ខេត្តសុរិន្ទ

ខេត្តសុរិន្ទ

កម្ពុជា

រាជធានីអង្គរ

ប្លង់នៃខេត្តសុរិន្ទ

​

ខេត្តសុរិន្ទ ឬ ខេត្តសុរិន្ទ្រ៍ គឺជាអតីតខេត្តខ្មែរមុនកាលដែលចំណុះអោយសៀមក្នុងអំឡុងសតវត្សទី១៦ ដល់សតវត្សទី១៩។ ខេត្តនេះស្ថិតនៅភាគឦសាននៃប្រទេសថៃផ្នែកខាងក្រោមដែលហៅម្យ៉ាងទៀតថា ឦសាន ហើយមានព្រំប្រទល់ជាប់នឹងខេត្តបុរីរម្យ នៅខាងលិច ខេត្តសិរីសាកេតនៅខាងកើត ខេត្តមហាសារគាម និង ខេត្តរយឯត នៅខាងជើង និងខាងត្បូងជាប់នឹងខេត្តឧត្តរមានជ័យនៃប្រទេសកម្ពុជា។ ខេត្តសុរិន្ទ្រ៍ គ្របដណ្តប់លើផ្ទៃដីសរុប ៨ ១២៤ គីឡូម៉ែត្រក្រឡា (៣ ១៣៧ ម៉ែត្រការ៉េ) ពីទន្លេមូលនៅភាគខាងជើងដល់ភ្នំដងរែកនៅភាគខាងត្បូង។ ទីរួមខេត្តសុរិន្ទ្រ៍ ស្ថិតក្នុងខេត្តភាគកណ្តាលគៀគភាគខាងលិច មានចម្ងាយ ៤៣៤ គីឡូម៉ែត្រពីទីក្រុងបាងកក។ តំបន់​សុរិន្ទ​បច្ចុប្បន្ន​មាន​ប្រវត្តិ​តាំង​ទី​លំនៅ​របស់​មនុស្ស​ជា​យូរ​មក​ហើយ​ដែល​មាន​តាំងពី​សម័យ​បុរេប្រវត្តិ។ តាមប្រវត្តិសាស្ត្រ តំបន់នេះត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយអាណាចក្រមានអំណាចមុនដំបូងគេគឺ អាណាចក្រខ្មែរនាសម័យអង្គរ ។ ៥០% នៃ​ប្រជាជននៅខេត្តសុរិន្ទ្រ៍ជាជនជាតិខ្មែរ។ អ្នកដែលនៅសេសសល់គឺជាអ្នកនិយាយភាសាឡាវ និងក្រុមកុលសម្ព័ន្ធតូចៗដូចជា កួយជាដើម។ ខេត្តភាគឦសានមានប្រពៃណីឯកោ ទាំងរូបវន្ត និងវប្បធម៌ ពីប្រទេសថៃ និងសុរិន្ទ គឺមិនមានករណីលើកលែងនោះទេ។ ខេត្ត​ភាគ​ច្រើន​ជា​ជន​បទ និង​មាន​ជីវភាព​ក្រីក្រ។ មានការអភិវឌ្ឈន៍ឧស្សាហកម្មតិចតួច ដោយការធ្វើស្រែចំការគឺជាឧស្សាហកម្មចម្បង។ កសិករ​ធ្វើស្រែ​បន្ថែម​ប្រាក់​ចំណូល​របស់​ពួកគេ​ដោយ​ការ​កាប់​អំពៅ ជា​កម្មករ​សំណង់ ឬ​ធ្វើការ​ក្នុង​ជំនួញ​តម្បាញ​សូត្រ​ក្នុង​ស្រុក។ ការ​ចាប់​ដំរី និង​បណ្តុះ​បណ្តាល​ក៏​ជា​ឧស្សាហកម្ម​ដ៏​សំខាន់​មួយ​ក្នុង​ខេត្ត​សុរិន្ទ។ ប្រហែល ២៥% នៃដំរីទាំងអស់នៅក្នុងប្រទេសថៃត្រូវបានចិញ្ចឹមនៅឯខេត្តសុរិន្ទ្រ៍ ដែលភាគច្រើនលើសលុបដោយពួកកួយ។ ទេសចរណ៍​ក៏​សំខាន់​សម្រាប់​សេដ្ឋកិច្ច​ខេត្ត​សុរិន្ទ្រ៍ដែរ។ សត្វដំរី និងទេសភាពនៃប្រាសាទត្រូវបានមើលឃើញកាន់តែច្រើនឡើងថាជាសក្តានុពលរកកម្រៃដោយរដ្ឋាភិបាលខេត្ត ដែលបានព្យាយាមធ្វើឱ្យសុរិន្ទ្រ៍ក្លាយជាគោលដៅពេញនិយមសម្រាប់ទេសចរណ៍ធម្មជាតិអន្តរជាតិ។ ក្នុងស្រុកសុរិន្ទ មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះសម្រាប់គ្រឿងតុបតែងលម្អធ្វើពីសូត្រ និងប្រាក់ដ៏ប្រណិតរបស់ខ្លួន ដែលផលិតនៅក្នុងភូមិដែលផ្តោតលើភ្ញៀវទេសចរ ដូចជាភូមិសិប្បកម្មខោវស៊ីណារិនជាដើម។ ពាណិជ្ជករក្នុងស្រុកក៏ធ្វើពាណិជ្ជកម្មឆ្លងដែនជាមួយប្រជាជនកម្ពុជាតាមរយៈច្រកព្រំដែននៅចោងចោម ចម្ងាយ ៧០ គីឡូម៉ែត្រខាងត្បូងទីរួមខេត្តសុរិន្ទ្រ៍។
បច្ចុប្បន្នប្រទេសថៃ(សៀម) បានប្ដូរឈ្មោះទៅជា ខេត្តសូរិន្ទ ដែលបញ្ចូល ខេត្តសុរិន្ទ និងខេត្តសង្គឹត(ខេត្តសិង្គារ) ក្លាយជាខេត្តសូរិន្ទនេះ។
ខេត្តសុរិន្ទ កាលដើមឡើយជាដែនដីនៃ អាណាចក្រខ្មែរ ហើយខេត្តនេះជាខេត្តដែលសំបូរទៅដោយសត្វដំរី។ គ្រាដែលមានអ្នកទ្រមាក់ដំរី ខ្មែរ គួយ លាវ ថាតំបន់នេះសំបូរដំរីណាស់ ដំណឹងនេះក៏បានដឹងលឺដល់ព្រះរាជា ទ្រង់ក៏ចាត់ មេទ័ពខ្មែរឈ្មោះ សុរិន្ទភក្ដី ចេញទៅទាក់ដំរីនៅឯខេត្តសុរិន្ទនេះក៏បានជួបប្រទះនឹងសត្វដំរីស។ រួចក៏បានស្ទាក់ចាប់មកថ្វាយព្រះរាជា ព្រះរាជាក៏ចាត់តាំង អោយមេទ័ពសុរិន្ទភក្ដី កាន់កាប់ និងគ្រប់គ្រងខេត្តសុរិន្ទនេះតរៀងមករហូតដល់ពេលថៃមកឈ្លានពានខ្មែរ យកដែនដីសុរិន្ទ។
នៅឆ្នាំ ១៨៨៤ ដែលខេត្តសុរិន្ទ ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយសៀមហើយ ចៅហ្វាយខេត្តនេះ នៅតែមានងារថា ៖ ពញាសុរិន្ទភក្ដីធីននគរបន្ទាយសេមា ។ យោបល់នេះ ក៏បញ្ជាក់ថែមទៀតថា ពួកអ្នកស្រុកសុរិន្ទ មានដើមកំណើតពីស្រុកបន្ទាយឆ្មារនេះមែន។

