សង្គ្រាមលោកលើកទី២

សង្គ្រាមលោកលើកទី២; World War II
	; (រូបពីឆ្វេងទៅស្តាប់ចុះក្រោម) កងទាហានចិននៅក្នុងសមរភូមិវ៉ានជាលីង; កាំភ្លើងធំរបស់ទាហានអូស្រ្តាលី, 25-pounder នៅក្នុងសមរភូមិនៃអិល-អាឡាមែនទីមួយ(El Alamein); យន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែករបស់អាល្លឺម៉ង់, ស្ទូកា កំពុងធ្វើប្រតិបត្តិការនៅជួរចម្បាំងខាងកើតក្នុងខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៤៣; កងកម្លាំងជើងទឹកអាមេរិកនៅឈូសសមុទ្រលីនហ្កាយិន; លោកវិលហែមល៍ គីតែលកំពុងចុះហត្ថលេខាលើបរិធាននៃការទទួលចុះចាញ់របស់អាល្លឺម៉ង់; ទាហានសូវៀតនៅក្នុងសមរភូមិស្តាលីនក្រាដ;
កាលបរិច្ឆេទ	១ កញ្ញា ១៩៣៩ – ២ កញ្ញា ១៩៤៥; (៦ឆ្នាំ, ១ថ្ងៃ)
ទីតាំង	អឺរ៉ុប មហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិក មហាសមុទ្រអាត្លង់ទិក អាស៊ីអាគ្នេយ៍ ប្រទេសចិន មជ្ឈឹមបូព៌ា សមុទ្រមេឌីទែរ៉ានេ អាហ្រ្វិកខាងជើង អាហ្រ្វិកខាងកើត អូស្ត្រាលី និងតំបន់ផ្សេងៗនៅអាមេរិកខាងជើងនិងខាងត្បូង
លទ្ធផល	ជ័យជម្នះខាងក្រុមសម្ព័ន្ធមិត្ត ការដួលរលំនៃរបបអាល្លឺម៉ង់ណាស៊ី អ៊ីតាលីហ្វាស៊ីស និងចក្រពត្តិនិយមជប៉ុន; ក្រុមសម្ព័ន្ធមិត្តបានចូលកាន់កាប់អាល្លឺម៉ង់ ជប៉ុន អូទ្រីស និងនិម្មិតកម្មនៃសាធារណរដ្ឋអ៊ីតាលីជំនួសរាជាណាចក្រអ៊ីតាលី; ការចាប់ផ្តើមនៃយុគសម័យនុយក្លេអ៊ែរ; ការរំលាយចោលនៃអង្គការសង្គមប្រជាជាតិនិងការបង្កើតអង្គការសហប្រជាជាតិឡើង; សហរដ្ឋអាមេរិកនិងសហភាពសូវៀតបានលេចឡើងក្លាយជាកំពូលមហាអំណាចពិភពលោកថ្មីនិងកំណើតនៃសង្គ្រាមត្រជាក់ (សូមមើលលទ្ធផលនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី២);
ភាគីសង្គ្រាម
សម្ព័ន្ធមិត្ត	អ័ក្ស
មេបញ្ជាការ និង មេដឹកនាំ
មេដឹកនាំប្រទេសសម្ព័ន្ធមិត្តសំខាន់ៗ ហ្សូសែហ្វ ស្តាលីន; ហ្រ្វែងគ្លីន រូសឺវេលត៍; វីនស្តុន ឆឺឈីល; ចាង កាយចៀក;	មេដឹកនាំប្រទេសអ័ក្សសំខាន់ៗ អាដុល ហ៊ីត្លែរ; ហ៊ីរ៉ូហ៊ីតូ; បេនីតូ មូសូលីនី;
សហេតុភាព និង ការខាងបង់
ចំនួនមរណភាពខាងកងយោធា៖; ជាង ១៦,០០០,០០០ នាក់; ចំនួនមរណភាពជនស៊ីវិល៖; ជាង ៤៥,០០០,០០០ នាក់; ចំនួនមរណភាពសរុប៖; ជាង ៦១,០០០,០០០ នាក់; (១៩៣៧–១៩៤៥); ...ព័ត៌មានបន្ថែម;	ចំនួនមរណភាពខាងកងយោធា៖; ជាង ៨,០០០,០០០ នាក់; ចំនួនមរណភាពជនស៊ីវិល៖; ជាង ៤,០០០,០០០ នាក់; ចំនួនមរណភាពសរុប៖; ជាង ១២,០០០,០០០ នាក់; (១៩៣៧–១៩៤៥); ...ព័ត៌មានបន្ថែម;

សង្គ្រាមលោកលើកទី២ (ភាសាអង់គ្លេស៖ World War II ឬ Second World War) គឺជាសង្គ្រាមសកលដែលបានផ្ទុះឡើងនៅរវាងឆ្នាំ១៩៣៩ ដល់ឆ្នាំ១៩៤៥។ ប្រទេសភាគច្រើននៅលើពិភពលោកត្រូវបានធ្លាក់ចូលក្នុងសង្គ្រាមនេះ (រួមទាំងប្រទេសមហាអំណាចផងដែរ) ដោយរួមគ្នាបង្កើតបានសម្ព័ន្ធភាពយោធាប្រឆាំងគ្នាចំនួនពីរគឺ ក្រុមសម្ព័ន្ធមិត្ត (Allies) និងមហាអំណាចអ័ក្ស (Axis)។ វាត្រូវជាសង្គ្រាមធំបំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រមនុស្សលោកដោយមានមនុស្សជាង ១០០ លាននាក់បានចូលរួមដោយផ្ទាល់មកពីប្រទេសជាង ៣០ និងបណ្ដាលឱ្យបាត់បង់ជីវិតមនុស្សប្រមាណពី ៥០–៨៥ លាននាក់ និងជាជម្លោះយោធាដ៏សាហាវបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិមនុស្សជាតិ។ ក្នុងនោះ មនុស្សចំនួនរាប់សិបលាននាក់បានក្ស័យជីវិតដោយសារការប្រល័យពូជសាសន៍ ស្លាប់ដោយសារការអត់ឃ្លាន ការសម្លាប់រង្គាល និងជំងឺរាតត្បាតជាដើម។ យន្ដហោះបានដើរតួយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងសង្គ្រាមនេះដូចជា ការទម្លាក់គ្រាប់បែកជាយុទ្ធសាស្ត្រនិងវឌ្ឍកម្មនៃអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ។

