រឿងមហាភារតយុទ្ធ ភាគទី១០៖ការតភព្វប្រសប់

ពីវិគីភីឌា

ថ្ងៃ​ត​មក​អំពី​ថ្ងៃ​ដែល​មាន​ជ័យ មាន​ការ​ប្រជុំ​ធំ​ជា​ផ្លូវ​រាជការ ដើម្បី​ប្រកាស​ពត៌​ដ៏មាន​ដ៏​មុខ​គួរ​បីតិ​ត្រេកអរ​ឲ្យ​ប្រាកដ​កិត្តិយស​ទួទៅ​ថា កងទ័ព​ក្រុង​វិរាដ​មាន​ជ័យជម្នះ​កងទ័ព​កុរុ​យ៉ាង​ស្រស់ មុខ​ព្រះ​ទីនាំង​គំនាល់​ពេញ​ទៅ​ដោយ​មនុស្ស ច្រៀត​បៀត​ញៀតញាក់​គ្នា​ស្ទើរ​ដក​ដង្ហើម​មិន​រួច អ្នក​ដំណាង​រាស្ត្រ​គ្រប់​ពួក​គ្រប់​ជាន់​បាន​នាំ​គ្នា​មក​កុះករ ដើម្បី​មាន​ចំណែក​នៃ​សេចក្ដី​សោមនស្ស​រីករាយ វេលា​មុន​ដែល​ព្រះ​ចៅ​វិរាដ​និង​ស្ដេច​យាង​ចេញ​កាត់​ទី​ប្រជុំ មាន​រឿង​ចម្លែក​ប្លែក​អស្ចារ្យ​មុខ​គួរ​ឆ្ងល់ គឺ​មាន​មនុស្ស​ប្លែក​មុខ​ម្នាក់​ឡើង​ទៅ​អង្គុយ​លើ​បល្លង្គ​គង់ព្រះ​រាជាធិរាជ បួន​នាក់​ទៀត​មុខ​មាត់​ប្លែក​ដែរ តែង​កាយ​យ៉ាង​ក្សត្រិយ៍ ឈរ​សម្លែង​កិរិយា​គោរព ឬ​គាល់​ជុំ​វិញ​បល្លង្គ​នោះ នេះ​ជា​ឧប្បត្តិហេតុ​ដ៏​កំបាំង​ធ្វើ​ឲ្យ​ទី​ប្រជុំ​មាន​សេចក្ដី​ងើល​ឆ្ងល់​ជា​បំផុត តែ​គ្មាន​និកររាស្ត្រ​ណា​មួយ​ហ៊ាន​ហើប​មាត់​បរិហារ​ថា​ម្ដេច បាន​តែ​ខ្សឹបខ្សៀវ​គ្នា​តិច ៗ និង​សំឡឹង​មើល ហើយ​មើល​ទៀត ដោយ​សង្ស័យ អ្នក​ប្លែក​មុខ​នេះ​ជា​អ្នក​ណា​ហ្ន៎ តែ​គង់​ជា​មិនមែន​អ្នក​ក្បត់​ដណ្ដើម​រាជ​សម្បត្តិ អ្នក​ខ្លះ​នឹក​ឃើញ​ស្រពិច​ស្រពិល មើល​ទៅ​ប្រហែល ៗ ជា​នឹង​ចាំ​មុខ​អ្នក​ប្លែក​មុខ​អម្បាល​នេះ​បាន​ពីរ​បី​នាក់ តែ​នឹក​មិន​ឃើញ​ថា​ជា​ឈ្មោះ​អ្វី ឯ​អ្នក​ដែល​មិន​ធ្លាប់​ឃើញ​ព្រះ​ភក្ដ្រ​ព្រះ​រាជាវិរាដ ក៏​មិន​មាន​សង្ស័យ ។

ខណៈ​អ្នក​មើល​ទាំងឡាយ​កំពុង​នឹក​ស្មាន​ទៅ​ផ្សេង ៗ នានា ព្រះ​រាជា​វិរាដ ក៏​ស្ដេច​យាង​ចូល​មក​ក្នុង​ព្រះ​ទីនាំង​គំនាល់​ព្រះ​ភក្ដ្រ​ឡើង​ក្រហម កាល​ទត​ឃើញ​អ្នក​ប្លែក​មុខ​បង្ហាញ​ឡើង​ទៅ​អង្គុយ​លើ​បល្លង្ក​របស់​ព្រះ​អង្គ ទ្រង់​សម្គាល់​ក្នុង​ព្រះ​ហឫទ័យ​ថា ខ្ញុំ​រាជការ​ក្នុង​ព្រះ​ដំណាក់ ព្រម​គ្នា​ចាត់​ឧប្បត្ដិ​ឡើង ជា​កិច្ច​សម្ពោធិការ​មាន​ជ័យជម្នះ​ពួក​កុរុ​ព្រះ​លោហិត ពុះ​ខ្មួល​ជ្រួល​ក្នុង​ព្រះ​វរកាយ កាល​មក​នឹក​ដល់​សេចក្ដី​មុខ​ក្រាស់ ឥត​ខ្មាស​របស់​ពួក​រាជ​បរិពារ​ឡើង​មក គួរ​ឬ​មក​បណ្ដោយ​ឲ្យ​កញ្ជះ​គេ​ឡើង​ទៅ​អង្គុយ​លើ​រាជ​បល្លង្ក​សប្បាយ ជា​ការ​ទុរាចារ​ដល់​ព្រះ​ទី​នាំង​ដ៏​សក្ដិសិទ្ធិ​របស់​ខត្តិយរាជ​ជា​បំផុត ទ្រង់​រំពឹង​ថា សេចក្ដី​បញ្ចើច​លលេង​ដូច​នេះ​ប្លែក​ណាស់​ណា វា​គង់​នឹង​កាត់​ក្បាល​អញ​ក្នុង ១ ថ្ងៃ​មិន​ខាន ។ លុះ​ស្ដេច​យាង​ចូល​មក​ជិត ទ្រង់​ចាំ​មុខ​អ្នក​អង្គុយ​លើ​បល្លង្ក​នោះ​បាន​ថា អ្នក​នោះ​ជា​អ្នក​បម្រើ​ការ​របស់​ព្រះ​អង្គ គឺ​អ្នក​កម្សត់ ដែល​ព្រះ​អង្គ​ទទួល​គេ​ទុក​ឲ្យ​នៅ ជា​ខ្ញុំ​ល្អង​ធូលី​ព្រះ​បាទ​ដផយ​សេចក្ដី​ករុណា​ដល់​គេ​នោះ​ឯង កាល​ទ្រង់​ជ្រាប​ដូច​នោះ ក៏​បណ្ដាល​ព្រះ​ទោស​ហឺ​ខ្លាំង​ឡើង​ទៀត ត្រាស់​ព្រះ​សូរសៀង​ក្រេវ​ថា យ៉ាង​ម៉េច​នេះ​វើយ ។ តន្តរបាល សេនាបតី​ម្នាក់​ក្រោក​ឈរ​ឡើង ក្រាប​ទូល​ថា សូម​ទ្រង់​បន្ទោរ​ព្រះ​ទោស​សិន​ព្រះ​ករុណា អ្នក​ប្លែក​មុខ​អង្គុយ​លើ​បល្លង្ក​របស់​ព្រះ​អង្គ​នោះ មិនមែន​ដទៃ​ឆ្ងាយ គឺ​មហា​រាជ​យុធិស្ឋិរ គួរ​សរសើរ​ថា យើង​ជា​អ្នក​មាន​ភ័ព្វ​ដ៏​ប្រសើរ​ដែល​ព្រះ​រាជា​ដ៏​ជា​ប្រមុខ​នៃ​ក្សត្រិយ៍​ទាំងឡាយ​បាន​មក​ប្រថាប់​ជា​ប្រធាន​ក្នុង​ទី​នេះ ។ ព្រះ​រាជា​វិរាដ​ទ្រង់​ត្រាស់​មិន​ចេញ​មួយ​ស្របក់ ជីពចរ​ដើរ​ខ្លាំង ហើយ​ញាប់ញ័រ​តឹក ៗ ឲ្យ​នឹក​ឆ្ងល់​ខ្វល់​ក្នុង​ព្រះ​ហឫទ័យ ព្រះ​ហឫទ័យ​ស្ទុះ​ស្ទះ​ឆ្វាត់ឆ្វែង​មួយ​រយ​មួយ​ពាន់​សា​នឹង​យក​ជា​ការ​អ្វី​មិន​បាន លុះ​ទ្រង់​រំពឹង​មួយ​ស្របក់​ធំ​សេចក្ដី​សន្ធិះ​នោះ​ក៏​រលាយ​បាត់​ទៅ ទើប​ទ្រង់​ថ្វាយ​គំនាប់​មហា​រាជ​យុធិស្ឋិរ​ដោយ​គោរព​ហើយ​ទូល​ថា សូម​មេត្តា​ប្រោស​ព្រះ​រាជ​ទាន​ទោស​ព្រះ​ករុណា​ចូល​ព្រះ​ទាន​អហោសិកម្ម​ដល់​ទូល​បង្គំ ដែល​ប្រមាថ​ភ្លាំងភ្លាត់​ទៅ​ហើយ សូម​ព្រះ​អង្គ​ទទួល​ទូល​បង្គំ​ទុក​ជា​ខ្ញុំ​តទៅ​ព្រះ​ករុណា ។ ត្រាស់​ប៉ុណ្ណោះ​ហើយ ក៏​ទ្រង់​ព្រះ​កន្សែង​អាក់អួល​ដោយ​ទ្រង់​រឭក​ឡើង​មក​ដល់​កាល​ដែល​កន្លង​ទៅ​ហើយ រវាង​ដែល​បាណ្ឌវ​ក្សត្រិយ៍​ប្លម​អង្គ​មក​នៅ​បម្រើ​ព្រះ​អង្គ​យ៉ាវ​បាវ ទ្រង់​តូច​ព្រះ​ទ័យ​ជា​ទម្ងន់ កាល​មក​គិត​ដល់​ការ​ដែល​បាន​ប្រើប្រាស់​មហារាជ ដូច​បាវព្រាវ​ទ្រង់​ជ្រាប​ព្រះ​អង្គ​ថា បាន​កន្លង​អកុសល​កម្ម​មួយ​យ៉ាង​ដែល​គ្មាន​ផ្លូវ​នឹង​អច្ចយោ​ទោស​នេះ​បាន ក្រៅ​ចាក​ស្លាប់​បង់​ប៉ុណ្ណោះ ។ យុធិស្ឋិរ​ឃើញ​ព្រះ​រាជា​ជា​ទុក្ខ​ដល់​អំពើ​ល្មើស​ដូច​នោះ ក៏​ស្ដេច​ក្រោក​ឡើង​ឈរ​មុខ​បល្លង្ក ឱប​អង្គ​ព្រះ​រាជា​ហើយ​ត្រាស់​ថា ខ្ញុំ​នឹង​អហោសិកម្ម​សេចក្ដី​ប្រមាទ​ភ្លាំងភ្លាត់ ដែល​ទ្រង់​មិន​បាន​ធ្វើ​សោះ យ៉ាង​ដូចម្ដេច ខ្ញុំ​វិញ​គួរ​តែ​សូម​អភ័យ នឹង​អំណរ​គុណ​បុណ្យ​ទ្រង់​ដែល​មេត្តា​ឲ្យ​ខ្ញុំ​សំណាក់​ពាក់​អាស្រ័យ​នឹង​ទ្រង់ ឧបត្ថម្ភ​ការពារ​អន្តរាយ​ក្នុង​គ្រា​គ្រោះ​ថ្នាក់​នេះ ។ មិន​ដូច​នោះ​ទេ ព្រះ​ករុណា​បើ​ប្រសិន​ជា​មាន​ហេតុ​ល្អ​កើត​ឡើង​ក្នុង​ទី​នេះ​សោត​ក៏​មែន​ដទៃ​ឆ្ងាយ គឺ​ថ្វី​ដៃ​សម្ងាត់​ដែល​បាន​អប​លោក​ព្រះ​អង្គ​ក្នុង​ដំណែង​ជា​ចៅហ្វាយ​ជីវិត​ជា​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ ។ អើ អើ ចូរ​លើក​ពាក្យ​សំណើរ​នេះ ទុក​អធិប្បាយ​ក្នុង​កាល​ដទៃ​ចុះ ទ្រង់​ជ្រាប​ឬ​ទេ​ថា