ព្រះវិហារ

វិហារ ជាទូទៅសំដៅទៅលើ ប្រាសាទពុទ្ធសាសនា ឬ វត្តពុទ្ធសាសនា សម្រាប់ ពុទ្ធបរិស័ទ ដែលភាគច្រើននៅក្នុង ឧបទ្វីបឥណ្ឌា ។ គោលគំនិតនេះមានលក្ខណៈបុរាណ ហើយក្នុងគម្ពីរ បាលី សម័យដើម វាមានន័យថាការរៀបចំទីធ្លា ឬកន្លែងសម្រាប់លំនៅដ្ឋាន។ ^[១] ពាក្យនេះបានវិវត្តទៅជាគំនិតស្ថាបត្យកម្មដែលវាសំដៅទៅលើកន្លែងរស់នៅសម្រាប់ព្រះសង្ឃដែលមានទីធ្លារួមចំហរ ឬទីធ្លា ជាពិសេសនៅក្នុង ព្រះពុទ្ធសាសនា ។ ពាក្យនេះក៏ត្រូវបានគេរកឃើញនៅក្នុងអក្សរសិល្ប៍ព្រះសង្ឃ ជេន ផងដែរ ដែលជាធម្មតាសំដៅទៅលើទីជម្រកបណ្តោះអាសន្នសម្រាប់ព្រះសង្ឃ ឬដូនជីក្នុងរដូវភ្លៀងធ្លាក់ប្រចាំឆ្នាំរបស់ឥណ្ឌា។ ^[២] ^[៣] ^[៤] នៅក្នុងសាសនាជេនសម័យទំនើប ព្រះសង្ឃបន្តត្រាច់ចរពីក្រុងមួយទៅក្រុងមួយ លើកលែងតែរដូវវស្សា ( ចតុម៌ស្យ ) ហើយពាក្យថា «វិហារ» សំដៅលើការត្រាច់ចរ។

សាលវិហារ ឬវិហារវិហារមានអត្ថន័យជាក់លាក់ជាងនៅក្នុង ស្ថាបត្យកម្មនៃប្រទេសឥណ្ឌា ជាពិសេស ស្ថាបត្យកម្មកាត់ថ្មឥណ្ឌា បុរាណ។ នៅទីនេះវាមានន័យថាសាលកណ្តាលដែលមានកោសិកាតូចៗភ្ជាប់ជាមួយវាជួនកាលមានគ្រែឆ្លាក់ពីថ្ម។ ខ្លះមានក្រឡាចេតិយដាក់នៅកណ្តាលជញ្ជាំងខាងក្រោយ មាន ចេតិយ ក្នុងឧទាហរណ៍ដើម ឬព្រះពុទ្ធបដិមាក្រោយមក។ កន្លែងធំធម្មតាដូចជា Ajanta Caves, Aurangabad Caves, Karli Caves និង Kanheri Caves មានវិហារជាច្រើន។ អ្នកខ្លះរួមមានសាល សក្ការៈ ឬវិហារនៅក្បែរនោះ។ ^[៥] ព្រះវិហារមានដើមកំណើតជាជម្រកសម្រាប់ព្រះសង្ឃពេលភ្លៀង។

និរុត្តិសាស្ត្រ និងនាមនាម

ពាក្យនេះមានន័យថាជាទម្រង់នៃផ្ទះសម្រាក ប្រាសាទ ឬវត្តក្នុងទំនៀមទម្លាប់បូជាសាសនារបស់ប្រទេសឥណ្ឌា ជាពិសេសសម្រាប់ក្រុមព្រះសង្ឃ។ ជាពិសេសវាសំដៅទៅលើសាលមួយដែលត្រូវបានប្រើជាព្រះវិហារ ឬជាកន្លែងដែលព្រះសង្ឃបានជួប និងខ្លះដើរជុំវិញ។ ^[២] នៅក្នុងបរិបទនៃសិល្បៈសម្តែង ពាក្យនេះមានន័យថា រោងមហោស្រព រោងលេង សន្និបាត ឬបរិវេណប្រាសាទសម្រាប់ជួបជុំ សម្តែង ឬសម្រាកលំហែកាយ។ ក្រោយមកវាសំដៅទៅលើទម្រង់នៃការសាងសង់ព្រះវិហារ ឬវត្តក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា និងសាសនាចេន ដែលការរចនានេះមានសាលកណ្តាល និងភ្ជាប់ទីសក្ការបូជាដាច់ដោយឡែកសម្រាប់គេហដ្ឋានសម្រាប់ព្រះសង្ឃ ឬសម្រាប់តមអាហារ និងរូបសក្ការៈ ដូចជា Tirthankaras, គោត្ដន ។ ពាក្យនេះមានន័យថា ប្រាសាទ ជេន ឬ ពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ ឬ "កន្លែងរង់ចាំ" ក្នុងសិលាចារឹកនិងអត្ថបទសម័យមជ្ឈិមសម័យជាច្រើនមកពី វីហារ ដែលមានន័យថា "សាងសង់" ។ ^[៣] ^[៤]

