ស្តូបក្នុងប្រទេសកម្ពុជា
.jpg)
ស្ដូបនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ច្រើនហៅថា ចេតិយ គឺជា ចេតិយដែល មានរាងជាចេតិយ ដែលផ្ទុកឆ្អឹងនិងផេះរបស់អ្នកស្លាប់ដាក់ពាសពេញបរិវេណវត្ត ដែលជាទូទៅគេរកឃើញនៅក្នុង ប្រទេសកម្ពុជា ដែលជាទូទៅផ្តល់ហិរញ្ញប្បទានដោយអ្នកមានអ្នកមានជំនឿ។ ខ្លួនគេ និងសាច់ញាតិរបស់ពួកគេ។ [១] ខណៈពេលដែល ប្រាង្គ បានមកពីគំរូដើម សិខរ របស់ឥណ្ឌា ចេតិយ មានអារម្មណ៍ទាំងឥទ្ធិពលរបស់ឥណ្ឌា តាមរយៈគំរូដើមនៃចេតិយ ជាពិសេសរបស់ សន្ជិ ក៏ដូចជាឥទ្ធិពលផ្សេងទៀត ជាពិសេសជាមួយនឹងស្តូបគំរូរបស់ Ruwanwelisaya នៅ Ceylan ដែលមកពី ព្រះពុទ្ធសាសនាថេរវាទ ក៏បានមកដល់។
វាក្យសព្ទ
[កែប្រែ]ចំណែកពាក្យថា ស្តូប ត្រូវបានជនបរទេសប្រើជាទូទៅ ពាក្យ <i id="mwGw">ចេតិយ</i> ជាភាសាខ្មែរ និង ថៃ ត្រូវបានប្រើប្រាស់ដោយអ្នកស្រុក តាមពាក្យ បាលី ចេតិយ ដែលមានអត្ថន័យថា "កប់សព"។ ឬភាសាសំស្ក្រឹត ចៃត្យ មកពី root cita ឬ ci មានន័យថា "ប្រមូលផ្ដុំ" ជាពាក្យ សំស្ក្រឹត សម្រាប់ពំនូកឬជើងទម្រឬ "គំនរពិធីបុណ្យសព" ។ , [២] ក៏មានអត្ថន័យជិតទៅនឹងពាក្យ ស្តូប មកពី សំស្រ្កឹត (स्तूप) មានន័យត្រង់ថា 'ហ៊ាប' ។
ប្រវត្តិសាស្ត្រ
[កែប្រែ]
ចេតិយ បុរាណគ្រាន់តែជា ចេតិយ តាមគម្ពីរពុទ្ធសាសនាបុរាណប៉ុណ្ណោះ ហើយវាត្រូវបានកសាងឡើងដើម្បីទុកជាផេះ និងសារីរិកធាតុរបស់ព្រះពុទ្ធតែប៉ុណ្ណោះ ។ ជាច្រើនសតវត្សមកហើយ ចេតិយបានអភិវឌ្ឍទៅជាទម្រង់បច្ចុប្បន្ន តាមរយៈការរួមផ្សំជាមួយរូបសំណាកព្រះពុទ្ធ។ ការវិវត្តន៍ឆ្ពោះទៅរកចេតិយសម្រាប់បុគ្គលអាចជាវត្តមួយនាពេលថ្មីៗនេះ ដោយសារវត្តចាស់ ដូចជាវត្តខ្នាត [៣] ក្នុង ខេត្តសៀមរាប ដែលមានរូបបដិមាព្រះពុទ្ធបដិមាគង់លើ កោដ្ឋសព ។
ចេតិយ ដ៏ចំណាស់ជាងគេ និងល្បីល្បាញបំផុតក្នុងប្រទេសកម្ពុជា គឺចេតិយដែលសាងសង់នៅលើកំពូល វត្តភ្នំ សម្រាប់ព្រះបាទ ពញាយ៉ាត ដែលជារជ្ជកាលរបស់ព្រះអង្គដែលកត់សម្គាល់ការចាប់ផ្តើមនៃយុគសម័យចតុមុខនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ ១៤៣១។
