា និងសញ្ជាតិ

[កែប្រែ]
ការផ្លាស់ប្តូរភាសា នៅសតវត្សទី១៩ នៅស្លេសស្វីគខាងត្បូងដោយបង្ហាញផែនទីភាសាដាណឺម៉ាក និងភាសាអាល្លឺម៉ង់

មាន សំណួរជាតិ ចោទឡើងផងដែរ ទាំងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ និងដាណឺម៉ាក ប្រាថ្នាចង់បាន តាមលក្ខណៈនៃសតវត្សទីដប់ប្រាំបួន ដើម្បីបង្កើត និងបង្រួបបង្រួមជាតិសាសន៍ពីផ្ទៃខាងក្រោយនៃការអនុវត្តវប្បធម៌ និងគ្រាមភាសាដែលបែកខ្ញែក។

ចុងក្រោយ មានចម្ងល់អន្តរជាតិ៖ មហិច្ឆតាគូប្រជែងរបស់មហាអំណាចអាល្លឺម៉ង់ពាក់ព័ន្ធ ហើយលើសពីនោះ ផលប្រយោជន៍របស់រដ្ឋអឺរ៉ុបផ្សេងទៀត ជាពិសេសគឺចក្រភពអង់គ្លេសក្នុងការទប់ស្កាត់ការកើនឡើងនៃមហាអំណាចសមុទ្រអាល្លឺម៉ង់នៅភាគខាងជើង។

អាឡឺម៉ង់ធ្លាប់ជាភាសារបស់រដ្ឋាភិបាលនៅ ស្លេសស្វីគ និង ហុលស្តាញ ក្នុងពេលដែលស្តេចដាណឺម៉ាកនិងផ្នែកខ្លះនៃពួកឌុចនៅហ្គ៊រតូហ្វគ្រប់គ្រង ហើយបានក្លាយជាភាសារបស់រដ្ឋាភិបាលនៃព្រះរាជាណាចក្រដាណឺម៉ាកក្នុងសម័យជាច្រើន។ ចាប់តាំងពី កំណែទម្រង់ លូទែររ៉ង់ ភាសាអាឡឺម៉ង់បានលេចធ្លោនៅក្នុងព្រះវិហារនិងសាលារៀននៅភាគខាងត្បូងនៃស្លេស្វីគ ហើយភាសាដាណឺម៉ាកគឺជាភាសាសំខាន់ក្នុងចំណោមកសិករនៅស្លេសស្វីគ ។

ភាសាអាល្លឺម៉ង់ទាប គឺជាភាសាប្រើប្រាស់ក្នុងហុលស្តាញទាំងមូល ។ ក្នុងកំឡុងសតវត្សក្រោយ យុគសម័យកណ្តាល ភាសាអាល្លឺម៉ង់ទាបបានមកគ្របដណ្តប់នៅ ស្លេស្វីគខាងត្បូង ដែលដើមឡើយភាគច្រើនជាអ្នកនិយាយភាសាដាណឺម៉ាក។ ភាសាដាណឺម៉ាកនៅតែគ្របដណ្តប់នៅភាគខាងជើង ដដែល។ ប្រហែលឆ្នាំ១៨០០ ភាសាអាឡឺម៉ង់ និងដាណឺម៉ាកត្រូវបានគេនិយាយក្នុងសមាមាត្រស្មើគ្នានៅទូទាំងអ្វីដែលឥឡូវជា ស្លេសស្វីគភាគកណ្តាល ។

ភាសាអាឡឺម៉ង់បានរីករាលដាលបន្តិចម្តងៗ ជាថ្នូរនឹងការចុះឱនថយនៃភាសាដាណឺម៉ាកក្នុងសតវត្សមុនៗ ជាឧទាហរណ៍ ភាសាដាណឺម៉ាកនៅតែត្រូវបានគេនិយាយនៅលើឧបទ្វីប ស្វានសេន ប្រហែលឆ្នាំ១៧៨០ (ការប្រើប្រាស់ភាសាដាណឺម៉ាកចុងក្រោយគេគឺនៅក្នុងភូមិក្បែរស្លី) ប៉ុន្តែក្រោយមកបានបាត់ទាំងស្រុង។ .