យើង​បាន​វាយ​កង​ទ័ព​កុរុដែល​រុករាន​ចូល​មក​ជាន់​ដែន​ក្នុង​គ្រា​ទី ២ ឲ្យ​បាក់បប​រត់​ខ្ចាត់​ផាយ​ទៅ​វិញ ក្នុង​កាល​ទ្រង់​មិន​នៅ ។ ទូល​បង្គំ​ទើប​នឹង​ដឹង​ឥឡូវ​នេះ​ឯង​ព្រះ​ករុណា​មិន​ទុក​ព្រះ​ទ័យ​ឬ ដែល​នឹង​ឲ្យ​ទូល​បង្គំ​ដឹង​ខ្លះ​ថា ព្រះ​អរជុន​របស់​ព្រះ​អង្គ​នឹង​រាជិនី​ទ្រៅបទី ឥឡូវ​នេះ​សំណាក់​នៅ​ឯ​ណា ។ គេ​សំណាក់​នៅ​ទី​នេះ​ទាំងអស់ តែ​ប្លែង​ផ្លាស់​នាម​យ៉ាង​ដទៃ ៗ ដើម្បី​បំបិទ​បំបាំង​ឈ្មោះ​ដើម នេះ​គឺ​នកុល​មាន​នាម​ជា​គ្រន្ថិត នេះ​សហទេព​ផ្លាស់​នាម​ជា​តន្តរបាល ជា​អមាត្យ​របស់​ទ្រង់ នេះ​អរជុន ជា​នាយ​សារថី​របស់​ទ្រង់ នេភីម ផ្លាស់​នាម​ជា ពល្លក ជា​អ្នក​សម្លាប់​កិច្ចការ​ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​តូច​ចិត្ត​ច្រើន ដែល​ទើប​នឹង​លាន់​វាចា​ក្នុង​វេលា​នេះ ឯ​ទ្រៅបទី​ទេវី​ផ្លាស់​នាម​ជា សៃរិន្ធរី​ជា​សាវឡឹក​អ្នក​គាល់​បម្រើ​ជិត​ដិត​របស់​ព្រះ​រានី​វិរាដ​ដែល​កិច្ចក វង្វេង​លង់​ស្រឡាញ់​ទាល់​តែ​ស្លាប់​ខ្លួន ព្រះ​រាជា​ទ្រង់​ស្ដាប់​យុធិស្ឋិរ​ថ្លែង​រឿងរ៉ាវ​រហូត​មក​ដល់​ត្រង់​នេះ ក៏​មាន​សេចក្ដី​ឆ្ងល់​នឹង​អស្ចារ្យ​ក្នុង​ព្រះ​ហឫទ័យ កាល​កិរិយា​នៃ​កិច្ចក​ជា​រឿង​ឲ្យ​កើត​សោកសៅ​ក្នុង​កាល​ដ៏​កន្លង​ទៅ​ពិត តែ​វេលា​នេះ​មិន​មក​ប៉ះពាល់​ព្រះ​ហឫទ៧យ​ដូច​រឿង​ដេល​ត្រាស់​ឲ្យ​ចង​ដៃ​ចង​ជើង​ទ្រៅបទី​បោះ​ក្នុង​គំនរ​អគ្រនី វេលា​នេះ​ទ្រង់​ឃើញ​ថា មរណភ័យ ដែល​កិច្ចក​បាន​ទទួល​នោះ​ជា​ទោស​ទណ្ឌ​ដ៏​សាល សម្រាប់​លាមក​ដែល​កិច្ចក​បំណង​នឹង​លើក​ខ្លួន​ផ្ទឹម និង​ស្រី​ម្នាក់​ដែល​សក្ដិសិទ្ធិ​ជាង​មាតា​បង្កើត បរិសុទ្ធ​ជាង​ទេពធីតា​ក្នុង​ឋាន​សួគ៌ ទ្រង់​ឃើញ​ទោស​ព្រះ​អង្គ​ឯង​ដែល​បាន​ព្រមព្រៀង​ឲ្យ​ព្រះ​មហេសី ធ្វើ​ការ​កាច់​កិន​សម្មាន​សក្ដិ​ព្រះ​រាជិនី​ទ្រៅបទី អ្នក​បរិសុទ្ធ​រក​មន្ទិល​គ្មាន​ទោះបី​យុធិស្ឋិរ​លួង​លោម​យក​ចិត្ត​ដូចម្ដេច​ក្ដី ក៏​មិន​បាត់​ក្ដៅ​ក្ដួល​ហឫទ័យ កាល​មក​រឭក​ដល់​រឿង​ប្រមាទ​ភ្លាំងភ្លាត់​ដែល​កន្លង​ទៅ​ហើយ​ក៏​កើត​វិប្បដិសារី​រសាប់​រសល់​ខ្វល់ខ្វែង​ចិន្ដា​យុធិស្ឋិរ​ទើប​អញ្ជើញ​ទ្រង់ ឲ្យ​ចូល​ទី​សៃយាសន៍​ព្រោះ​ការ​និទ្រា​ជា​ឱសថ សម្រាប់​រម្ងាប់​សេចក្ដី​ទុក្ខ​សោក​បាន​មួយ​យ៉ាង​ហើយ​ត្រាស់​ថា យើង​ឈប់​និយាយ​ហើយ បើ​សម្ដី​របស់​យើង ដែល​និយាយ​ចេញ​ទៅ​ចេះ​តែ​ធ្វើ​ឲ្យ​អស្សុជល​របស់​ទ្រង់ ហៀរ​ហូរ​ដូច​នេះ​ម្នាល​មហារាជ​រឿង​ដែល​កន្លង​ទៅ​ហើយ​គួរ​គប្បី​ដឹង​ថា វា​រួច​ទៅ​ហើយ មិន​គួរ​នឹង​អំពល់​ទៅ​រំពឹង​យក​មក​វិញ ឲ្យ​វា​កើត​សោក​ស្រណោះ​ទទេ ៗ សឹង​រក​ខ្លឹមសារ​បន្តិច​គ្មាន លោក​អ្នក​មាន​បណ្ដា​សក្ដិ​ខ្ពស់​ជាង​ខ្ញុំ​ជា​ច្រើន​អ្នក​បាន​ប្រសប់​ភព​សេចក្ដី​លំបាក​លំបិន