នៅរាជធានីនៃ រាជាណាចក្រអយុធ្យា ព្រះបាទ រាមាធិបតីទី ២ បន្ថែម ប្រាសាទ ពីរក្នុងឆ្នាំ ១៤៩២ ជាទីដែលអដ្ឋិធាតុរបស់ព្រះបិតាព្រះអង្គគឺព្រះបាទ បរម្មត្រៃលោកនាថ និងប្អូនប្រុសព្រះអង្គគឺព្រះបាទ បរមរាជាទី៣ ត្រូវបានបញ្ចុះ។ [៤]
ចេតិយ ដែលត្រូវបានគេជួសជុលនោះបានចាប់ផ្ដើមលេចឡើងនៅ នគរអយុធ្យា ក្នុងត្រីមាសទីពីរនៃសតវត្សទី ១៧ បន្ទាប់ពីការចុះចាញ់របស់ខ្មែរដោយព្រះបាទ ប្រាសាទថោង ។ ចេតិយដែលត្រូវបានគេប្តូរថ្មី គឺជាចេតិយដែលមានជ្រុងកាត់ពីជាន់ក្រោមរហូតដល់ផ្នែកនៃកនៃតួកណ្ដឹង។ ការបំផុសគំនិតសម្រាប់រចនាបថប្លែកថ្មីនេះបានមកពីស្តូប Ceylonese និងក៏ជា ស្ថាបត្យកម្ម សុខោទ័យ និង ស្រីវិជ័យ ផងដែរ។ [៥]
ចេតិយដែលរក្សាទុកមានមុខងារជាកន្លែងគោរពវិញ្ញាណក្ខន្ធ ប៉ុន្តែរូបរាងរបស់វាក៏បានវិវត្តដូចនឹងស្តូបដ៏មហិមាដែលបានសាងសង់នៅមុខ ស្ថានីយរថភ្លើងរាជធានីភ្នំពេញ ដែរ។ វាត្រូវបានសាងសង់ឡើងនៅក្នុងខែឧសភា ឆ្នាំ ១៩៥៧ សម្រាប់ឆ្នាំ 2500 នៃពុទ្ធសករាជ ជាមួយនឹងព្រះសារីរិកធាតុនៃ ព្រះអរហន្ត របស់ពុទ្ធសាសនិក។ មូលដ្ឋានរាងស៊ីឡាំងរបស់វាមានទ្វារ និងបង្អួចដែលអនុញ្ញាតឱ្យវាក្លាយជាកន្លែងគោរពបូជានៅថ្ងៃបុណ្យ។
ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ចេតិយ ឯកជនបានកើនឡើងជាលំដាប់ និងជាកន្លែងសម្រាប់រក្សាទុករហូត ដោយមិនចាំបាច់មានគម្រោងហានិភ័យក្នុងការសាងសង់រយៈពេលវែងនោះទេ។ [៦]
ការពិពណ៌នា
[កែប្រែ]ចេតិយ ធម្មតាក្នុងប្រទេសកម្ពុជាអាចធ្វើពី ថ្មភក់ ថ្មបាយក្រៀម ឥដ្ឋ និងថ្មីៗទៀតពី ស៊ីម៉ងត៍ ។
ជាញឹកញាប់បំផុត ចេតិយត្រូវបានសាងសង់នៅភាគឦសាននៃ វិហារធំ ព្រោះយោងទៅតាមលោក George Cœdès ក្នុងវប្បធម៌ព្រះពុទ្ធសាសនាខ្មែរ ទិសឦសានគឺជាទិសដៅដែលការរត់គេចពីសកលលោកឆ្ពោះទៅកាន់ឋានសួគ៌។ [៧] ចំណែកឯចេតិយមិនតម្រង់ទិសជាប្រព័ន្ធ ជ្រុងនៃចេតិយច្រើនតែដើរស្របនឹងវិហារធំក្នុងវត្ត ដោយមិនចង់មានសណ្តាប់ធ្នាប់ និងសោភ័ណភាពនៅលើទីធ្លាវត្ត។ [៨]
