ចង្វាតព្រះតំបង
| ព្រះតំបង จังหวัดพระตะบอง (ច័ងហ្វ័តព្រះត:បង) | ||||||
| ចង្វាតនៃថៃ | ||||||
| ||||||
| ||||||
 | ||||||
| ទីរួម | បាត់ដំបង (ជាក់ស្ដែង) | |||||
| ប្រវត្តិសាស្ត្រ | ||||||
| • | សង្គ្រាមសៀម-បារាំង | ១៩៤១ | ||||
| • | ថៃបានបង្វិលទឹកដីទៅឱ្យបារាំងវិញទឹកដី | ១៩៤៦ | ||||
| បច្ចុប្បន្ន ភាគនៃ | កម្ពុជា | |||||
ចង្វាតព្រះតំបង (ថៃ: พระตะบอง) ធ្លាប់ជាចង្វាត (ខេត្ត) នៃប្រទេសថៃ ចាប់ពីចុងសតវត្សទី១៨ រហូតត្រូវបានប្រគល់ត្រឡប់មកអោយដែនដីឥណ្ឌូចិនបារាំងវិញនៅឆ្នាំ១៩០៧ និង ម្ដងទៀតរវាងឆ្នាំ១៩៤១-១៩៤៦ ដែលថៃបានកាន់កាប់សាឡើងវិញកំឡុងសម័យការកាន់កាប់របស់ជប៉ុននៅកម្ពុជាក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២។
តំបន់នេះសព្វថ្ងៃ ត្រូវចំ ខេត្តប៉ៃលិន ខេត្តបាត់ដំបង និង ភាគខ្លះខេត្តបន្ទាយមានជ័យ (ព្រះរាជាណាចក្រទី២ ឆ្នាំ២០១៩) នៅក្រោយខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៤១ ព្រោះមានការកែសម្រួលភូមិសាស្ត្ររដ្ឋបាលជាច្រើនលើក។[១][២][៣][៤][៥]
ឈ្មោះ[កែប្រែ]
ព្រះតំបង រឺ ព្រះតៈបង (ថៃ: พระตะบอง) គឺជាកំណែថៃនៃព្រះនាម "ព្រះបាទដំបងគ្រញូង" ដែលគេយកឈ្មោះមកដាក់ឱ្យបាត់ដំបង តាមរយៈរឿងព្រេងខ្មែរទ្រង់បានចោលដំបងពីអង្គរទៅ ហើយក៏បានធ្លាក់ក្នុងបរិវេណទឹកដីត្រង់បាត់ដំបងសព្វថ្ងៃនេះ។
ប្រវត្តិ[កែប្រែ]
យ៉ាងណា សៀមបានលុកលុយ បរិវេណទឹកដីកម្ពុជាត្រង់នេះ តាំងពីដើមសតវត្សទី១៥មកម្ល៉េះ រាជការសៀមក្នុងតំបន់នេះធ្លាប់បានចាត់ចែងជាផ្លូវការមានតែចុងសតវត្សទី១៨ តែប៉ុណ្ណោះ នៅដើមសម័យបាងកក ដែលគេស្គាល់ត្រង់នោះថាជា ខ្មែរនាយ ។ ចៅហ្វាបែន ត្រូវបានតែងតាំងជាចៅហ្វាយស្រុក ដែលមាន គោរម្យងារថា ចៅពញាអភ័យភូបេស។ (ត្រកូលអភ័យវង្ស) ត្រកូលរបស់លោកបានត្រួតត្រាព្រះតំបងនៅមឿងចង្វាត (ទីរួមខេត្ត) អស់ប្រាំជំនាន់មកហើយ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩០៧។ ក្នុងឆ្នាំនោះដដែល ព្រះតំបង រួមជាមួយ សៀមរដ្ឋ និង ស្រីសោភ័ណ ត្រូវបានប្រគល់ឱ្យឥណ្ឌូចិនបារាំងវិញ ដោយដោះដូរនឹង ចង្វាតត្រាច និង តានជាយ អនុលោមទៅនឹងសន្ធិសញ្ញាបារាំង-សៀមដែលបានចុះហត្ថលេខានៅថ្ងៃទី២៣ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩០៧។