ជាង​សេចក្ដី​លំបាក​ដែល​ឧប្បត្ដិ​ដល់​ខ្លួន​ខ្ញុំ​ក្នុង​គ្រា​នេះ​ជា​ច្រើន​ទ្រង់​មក​បង្ហូរ​អស្សុជល​សស្រាក់​ដូច​នេះ ធ្វើ​ឲ្យ​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ខ្លោច​ផ្សា​ពន់​ប្រមាណ​ជាង​ពាក្យ​ប្រមាទ​មើល​ងាយ ដែល​ទ្រង់​ធ្វើ​ដល់​ខ្ញុំ​ដោយ​មិន​ដឹង​ខ្លួន​នោះ​វិញ​ឬ​ឈឺ​ចាប់​ជាង​ការ​ធ្ងន់​ឯ​ណា​និមួយ ដែល​ទ្រង់​នឹង​គប្បី​បង្គាប់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ធ្វើ ទ្រង់​ក៏​ជា​ប្រាជ្ញ​កាល​ណា​ហ្ន៎ បញ្ញា​របស់​ទ្រង់​នឹង​ប្រតិបត្តិ​រក្សា​ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់ បើ​ទ្រង់​រម្ងាប់​ព្រះ​ហឫទ័យ​ក្នុង​រឿង​នោះ​សម្រាប់​ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់​មិន​បាន ក៏​ចូល​រម្ងាត់​ដើម្បី​ឃើញ​ដល់​ខ្ញុំ​ចុះ ។ វេលា​នេះ​ព្រះ​រាជា​វិរាដ​ទ្រង់​រម្ងាប់​ត្រឡប់​ព្រះ​ហឫទ័យ​បាន ហើយ​ដោយ​ទ្រង់​ចិន្ដា​ថា រឿង​ទុក្ខ​ទោមនស្ស​នេះ មិនមែន​ឲ្យ​ក្ដៅ​ក្រហាយ​តែ​ខ្លួន​ឯង​ទេ ជា​ផ្លូវ​ឲ្យ​ក្ដៅ​ក្រហាយ​ដល់​រាជាធិរាជ របស់​ទ្រង់​ផង ដោយ​ប្រការ​ដូច​នេះ ទើប​ទ្រង់​ព្យាយាម​យ៉ាង​ពេញ​សតិ​បញ្ញា ដើម្បី​ហាម​ឃាត់​អស្សុជល​ធារា ។ តាំង​ពី​យុធិស្ឋិរ ត្រូវ​និរទេស​ទៅ​ដើរ​ព្រៃ ការ​ទារុណ​កម្ម​លមក​ជា​ច្រើន​យ៉ាង​ដែល​កើត​ឡើង​ក្នុង​រដ្ឋ​សីមា​ឥន្ទ្របថ អយុត្តិធម៌ និង​ការ​គ្រប់គ្រង​មិន​ត្រូវ​ទំនៀម​បាន​កើត​ឡើង​ទួទៅ​ទាំង​ព្រះ​រាជអាណា​ចក្រ ព្រះ​រាជវាំង ឥន្ទ្របថ​គ្រា​មួយ​នោះ​ល្អ​ចិញ្ចែង​រក​ទី​ប្រៀប​គ្មាន ឥឡូវ​នេះ​ក្លាយ​ទៅ​ជា​សំបុក​ប្រចៀវ​នឹង​ព្រាប​ទាំងឡាយ មាន​ចោរ​លួច​ប្លន់​បៀតបៀន​អ្នក​ស្រុក​ឲ្យ​បាន​សេចក្ដី​ក្ដៅ​ក្រហាយ​ជា​ញឹកញយ របៀប​ការ​គ្រប់គ្រង​បាន​ផ្លាស់​ប្ដូរ​ខុស​រូប​ដើម​ជា​ច្រើន ព្រោះ​ប្រទេស​និមួយ ៗ ដែល​នឹង​ចម្រើន​រុងរឿង​នឹង​ពោល​សរុប​រួម​តែ​ក្នុង ១ ម៉ាត់​ថា អំណាច​ជា​ធម៌ នេះ​ជា​របៀប​អ្នក​ធ្វើ​ការ​គ្រប់គ្រង​ប្រទេស នឹង​អ្នក​នៅ​ក្រោម​សេចក្ដី​គ្រប់គ្រង ប្រទេស​ឥន្ទ្របថ​ដែល​ធ្លាប់​សុខ​សាន្ត​ត្រាណ​និរាសភ័យ​មក អំពី​ដើម​ត្រឡប់​ទៅ​ជា​ចលាចល​ស្អុះស្អាប់​និកររាស្ត្រ​ទាំងឡាយ ចង់​ឲ្យ​តែ​យុធិស្ឋិរ​ត្រឡប់​ទៅ​ព្រះ​នគរ​វិញ គេ​នាំ​គ្នា​រាប់​ខែ​រាប់​ឆ្នាំ ចាំ​មើល​ផ្លូវ​បិយ​មហារាជ​របស់​គេ​ដោយ​សេចក្ដី​រំជួល​ចិត្ត ពណ៌មាន​រឿង​បាណ្ឌវ​ក្សត្រិយ៍​ស្ដេច​ទៅ​នៅ​ក្នុង​សំណាក់​វិរាដ​បាន​ល្បី​ទួទៅ​ក្នុង​នានា​ប្រទេស ពួក​ក្សត្រិយ៍​សាមន្តរាជ​ដែល​នៅ​ក្នុង​សេចក្ដី​គ្រប់គ្រង​របស់​ក្សត្រិយ៍​មហា​សាល​យុធិស្ឋិរ បាន​នាំ​គ្នា​ម្នីម្នា​ទៅ​ថ្កាន​ក្រុង