ពួកវាអាចមានទំហំទាំងអស់ ប៉ុន្តែតែងតែរក្សាសមាមាត្រដូចគ្នា។ ចេតិយប្រើ វិសាលភាព ជារង្វាស់ប្រពៃណី។ ច្រើន ដូច្នេះហើយដែលគល់ ចេតិយ មានវិសាលភាពស្មើនឹងម្ចាស់វា ហើយបើអំពូលនោះមានប្រវែង ១២ ចន្លោះ នោះ តួ ក៏ត្រូវមានប្រវែងដូចគ្នាដែរ។ ផ្នែកខាងក្រោម ឬមូលដ្ឋាន និង spire គឺពាក់កណ្តាលខ្ពស់ដែលមានតែ 6 វិសាលភាព។ ផ្ទៃរាបស្មើខាងក្នុងពីរមានកំពស់ 5 វិសាលភាព។ តែមួយគត់នៅក្រោមមូលដ្ឋានមានកម្ពស់ត្រឹមតែមួយវិសាលភាព។ ទទឹងរបស់ចេតិយមាន១៨វិសាល ដែលមានកំពស់៣ដងនៃទទឹង៦ ។
ចំនួនកម្រិតនៅលើផ្ទៃដី និងឆ័ត្រថ្នាក់ត្រូវតែមិនស្មើគ្នា៖ ៣, ៥, ៧ និង ៩ សម្រាប់ព្រះមហាក្សត្រ។
វជ្រ ជាធាតុសំខាន់នៃការតុបតែងចេតិយ ហើយវាជាសំណល់ធម្មតាមួយនៃ ពុទ្ធសាសនាមហាយាន ក្នុង ពុទ្ធសាសនាថេរវាទ ភាគច្រើននៃអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ [៩]
រចនាប័ទ្ម
[កែប្រែ].jpg)
ចេតិយ ត្រូវបានគេសាងសង់ឡើងតាមរចនាបថដ៏អស្ចារ្យដែលពិបាកនឹងសំយោគ។ ចេតិយនៅមីយ៉ាន់ម៉ា ថៃ និងកម្ពុជាត្រូវបានទទួលឥទ្ធិពលតាមរចនាបថដោយ ចេតិយសេឡង់ មូលព្រមទាំងចេតិយហិនយានឥណ្ឌាក្នុងសម័យអធិរាជ អសោក ។ នៅកម្ពុជា បើតាមអ្នកវិទូជនជាតិបារាំង លោក Jean-Pierre Carbonnel ស្តូបបីផ្សេងគ្នាអាចសម្គាល់បានថាជារបស់ខ្មែរ៖ ចេតិយ ដែលមានដំបូល ចេតិយ ចំលាក់ និង ចេតិយ សាមញ្ញ។ [១០]
ចេតិយ ជាន់
[កែប្រែ]
ចេតិយ ដែលត្រូវបានគេប្រើសម្រាប់ផេះរបស់ស្ដេចជាធម្មតាមានចម្លាក់នៅលើជើងទម្រទាំងប្រាំក្នុងទិសទាំងបួន។ អំពូលដែលគេចាត់ទុកថាជាតួដ៏ពិសិដ្ឋនៃចេតិយនោះត្រូវបានគេតុបតែងដោយខ្សែកក្នុងលក្ខណៈដែលចុងនៅជាប់គ្នា។ ចំណែកធាតុដែលស្ថិតនៅមូលដ្ឋានរបស់វាអាចតំណាងឱ្យព្រហ្មមុខបួន។
ចម្លាក់ ចេតិយ
[កែប្រែ].jpg)
ចេតិយ ចម្លាក់ដែលប្រើសម្រាប់ព្រះរាជវង្សានុវង្សពុំមានតួព្រះព្រហ្មទេ។ វាអាចមានរូបចម្លាក់នៅលើជើងទម្រនៃអំពូល លើកំពូលរបស់វា និងឆ័ត្រលំដាប់ថ្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។
ចេតិយ សាមញ្ញ
[កែប្រែ]
ចេតិយ សាមញ្ញមិនត្រូវបានគេឆ្លាក់ទេ ប៉ុន្តែកម្រណាស់ វានឹងត្រូវបានតុបតែងជាជួរនៃផ្កាឈូកបញ្ច្រាសនៅលើស្មាអំពូល។
សណ្ឋានដី
