ចុល្លាង្ករណ៍

ចុល្លាង្ករណ៍ จุฬาลงกรณ์
រាមាទី៥
ព្រះមហាក្សត្រសៀម
រជ្ជកាល	១ តុលា ១៨៦៨ – ២៣ តុលា ១៩១០
រាជាភិសេក	១១ វិច្ឆិកា ១៨៦៨ (ដំបូង) ១៦ វិច្ឆិកា ១៨៧៣ (ទីពីរ)
អង្គមុន	មង្កុដ (រាមាទី៤)
អង្គក្រោយ	ព្រះបាទសម្ដេចព្រះបរមេន្ទ្រមហាវជិរាវុធ ព្រះមង្កុដក្លៅចៅយូហួ (រាមាទី៦)
រាជានុសិទ្ធិ	ស្រីសុរិយាវង្ស (១៨៦៨–១៨៧៣) សម្ដេចព្រះនាងចៅសៅវភាផង់សី ព្រះបរមរាជិនីនាថ (១៨៩៧) ព្រះបាទសម្ដេចព្រះបរមេន្ទ្រមហាវជិរាវុធ ព្រះមង្កុដក្លៅចៅយូហួ (១៩០៧)
ព្រះអនុរាជ	បវរវិជ័យជាញ (១៨៦៨–១៨៨៥)
ប្រសូត	២០ កញ្ញា ១៨៥៣ ព្រះបរមមហារាជវាំង, បាងកក, សៀម
សុគត	២៣ តុលា ១៩១០ (ព្រះជន្មាយុ ៥៧ វស្សា) ព្រះទីនាំងអម្ពរស្ថាន ព្រះរាជវាំងឌុសិត, បាងកក, សៀម
រាជពន្ធភាព	សម្តេចព្រះនាងចៅសុន័ទ្នាកុមារីរ័តន៍ សម្ដេចព្រះនាងចៅសៅវភាផង់សី ព្រះបរមរាជិនីនាថ សម្តេចព្រះនាងចៅសាវាដវ័ទន្នា ចៅឃុនព្រះព្រះប្រាយុនរ៉ាវ៉ុង (អ្នកម្នាង ផា ប៊ុនណាក់) បូករួមទាំងមហេសី និងស្នំចំនួន ៣២ រូបទៀត (សរុប ១១៦ នាក)
រាជបច្ឆាញាតិ	បុត្រចំនួន ៣៣ និងបុត្រីចំនួន ៤៤ អង្គ
វង្ស	រាជវង្សចក្រី
បិតា	មង្កុដ (រាមាទី៤)
មាតា	សម្តេចព្រះទេពសិរិន្ទ្រាបរមរាជិនី
សាសនា	ព្រះពុទ្ធសាសនា
ព្រះហត្ថលេខា

ព្រះបាទសម្ដេចចុល្លាង្ករណ៍ (ភាសាសៀម៖ จุฬาลงกรณ์, ២០ កញ្ញា ១៨៥៣ – ២៣ តុលា ១៩១០) ឬរាមាទី៥ គឺជាព្រះមហាក្សត្រសៀមទីប្រាំក្រោមរាជវង្សចក្រីពីឆ្នាំ១៨៦៨ ដល់ឆ្នាំ១៩១០។ ប្រជាជននៅក្នុងរជ្ជកាលព្រះអង្គតែងទូលហៅព្រះអង្គថា ព្រះពុទ្ធចៅហ្លួង (សៀម៖ พระพุทธเจ้าหลวง)។

ក្នុងសម័យរជ្ជកាលរបស់ស្តេចចុល្លាង្ករណ៍ ត្រូវបានកំណត់លក្ខណៈដោយការធ្វើទំនើបកម្មនៃសៀម កំណែទម្រង់រដ្ឋាភិបាលនិងសង្គម និងការផ្តល់ដីសម្បទានដល់ ពួកអង់គ្លេស និង បារាំង ។ ដោយសារសៀមត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធដោយពួកអាណានិគមអឺរ៉ុប ចុល្លាង្ករណ៍ តាមរយៈគោលនយោបាយ និងទង្វើរបស់លោកបានធានាឯករាជ្យភាពរបស់សៀម។

ឯកសារយោង

ចុល្លាង្ករណ៍ រាជវង្សចក្រី ប្រសូត/កើត: ២០ កញ្ញា ១៨៥៣ សុគត/ស្លាប់: ២៣ តុលា ១៩១០
គោរម្យងារសំរាប់រាជ្យ
មុនដោយ មង្កុដ	ព្រះមហាក្សត្រសៀម ១៨៦៨–១៩១០	តដោយ វជិរាវុធ