ព្រំដែននៃភាសានៅសតវត្សទី១៩ អនុលោមតាមព្រំដែនបច្ចុប្បន្នរវាងដាណឺម៉ាក និងអាល្លឺម៉ង់[ត្រូវការអំណះអំណាង]

វាច្បាស់ណាស់ថាការគ្រប់គ្រងរបស់ដាណឺម៉ាកនៅស្លេសស្វីគ គឺងាយរងគ្រោះ និងចុះខ្សោយ។ តាមរយៈសកម្មភាពសេដ្ឋកិច្ចដ៏ខ្លាំងក្លារបស់ខ្លួនក្នុងតំបន់ជនជាតិអាឡឺម៉ង់នៅភាគខាងត្បូងបានពង្រីកដែនភូមិសាស្ត្ររបស់ខ្លួន។ បើគិតតាមភាសា ជនអន្តោប្រវេសន៍ អាឡឺម៉ង់ភាគខាងក្រោម បានមកដល់ឥតឈប់ឈរ ហើយគ្រួសារដែលនិយាយភាសាដាណឺម៉ាកពីមុនមក បានផ្លាស់ប្តូរភាសាកំណើតដើម្បីមានភាពងាយស្រួលក្។ ភាសាអាឡឺម៉ង់ទាប ជាជាងភាសាដាណឺម៉ាក បានក្លាយជាភាសាធម្មតារបស់ហុលស្តាញ និងភាគច្រើននៃភាគខាងត្បូងស្លេសស្វីគ ។

ដំណោះស្រាយមួយដែលក្រោយមកមានការគាំទ្រពីស្តេច ណាប៉ូឡេអុងទី៣ គឺត្រូវបែងចែកស្លេសស្វីគ ផ្អែកលើសញ្ជាតិ ដោយប្រគល់ផ្នែកមានជនជាតិដាណឺម៉ាករស់នៅទៅឱ្យប្រទេសដាណឺម៉ាក និងអាល្លឺម៉ង់ទៅហុលស្តាញ ។ គំនិតនេះដែលក្រោយមកមានអ្នកគាំទ្រក្នុងចំណោមទាំងជនជាតិដាណឺម៉ាក និងជនជាតិអាឡឺម៉ង់ មិនអាចអនុវត្តបាននៅពេលនោះ ដោយសារការមិនពេញចិត្តភាគច្រើននៃភាគីទាំងពីរ។ [] ដំណោះស្រាយនេះត្រូវបានអនុវត្តជាបន្តបន្ទាប់ដោយការបោះឆ្នោតផ្ទាល់ ក្នុងឆ្នាំ១៩២០ ជាលក្ខខណ្ឌនៃ សន្ធិសញ្ញា វែសៃយ ហើយ ស្លេស្វីគខាងជើង ត្រូវបានប្រគល់ត្រឡប់ឲ្យទៅប្រទេសដាណឺម៉ាកវិញ។

ផែនការបែងចែកទឹកដីស្លេសស្វីគ ឆ្នាំ១៨៦៤

សន្ធិសញ្ញារីប

[កែប្រែ]