[កែប្រែ]ចេតិយ ខ្មែរអាចរកឃើញជាចម្បងនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ហើយមានឥទ្ធិពលលើ ចេតិយនៅប្រទេសថៃ ផងដែរ ដែលអាចមើលឃើញក្នុងសិល្បៈខ្មែរនៃ ក្រុងលបបុរី ។ [១១]
សំណង់ចេតិយត្រូវបានចម្លងដោយជនជាតិខ្មែរ និងថៃ ជាពិសេសនៅ សហរដ្ឋអាមេរិក ដែលគេអាចមើលឃើញនៅវត្តខេមរាពុទ្ធិការាម។ [១]
ចេតិយ មួយត្រូវបានគេសាងសង់ក្នុង ប្រទេសកាណាដា សម្រាប់ការតាំងពិពណ៌ 'Observance and Memorial' នៅ សារមន្ទីរ Royal Ontario ក្នុងឆ្នាំ ២០១១។ វាត្រូវបានឧទ្ទិសដល់អ្នកនៅរស់រានមានជីវិត និងវិញ្ញាណក្ខន្ធអ្នកបាត់បង់ក្នុងអំឡុងពេលអំពើហិង្សាទ្រង់ទ្រាយធំនៅកម្ពុជា។ [១២]
មុខងារ
[កែប្រែ]ចេតិយ ដែលពីដើមជាកន្លែងសក្ការៈនៃការសន្ទនារបស់សារីរិកធាតុ ឥឡូវនេះមានមុខងារធ្វើបុណ្យសពជាចម្បងដើម្បីរក្សាអដ្ឋិធាតុដែលលែងមាន។ វាក៏អាចមានមុខងារតុបតែងផងដែរ ព្រោះសូម្បីតែប្រអប់កំបោរសម្រាប់ បបរ ក៏មានរាង ជាចេតិយ ហើយក៏អាចសាងសង់ដោយសក្ការៈ ដូចករណីនៅក្នុងរឿងព្រេងរបស់ព្រះបាទបាយង់កោ ដែលមាន ចេតិយ ចំនួន ១០០០ កសាងបន្ទាប់ពីបាន រួមរក្ស ជាមួយមាតាដោយអចេតនា។ . [១៣] ចេតិយចាស់ក្នុងវត្តច្រើនតែក្លាយជាកន្លែងដាក់វត្ថុបុរាណ បំណែករូបបដិមា ឬ សិលាចារឹកខ្មែរ ស្លឹកត្នោតខូចត្រូវបានតម្កល់ជាជាងដុតចោល។
ការបកស្រាយ
[កែប្រែ]ការផ្សំព្រះចេតិយជាមួយនឹងព្រះកាយរបស់ព្រះពុទ្ធ
[កែប្រែ]
លោក Georges Groslier បានកត់សម្គាល់ថា នៅក្នុងវត្តព្រះពុទ្ធសាសនា ដូចជា វត្តវិហារសួគ៌ អាចមានទាំងអាសនៈ ឬចេតិយ ដែលសន្និដ្ឋានថា ទាំងពីរអាចបញ្ចូលគ្នាបាន។ [១៤] សម្រាប់ Jeannine Auboyer សាកសពរបស់ព្រះពុទ្ធត្រូវបានសម្គាល់ដោយ ចេតិយ ។ [១៥] នេះក៏ត្រូវបានបង្ហាញដោយពាក្យដែលប្រើសម្រាប់ចង្អុលបង្ហាញផ្នែកផ្សេងៗនៃ ចេតិយ ដែលសំដៅទៅលើរូបកាយពិសិដ្ឋ (ភាសាខ្មែរ: ព្រះកាយ)។
ភាពខាងវិញ្ញាណនៃការឡើង
[កែប្រែ]ចេតិយ គឺជាការសំយោគនៃទស្សនវិជ្ជានៃជីវិតនៃមាគ៌ាជាក់លាក់មួយនៃការស្លាប់គឺ៖
The shape and meaning of the chedi is reminiscent of the spiers of Western cathedrals.