រាជក្រឹត្យព្រះបាទរាមាទី៨[កែប្រែ]
ភ្លាមៗនោះ គឺមួយឆ្នាំក្រោយមកនៃឆ្នាំ១៩៤១ គឺនៅឆ្នាំ១៩៤២ ឬព.ស.២៤៨៥ ក្នុងព្រះបរមនាមនៃព្រះមហាក្សត្រិយ៍ថៃ រាជការថៃក៏បានចាត់របៀប បង្កើតក្រុងបាត់ដំបងឡើង និងដោយមានព្រះរាជក្រឹត្យផ្លូវការដូចខាងក្រោម (ព្រះរាជក្រឹត្យនេះត្រូវបានចុះក្នុងព្រះរាជកិច្ច នាថ្ងៃទី២៤ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៤២ សៀវភៅទី៥៩ ចំណុចទី៧៣)។
ចាត់តាំងមឿងព្រះតំបង ចង្វាតព្រះតំបង គ.ស.១៩៤២
ក្នុងព្រះបរមនាមនៃសម្ដេចព្រះចៅយូហួអានន្ទមហិតល គណៈភូសម្រេចរាជការជំនួសព្រះអង្គ (តាមប្រកាសប្រធានសភាតំណាងរាស្ត្រ ចុះថ្ងៃទី៤ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៣៧ និងថ្ងៃទី១៦ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៤១) អាទិត្យទិពអាភា ប្រីតី ភ្នំយង្គ
ថ្ងៃទី៣ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៤២ ជាឆ្នាំទី៩ នៃរជ្ជកាលបច្ចុប្បន្ន- មាត្រា១: ព្រះរាជក្រឹត្យនេះឲ្យឈ្មោះថា «ព្រះរាជក្រឹត្យចាត់តាំងទេសបាលព្រះតំបង ចង្វាតព្រះតំបង គ.ស.១៩៤២»
- មាត្រា២: ឲ្យប្រើព្រះរាជក្រឹត្យនេះតាំងតែពីថ្ងៃប្រកាសក្នុងព្រះរាជកិច្ចតទៅ
- មាត្រា៣: ឲ្យដំឡើងឋានៈតំបន់មួយចំនួននៃទីប្រជុំជន សង្កាត់ព្រះតំបង ចង្វាតព្រះតំបង តាមដែនដែលបានកំណត់ក្នុងមាត្រា៤ ឡើងជាទេសបាល មានឈ្មោះថា «ទេសបាលមឿងព្រះតំបង ខេត្តព្រះតំបង»
- មាត្រា៤: ឲ្យកំណត់ដែនក្រុងព្រះតំបង ចង្វាតព្រះតំបង ដូចតទៅនេះ៖
- ផ្នែកខាងជើង ចាប់ពីបង្គោលទី១ ដែលមានទីតាំងនៅចំណុចបែងចែកដែនស្រុកខ្លងឯក ដែលត្រង់ទៅពីផ្លូវព្រះតំបងទៅស្រីសោភណ្ឌ មកទល់នឹងចំណុចដែនស្រុកខ្លងឯកឆ្ពោះត្រង់ទៅស្ទឹងព្រះដំបង ជាខ្សែត្រង់ទៅតាមទិសខាងកើតតាមដែនស្រុកខ្លងឯក ឆ្លងស្ទឹងព្រះដំបង រហូតដល់វត្តបាឡាត់ រួចអែបឆ្វេងនៃស្ទឹងវត្តបាឡាត់ រហូតដល់បង្គោលទី២ ដែលមានទីតាំងនៅខាងលើផ្នែកខាងឆ្វេងនៃស្ទឹងវត្តបាឡាត់ និងមានចំងាយពីផ្នែកខាងស្ដាំនៃស្ទឹងព្រះដំបង១៦៥ម៉ែត្រ