វាផ្ទុយនឹង អរណ្យ ឬ អរញ្ញ ដែលមានន័យថា "ព្រៃ" ។ ^[៦] ក្នុងសម័យមជ្ឈិមសម័យ ពាក្យនេះមានន័យថាវត្តណាមួយ ជាពិសេសសម្រាប់ព្រះសង្ឃ។ ^[៧] ^[៨] មថ គឺជាពាក្យមួយទៀតសម្រាប់វត្តអារាមក្នុងប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនា ^[៩] សព្វថ្ងៃនេះជាធម្មតាប្រើសម្រាប់គ្រឹះស្ថានហិណ្ឌូ។

រដ្ឋ Bihar ភាគខាងកើតនៃ ប្រទេសឥណ្ឌា យកឈ្មោះរបស់វាពី វិហារ ដោយសារវត្តពុទ្ធសាសនាច្រើន នៅក្នុងតំបន់នោះ។ ពាក្យនេះក៏ត្រូវបានខ្ចីជា ភាសាម៉ាឡេ ថា ពីហា តំណាងឱ្យវត្តអារាម ឬកន្លែងសក្ការបូជាផ្សេងទៀតដែលមិនមែនជាមូស្លីម។ គេហៅថា វិហារ ( วิหาร) ជា ភាសាថៃ និង វិហារ ជា ភាសាខ្មែរ ។ នៅក្នុង ភាសាភូមា, វីហារ៉ា ( ဝိဟာရ [ wḭhəɹa̰ ] ) មានន័យថា "វត្ត" ប៉ុន្តែពាក្យភូមាដើមកំណើត kyaung ( ကျောင်း [ tɕáʊɰ̃ ] ) ត្រូវបានគេពេញចិត្ត។ ដំណើរទៅដល់ទីមួយប្រកបដោយធម៌ទេសនា និងស្វែងរក បិណ្ឌបាត ជារឿយៗ តែងនៅជុំគ្នាក្នុង សង្ឃ ។^{[ត្រូវការអំណះអំណាង]}^{[ ត្រូវការដកស្រង់ ]} នៅក្នុង ភាសា Punjabi កន្លែងបើកចំហនៅខាងក្នុងផ្ទះត្រូវបានគេហៅថា វេហ្យ .

នៅ ប្រទេសកូរ៉េ ជប៉ុន វៀតណាម និង ចិន ពាក្យសម្រាប់ព្រះវិហារ ឬវត្តព្រះពុទ្ធហាក់ដូចជាមានប្រភពដើមខុសគ្នា។ ^[១០] ពាក្យ ជប៉ុន សម្រាប់ប្រាសាទពុទ្ធសាសនាគឺ Tera (寺^?) វាត្រូវបានសរសេរតាមសូរសព្ទថា 天良tera ពីបុរាណ ហើយវាត្រូវបានយល់ស្របជាមួយ Chǒl របស់កូរ៉េសម័យទំនើប ពី Tiel កូរ៉េកណ្តាល Jurchen Taira និង ភាសាចិនចាស់ ដែលបានសាងសង់ឡើងវិញ ^* dɘiaʁ មានន័យថា "។ វត្តពុទ្ធសាសនា”។ ^[១០] ពាក្យទាំងនេះទំនងជាបានមកពីពាក្យ អារ៉ាម សម្រាប់ " វត្ត " dērā / dairā / dēr (ពីឫស dwr "ដើម្បីរស់នៅជាមួយគ្នា") ជាជាងមកពីពាក្យឥណ្ឌាដែលមិនទាក់ទងសម្រាប់វត្តអារាម វិហារ ហើយប្រហែលជាត្រូវបានបញ្ជូនទៅប្រទេសចិនដោយ អ្នកបកប្រែគម្ពីរពុទ្ធសាសនាអាស៊ីកណ្តាលដំបូងគេ ដូចជា អាន ស៊ីហ្កាវ ឬ ឡុកកេសម៉ា ។ ^[១០]

ប្រភពដើម

ក្នុងកំឡុងសតវត្សទី 3 មុនគ.ស. នៃ អសោក, វិហារយត្រ គឺជាកន្លែងឈប់ធ្វើដំណើរក្នុងគោលបំណងដើម្បីភាពរីករាយ ការសប្បាយ និងចំណង់ចំណូលចិត្តដូចជាការបរបាញ់។ ទាំងនេះផ្ទុយពី ធម៌យត្រ ដែលទាក់ទងនឹងការស្វែងរកសាសនា និងធម្មយាត្រា។ ^[១] បន្ទាប់ពីព្រះបាទអសោកបានប្តូរមកពុទ្ធសាសនា រដ្ឋ Lahiri ទ្រង់បានចាប់ផ្តើម ធម៌យាត្រា នៅប្រហែលពាក់កណ្តាលសតវត្សទី 3 មុនគ.ស ជំនួសឱ្យ hedonistic royal vihara yatras ។ ^[១]