ដើម្បី​សម្ដែង​សេចក្ដី​គោរព នឹង​ថ្វាយ​សេចក្ដីដល់​បរម​ក្សត្រិយ៍​ដ៏​ជា​ចៅហ្វាយ​នាយ​របស់​គេ អ្នក​ខ្លះ​តោង​ដើរ​ជើង​ទៅ មាន​សេចក្ដី​នឿយ​លំបាក​ដោយ​មាគ៌ា​ដ៏​ឆ្ងាយ ដើម្បី​ឃើញ​ព្រះ​ភក្ដ្រ​មហា​រាជា​របស់​គេ​ម្ដង​ទៀត អ្នក​ខ្លះ​ក៏​នឹក​ឫស្យា​ព្រះ​ចៅ​វិរាដ ដែល​ឲ្យ​យុធិស្ឋិរ​សំណាក់​អាស្រ័យ​នៅ​ក្នុង​ម្លប់​សំយ៉ាប ។ តែ​យុធិស្ឋិរ​នឹង​ត្រឡប់​ទៅ​នគរ​វិញ ដោយ​សុវត្ថភាព​មិន​បាន ដោយ​ទ្រង់​ជ្រាប​ថា នឹង​តោង​ច្បាំង​គ្រប់​ជំហាន ដែល​ឈាន​ត្រឡប់​ទៅ​វិញ ទើប​ទ្រង់​ប្រឹក្សា​នឹង​ព្រះ​រាជា​វិរាដ​រាជ​សម្ពន្ធមិត្រ​ក្នុង​រឿង​នេះ ដើម្បី​កំណត់​គ្រោង​ការ​សង្គ្រាម ដែល​នឹង​លើក​ទៅ​វាយ​យក​ផែនដី​របស់​ព្រះ​អង្គ ដែល​បណ្ដាល​ឲ្យ​យើង​ត្រូវ​និរទេស​នោះ​សព្វ​គ្រប់​ហើយ ពង្សសាវតារ​ដ៏​ល្បី​នាម​ក្នុង​ជីវិត​របស់​ខ្ញុំ​អាច​នឹង​សរុប​បាន​ក្នុង​ពាក្យ​មួយ​ម៉ាត់​ថា ការ​ភ្នាល់​ប៉ុណ្ណោះ​ឯង ខ្ញុំ​យក​អាណាចក្រ និង​ឥស្សរភាព​ទៅ​ភ្នាល់​នឹង​គេ ចាញ់​គេ​រាល់​ក្ដារ មិន​ថា​ក្ដារ​ណា តែ​បង់​ចុះ​ក៏​បាត់​ទៅ មិន​បង់​តែ​មកុដ​របស់​ខ្ញុំ បង់​ទាំង​ខ្លួន​ធ្លាក់​ទៅ​ខ្ញុំ​គេ​ផង ព្រម​ទាំង​ទ្រៅបទី​ត្រូវ​ជា​បណ្ដូល​ចិត្ត តែ​ដែល​បង់​នាង​ទៅ ខ្ញុំ​មិន​សូវ​ទោមនស្ស​តូច​ចិត្ត​ស្មើ​នឹង​អាម៉ាស់​មុខ ត្រង់​ដែល​ទុហសាសន វា​ចាប់​សម្រាត​នាង​កណ្ដាល​ទី​ប្រជុំ​ជន គ្រា​នោះ​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ស្លុត​សង្វេគ​ស្ទើរ​ទ្រាំ​ពុំ​បាន តែ​បាន​ព្រះ​ករុណា​ធិគុណ​ព្រះ​អយ្យកោ ភីស្មៈ ដែល​ទ្រង់​បាន​ពោល​ជា​ផ្លូវ​ប្រឹក្សា​ថា ការ​ដែល​ធ្វើ​ទោស​ទណ្ឌកម្ម ដល់​យើង សុំ​ឲ្យ​ជា​ការ​ធ្វើ​និរទេស​ចេញ​ចាក​និវេសស្ថាន រហូត​វេលា ១៣ ឆ្នាំ ជា​កំណត់ យើង​ក៏​ព្រម​ទទួល​ទណ្ឌកម្ម​នោះ ដោយ​តុណ្ហីភាព ទោះបី​ទណ្ឌកម្ម​នោះ​តឹងរឹង​ម្ល៉ោះ​ក្ដី​ឥត​ថា យើង​បាន​ទទួល​សោយទរ​មាន​កម្ម​លំបាក​លំបិន​ដល់​ខ្នាត រហូត​កាល​កំណត់​និរទេស​ក្នុង​រវាង​នោះ​ពេញ​ទៅ​ដោយ​សេចក្ដី​ទុក្ខ​ព្រម​ទាំង​អន្ធការ ទើប​នឹង​បាន​ឃើញ​ពន្លឺ​ដ៏​រុងរឿង ពោល​គឺ​សេចក្ដី​មេត្តា​របស់​ទ្រង់ ដែល​ទ្រង់​ទទាក់​ទទួល​ឲ្យ​ទៅ​ជា​សុខ​ក្នុង​អំណាច អារក្ខា​ក្នុង​រាជ​ដំណាក់​នោះ ឥឡូវ​នេះ​យើង​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​និរទេស​ទណ្ឌកម្ម​នោះ​ដោយ​សុចរិត​គ្រប់​ធុន​បាន​កំណត់​ហើយ បាន​ប្រតិបត្តិ​យ៉ាង​តឹងរឹង​តាម​ខ​សន្យា​ដែល​ចង​រឹត​ខ្ញុំ​នោះ​គញរប់​ប្រការ វេលា​នេះ​ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ធូរ​ស្រួល​ក្នុង​ចិត្ត​គិត​នឹង​ត្រឡប់​ទៅ​ស្រុក​ទេស​របស់​ខ្ញុំ​វិញ នឹង​ទ្រាំ​ដើរ​ទៅ​សំចត​ឯ​ណោះ​បន្តិច​ឯ​ណេះ​បន្តិច​ដូច​ចចក រហូត​និរន្តរកាល​ទៅ​មិន​បាន ។ ព្រះ​រាជា​វិរាដ​តប​ថា ទូល​បង្គំ​ជឿ​ជា​ប្រាកដ​ថា នឹង​បាន​ព្រះ​នគរ​មក​វិញ ដោយ​មិន​តោង​ធ្វើ​សង្គ្រាម​នោះ​ជា​មិន​ខាន ក្រប៊‍ី​របស់​យើង​តែ​មួយ​យ៉ាង​ប៉ុណ្ណោះ អាច​នឹង​ចាត់​ការ​វិវាទ​ឲ្យ​ស្ងប់​ទៅ​បាន ឬ​ឲ្យ​ដាច់ស្រេច ព្រោះ​ថា​អ្វី​ដែល​បង់​ទៅ​ដោយ​អយុត្តិធម៌​នោះ កម្រ​នឹង​ត្រឡប់​បាន​មក​វិញ​ដោយ​ប្រតិភាព ។ ក្នុង​ខ​នេះ​ទ្រៅបទី​ក៏​យល់​ឃើញ​ផង នាង​ជា​ស្រី​ក៏​មែន តែ​នាង​ធីតា​ក្សត្រិយ៍​ជាតិ​អ្នក​ចម្បាំង ហើយ​ជា​មហេសិ​ក្សត្រិយ៍ នាង​ទើប​មាន​សវនិយ​ថា ការ​ដែល​ព្យាយាម​សំរួបសំរួន​បង​ប្អូន ដែល​ទាក់ទង​ខ្វែង​គំនិត​គ្ន​គ្រា​នេះ​ស្នើ​ដូច​យល់​ស្រប ការ​ទុច្ចរិត​បង់​ពាក្យ​សត្រូវ​បាន​ទទួល​រង្វាន់​តែ ១ យ៉ាង គឺ​មរណៈ​ទុរយោជន៍ យក​ប្រៀប​ទ្រង់​យ៉ាង​ដូចម្ដេច​ខ្លះ គេ​ឆ្លាស​បញ្ឆោត​ទ្រង់​ឲ្យ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​អង្គប់​យ៉ាង​ម៉េច គេ​ក្លែង​តែង​វោហារ​ធ្វើ​ជា​លេង​ល្បែង​ភ្នាល់​យ៉ាង​ញាតិ​យ៉ាង​មិត្រ តែ​កល​គិត​យក​រាជ​អាណាចក្រ​របស់​ទ្រង់​ទៅ បណ្ដេញ​ទ្រង់​ឲ្យ​ចុះ​ចាក​ផ្ទះ​សម្បែង នឹង​ចាក​ប្រយូរវង្ស​របស់​ទ្រង់​យ៉ាង​ម៉េច ព្រះ​ហឫទ័យ​របស់​ទ្រង់​គង់​ជា​រាក់​មិន​ចាក់​ធ្លុះ​ទៅ​ក្នុង​ឧបាយកល​នោះ ទើប​ប្រមាទ​ភ្លាំងភ្លាត់​ទៅ​ជ្រៅ​ដល់​ម្ល៉េះ ឲ្យ​ការ​សង្គ្រាម ៗ យ៉ាង​ចេញ​មុខ​នេះ​វិញ​វិនិច្ឆ័យ ទើប​នឹង​ដឹង​ថា ខាង​ណា​ខុស​ធម៌​ខាង​ណា​ត្រូវ​ធម៌ ។ ព្រះ​យុធិស្ឋិរ តប​ដោយ​គិត​ទុក​មក​ហើយ​ថា បង​ចង់​ល​ចិត្ត​នាង​មើល​ក្នុង​រឿង​នេះ តើ​ជា​យង់​យល​ដូចម្ដេច បង​នឹង​បញ្ជូន​ទូត​មួយ​ប៉ែក​ទៅ​កាន់​រាជ​ដំណាក់ ស្រីក្ឫស្ណ1 ព្រះ​រាជា​ប្រទេស​ទ្វារក ឲ្យ​យក​ចិត្ត​ឈឺ​ឆ្អាល​ខាង​បង​ក្នុង​ការ​សង្គ្រាម​គ្រា​នេះ អរជុន​នេះ​ឯង​ជា​ទូត​របស់​បង ។ ព្រឹក​ឡើង​ថ្ងៃ​ត​អំពី​នោះ អរជុន​ក៏​អញ្ជើញ​រាជ​សាសន៍​ទៅ​កាន់​ក្រុង​ទ្វារក​ជា​ព្រះ​នគរ​របស់​ព្រះ​ក្ឫស្ណ (ក្រិស្ណ) សឹង​តាំង​នៅ​មាត់​ទន្លេ​ខាង​លិច​រយៈ​ផ្លូវ​ឆ្ងាយ ក្នុង​ដែន​ឥឡូវ​នេះ​ហៅថា​គូជរាត អរជុន​ធ្លាប់​ទៅ​មក​កាន់​រាជសំណាក់​ក្ឫស្ណ​ឆ្នាំ​ដំបូង ៗ ក្នុង​រវាង ១២ ឆ្នាំ ដែល​ត្រូវ​និរទេស​នោះ រាជ​កុមារ​ទាំង​ពីរ​នេះ​ជា​សម្ពន្ធមិត្រ ស្និទ្ធស្នាល​គ្នា​ច្រើន​ទាំង​ជាប់​ជា​ព្រះ​ញាតិ​នឹង​គ្នា​ផង ក្នុង​ឱកាស​ដែល​ទៅ​គ្រា​នោះ អរជុន​បាន​ឃើញ​ក្សត្រិយ៍ ១ អង្គ តែង​កាយ​រៀបរយ​ដើរ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​រាជវាំង​ទ្វារក ចូល​មុន​អរជុន​មិន​ប៉ុន្មាន​ជំហាន មើល​ទៅ​ភាព​ក្សត្រិយ៍​នោះ ឃើញ​ថា​ជា​អ្នក​ដើរ​ផ្លូវ​ឆ្ងាយ​ដូច​គ្នា