- ផ្នែកខាងកើត ចាប់ពីបង្គោលទី២ ជាខ្សែត្រង់ទៅទិសខាងកើតឆៀងខាងត្បូង រហូតដល់ប្រសព្វនឹងខ្សែស្រុកហ្ល័កហ្វាយ ដែលជាទីតាំងរបស់បង្គោលទី៣ ពីបង្គោលទី៣ ជាខ្សែត្រង់ទៅទិសខាងត្បូង ស្របទៅតាមដែនស្រុកហួយហ្វាយ រហូតដល់បង្គោលទី៤ ដែលមានទីតាំងទីប្រសព្វដែនស្រុកហួយហ្វាយដែលឆ្ពោះត្រង់ពីផ្លូវព្រះដំបងទៅអធឹកទេវតេជ កាត់នឹងខ្សែដែនស្រុកហួយហ្វាយ ដែលត្រង់មកពីស្ទឹងព្រះដំបង
- ផ្នែកខាងត្បូង ពីបង្គោលទី៤ បែកជាមុំស្ដាំជាខ្សែត្រង់ទៅទិសខាងលិច តាមខ្សែដែនស្រុកហួយហ្វាយ ឆ្លងស្ទឹងព្រះដំបងទៅតាមខ្សែដែនស្រុកសួននុន ចំណុចបង្គោលទី៥ ដែលមានទីតាំងនៅប្រសព្វដែនស្រុកសួននុន ដែលត្រង់ទៅពីស្ទឹងព្រះដំបងកាត់គ្នានឹងខ្សែដែនស្រុកសួននុនដែលត្រង់ទៅពីមាត់ដំណាក់ព្រះចៅមុនីវង្ស ផ្នែកខាងកើត
- ផ្នែកខាងលិច ពីបង្គោលទី៥ បែកជាមុំស្ដាំជាខ្សែត្រង់ទៅទិសខាងជើងតាមខ្សែដែនស្រុកសួននុន និងខ្សែដែនស្រុកផឹងហ្លួង ចំណុចបង្គោលទី៦ ដែលមានទីតាំងនៅចំណុចដើមនៃខ្សែដែនស្រុកសួននុន បែកទៅជួបនឹងខ្សែដែនស្រុកខ្លងឯក ពីបង្គោលទី៦ ជាខ្សែត្រង់ទៅទិសខាងជើងតាមខ្សែដែនស្រុកសួននុន និងខ្សែដែនស្រុកខ្លងឯក បញ្ចប់នឹងបង្គោលទី១ ដូចដែលបានបង្ហាញនៅក្នុងផែនទីដែលភ្ជាប់មកជាមួយព្រះរាជក្រឹត្យនេះ តាមខ្សែដែនដែលបានកំណត់នៅក្នុងវគ្គមុន ឲ្យមានខ្សែដែនតូចៗភ្ជាប់ដើម្បីបង្ហាញពីខ្សែដែនទាំងមូលតាមសមគួរ
- មាត្រា៥: ដី ឬផ្ទះសម្បែងរបស់ប្រជាជនណាដែលឆ្លងចូលក្នុងខ្សែដែនដែលបានកំណត់ក្នុងមាត្រា៤ ឲ្យកំណត់ជាដី ឬផ្ទះសម្បែងដែលជាប់តជាមួយគ្នា ហេតុដូចនេះឲ្យភ្ជាប់ចូលមកតំបន់របស់ក្រុងទាំងអស់
- មាត្រា៦: ឲ្យរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងមហាផ្ទៃអនុវត្តតាមព្រះរាជក្រឹត្យនេះ
អ្នកទទួលស្នងព្រះរាជឱង្ការ
១៩៤១-១៩៤៦[កែប្រែ]