ជាទូទៅ គេបានចាត់ទុកថាសង្គ្រាមលោកលើកទី២ បានកើតឡើងនៅថ្ងៃទី១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៣៦ បន្ទាប់ពីអាល្លឺម៉ង់បានឈ្លានពានប្រទេសប៉ូឡូញនិងការប្រកាសសង្គ្រាមរបស់អង់គ្លេសនិងបារាំងមកលើអាល្លឺម៉ង់នៅថ្ងៃទី៣។ នៅរវាងឆ្នាំ១៩៣៩ និងឆ្នាំ១៩៤១ ទ្វីបអឺរ៉ុបស្ទើរទាំងអស់ត្រូវបានធ្លាក់ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់អាល្លឺម៉ង់ហើយមិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ អាល្លឺម៉ង់បានថែមទាំងចងសម្ព័ន្ធភាពជាមួយអ៊ីតាលី ជប៉ុន និងប្រទេសមួយចំនួនផ្សេងទៀតផង។ នៅក្រោមកត្តិកសញ្ញាទ្វេភាគីនៃឆ្នាំ១៩៣៩ អាល្លឺម៉ង់និងសហភាពសូវៀតបានវាយយកនិងបែងចែកទឹកដីប្រទេសជិតខាងរបស់ពួកគេមានដូចជា៖ ប្រទេសប៉ូឡូញ ហ្វាំងឡង់ រ៉ូម៉ានី និងរដ្ឋបាលទិក។ ប្រទេសបារាំងបានដួលរលំនៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំ១៩៤០ ដែលបន្សល់ឱ្យចក្រភពអង់គ្លេសតែមួយបន្តទប់ទល់នឹងការឈ្លានពានរបស់អាល្លឺម៉ង់។ នៅថ្ងៃទី២២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៤១ អាល្លឺម៉ង់បានដឹកនាំកម្លាំងអ័ក្សចូលឈ្លានពានសហភាពសូវៀត, ប្រវត្តិវិទូជាច្រើនបានចាត់ទុកវាថាជាការឈ្លានពានដ៏ធំបង្អស់នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រសង្គ្រាម។

ប្រទេសជប៉ុនដែលមានបំណងចង់ត្រួតត្រាលើទ្វីបអាស៊ីនិងប៉ាស៊ីហ្វិក បានចូលឈ្លានពាន ប្រទេសចិននៅក្នុងឆ្នាំ១៩៣៧។ នៅអំឡុងខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៤១ ជប៉ុនបានធ្វើការវាយលុកលើទឹកដីអង់គ្លេសនិងអាមេរិកនៅតាមតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍និងនៅសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិកហើយក្នុងនោះរួមមានការវាយប្រហារលើភើលហារប៊័រផងដែរ។ ដោយឃើញបែបនេះ អាមេរិកក៏សម្រេចចិត្តប្រកាសសង្គ្រាមមកលើជប៉ុនហើយមិនយូរប៉ុន្មាន មហាអំណាច់អ័ក្សនៅអឺរ៉ុបក៏បានប្រកាសសង្គ្រាមមកលើអាមេរិកវិញ។ ក្រោយបន្តិចមក ជប៉ុនបានចូលត្រួតត្រាលើតំបន់កោះប៉ាស៊ីហ្វិកខាងលិចបានដោយជោគជ័យហើយបានបន្តពង្រីកអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ខ្លួនឆ្ពោះទៅទិសខាងកើតប៉ុន្តែវាត្រូវបានបញ្ឈប់នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៤២ បន្ទាប់ពីជប៉ុនបានទទួលបរាជ័យនៅក្នុងសមរភូមិមីតវេ។ ចំណែកឯអាល្លឺម៉ង់និងអ៊ីតាលីវិញបានទទួលរងនូវសេចក្តីអាម៉ាស់ដ៏ធំនៅពេលដែលពួកគេបានចាញ់សង្គ្រាមនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកនិងនៅទីក្រុងស្តាលីនក្រាដ (សហភាពសូវៀត)។ នៅឆ្នាំ១៩៤៣ មហាអំណាចអ័ក្សបានទទួលរងនូវការបរាជ័យឥតឈប់ឥតឈរនៅតាមជួរប្រយុទ្ធខាងកើតបូករួមទាំងការឈ្លានពានរបស់ក្រុមសម្ព័ន្ធមិត្តមកលើតំបន់ស៊ីស៊ីលីនិងទឹកដីអ៊ីតាលីដីគោក និងការវាយបកមកវិញរបស់ក្រុមសម្ព័ន្ធមិត្តនៅតំបន់ប៉ាស៊ីហ្វិក។ នៅឆ្នាំ១៩៤៤ ក្រុមសម្ព័ន្ធមិត្តបានវាយចូលប្រទេសបារាំង (ស្ថិតនៅក្រោមការកាន់កាប់របស់អាល្លឺម៉ង់) ខណៈដែលសូវៀតបានដណ្តើមទឹកដីរបស់ខ្លួនបានមកវិញនិងត្រៀមវាយលុកបន្តចូលក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។ នៅរវាងឆ្នាំ១៩៤៤ និងឆ្នាំ១៩៤៥ ជប៉ុនបានទទួលរងការបរាជ័យខ្លះៗនៅអាស៊ីដីគោកហើយទឹកដីដែលខ្លួនដណ្តើមបានទាំងប៉ុន្មាននៅតំបន់ប៉ាស៊ីហ្វិកត្រូវបានក្រុមសម្ព័ន្ធមិត្តចូលកាន់កាប់បន្តិចម្តងៗ។

សង្គ្រាមនៅអឺរ៉ុបត្រូវបានបញ្ចប់បន្ទាប់ពីក្រុមសម្ព័ន្ធមិត្តបានវាយចូលទឹកដីអាល្លឺម៉ង់និងត្រួតត្រារដ្ឋធានីប៊ែរឡាំង អត្តឃាតកម្មរបស់ហ៊ីត្លែរ និងការទទួលចុះចាញ់របស់អាល្លឺម៉ង់នៅថ្ងៃទី៨ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៤៥។ បន្ទាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍សេចក្តីប្រកាសទីក្រុងផតស៍ដាមដោយក្រុមសម្ព័ន្ធមិត្តនៅថ្ងៃទី២៦ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៤៥ និងការមិនព្រមទទួលចុះចាញ់របស់ជប៉ុន អាមេរិកបានសម្រេចទម្លាក់គ្រាប់បែកបរិមាណូដំបូងគេបង្អស់នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រមកលើទីក្រុងហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ានៅថ្ងៃទី៦ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៤៥ និងទីក្រុងណាកាសាគីនៅថ្ងៃទី៩ ខែសីហា។ ដោយហេតុនេះ ជប៉ុនក៏បានសុំទទួលចុះចាញ់នៅថ្ងៃទី១៥ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៤៥ (ដោយចុះហត្ថលេខាលើឯកសារសុំចុះចាញ់នៅថ្ងៃទី២ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៤៥) ហើយសង្គ្រាមនៅទ្វីបអាស៊ីក៏បានបញ្ចប់។ ខណៈដែលជប៉ុននិងអាល្លឺម៉ង់កំពុងស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់សម្ព័ន្ធមិត្ត តុលាការឧក្រិដ្ឋកម្មសង្គ្រាមក៏ត្រូវបង្កើតឡើងនិងអនុវត្តលើមេដឹកនាំអាល្លឺម៉ង់និងជប៉ុន។