រដ្ឋបាល

ខេត្តសុរិន្ទ (អង់គ្លេស: Sorin Province) ជាដែនរដ្ឋបាលស្ថិតនៅ ប្រទេសកម្ពុជា សម័យចតុមុខ ខេត្តនេះមាន ស្រុក ឃុំ និង ភូមិ÷

ខេត្តសុរិន្ទ
លេខរៀង	ឈ្មោះស្រុកជាអក្សរខ្មែរ	ឈ្មោះស្រុកជាអក្សរឡាតាំង	ឈ្មោះស្រុកជាអក្សរ
១	ស្រុកសុរិន្ទ	Sorin District
២	ស្រុកភ្នំដងរែក	Phnom Dangrek District
៣	ស្រុកសង្គៈ	Sa Ngk District
៤	ស្រុកប្រាសាទ	Brasaeat District
៥	ស្រុកគោកខ័ណ្ឌ	Kok Khn District
៦	ស្រុកឈូក	Chhouk District
៧	ស្រុកសំរោងទាប	Saamrong Teab District
៨	ស្រុកកំចាយចាន	Kamchay Chan District
៩	ស្រុករតនបុរី	Ratanak Bori District
	ស្រុក	District

(នៅមានស្រុកច្រើនទៀត ដែលបាត់ដានប្រវត្តិសាស្ត្រនៃស្រុកខ្លះ)

ព្រំប្រទល់នៃខេត្តសុរិន្ទ

ខេត្តសុរិន្ទ	ទិស
	ខាងកើត (E)	ខាងលិច (W)	ខាងត្បូង (S)	ខាងជើង (N)

ប្រាសាទ

• ប្រាសាទជាងប៉ី (Prasat Chang Bei) អតីតកាលស្ថិតនៅ ខេត្តសុរិន្ទ អាណាចក្រខ្មែរ មុនសម័យលង្វែក។ បច្ចុប្បន្នស្ថិតនៅ ខេត្តសូរិន ប្រទេសថៃ(សៀម)។
• ប្រាសាទក្រពុំ (Prasat Kropom) អតីតកាលស្ថិតនៅ ខេត្តសុរិន្ទ អាណាចក្រខ្មែរ មុនសម័យលង្វែក។ បច្ចុប្បន្នស្ថិតនៅ ខេត្តសូរិន ប្រទេសថៃ(សៀម)។
• ប្រាសាទតាក្របី (Prasat Ta Krbei) ដែលស្ថិតតាមដងភ្នំដងរែក ពីអតីតកាលប្រាសាទនេះ ស្តិតនៅ ស្រុកភ្នំដងរែក ខេត្តសុរិន្ទ។

អ្នកសិល្បៈ

តារាចម្រៀង

លោក ខុង ខុយ ជាអ្នកចម្រៀងសុរិន្ទគោកខ័ណ្ឌ មានសមាជិក ៧០នាក់។

វត្ត

• វត្តព្រះពុទ្ធបាទភ្នំដី ស្ថិតនៅលើភ្នំដី
• វត្តភ្នំដែក ស្ថិតនៅលើភ្នំដែក