នៅឆ្នាំ១៩៤១ ដោយមានការជួយពីសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ខ្លួន គឺជប៉ុនដែលបានកាន់កាប់ថៃនៅពេលនោះ ថៃក៏បានទន្ទ្រានយកបានតំបន់ទាំងនោះដែលបានប្រគល់ទៅអោយបារាំងនៅឆ្នាំ១៩០៧ រួចទៅហើយត្រឡប់មកវិញ។ តំបន់នេះនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាត្រូវបានបែងចែកជាបន្តៗ ហើយត្រូវបានបញ្ចូលមកថៃវិញនៅថ្ងៃទី២៣ កក្កដា ១៩៤១ ជាចង្វាតបី: ចង្វាតព្រះតំបង (ដែលមានព្រំសីមាថ្មី ត្រូវនឹងខេត្តបាត់ដំបង ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ខេត្តប៉ៃលិន នៃប្រទេសកម្ពុជាសព្វថ្ងៃ) ចង្វាតពិបូលសង្គ្រាម (ត្រូវនឹងខេត្តសៀមរាប ខេត្តឧត្តរមានជ័យ កម្ពុជា) និង ចង្វាតនគរចម្បាស័ក្ដិ (ត្រូវនឹងប៉ែកធំនៃខេត្តព្រះវិហារនៃកម្ពុជាសព្វថ្ងៃ និង ភាគតិចនៃទឹកដីលាវសព្វថ្ងៃនេះ)។ ដែលផ្ទៃដីដើមរបស់ខែត្រតាំងនៅភូមិភាគបូព៌ា (បើគិតទីតាំងភូមិសាស្ត្រប្រទេសថៃ បាត់ដំបងគឺស្ថិតនៅបូព៌ាប្រទេស) ក្រុមវិចិត្រករបានកំណត់ឱ្យខែត្រព្រះដំបងប្រើត្រាប្រចាំខែត្រ ដោយមានរូបពញាគោត្រត្របង ឈរកាន់ដំបង តាមតំណាលរឿងនៅទីនោះដែលកើតឡើងជាឈ្មោះខែត្រ
ថៃត្រូវបានបង្ខំអោយប្រគល់ទឹកដីនេះសាជាថ្មីវិញនៅឆ្នាំ១៩៤៦ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់សង្គ្រាមលោកលើកទី២ អនុលោមទៅតាមលក្ខខណ្ឌដើម្បីឱ្យថៃបានចូលរួមជាសមាជិកក្នុងអង្គការសហប្រជាជាតិ។
បំណែងចែករដ្ឋបាល[កែប្រែ]
គ្រាដែលវាត្រូវបានបញ្ច្ចូលទៅក្នុងទឹកដីថៃសាជាថ្មីវិញនៅថ្ងៃទី២៣ កក្កដា ១៩៤១ ព្រះតំបងត្រូវបានបែងចែកជា ប្រាំពីរអំពើ ("อำเภอ" "អាំភើ") (ស្រុក):
| ឈ្មោះ | សៀម | ត្រូវនឹងទឹកដីខ្មែរបច្ចុប្បន្ន | |
|---|---|---|---|
| ១ | មឿងព្រះតំបង | เมืองพระตะบอง (មឿងផ្រះតៈបង) | ស្រុកថ្មគោល, ក្រុងបាត់ដំបង (អតីតស្រុកបាត់ដំបង១៩៥៣) |
| ២ | ព្រហ្មយោធី/ប៉ាកព្រែក (១៩៤៣) | พรหมโยธี (ផ្រមយោធី) | ស្រុកសង្កែ, ស្រុកឯកភ្នំ (អតីតស្រុកសង្កែ១៩៥៣) |
| ៣ | អធឹកទេវតេជ/រណនភាកាស (១៩៤៣) | อธึกเทวเดช (អាថឹកថេវាដេត) | ស្រុកមោងឫស្សី ស្រុករុក្ខគីរី ស្រុកបាណន់ ស្រុកគាស់ក្រឡ (អតីតស្រុកមោងឫស្សី១៩៥៣) |
| ៤ | មង្គលបុរី/ព្រហ្មយោធី (១៩៤៣) | มงคลบุรี (មុងឃុនបុរ៊ី) | ស្រុកមង្គលបុរី ស្រុកបវេល ស្រុកកំរៀង ស្រុកភ្នំព្រឹក (អតីតស្រុកមង្គលបុរី១៩៥៣) |