ហើយ​មើល​ទៅ​ឃើញ​ថា មាន​ធុរៈ​ប្រញាប់​ដូច​គ្នា​អ្នក​យាម​ទ្វារ​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ចូល​ទៅ​ដោយ​ស្រួល មើល​ទៅ​កិរិយា​ដូចជា​ព្រះ​រាជ​មិត្រ ឬ​ព្រះ​ញាតិ​នឹង​ព្រះ​រាជ​ក្ឫស្ណ អរជុន​នឹក​ឆ្ងល់​ថា ជា​អ្នក​ណា​ហ្ន៎​តែ​គ្មាន​វេលា​នឹង​សាក​សួរ​ឲ្យ​អស់​សង្ស័យ ក្នុង​រឿង​ដ៏​ឥត​ប្រយោជន៍ ព្រោះ​ទ្រង់​មក​ជា​ការ​រាជការ​រួសរាន់​ព្រះ​ហឫទ័យ​ខ្វល់​ទៅ​តែ​ក្នុង​រឿង​រាជការ ។ កាល​ស្ដេច​ចូល​ទៅ​ដល់​ទ្វារ​វាំង​នាយ​ទ្វារបាល ក៏​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ចូល​ទៅ​ដោយ​ស្រួល​ដូច​គ្នា ដោយ​មិន​ចាំ​បាច់​ធ្វើ​របៀប​យ៉ាង​ម្ដេច តែ​វេលា​នោះ បាន​ទ្រង់​ជ្រាប​ថា​ក្ឫស្ណ​កំពុង​ផ្ទំ​សម្រាន្ត​និន្ទ្រារម្មណ៍​ក្នុង​វេលា​រសៀល​ទ្រង់ ក៏​ចូល​ទៅ​ក្នុង​បន្ទប់​ក្រលា​បន្ទំ តែ​មិនមែន​ជា​ប្រុស​ទៅ​ដាស់​ចូល​ទៅ​រង់​ចាំ​ក្នុង​ទី​នោះ​តែ​ម្ដង ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​ខាត​វេលា កាល​ស្ដេច​តើន​ឡើង​នឹង​បាន​ទូល​ស្នើ​តាម​ការ​ខណៈ​ដែល​អរជុន​ឈាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​បន្ទប់​ក្រលា​បន្ទំ ព្រះ​រាជា​មាន​ភ្ញៀវ​ម្នាក់​ទៀត​ជ្រៀត​ដើរ​ចូល​ទៅ​ផង ដើរ​ស្រាវ​ជើង​ទៅ​មុខ​អរជុន​ពីរ​បី​ជំហាន រាជ​កុមារ​អង្គ​នោះ​វាយ​រឹក​ធំ ចូល​ទៅ​ឈរ​ខាង​ដើម​ព្រះ​ទែន​បន្ទំ​ក្បែរ​ព្រះ​សីរ អរជុន​ចូល​ទៅ​ឈរ​ខាង​ចុង​ព្រះ​ទែន​ការ ដែល​មានមនុស្ស​ពព្រូស​ពប្រាស់​ធ្វើ​ឲ្យ​ព្រះ​រាជា​តើន​បន្ទំ កាល​បើក​ព្រះ​នេត្រ​ឡើង​ក៏​ឃើញ​អរជុន​ដែល​នៅ​ចុង​ព្រះ​បាទ​មុន ដោយ​សេចក្ដី​បីតិ​ព្រឺព្រួច ដែល​បាន​ជួប​ព្រះ​រាជ​សម្ពន្ធមិត្រ​ដ៏​ស្និទ្ឌស្នាល ក៏​ត្រាស់​សួរ​ដោយ​រួសរាន់​ថា អរជុន​ទ្រង់​មក​ពី​អង្កាល យើង​មាន​សេចក្ដី​សោមនស្ស​ណាស់ ដែល​បាន​ឃើញ​មុខ​បិយមិត្រ ។ ទូល​បង្គំ​ទើប​នឹង​មក​អម្បាញ់​មិញ ។ ទូល​បង្គំ​មក​មុន​នេះ​ជា​សម្ដី​អ្នក​ម្នាក់​និយាយ​កាត់​ឡើង ពាក់​កណ្ដាល​ភ្ញៀវ​ដែល​មក​រក​ម្ខាង​នោះ គឺ​តុរយោជន៍ កាល​ក្រិស្ណ ប្រែ​ព្រះ​ភក្ដ្រ​ទៅ​ខាង​អ្នក​និយាយ​ក្រោយ​នេះ ឃើញ​ក្រិស្ណ ឈរ​ខាង​ដើម​ព្រះ​ទែន​ថ្វយ​គំនាប់ ក៏​ត្រាស់​ថា យូរ​ហើយ​ណា ទើប​នឹង​មក​ជួប​គ្នា​ក្នុង​ថ្ងៃ​នេះ​សិទ្ធិ​ជោគ​ស្លោក​ល្អ​នាំ​ទ្រង់​ឲ្យ​មក​ដល់​ទី​នេះ ។ ទុរយោជន៍​ចង់​បាន​ក្រិស្ណ​ជា​សម្ពន្ធមិត្រ ដោយ​សិនិទ្ធភាព​ជា​អ្នក​មក​ដល់​មុន (ព្រោះ​ព្រះ​វេណី​ក្សត្រិយ៍​ឥណ្ឌូ​បុរាណ ថា​បើ​កើត​ហេតុ​ទាស់​ទែង​គ្នា​ឡើង នឹង​សុំ​ឲ្យ​ជួយ​រវាង​បរប័ក្ស គេ​ច្រើន​តែ​ទទួល​ជួយ​ខាង​អ្នក​មក​ដល់​មុន) មិន​បាន​ប្រាស្រ័យ​បដិសន្ទនា​ឲ្យ​យឺត​យូរ​ពោល​តែ​កំបុត