ជានិមិត្តរូប រចនាសម្ព័នរបស់ចេតិយដែលមានចំនួនមិនស្មើគ្នានៃការ៉េនៅខាងក្នុងដែលជារង្វង់អនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សស្លាប់ទៅពីផែនដី ការ៉េទៅស្ថានសួគ៌ ដែលតំណាងដោយរង្វង់។ [១៦]
- ↑ ១,០ ១,១ Mortland, Carol A. (2017-07-25) (ជាen). Cambodian Buddhism in the United States. SUNY Press. pp. 101. ល.ស.ប.អ. 978-1-4384-6663-7. https://books.google.com/books?id=2DguDwAAQBAJ&dq=khmer+chedi&pg=PA101.
- ↑ Kevin Trainor (1997). Relics, Ritual, and Representation in Buddhism: Rematerializing the Sri Lankan Theravada Tradition. Cambridge University Press. pp. 33–38, 89–90 with footnotes. ល.ស.ប.អ. 978-0-521-58280-3. https://books.google.com/books?id=ckSBgvtU42YC.
- ↑ LHuillier, Rodney Charles (2021-01-20). "Wat Khnat". Hello Angkor (in American English). Retrieved 2022-03-18.
- ↑ "Wat Phra Si Sanphet, Ayutthaya, Thailand". Oriental Architecture. Retrieved 19 June 2015.
- ↑ Jermsawatdi (1979) (ជាen). Thai Art with Indian Influences. Abhinav Publications. pp. 96. ល.ស.ប.អ. 978-81-7017-090-7. https://books.google.com/books?id=0O9je9dECH8C&dq=khmer+chedi&pg=PA96.
- ↑ Sen, David (2018-10-21). "Rush for ancestral ashes amid riverbank collapse in capital". Khmer Times (in American English). Retrieved 2022-03-18.
- ↑ Cœdès, George (1940). "La destination funéraire des grands bâtiments cambodgiens". Bulletin de l'École française d'Extrême-Orient 40 (2): 332. DOI:10.3406/befeo.1940.4797.
- ↑ Carbonnel, Jean-Pierre (1973). "Le stūpa cambodgien actuel". Arts Asiatiques 26 (1): 234. DOI:10.3406/arasi.1973.1063.
- ↑ Carbonnel, Jean-Pierre (1973). "Le stūpa cambodgien actuel". Arts Asiatiques 26 (1): 229. DOI:10.3406/arasi.1973.1063.
- ↑ Carbonnel, Jean-Pierre (1973). "Le stūpa cambodgien actuel". Arts Asiatiques 26 (1): 226. DOI:10.3406/arasi.1973.1063.
- ↑ Jermsawatdi, Promsak (1979) (ជាen). Thai Art with Indian Influences. Abhinav Publications. p. 85. ល.ស.ប.អ. 978-81-7017-090-7. https://books.google.com/books?id=0O9je9dECH8C&q=chedi&pg=PA96.
- ↑ "Cambodian Stupa". Simparch (in American English). 2011. Archived from the original on 2021-07-29. Retrieved 2022-03-18.
- ↑ Leclère (1903) (ជាfr). Contes laotiens et contes cambodgiens. Paris: E. Leroux. pp. 206. https://books.google.com/books?id=ipnYAAAAMAAJ&q=206.
- ↑ Groslier, George (1921). Recherches sur les Cambodgiens: d'aprés les textes et les monuments depuis les premiers siècles de notre ére. Paris: A. Challamel. https://openlibrary.org/books/OL6636257M/Recherches_sur_les_Cambodgiens.
- ↑ Jeannine, Auboyer (1961) (ជាfr). La vie quotidienne dans l'Inde ancienne (environ II.s. avant J.-C.-VII.s.) Dessins de l'auteur.. Hachette. pp. 182 sq. http://worldcat.org/oclc/6613585.
- ↑ Granet (1968). La civilisation chinoise; la vie publique et la vie privée. http://worldcat.org/oclc/4293465.