| ៥ | ឝ្រីសោភណ | ศรีโสภณ (ស៊ីសោភន់) | ក្រុងសិរីសោភ័ណ ក្រុងប៉ោយប៉ែត ស្រុកអូរជ្រៅ ស្រុកស្វាយចេក ស្រុកថ្មពួក (អតីតស្រុកសិរីសោភ័ណ១៩៥៣) |
| ៦ | សិន្ធុសង្គ្រាមជ័យ | สินธุสงครามชัย (សិនធុស៊ុងក្រាមឆៃ) | ស្រុកភ្នំស្រុក និង ស្រុកព្រះនេត្រព្រះ (អតីតស្រុកទឹកជោរ១៩៥៣) |
| ៧ | ពៃលិន | ไพลิน (ផៃលិន) | ខេត្តប៉ៃលិន ស្រុកសំឡូត ស្រុករតនមណ្ឌល (អតីតស្រុកប៉ៃលិន១៩៥៣) |
អតីតស្រុកបីរបស់កម្ពុជាត្រូវបានដាក់ឈ្មោះឡើងវិញជាកិត្តិយសដល់មន្ត្រីយោធាដែលបានដឹកនាំកងពលធំបីនៃកងយោធពលភូមិន្ទថៃក្នុងសង្គ្រាមបារាំង-ថៃ:
- ព្រហ្មយោធី (ថៃ: พรหมโยธี) យកតាមឈ្មោះ ពាន់ឯក (វរសេនីយឯក) ហ្លួងព្រហ្មយោធី (ឈ្មោះសាមញ្ញ ម័ង្ករ ព្រហ្មយោធី ក្រោយមកក្លាយជានាយឧត្តមសេនីយ) ដែលជាអ្នកបញ្ជាពលប្រដាប់អាវុធ។
- អធឹកទេវតេជ (ថៃ: อธึกเทวเดช) ត្រូវបានដាក់ឈ្មោះតាម ពលអាកាស ហ្លួង អធឹកទេវតេជ (ឈ្មោះសាមញ្ញ បុញចៀម កោមលមិឝ្រ) ដែលបញ្ជាពលអាកាស។
- ត្រូវបានប្ដូរឈ្មោះជាថ្មីនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៤៣ ទៅជារណនភាកាឝ (ថៃ: รณนภากาศ) ក្រោយពីហ្លួងអធឹកទេវតេជ លាលែងពីតំណែងរបស់លោក។
- សិន្ធុសង្គ្រាមជ័យ (ថៃ: สินธุสงครามชัย) ត្រូវបានដាក់តាមពលរឿត្រី (ឧត្តមនាវីត្រី) ហ្លួងសិន្ធុសង្គ្រាមជ័យ (ឈ្មោះសាមញ្ញ សិន្ធុ៍ កមលនាវិន ក្រោយមកជា ពលរឿឯក = ឧត្តមនាវីឯក) ដែលជាអ្នកបញ្ជាការកងទ័ពជើងទឹក។
នៅថ្ងៃទី២៣ ធ្នូ ១៩៤១ ស្រីសោភ័ណ និង សិន្ធុសង្គ្រាមជ័យត្រូវបានកំណត់អោយនៅក្រោមចំណុះ ចង្វាតពិបូលសង្គ្រាមវិញ។[៨]
នៅថ្ងៃ ៣ វិច្ឆិកា ១៩៤២ មឿងព្រះតំបង ត្រូវបានតំឡើងជា (ទេឝបាលមឿង)។[៩]
ថ្ងៃ ១៧ កញ្ញា ១៩៤៣ ដោយសារទំហំតូច របស់មឿងនេះ ព្រហ្មយោធី ក៏ត្រូវទម្លាក់មកត្រឹមជា កិងអំពើវិញ (กิ่งอำเภอ) ហើយកែឈ្មោះថា បា៉កព្រែក រឺ បាក់ព្រា(ថៃ: ปากแพรก) ប្រហែលជាត្រូវតែនឹងស្រុកឯកភ្នំមួយទេ។ ក្នុងពេលតែមួយ តំបលបួននៃមឿងមង្គលបូរី ត្រូវបានដាក់បញ្ចូលទៅក្នុងមឿងព្រហ្មយោធីថ្មីវិញ។[១០]