ៗ ថា ទូល​បង្គំ​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​អង្គ​មាន​ភាគ​ជំនួយ​ក្នុង​ការ​សង្គ្រាម ដែល​នឹង​មាន​មក សូម​ព្រះ​អង្គ​ជា​បក្ស​ខាង​ទូល​បង្គំ ។ អរជុន​មិន​បាន​ស្រែក​សុំ​សេចក្ដី​ជំនួយ​យក​ប្រៀប​មុន ក្រោយ​ដូច​នោះ អង្គុយ​តែ​ស្ងៀម​ក្រិស្ណ​ជញ្ជឹង​មួយ​ស្របក់​ក៏​ត្រាស់​ថា ខ្ញុំ​ឥត​មាន​ទើស​ទាល់​ទេ ក្នុង​ការ​ដែល​នឹង​ប្រគល់​កម្លាំង​យោធា​របស់​ខ្ញុំ ដើម្បី​ជា​ប្រយោជន៍​ដល់​ទ្រង់​ឯ​ណា​និមួយ ឬ​ទាំង​សង​ខាង តែ​ខ្ញុំ​សុំ​និយាយ​បំភ្លឺ​ត្រង់​នេះ​សិន តាម​សេចក្ដី​យល់​ឃើញ​របស់​ខ្ញុំ អ្នក​ទាំង​ពីរ​មាន​ភាគ​ស្មើ​គ្នា ដើម្បី​នឹង​រក្សា​ជញ្ជាំង​ត្រាជូរ​ឲ្យ​ទៀត​ត្រង់ រវាង​សេចក្ដី​សម្ពន្ធមិត្រ​សម្រាប់​ខ្លួន នឹង​សម្រាប់​ប្រទេស ខ្ញុំ​សុំ​ប្រគល់​កងទ័ព​ជើង​គោក​និង​កម្លាំង​ទ្រព្យ​ទាំងមូល​អាណាចក្រ​ឲ្យ​ម្ខាង តែ​ម្ខាង​ទៀត ខ្ញុំ​ចង់​ប្រគល់​ខ្លួន​ខ្ញុំ ឲ្យ​ដោយ​មិន​បាន​កាន់​អាវុធ ឬ​ពាក់​ក្រិស្ណ​គញរឿង​ការពារ​ខ្លួន ឥឡូវ​នេះ​សូម​ឲ្យ​ទ្រង់​ទាំង​សង​ខាង​រើស​យក​តាម​គាប់​ចិត្ត​ចុះ ។ ទុរយោជន៍​ទូល​ដោយ​រួសរាន់​ថា ទូល​បង្គំ​សុំ​ទទួល​យក​ខាង​កងទ័ព​គោក និង​ធន​ទ្រព្យ​ទាំង​ពួង​ជា​របស់​ខាង​ទូល​បង្គំ ។ អរជុន​ទូល​ថា ទូល​បង្គំ​មាន​សេចក្ដី​អំណរ​លន់ ដែល​បាន​ក្រិស្ណ​ជា​ពួក​ខាង​ទូល​បង្គំ ទូល​បង្គំ​វាយ​តម្លៃ​មិត្តភាព​យ៉ាង​ក្រិស្ណ ខ្ពស់​ជាង​កម្លាំង​ពល​ទាហាន​របស់​ព្រះ​អង្គ ។ គ្រា​នោះ​កងទ័ព​គោក​របស់​ព្រះ​ចៅ​ក្រិស្ណ ក៏​ចាត់ចែង​លើក​ទៅ ក្រុង​ហស្តិនបុរ ដោយ​រួសរាន់ ទុរយោជន៍​ជា​អ្នក​នាំ​ទ័ព​ទៅ​ឯង ក្នុង​វេលា​ជា​មួយ​គ្នា​នោះ ក្រិស្ណ​ក៏​ស្ដេច​តាម​អរជុន​ទៅ​ឯ​ក្រុង​វិរាដ​ស្ដេច​ទៅ​គ្រា​នេះ​គ្មាន​កាន់​អាវុធ​គ្មាន​រាជបុរស​តាម​ស្ដេច​ទៅ​ផង​ទេ កាល​ក្សត្រិយ៍​ទាំង​ពីរ​ទៅ​ដល់​រាជ​ដំណាក់​ព្រះ​ចៅ​វិរាដ​ហើយ មាន​ការ​ប្រជុំ​ប្រឹក្សា​សើរើ​រឿង​បាណ្ឌវ​ក្សត្រិយ៍ ក្រិស្ណ​ប្រថាប់​ជា​ប្រធាន​ក្នុង​ទី​ប្រជុំ​នោះ ទ្រង់​ព្យាយាម​តែ​នឹង​បំបាត់​មិន​ឲ្យ​កើត​សង្គ្រាម​កាប់​សម្លាប់​គ្នា វេលា​នោះ​ទ្រង់​ក្រោក​ឈរ​ឡើង​ពោល​សុន្ទរកថា សំរួបរំរួល ដើម្បី​ឲ្យ​ស្ងប់​សឹក ដើម្បី​សេចក្ដី​ជា​មិត្រ ក្នុង​ទី​បំផុត​បាន​ព្រមព្រៀង​គ្នា​តាម​ពាក្យ​ណែនាំ​របស់​ក្រិស្ណ​ឲ្យ​បញ្ជូន​ទូត​ទៅ​គាល់​រាជា​ធតរាស្ត្រ​ព្រះ​ញាតិ​ជាន់​អ្នក​ធំ ដើម្បី​ធ្វើ​ការ​សាមគ្គី​រស​គ្នា​និង​គោរព ។

ឯកសារយោង[កែប្រែ]

សៀវភៅរឿងមហាភារតយុទ្ធ ចងក្រងនិងរៀបរៀងដោយ ព្រះស្នេហាសារ ទេព ក្រសេម

តំនភ្ជាប់ក្រៅ[កែប្រែ]

វិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត