អក្សរសិល្ប៍ពុទ្ធនិយមក្លាយ
អក្សរសិល្ប៍ពុទ្ធនិយមក្លាយ (ភូមា: ပညာသဇာတက; ថៃ: ปัญญาสชาดก) គឺជាផ្នែកមួយក្នុងអក្សរសិល្ប៍ពុទ្ធនិយម គឺជាអក្សរសិល្ប៍ទាំងឡាយណាដែលបានទទួលឥទ្ធិពល ពីព្រោះពុទ្ធសាសនា ដែល ចែកជា៣ ។អក្សរសិល្ប៍ពុទ្ធនិយមក្លាយ គឺជាប្រភទអក្សរសិល្ប៍ដែលពុំមាននៅក្នុងគម្ពីរព្រះត្រៃបិតកទេ តែទាក់ទងទៅនឹងទស្សនៈទ្រឹស្តីក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ។ រឿងនោះគេហៅថា “បញ្ញាសជាតក” ដែលរួមមានទាំងអស់ ៥០ រឿង ៖
- ទី១ ៖ រឿងព្រះសមុទ្ទឃោស
- ទី២ ៖ រឿងសិរិចូឌាមណី
- ទី៣ ៖ រឿងវត្តង្គុលីរាជ
- ទី៤ ៖ រឿងរថសេន
- ទី៥ ៖ រឿងព្រះសុធន
- ទី៦ ៖ រឿងព្រះចន្ទរាជ
- ទី៧ ៖ រឿងបោរាណកបិរាជ
- ទី៨ ៖ រឿងវរនេត្តវរនុជ
- ទី៩ ៖ រឿងព្រះសុធនុកុមារ
- ទី១០ ៖ រឿងសុភមិត្ត
- ទី១១ ៖ រឿងធម្មិកបណ្ឌិតរាជ
- ទី១២ ៖ រឿងសង្ខបត្ត
- ទី១៣ ៖ រឿងរតនប្បជោត
- ទី១៤ ៖ រឿងព្រះសិរិធរ
- ទី១៥ ៖ រឿងចាគទាន
- ទី១៦ ៖ រឿងសព្វសិទ្ធិ
- ទី១៧ ៖ រឿងសិរិវិបុលកិត្តិ
- ទី១៨ ៖ រឿងទុលកបណ្ឌិត
- ទី១៩ ៖ រឿងធម្មរាជ
- ទី២០ ៖ រឿងសិទ្ធិសារ
- ទី២១ ៖ រឿងវិបុលរាជ
- ទី២២ ៖ រឿងអាទិត្តរាជ
- ទី២៣ ៖ រឿងនរជីវៈ
- ទី២៤ ៖ រឿងសិសោររាជ
- ទី២៥ ៖ រឿងទុក្កម្មារាជ
- ទី២៦ ៖ រឿងពារាណសិរាជ
- ទី២៧ ៖ រឿងសុរូប
- ទី២៨ ៖ រឿងសុបិនកុមារ
- ទី២៩ ៖ រឿងមហាសុរសេន
- ទី៣០ ៖ រឿងព្រហឃោសរាជ
- ទី៣១ ៖ រឿងមហាបុទុម
- ទី៣២ ៖ រឿងសុវណ្ណកច្ចបៈទី១
- ទី៣៣ ៖ រឿងសុវណ្ណកុមារ
- ទី៣៤ ៖ រឿងទេវរុក្ខកុមារ
- ទី៣៥ ៖ រឿងភណ្ឌាគារ
- ទី៣៦ ៖ រឿងសុវណ្ណកច្ចបៈទី២
- ទី៣៧ ៖ រឿងកនកវណ្ណរាជ
- ទី៣៨ ៖ រឿងសលកៈ
- ទី៣៩ ៖ រឿងពហុគាវី
- ទី៤០ ៖ រឿងសុវណ្ណវង្ស
- ទី៤១ ៖ រឿងវីរិយបណ្ឌិត
- ទី៤២ ៖ រឿងសោនន្ទ
- ទី៤៣ ៖ រឿងសេកបណ្ឌិត
- ទី៤៤ ៖ រឿងសូរវង្សវរវង្ស
- ទី៤៥ ៖ រឿងអតិទេវរាជ
- ទី៤៦ ៖ រឿងបុប្ជរាជ
- ទី៤៧ ៖ រឿងទេវន្ទ
- ទី៤៨ ៖ រឿងព្រះសុទស្សនមហារាជ
- ទី៤៩ ៖ រឿងនរជីវកឋិន
- ទី៥០ ៖ រឿងធម្មសោកណ្ឌក ។