សង្គ្រាមលោកលើកទី២ បានផ្លាស់ប្តូរតម្រឹមនយោបាយនិងរចនាសម្ព័ន្ធសង្គមនៅលើពិភពលោក។ អង្គការសហប្រជាជាតិ (អសប) ត្រូវបានបង្កើតឡើងដើម្បីជំរុញកិច្ចសហប្រតិបត្តិការអន្តរជាតិនិងទប់ស្កាត់រាល់ជម្លោះនាពេលអនាគតហើយប្រទេសមហាអំណាចដែលទទួលបានជ័យជំនះដូចជា ចិន បារាំង សហភាពសូវៀត ចក្រភពអង់គ្លេស និងសហរដ្ឋអាមេរិកបានក្លាយជាសមាជិកអចិន្រ្តៃយ៍នៃក្រុមប្រឹក្សាសន្តិសុខពិភពលោក។ សហភាពសូវៀតនិងសហរដ្ឋអាមេរិកបានលេចឡើងក្លាយជាគូប្រជែងមហាអំណាចថ្មីដែលបានវិវដ្តទៅជាជម្លោះជិតកន្លះមួយសតវត្សហៅថាសង្គ្រាមត្រជាក់។ សង្គ្រាមបានធ្វើឱ្យប្រទេសអឺរ៉ុបទទួលរងនូវការអន់ថយខាងឥទ្ធិពលនិងអំណាចដែលជាហេតុនាំឱ្យពួកគេបាត់បង់ទឹកដីអាណានិគមនៅទ្វីបអាស៊ីនិងអាហ្វ្រិក។ បណ្តាប្រទេសភាគច្រើនដែលឧស្សាហកម្មរបស់ខ្លួនត្រូវរងនូវការបំផ្លិចបំផ្លាញបានចាត់អភិវឌ្ឍន៍សេដ្ឋកិច្ចខ្លួនឱ្យរីកចម្រើនឡើងវិញ។ ការធ្វើសមាហរណកម្មនយោបាយជាពិសេសនៅទ្វីបអឺរ៉ុបបានចាប់ផ្តើមជាកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីទប់ស្កាត់ជម្លោះនាពេលអនាគត កម្ចាត់អមិត្តភាពមុនពេលមានសង្គ្រាមធំផ្ទុះឡើង និងការបង្កើតអត្តសញ្ញាណតែមួយ (ការបង្កើតឡើងនូវសហភាពអឺរ៉ុប)។

កាលប្បវត្តិ[កែប្រែ]

សូមមើលផងដែរ: កាលប្បវត្តិនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី២

ជាទូទៅគេថាសង្គ្រាមនៅអឺរ៉ុបបានចាប់ផ្តើមនៅថ្ងៃទី១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៣៩^[១]^[២] គឺនៅពេលដែលអាល្លឺម៉ង់បានវាយចូលឈ្លានពានប្រទេសប៉ូឡូញហើយចក្រភពអង់គ្លេសនិងបារាំងក៏បានប្រកាសសង្គ្រាមមកលើអាល្លឺម៉ង់ពីរថ្ងៃក្រោយមក។ សង្គ្រាមនៅតំបន់ប៉ាស៊ីហ្វិកបានផ្ទុះឡើងនៅថ្ងៃទី៧ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៣៧ (ពោលគឺស្របនឹងសង្គ្រាមចិន-ជប៉ុនលើកទី២)^[៣]^[៤] ចំណែកឯការឈ្លានពានរបស់ជប៉ុននៅម៉ាន់ជូរីបានចាប់ផ្តើមតាំងពីថ្ងៃទី១៩ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៣១ មកម្លេះ។^[៥]^[៦]^[៧]

សម្រាប់អ្នកខ្លះវិញគេបានចាត់ទុកថា ដើមឡើយសង្គ្រាមគឺកើតឡើងនៅតាមទ្វីបនិងតំបន់ខុសៗគ្នាហើយមិនពាក់ពាន់អ្វីនឹងគ្នាឡើយរហូតទាន់តែដល់ឆ្នាំ១៩៤១ ទើបជម្លោះទាំងអស់បានក្លាយជាជម្លោះសកលលោករួមតែមួយ។ សម្រាប់អត្ថបទនេះគឺយើងប្រើប្រាស់វេលាបរិច្ឆេទទៅតាមអនុសញ្ញិក។ សម្រាប់អ្នកខ្លះទៀត គេបានចាត់ទុកថាការឈ្លានពានរបស់អ៊ីតាលីលើប្រទេសអេត្យូពីនៅថ្ងៃទី៣ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៣៥ គឺជាចំណុចចាប់ផ្តើមនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី២។^[៨] ប្រវត្តិវិទូអង់គ្លេសលោកអានតូនី ប៊ីវ័របានមានទស្សនៈថា សង្គ្រាមលោកលើកទី២ បានចាប់ផ្តើមនៅក្នុងសមរភូមិកាលគីនកូលដែលជាជម្លោះកើតឡើងនៅខែឧសភា ដល់ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៣៩ រវាងកងទ័ពជប៉ុននិងកងកម្លាំងសូវៀតហើយម៉ុងកូល។^[៩]

កាលបរិច្ឆេទពិតប្រាកដនៃការបញ្ចប់នៃសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ក៏មិនត្រូវបានឯកភាពគ្នាជាសកលដែរ។ ជាទូទៅគេបានចាត់ទុកយុទ្ធសន្តិភាពនៃថ្ងៃទី១៤ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៤៥ (ទិវាជ-ជ) ជាកាលបរិច្ឆេទបញ្ចប់សង្គ្រាម។^[១០] សន្ធិសញ្ញាសន្តិភាពរវាងជប៉ុននិងសម្ព័ន្ធមិត្តគឺត្រូវបានចុះនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៥១ ឯណោះ។ សន្ធិសញ្ញាសន្តិភាពផ្លូវការរវាងជប៉ុននិងសហភាពសូវៀតគឺមិនដែលត្រូវបានចុះនោះទេ។^[១១]

ផ្ទៃរឿង[កែប្រែ]

អឺរ៉ុប[កែប្រែ]

សង្គ្រាមលោកលើកទី១ បានផ្លាស់ប្តូរភូមិសាស្ត្រនយោបាយអឺរ៉ុបជាខ្លាំង (ដោយការបរាជ័យរបស់មហាអំណាចកណ្តាលមានដូចជាចក្រភពអាល្លឺម៉ង់ អូទ្រីស-ហុងគ្រី ប៊ុលការី និងចក្រភពអូតូម៉ង់ និងបូករួមទាំងបដិវត្តន៍បុលសេវិកនៅប្រទេសរុស្ស៊ី ដែលជាលទ្ធផលបាននាំឱ្យសហភាពសូវៀតលេចចេញឡើង)។ ទន្ទឹមនឹងនេះ, សម្ព័ន្ធមិត្តនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី១ មានដូចជា បារាំង បែលស៊ិក អ៊ីតាលី រ៉ូម៉ានី និងក្រិកបានដណ្តើមបានទឹកដីថ្មីហើយរដ្ឋប្រជាជាតិថ្មីក៏ត្រូវបានបង្កើតចេញពីការដួលរលំនៃចក្រភពអូទ្រីស-ហុងគ្រី អូតូម៉ង់ និងចក្រភពរុស្ស៊ី។