ជនជាតិអាឡឺម៉ង់នៅស្លេសស្វីគហុលស្តាញ ជារឿយៗបានដកស្រង់ឃ្លាពី សន្ធិសញ្ញារីប ឆ្នាំ១៤៦០ ដោយបញ្ជាក់ថា ស្លេសស្វីគ និងហុលស្តាញ គួរតែ "ត្រូវរួបរួមជាមួយគ្នាជានិច្ចហើយមិនអាចបែងចែកបាន ( បំបែក)" ។ ទោះបីជាសន្ធិសញ្ញានេះបានដើរតួនាទីតូចតាចនៅក្នុងកម្រិតផ្លូវការនៃជម្លោះក៏ដោយ ក៏ការប្រកាសថា "ជារៀងរហូតមិនអាចបំបែកបាន" ( Up ewig ungedeelt ) ទទួលបានឋានៈជាសុភាសិតមួយ ក្នុងអំឡុងពេលការកើនឡើងនៃស្មារតីជាតិនិយមអាល្លឺម៉ង់ ទាំងក្នុងចំណោមអ្នកដែលប្រាថ្នាឯករាជ្យចំពោះ ស្លេសស្វីគហុលស្តាញ និងនៅក្នុងចលនា បង្រួបបង្រួមអាល្លឺម៉ង់ ជាទូទៅ។

នៅប្រទេសដាណឺម៉ាក វាត្រូវបានគេផ្តល់សារៈសំខាន់តិចជាង ហើយការលើកឡើងនេះត្រូវបានចាត់ទុកថានៅក្រៅបរិបទ ព្រោះវាអាចបង្ហាញប្រាប់ទឹកដីឌុចឈីទាំងពីរមិនអាចបំបែកពីគ្នាបាន ឬមិនអាចមានការបែងចែកទឹកដីទៅជាចំណែកតូចៗបន្តទៀត។ រឿង​នេះ​បាន​កើត​ឡើង​ជា​ច្រើន​ដង​មក​ហើយ ដោយ​បន្សល់​ទុក​នូវ​គំរូ​នៃ​ការ​យល់​ច្រឡំ​នៃ ​អង្គភាព​សក្តិភូមិ ។ ដាណឺម៉ាក ក៏បានលើកឡើងនូវសេចក្តីសម្រេចរបស់តុលាការបព្វជិតដាណឺម៉ាក និងអធិរាជអាឡឺម៉ង់នៅឆ្នាំ១៤២៤ និង១៤២១ ដោយបញ្ជាក់ថា ស្លេស្វីគជាកម្មសិទ្ធិរបស់ដាណឺម៉ាកដោយត្រឹមត្រូវព្រោះវាជា ដែនចំណុះ របស់ដាណឺម៉ាក ហើយហុលស្តាញ គឺជាដែនចំណុះនៃចក្រភពហូលីរ៉ូម៉ាំង ដោយចង់បំបែកដែនទាំងពីរឲ្យនៅដាច់ពីគ្នា។

ប្រទេសមហាអំណាចហាក់ដូចជាបានផ្តល់សារសំខាន់តិចតួចដល់សន្ធិសញ្ញា រីប បើប្រៀបធៀបទៅនឹងជម្លោះជនជាតិ និងការព្រួយបារម្ភអំពីតុល្យភាពអំណាចរបស់អឺរ៉ុប។

ដំណោះស្រាយ

[កែប្រែ]
ខេត្តស្លេសស្វីគហុលស្តាញ (ក្រហម) ក្នុង ព្រះរាជាណាចក្រព្រុស ក្នុង ចក្រភពអាល្លឺម៉ង់ ឆ្នាំ ១៨៦៦-១៩២០

សង្រ្គាមស្លេសស្វីគ លើកទីពីរ បានដោះស្រាយសំណួរ ស្លេសស្វីគហុលស្តាញ យ៉ាងហឹង្សា ដោយបង្ខំស្តេចដាណឺម៉ាកឱ្យបោះបង់ចោល (នៅថ្ងៃទី១ ខែសីហាឆ្នាំ១៨៦៤) សិទ្ធិទាំងអស់របស់ទ្រង់នៅក្នុងដែនទាំងពីរ ថ្វាយដល់អធិរាជ ហ្រ្វង់ចូសេហ្វទី១ នៃប្រទេសអូទ្រីស និងស្តេច វីល្លៀមទី១ នៃប្រទេសព្រុស ។ ដោយមាត្រា XIX នៃ សន្ធិសញ្ញាក្រុងវីយែន ដែលបានចុះហត្ថលេខានៅថ្ងៃទី ៣០ ខែតុលា ឆ្នាំ១៨៦៤ មានរយៈពេលប្រាំមួយឆ្នាំ ដែលបានអនុញ្ញាតក្នុងអំឡុងនោះ ឲ្យប្រជាជននៃទឹកដីទាំងពីរ អាចជ្រើសរើសសញ្ជាតិដាណឺម៉ាក ហើយផ្លាស់ទៅកាន់ប្រទេសដាណឺម៉ាក ហើយអាចរក្សាសិទ្ធិកំណើតក្នុងទឹកដីទាំងពីរបានដដែល។

នៅក្នុង សង្រ្គាមអូទ្រីសព្រុស ឆ្នាំ១៨៦៦ ព្រុសបានដក ហុលស្តាញពីប្រទេសអូទ្រីស ហើយឌុចឈីទាំងពីរបានបញ្ចូលជាបន្តបន្ទាប់ទៅក្នុង ខេត្ត ស្លេសស្វីគហុលស្តាញ ។ ចាប់ពីចំណុចនេះមក សំណួរស្លេសស្វីគហុលស្តាញ ត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយបញ្ហាធំនៃទំនាក់ទំនងអូទ្រីសព្រុស ដែលសង្រ្គាមឆ្នាំ ១៨៦៦ បានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ វាបានបន្តចោទជាបញ្ហារវាងជនជាតិដាណឺម៉ាក និងជនជាតិអាឡឺម៉ង់ តាមរយៈបញ្ហាចំណោទជោគវាសនារបស់ប្រជាជនដាណឺម៉ាក នៅស្លេសស្វីគ។ សំណួរនេះទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងពីសំណាក់និស្សិតនៃច្បាប់អន្តរជាតិ និងជាការបង្ហាញពីបញ្ហាជាក់ស្តែងដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការអះអាងនូវគោលការណ៍ទំនើបអំពី សញ្ជាតិ

សម្រាប់ឥទ្ធិពលលើ ជនជាតិដាណឺម៉ាកនៅស្លេសស្វីគ និងព្រឹត្តិការណ៍បន្ទាប់ សូមមើល ប្រវត្តិនៃស្លេសស្វីគហុលស្តាញ

បន្ទាប់ពីការបរាជ័យរបស់អាឡឺម៉ង់ក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី1មហាអំណាចសម្ព័ន្ធមិត្តបានរៀបចំការបោះឆ្នោតចំនួនពីរនៅភាគខាងជើងនិងកណ្តាល ស្លេសស្វីគ នៅថ្ងៃទី១០​ ខែកុម្ភៈ និងថ្ងៃទី១៤ ខែមីនាឆ្នាំ១៩២០។ នៅស្លេសស្វីគភាគខាងជើង ៧៥% បានបោះឆ្នោតសម្រាប់ការបង្រួបបង្រួមជាមួយដាណឺម៉ាកនិង ២៥% សម្រាប់នៅបន្តក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។ វាបានក្លាយជា ស្រុកជូតលែន ក្នុងប្រទេសដាណឺម៉ាក ដែលឥឡូវនេះជាផ្នែកមួយនៃ តំបន់ភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសដាណឺម៉ាក ។ នៅស្លេសស្វីគកណ្តាល ស្ថានភាពត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរដោយការបោះឆ្នោត៨០% សម្រាប់ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់និង ២០% សម្រាប់ប្រទេសដាណឺម៉ាក។ គ្មានការបោះឆ្នោតណាមួយបានកើតឡើងនៅភាគខាងត្បូងទីបីនៃស្លេសស្វីគ ឬនៅហុលស្តាញទេព្រោះលទ្ធផលត្រូវបានចាត់ទុកថាជាការសន្និដ្ឋានមុន។ សព្វថ្ងៃនេះវាបានបង្កើតជា រដ្ឋអាល្លឺម៉ង់ ស្លេសស្វីគហុលស្តាញ

អក្សរសិល្ប៍

[កែប្រែ]

ធាតុនៃសំណួរស្លេសស្វីគហុលស្តាញ ត្រូវបានប្រឌិតនៅក្នុង Royal Flash ដែលជារឿងទីពីរនៃប្រលោមលោក The Flashman Papers របស់ George MacDonald Fraser

ដំណោះស្រាយដ៏មានសក្ដានុពលរបស់វា (ឬកង្វះរបស់វា) ក៏ជាផ្នែកមួយនៃដំណោះស្រាយចំពោះអាថ៌កំបាំងនៅចំកណ្តាលនៃរឿងខ្លី "Tomorrow Town" របស់ Kim Newman

អ្នកនិពន្ធជនជាតិដាណឺម៉ាក Herman Bang បានសរសេរអំពីជីវិតនៅលើកោះ Als បន្ទាប់ពី សមរភូមិ Dybbøl ក្នុង សង្គ្រាមទីពីរនៃស្លេសស្វីគ នៅក្នុងប្រលោមលោករបស់គាត់ Tine ដែលបានបោះពុម្ពនៅឆ្នាំ១៨៨៩ ។

Dostoevsky សំដៅទៅលើរឿងនេះថាជា "The farce in Schleswig-Holstein" នៅក្នុង Notes from Underground

សំណួរនេះលេចឡើងនៅក្នុងភាគទីមួយនៃ ការចងចាំ របស់ Carl Schurz [] ជាបញ្ហានៃការព្រួយបារម្ភនៅក្នុង បដិវត្តន៍ឆ្នាំ១៨៤៨ និងក៏ដូចជាការរំលឹកដ៏ឆ្ងាយរបស់មិត្តរបស់គាត់ Adolf Strodtmann ទាក់ទងនឹងការចូលរួមរបស់ Strodtmann នៅក្នុងជម្លោះ (សូមមើលជំពូកទី 5 ទំព័រ . – និង ជំពូក ៦ ទំព័រ។ – )។

សូម​មើល​ផង​ដែរ

[កែប្រែ]

ឯកសារយោង

[កែប្រែ]
  1. Lytton Strachey, Queen Victoria, 1921.
  2. "Only Three People Understood It: The Prince Consort Who is Dead, a German Professor Who Has Gone Mad, and I Who Have Forgotten All About It". Quote Investigator. Retrieved 2018-12-16.
  3. Keith A.P. Sandiford, Great Britain and the Schleswig–Holstein question, 1848-64: a study in diplomacy, politics, and public opinion (University of Toronto Press, 1975).
  4. La Question de Slesvig, p. 135 seq., Historique de l'idée d'un partage du Slesvig
  5. Carl Schurz, Reminiscences (3 vols.), New York: McClure Publ. Co., 1907

ការអានបន្ថែម

[កែប្រែ]
  •  
  • Müller, Friedrich Max. The Schleswig–Holstein Question and Its Place in History in "Last Essays by the Right Hon. Professor F. Max Müller", 1881, (accessed on-line August 2017).
  •  
  • Price, Arnold. "Schleswig–Holstein" in Encyclopedia of 1848 Revolutions (2005) online
  • Sandiford, Keith AP. Great Britain and the Schleswig–Holstein question, 1848-64: a study in diplomacy, politics, and public opinion (University of Toronto Press, 1975).
  • Steefel, Lawrence D. The Schleswig–Holstein Question. 1863-1864 (Harvard U.P. 1923).
  • Thaler, Peter. Of Mind and Matter: The Duality of National Identity in the German-Danish Borderlands (West Lafayette: Purdue University Press, 2009).

ទំព័រគំរូ:GermanUnification