មកដល់គ.ស១៩៤៦ ខែត្រព្រះដំបងមានស្រុកគ្រប់គ្រងចំនួន៥ គឺ ស្រុកមឿងព្រះដំបង ស្រុកព្រហ្មយោធី ស្រុកអធិកទេវតេជ ស្រុកមង្គលបុរី និងស្រុកប៉ៃលិន។ [១១] [១២]
សូមមើលផងដែរ[កែប្រែ]
- ការកាន់កាប់របស់ជប៉ុននៅកម្ពុជា
- ថៃក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២
- គោត្តមអមរទេវរាជ
- ចង្វាតនគរចម្បាសក្ដិ
- ចង្វាតពិបូលសង្គ្រាម
ឯកសារពិគ្រោះ[កែប្រែ]
- ↑ ដកស្រង់ពីសាវតារទាក់ទងភូមិសាស្ត្រខ្មែរ របស់លោក ឌឹក គាម
- ↑ ខេត្តបាត់ដំបង វិគីភីឌាខ្មែរ
- ↑ វិគីភីឌាថៃ ចង្វាតព្រះតៈបង
- ↑ ស្រែខ្មុក រឿងរ៉ាវបាត់ដំបងក្នុងទស្សនៈសៀម
- ↑ សុភ័ក្ត្រ ខែត្រវិបុលសង្គ្រាម
- ↑ ប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏សែនចុកចាប់៖ ព្រះរាជក្រឹត្យចាត់តាំងក្រុងព្រះដំបង ខេត្តព្រះដំបង គ.ស.១៩៤២
- ↑ រឿងរ៉ាវបាត់ដំបងក្នុងទស្សនៈសៀម
- ↑ The Royal Gazette, Vol. 58, Page 1920-22, พระราชบัญญัติเปลี่ยนแปลงเขตต์จังหวัดนครจัมปาศักดิ์ จังหวัดพิบูลสงคราม และจังหวัดพระตะบอง พุทศักราช ๒๔๘๔. Archived 2011-11-07 at the វេយប៊ែខ ម៉ាស៊ីន. December 30, 1941. Retrieved on November 24, 2008.
- ↑ The Royal Gazette, Vol. 59, Page 2254-58, พระราชกริสดีกา จัดตั้งเทสบาลเมืองพระตะบอง จังหวัดพระตะบอง พุทธสักราช 2485. Archived 2012-01-27 at the វេយប៊ែខ ម៉ាស៊ីន. November 24, 1942. Retrieved on November 24, 2008.
- ↑ The Royal Gazette, Vol. 60 No. 51, Page 3054-55, เรื่องลดถานะและจัดตั้งอำเพอ ไนจังหวัดพระตะบอง. Archived 2012-05-28 at the វេយប៊ែខ ម៉ាស៊ីន. September 28, 1943. Retrieved on November 24, 2008.
- ↑ សុភ័ក្ត្រ ខែត្រវិបុលសង្គ្រាម
- ↑ The Royal Gazette, Vol. 59, Page 2254-58, พระราชกริสดีกา จัดตั้งเทสบาลเมืองพระตะบอง จังหวัดพระตะบอง พุทธสักราช 2485. Archived 2012-01-27 at the វេយប៊ែខ ម៉ាស៊ីន. November 24, 1942. Retrieved on November 24, 2008.
តំណក្រៅ[កែប្រែ]
| ||||||||||||||||||||