មហាសន្និបាតសង្គមប្រជាជាតិដែលបានធ្វើឡើងនៅទីក្រុងហ្សឺណែវ ប្រទេសស្វីសនាអំឡុងឆ្នាំ១៩៣០។

ដើម្បីទប់ស្កាត់សង្គ្រាមលោកកុំឱ្យកើតមានឡើងនាពេលអនាគត ក្រុមសម្ព័ន្ធមិត្តបានបង្កើតអង្គការសង្គមប្រជាជាតិឡើងនៅអំឡុងសន្និសីទសន្តិភាពទីក្រុងប៉ារីសឆ្នាំ១៩១៩។ គោលដៅចម្បងរបស់អង្គការនេះគឺទប់ស្កាត់ជម្លោះប្រដាប់អាវុធតាមរយៈសន្តិសុខសមូហភាព ការដកហូតអាវុធយោធានិងកម្លាំងជើងទឹកពីរដ្ឋអរិភាព និងការដោះស្រាយជម្លោះអន្តរជាតិតាមរយៈការចរចានិងមជ្ឈត្តវិនិច្ឆ័យដោយសន្តិវិធី។

គំនិតសន្តិនិយមបានផុសឡើងនៅជុំវិញពិភពលោកបន្ទាប់ពីសង្គ្រាមលោកលើកទី១ បានបញ្ចប់^[១២]ប៉ុន្តែនៅឯភាគអឺរ៉ុបវិញ គំនិតជាតិនិយមបានកំពុងតែរីករាលដាលនៅតាមរដ្ឋមួយចំនួន។ ជាពិសេសគឺនៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ដែលគំនិតជាតិនិយមបានកំពុងតែកើនឡើងជាលំដាប់ ទាំងនេះគឺបណ្តាលមកពីការបាត់បង់ទឹកដីសំខាន់ៗ និងទឹកដីអាណានិគម និងការខាតបង់ផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុដែលបន្សល់ទុកពីសន្និសញ្ញាវិមានវែសៃ។ ក្រោមសន្ធិសញ្ញានេះ អាល្លឺម៉ង់បានបាត់បង់ទឹកដីប្រមាណ ១៣% នៃទឹកដីសរុបបូករួមទាំងទឹកដីក្រៅស្រុក (អាណានិគម) ការកាត់ទឹកដីនិងការចូលឈ្លានពានរដ្ឋដទៃត្រូវបានហាមឃាត់ជាដាច់ខាត ហើយទំហំនិងកម្លាំងយោធាត្រូវបានកំណត់។^[១៣]

ចក្រភពអាល្លឺម៉ង់ត្រូវបានរំលាយជាលទ្ធផលនៃបដិវត្តន៍អាល្លឺម៉ង់ក្នុងឆ្នាំ១៩១៩ ហើយត្រូវជំនួសមកវិញដោយរដ្ឋាភិបាលប្រជាធិបតេយ្យហៅថាសាធារណរដ្ឋវ៉ៃម៉ា។ នៅក្នុងសម័យចន្លោះសង្គ្រាម គេឃើញមានជម្លោះជាច្រើនកើតមានរវាងអ្នកគាំទ្ររបបសាធារណរដ្ឋថ្មីនិងពួកអ្នកស្តាំនិយម ឆ្វេងនិយម។ ប្រទេសអ៊ីតាលីដែលជាសម្ព័ន្ធមិត្តកាលពីសង្គ្រាមលោកលើកទី១ បានទទួលនូវទឹកដីថ្មីបន្តិចបន្តួចក្រោយសង្គ្រាមប៉ុន្តែអ្នកជាតិនិយមអ៊ីតាលីបានខឹងសម្បារយ៉ាងខ្លាំងនឹងអង់គ្លេសហើយបារាំងដែលមិនបានបំពេញកិច្ចសន្យាធានាការចូលរួមរបស់អ៊ីតាលីក្នុងសង្គ្រាមនៅក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាព។ ចាប់ពីឆ្នាំ១៩២២ ដល់ឆ្នាំ១៩២៥ មេដឹកនាំចលនាហ្វាស៊ីសមួយឈ្មោះបេនីតូ មូសូលីនីបានឡើងកាន់កាប់អំណាចនៅប្រទេសអ៊ីតាលីដែលមានលក្ខណៈជារបបផ្តាច់ការ ជាតិនិយម និងសហករណ៍វណ្ណៈ។ របបមួយនេះបានលុបបំបាត់លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យតំណាង ដាក់សម្ពាធសង្កត់លើអ្នកសង្គមនិយម ឆ្វេងនិយម និងសេរីនិយម ហើយបានអនុម័តគោលនយោបាយវាតទីនិយមដោយមានគោលបំណងចង់ឱ្យអ៊ីតាលីក្លាយជាមហាអំណាចពិភពលោក និងបង្កើតចេញជា"ចក្រភពរ៉ូម៉ាំងថ្មី។^[១៤]

អាដុល ហ៊ីត្លែរនៅឯការជំនុំគណបក្សណាស៊ីក្នុងទីក្រុងន័ររេមប៊ឺក ឆ្នាំ១៩៣៣។

អាដុល ហ៊ីត្លែរបានប៉ងធ្វើរដ្ឋប្រហារផ្តួលរលំរដ្ឋាភិបាលអាល្លឺម៉ង់នៅក្នុងឆ្នាំ១៩២៣ តែបរាជ័យហើយនៅឆ្នាំ១៩៣៣ លោកប៉ូល វន ហ៊ីនដេនប៊ឺកនិងសភារ៉ៃស្តាតបានតែងតាំងហ៊ីត្លែរជាអធិការបតីថ្មីនៃប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។ ពេលបានអំណាច ហ៊ីត្លែរបានលុបបំបាត់ចោលប្រព័ន្ធប្រជាធិបតេយ្យនៅអាល្លឺម៉ង់ហើយបានប្រកាន់យកសណ្តាប់ធ្នាប់ពិភពលោកថ្មីដែលមានលក្ខណៈជាតិសាសន៍តែមួយជ្រុលហួសហេតុហើយក្រោយបន្តិចមក លោកបានផ្តើមយុទ្ធនាការសព្វាវុធការឡើងវិញ។^[១៥] ទន្ទឹមនឹងនេះដែរដើម្បីធានានូវសម្ព័ន្ធភាពជាមួយអ៊ីតាលី បារាំងបានបណ្តោយឱ្យអ៊ីតាលីលូកដៃចូលឈ្លានពានប្រទេសអេត្យូពី។ ស្ថានភាពនយោបាយកាន់តែមានសភាពធ្ងន់ឡើងៗនៅដើមឆ្នាំ១៩៣៥ នៅពេលដែលដែនដីអាងទឹកសារ៍បានក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់អាល្លឺម៉ង់វិញហើយបន្ទាប់មកហ៊ីត្លែរបានបដិសេដលែងទទួលស្គាល់សន្ធិសញ្ញាវែសៃ ពន្លឿនយុទ្ធនាការសព្វាវុធនិងការធ្វើសមាហរណកម្មយោធា។^[១៦]

ចក្រភពអង់គ្លេស បារាំង និងអ៊ីតាលីបានជួបប្រជុំគ្នានៅក្នុងសន្និសីទស្ត្រេសានៅអំឡុងខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣៥ ក្នុងបំណងទប់ស្កាត់អាល្លឺម៉ង់ដោយវាត្រូវជាជំហានសំខាន់មួយឆ្ពោះទៅរកសកលភាវូបនីយកម្មយោធា។ ប៉ុន្តែនៅអំឡុងខែមិថុនានៃឆ្នាំដដែរនោះ អង់គ្លេសបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងកម្លាំងជើងទឹកឯករាជ្យជាមួយអាល្លឺម៉ង់ដោយបន្ថូរបន្ថយការរឹតត្បឹតពីមុនលើអាល្លឺម៉ង់។ សហភាពសូវៀតដែលបារម្ភខ្លាចអាល្លឺម៉ង់ឈ្លានពានទឹកដីអឺរ៉ុបខាងកើត បានធ្វើកំណែនសន្ធិសញ្ញាជំនួយជនុបត្ថម្ភជាមួយបារាំងនៅឆ្នាំ១៩៣៥។^[១៧] ចំណែកឯសហរដ្ឋអាមេរិកវិញទោះបីជាខ្លួនរាងព្រួយបារម្ភចំពោះសភាពការណ៍នៅអឺរ៉ុបនិងអាស៊ីក្តីប៉ុន្តែខ្លួននូវតែអនុម័តច្បាប់អព្យាក្រឹតភាពនៅខែសីហានៃឆ្នាំដដែរនោះ។^[១៨]

ហ៊ីត្លែរបានបំពាននូវសន្ធិសញ្ញាវែសៃនិងឡូកាណូនៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៣៦ ដោយបានបញ្ជូនទ័ពទៅតំបន់រ៉ាំង។ នៅខែតុលា ឆ្នាំ១៩៣៦ អ៊ីតាលីនិងអាល្លឺម៉ង់បានចងសម្ព័ន្ធភាពនឹងគ្នា។^[១៩] មួយខែក្រោយមក អាល្លឺម៉ង់និងជប៉ុនបានរួមគ្នាចុះហត្ថលេខាលើកតិកាសញ្ញាប្រឆាំងអង្គការកុម្មុយនិស្តអន្តរជាតិដោយមានអ៊ីតាលីចូលរួមនៅឆ្នាំបន្ទាប់។^[២០]

អាស៊ី[កែប្រែ]

គណបក្សគួមីនតាងនៅប្រទេសចិនបានបើកយុទ្ធនាការបង្រួបបង្រួមជាតិមួយតាមរយៈការប្រឆាំងនឹងស្តេចត្រាញ់នៅតាមតំបន់នីមួយៗនៃប្រទេសចិនហើយក៏បានបង្រួបបង្រួមប្រទេសជាតិខ្លួននៅពាក់កណ្តាលទស្សវត្តឆ្នាំ១៩២០ ប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មាន បក្សគួមីនតាងក៏បានធ្លាក់ចូលក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលប្រយុទ្ធតតាំងជាមួយអតីតសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ខ្លួនគឺបក្សកុម្មុយនិស្តចិន^[២១]និងស្តេចត្រាញ់ថ្មីៗមួយចំនួនទៀត។ នៅឆ្នាំ១៩៣១ ចក្រភពជប៉ុនដែលមានអំណាចយោធាដ៏ខ្លាំងអស្ចារ្យ^[២២]បានបង្កើតព្រឹត្តិការណ៍ម៉ាន់ជូរីឡើងទុកជាលេសចូលឈ្លានពានប្រទេសចិន (តំបន់ម៉ាន់ជូរី) រួចក៏បង្កើតចេញជារដ្ឋអាយ៉ងមួយហៅថាម៉ាន់ជូគួរ។^[២៣]

ចិនបានអំពាវនាវទៅដល់សង្គមប្រជាជាតិឱ្យបញ្ឈប់ការឈ្លានពានរបស់ជប៉ុននៅម៉ាន់ជូរី។ ប្រទេសជប៉ុនបានសម្រេចដកខ្លួនចេញពីសង្គមប្រជាជាតិភ្លាមៗបន្ទាប់ពីត្រូវបានថ្កោលទោសចំពោះការលុកលុយរបស់ខ្លួនចូលក្នុងតំបន់ម៉ាន់ជូរី។ បន្ទាប់មកប្រទេសទាំងពីរបានប្រយុទ្ធប្រឆាំងគ្នាចុះឡើងៗរហូតទាន់តែមានការចុះហត្ថលេខាលើយុទ្ធវិស្រមតាំងគូក្នុងឆ្នាំ១៩៣៣។^[២៤] បន្ទាប់ពីដឹងឮថាជប៉ុនបានផ្តើមការវាយលុកម្តងទៀតនៅឆ្នាំ១៩៣៦ គណបក្សគួមីនតាងនិងបក្សកុម្មុយនិស្តចិនបានបង្ខំចិត្តឈប់ប្រយុទ្ធប្រឆាំងគ្នារួចមកចងសម្ព័ន្ធភាពនឹងគ្នាដើម្បីប្រឆាំងនឹងការឈ្លានពានរបស់ជប៉ុនវិញ។^[២៥]

ព្រឹត្តិការណ៍មុនសង្គ្រាម[កែប្រែ]

ការឈ្លានពានរបស់អ៊ីតាលីលើអេត្យូពី (១៩៣៥)[កែប្រែ]

បេនីតូ មូសូលីនីកំពុងត្រួតពិនិត្យទ័ពនៅអំឡុងសង្គ្រាមអ៊ីតាលី-អេត្យូពី ឆ្នាំ១៩៣៥។

អត្ថបទដើមចំបង: សង្គ្រាមអ៊ីតាលី-អេត្យូពីលើកទី២

សង្គ្រាមអ៊ីតាលី-អេត្យូពីលើកទី២ គឺជាសង្គ្រាមដ៏ខ្លីមួយដែលចាប់ផ្តើមក្នុងខែតុលា ឆ្នាំ១៩៣៥ និងបញ្ចប់ទៅវិញនៅខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៣៦។ សង្គ្រាមបានចាប់ផ្តើមនៅពេលដែលកងកម្លាំងនៃរាជាណាចក្រអ៊ីតាលីបានចូលឈ្លានពានចក្រភពអេត្យូពីតាមទឹកដីសូម៉ាលីឡង់និងអេរីត្រេ។^[២៦] ជាលទ្ធផល ប្រទេសអេត្យូពីត្រូវស្ថិតនៅក្រោមការកាន់កាប់របស់អ៊ីតាលីរួចត្រូវបានដាក់បញ្ចូលទៅក្នុងទឹកដីអាណានិគមអាហ្វ្រិកខាងកើតអ៊ីតាលី។ ការចូលត្រួតត្រារបស់អ៊ីតាលីក្នុងអេត្យូពីគឺជាសកម្មភាពបញ្ជាក់ថាអង្គការសង្គមប្រជាជាតិមិនមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការរក្សាសន្តិភាពពិភពលោកឡើយ។^[២៧] ដោយឃើញបែបនេះ ចក្រភពអង់គ្លេសនិងបារាំងបានគាំទ្រការដាក់ទណ្ឌកម្មលើប្រទេសអ៊ីតាលីចំពោះសកម្មភាពលុកលុយនោះប៉ុន្តែការដាក់ទណ្ឌកម្មនេះមិនត្រូវបានអនុវត្តពេញលេញទេហើយទីបំផុតបានទទួលបរាជ័យក្នុងការបញ្ឈប់ការឈ្លានពានរបស់អ៊ីតាលី។^[២៨] ក្រោយការឈ្លានពាន អ៊ីតាលីបានសម្រេចចិត្តយល់ព្រមគាំទ្រអាល្លឺម៉ង់ក្នុងការកាត់ទឹកដីប្រទេសអូទ្រីស។^[២៩]

សង្គ្រាមស៊ីវិលអេស្ប៉ាញ (១៩៣៦–១៩៣៩)[កែប្រែ]

អត្ថបទដើមចំបង: សង្គ្រាមផ្ទៃក្នុងអេស្ប៉ាញ

ព្រឹត្តិការណ៍ទម្លាក់គ្រាប់បែកនៅក្វារនីកានៅក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលអេស្ប៉ាញបានបង្កើតការព្រួយបារម្ភជាខ្លាំងដល់បណ្តាប្រទេសផ្សេងទៀតដោយពួកគេជឿថាសង្គ្រាមលោកបន្ទាប់អាចនឹងមានព្រឹត្តិការណ៍ទម្លាក់គ្រាប់បែកលើទីប្រជុំជនស៊ីវិល។

នៅពេលដែលសង្គ្រាមស៊ីវិលបានផ្ទុះឡើងនៅក្នុងប្រទេសអេស្ប៉ាញ ភ្លាមៗនោះហ៊ីត្លែរនិងមូសូលីនីបានចូលលូកដៃចូលក្នុងសង្គ្រាមភ្លែតដោយអ្នកទាំងពីរបានសម្រេចគាំទ្របក្សពួកជាតិនិយមដែលដឹកនាំដោយលោកហ្វ្រង់ស៊ីស្កូ ហ្វ្រង់កូ។ អ៊ីតាលីបានគាំទ្របក្សជាតិនិយមអេស្ប៉ាញច្រើនជាងកម្រិតគាំទ្ររបស់ណាស៊ីអាល្លឺម៉ង់៖ មូសូលីនីបានបញ្ជូនកងកម្លាំងជើងគោកចំនួន ៧០,០០០ នាក់ ទាហានអាកាសចំនួន ៦,០០០ នាក់ និងយន្តហោះចម្បាំងប្រមាណ ៧២០ គ្រឿងទៅប្រទេសអេស្ប៉ាញ។^[៣០] នៅម្ខាងទៀត សហភាពសូវៀតបានគាំទ្ររដ្ឋាភិបាលសាធារណរដ្ឋអេស្ប៉ាញនាពេលនោះ។ កងទ័ពស្ម័គ្រចិត្តបរទេសប្រមាណជាង ៣០,០០០ នាក់ (ដែលគេតែងស្គាល់ថាកងពលតូចអន្តរជាតិ) បានចូលប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងកងកម្លាំងជាតិនិយម។ អាល្លឺម៉ង់និងសហភាពសូវៀតបានប្រើប្រាស់សង្រ្គាមប្រូកស៊ី (សង្គ្រាមតំណាង) នេះជាឱកាសដើម្បីសាកល្បងយុទ្ធសាស្ត្រចម្បាំងនិងគ្រឿងសព្វាវុធដ៏ទំនើបបំផុតរបស់ពួកគេ។ បក្សពួកជាតិនិយមបានទទួលជ័យជម្នះក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលនៅក្នុងខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣៩ ហើយលោកហ្វ្រង់កូក៏បានឡើងកាន់តំណែងជាមេដឹកនាំប្រទេសអេស្ប៉ាញប៉ុន្តែលោកបានសម្រេចជ្រើសយកផ្លូវអព្យាក្រឹតនៅក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ តែនូវមានចិត្តគាំទ្រក្រុមមហាអំណាចអ័ក្ស។^[៣១] សកម្មភាពគាំទ្រដ៏ធំបំផុតរបស់អេស្ប៉ាញចំពោះអាល្លឺម៉ង់ក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ គឺការបញ្ជូនទ័ពស្ម័គ្រចិត្តជាជំនួយទៅជួរប្រយុទ្ធខាងកើត។^[៣១]

ការឈ្លានពានរបស់ជប៉ុនមកលើចិន (១៩៣៧)[កែប្រែ]

អត្ថបទដើមចំបង: សង្គ្រាមចិន-ជប៉ុនលើកទី២

កងទ័ពរាជាធិរាជជប៉ុននៅអំឡុងសមរភូមិស៊ាងហៃ ឆ្នាំ១៩៣៧។

នៅខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៣៧ ជប៉ុនបានកាន់កាប់អតីតរាជធានីនៃសម័យរាជវង្សឆេងគឺទីក្រុងប៉េកាំងបន្ទាប់ពីពួកគេបានបង្កើតព្រឹត្តិការណ៍ស្ពានម៉ាកូប៉ូឡូឡើងក្នុងគោលបំណងផ្តើមសង្គ្រាមកាន់កាប់ប្រទេសចិនទាំងមូល។^[៣២] ឃើញដូច្នេះ សូវៀតបានផ្តើមចុះហត្ថលេខាលើកិច្ចព្រមពៀងមិនឈ្លានពានជាមួយចិនភ្លាមដើម្បីផ្តល់ជំនួយសម្ភារៈជួយចិនប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងជប៉ុន ចំណែកឯកិច្ចសហប្រតិបត្តិការរវាងចិននិងអាល្លឺម៉ង់ត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ចោល។ ចាប់ពីខែកញ្ញា ដល់ខែវិច្ឆិកា ជប៉ុនបានធ្វើការវាយលុកនៅតៃយានដោយប៉ះទង្គិចជាមួយកងទ័ពគួមីនតាងនៅស៊ីនគូ^[៣៣]ហើយបានប្រយុទ្ធជាមួយកម្លាំងកុម្មុយនិស្តចិននៅឯពីងស៊ីងក្វាន។^[៣៤]^[៣៥] ឧត្តមសេនីយយសចាង កាយចៀកបានបញ្ជូនកម្លាំងទ័ពដ៏ខ្លាំងពូកែបំផុតរបស់លោកទៅការពារទីក្រុងស៊ាងហៃប៉ុន្តែត្រូវទទួលបរាជ័យបន្ទាប់ពីការប្រយុទ្ធបង្ហូរឈាមគ្នាអស់រយៈពេលជាងបីខែ។ កងកម្លាំងជប៉ុនបានបន្តរុញច្រានកងទ័ពចិនតទៅទៀតដោយបានកាន់កាប់រដ្ឋធានីណានជិងក្នុងខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៣៧។ បន្ទាប់ពីក្រុងណានជិងត្រូវធ្លាក់ក្រោមការកាន់កាប់របស់ជប៉ុន ប្រជារាស្ត្រចិនរាប់ពាន់រាប់សិបនាក់និងទាហានចិនដែលចាប់បានត្រូវកងទ័ពជប៉ុនសម្លាប់ចោលស្ទើរទាំងអស់។^[៣៦]^[៣៧]

នៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៣៨ កងកម្លាំងជាតិនិយមចិនបានទទួលជ័យជម្នះដំបូងបង្អស់នៅក្នុងសមរភូមិតៃអឺចុងនៅទីក្រុងសានដុងប៉ុន្តែពីរខែក្រោយមក ទីក្រុងស៊ូចូវក៏ត្រូវធ្លាក់ក្រោមជប៉ុន។^[៣៨] នៅខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៣៨ កងកម្លាំងចិនបានពន្យារដំណើរឈ្លានពានរបស់ជប៉ុនដោយបានពន្លិចទន្លេលឿង សមយុទ្ធមួយនេះនឹងផ្តល់ពេលឱ្យចិនត្រៀមកងកម្លាំងការពាររបស់ខ្លួននៅទីក្រុងអ៊ូហានប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណា ទីក្រុងនេះត្រូវបានជប៉ុនចូលកាន់កាប់នៅអំឡុងខែតុលា។^[៣៩] ជ័យជម្នះធំៗខាងផ្នែកយោធារបស់ជប៉ុនមិនបានធ្វើឱ្យរដ្ឋាភិបាលចិនសុំទទួលចុះចាញ់ដូចអ្វីដែលខ្លួនបានគិតនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញរដ្ឋាភិបាលចិនបានផ្លាស់រដ្ឋធានីមកចុងគីងរួចបន្តសង្គ្រាមប្រឆាំងតទៅទៀត។^[៤០]^[៤១]

ជម្លោះព្រំដែនជប៉ុន–សូវៀត[កែប្រែ]

អត្ថបទដើមចំបង: ជម្លោះព្រំដែនជប៉ុន–សូវៀត

អង្គភាពកាំភ្លើងធំសូវៀតនៅឯសមរភូមិទន្លេកាសាន ឆ្នាំ១៩៣៨។

ចាប់ពីពាក់កណ្តាលរហូតដល់ចុងទស្សវត្តឆ្នាំ១៩៣០ មានការផ្ទុះជម្លោះព្រំដែនមួយរវាងកងកម្លាំងជប៉ុននៅតំបន់ម៉ាន់ជូគួរនឹងសហភាពសូវៀតហើយប្រទេសម៉ុងកូល។ កងទ័ពជប៉ុនមានគោលលទ្ធិមួយនៅពេលនោះហៅថាហុគូស៊ិន-រុន (ជាលទ្ធិនយោបាយរបស់ជប៉ុនក្នុងការពង្រីកឥទ្ធិពលនិងអំណាចទៅភាគខាងជើង)។ ប៉ុន្តែគោលលទ្ធិមួយនេះមិនអាចប្រព្រឹត្តិទៅបានឡើយដោយសារតែការបរាជ័យរបស់ជប៉ុននៅកាលគីនកូលក្នុងឆ្នាំ១៩៣៩ សង្គ្រាមជាប់ជាមួយចិន^[៤២] និងការចងសម្ព័ន្ធភាពជាមួយអាល្លឺម៉ង់។ ជប៉ុននិងសូវៀតបានចុះហត្ថលេខាលើកិច្ចព្រមពៀងអព្យាក្រឹតភាពនៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៤១ រួចជប៉ុនបានងាកមកអនុវត្តគោលលទ្ធិណានស៊ីន-រុនវិញដែលអនុញ្ញាតឱ្យជប៉ុនផ្តោតលើការពង្រីកអំណាចនិងទឹកដីទៅភាគខាងត្បូង។^[៤៣]^[៤៤]

កិច្ចធុរៈនិងកិច្ចព្រមព្រៀងនៅអឺរ៉ុប[កែប្រែ]

លោកឆេមប៊ឺលេន ដាឡាឌីអឺរ ហ៊ីត្លែរ មូសូលីនី និងស៊ីអាណូ មុនការចុះកិច្ចព្រមព្រៀងទីក្រុងមុយនិចនៅថ្ងៃទី២៩ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៣៨។

ស្ថានភាពនៅអឺរ៉ុបកំពុងតែមានភាពតានតឹងឡើងដោយសារតែនយោបាយឈ្លានពាននិងវាតទីរបស់អាល្លឺម៉ង់និងអ៊ីតាលី។ នៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៣៨ អាល្លឺម៉ង់បានកាត់ទឹកដីប្រទេសអូទ្រីសបញ្ចូលជារបស់ខ្លួនដោយមិនទទួលការគំរាមឬអើពើពីមហាអំណាចណាមួយឡើយ។^[៤៥] ដោយឃើញបែបនេះ ហ៊ីត្លែរកាន់តែបានចិត្តហើយបានអះអាងថាទឹកដីស៊ូដែតឡង់ជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្លួន (ទឹកដីមួយផ្នែកនៃឆេកូស្លូវ៉ាគីដែលសម្បូរទៅដោយជនជាតិអាល្លឺម៉ង់)។ មិនយូរប៉ុន្មាន បារាំងហើយអង់គ្លេសក៏ងាកមករកដំណោះស្រាយតាមរយៈគោលនយោបាយសន្តិភាពរបស់នាយករដ្ឋមន្ត្រីអង់គ្លេសលោកឆេមប៊ឺលេនដោយបានប្រគល់ទឹកដីមួយផ្នែកនោះទៅឱ្យអាល្លឺម៉ង់នៅក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងទីក្រុងមុយនិចទោះបីជាវាត្រូវបានបដិសេដដោយរដ្ឋាភិបាលឆេកូស្លូវ៉ាគីយ៉ាងណាក៏ដោយ។ អង់គ្លេសនិងបារាំងបានដាក់សំណើមួយមកឱ្យអាល្លឺម៉ង់ថាខ្លួនលែងមានសិទ្ធិកាត់បញ្ចូលទឹកដីប្រទេសណាមួយចូលជាផ្នែកនៃទឹកដីរបស់ខ្លួនទៀតហើយ។^[៤៦] មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីកិច្ចព្រមព្រៀងមុយនិចបានបញ្ចប់ អាល្លឺម៉ង់និងអ៊ីតាលីបានបង្ខំឱ្យឆេកូស្លូវ៉ាគីប្រគល់ទឹកដីមួយផ្នែកទៅឱ្យប្រទេសហុងគ្រីខណៈដែលប៉ូឡូញបានកាត់យកទឹកដីតំបន់ហ្សាអូលស៊ី។^[៤៧]

ប្រជាជាតិអាល្លឺម៉ង់គឺពេញចិត្តយ៉ាងខ្លាំងចំពោះកិច្ចព្រមព្រៀងទីក្រុងមុយនិចតែហ៊ីត្លែរវិញមានចិត្តខឹងនឹងអង់គ្លេសយ៉ាងខ្លាំងដែលបានចូលមកជ្រៀតជ្រែករារាំងអាល្លឺម៉ង់មិនឱ្យកាត់យកទឹកដីឆេកូស្លូវ៉ាគីទាំងមូល។ នៅក្នុងសុន្ទរកថាបន្ទាប់ ហ៊ីត្លែរបាននិយាយរិះគុណអង់គ្លេសថាជា"អ្នកចង់បញ្ឆេះសង្គ្រាម"ហើយនៅខែមករា ឆ្នាំ១៩៣៩ លោកបានបញ្ជាឱ្យមានការអភិវឌ្ឍន៍វិស័យកម្លាំងជើងទឹកអាល្លឺម៉ង់ដោយសម្ងាត់ក្នុងគោលបំណងចង់ប្រកួតប្រជែងជាមួយកម្លាំងជើងទឹកអង់គ្លេស។ នៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៣៩ អាល្លឺម៉ង់បានចូលឈ្លានពានទឹកដីឆេកូស្លូវ៉ាគីដែលនៅសេសសល់រួចបំបែកទៅជារដ្ឋរណប។^[៤៨] អាល្លឺម៉ង់បានបញ្ជូនឱសានវាទទៅលីទុយអានីនៅថ្ងៃទី២០ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៣៩, ដោយគ្មានជម្រើស លីទុយអានីបានប្រគល់អតីតទឹកដីចក្រភពអាល្លឺម៉ង់គឺតំបន់ក្លៃប៉េដាមកឱ្យអាល្លឺម៉ង់វិញ។^[៤៩]

មេដឹកនាំសហភាពសូវៀតលោកស្តាលីនជាមួយនឹងរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការបរទេសអាល្លឺម៉ង់លោកយូឃីម វ៉ន រីបិនត្រូបបន្ទាប់ពីចុះហត្ថលេខាលើកតិកាសញ្ញាម៉ូឡូតូវ–រីបិនត្រូបនាថ្ងៃទី២៣ សីហា ឆ្នាំ១៩៣៩។

បន្ទាប់ពីដឹងឮថាកងទ័ពអាល្លឺម៉ង់បានចូលឈ្លានពានបុរីសេរីដានស្គ៍ អង់គ្លេសនិងបារាំងបានចេញមុខធានាឯករាជ្យភាពដល់ប៉ូឡូញភ្លាមហើយនៅពេលដែលអ៊ីតាលីបានវាយលុកឈ្លានពានប្រទេសអាល់បានី កិច្ចធានាឯករាជ្យភាពរបស់អង់គ្លេសនិងបារាំងក៏ត្រូវបានបន្លាយដល់រាជាណាចក្ររ៉ូម៉ានីនិងក្រិក។^[៥០] បន្តិចក្រោយពីកិច្ចសន្យាប៉ូឡូញ-អង់គ្លេសបានបង្កើតឡើង អាល្លឺម៉ង់និងអ៊ីតាលីបានសម្រេចចងសម្ព័ន្ធភាពនឹងគ្នាដែលគេហៅវាថាកតិកាសញ្ញាដែកថែប។^[៥១] ហ៊ីត្លែរបានចោទប្រកាន់អង់គ្លេសនិងប៉ូឡូញថាមានបំណង"ឡោមព័ទ្ធឯករាជ្យភាពរបស់អាល្លឺម៉ង់"ហើយជាលទ្ធផល ហ៊ីត្លែរក៏បានលះបង់ឈប់ទទួលស្គាល់កិច្ចព្រមព្រៀងកម្លាំងជើងទឹកអង់គ្លេស-អាល្លឺម៉ង់ និងកិច្ចព្រមព្រៀងមិនឈ្លានពានប៉ូឡូញ–អាល្លឺម៉ង់។^[៥២]

ស្ថានភាពនៅអឺរ៉ុបគឺកាន់តែមានលក្ខណៈតានតឹងជាងមុនទៅទៀតនៅពេលដែលអាល្លឺម៉ង់បានត្រៀមតម្រៀបទ័ពវាយចូលព្រំដែនប្រទេសប៉ូឡូញ។ នៅថ្ងៃទី២៣ ខែសីហា កិច្ចចរចាស្តីពីសម្ព័ន្ធភាពយោធាត្រីភាគីរវាងអង់គ្លេស បារាំង និងសូវៀតបានប្រព្រឹត្តិធ្វើឡើងប៉ុន្តែពុំទាន់បានផលអ្វីទេ^[៥៣]ខណៈដែលអាល្លឺម៉ង់បានចុះលើកិច្ចព្រមព្រៀងមិនឈ្លានពានជាមួយសូវៀត។^[៥៤] សន្ធិសញ្ញាមួយនេះអាចនឹងបន្សាបលទ្ធភាពនៃការប្រឆាំងរបស់សូវៀតលើការឈ្លានពានប្រទេសប៉ូឡូញដោយអាល្លឺម៉ង់ហើយសម្រាប់អាល្លឺម៉ង់វិញ វាគឺជារនាំងការពារមិនឱ្យអាល្លឺម៉ង់ប្រឈមនឹងសត្រូវពីពីរភូមិភាគ (កើតនិងលិច) ដូចកាលនៅក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី១។ ក្រោយពីចុះលើកិច្ចព្រមព្រៀងមិនឈ្លានពានជាមួយសូវៀតរួច ហ៊ីត្លែរបានបញ្ជាឱ្យផ្តើមការវាយលុកលើប្រទេសប៉ូឡូញប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីដឹងឮថាអង់គ្លេសបានបញ្ចប់កាតិកសញ្ញាជំនួយជនុបត្ថម្ភជាមួយប៉ូឡូញហើយមូសូលីនីបានប្រកាសពីអព្យាក្រឹតភាពអ៊ីតាលីក្នុងការឈ្លានពាននេះ ហ៊ីត្លែរក៏បញ្ជាឱ្យពន្យារការវាយលុកវិញ។^[៥៥]

ដើម្បីចៀសវាងការផ្ទុះសង្គ្រាមឡើង អង់គ្លេសបានសំណូមពរឱ្យអាល្លឺម៉ង់ចូលដោះស្រាយបញ្ហាតាមមធ្យោបាយចរចាវិញ អាល្លឺម៉ង់ក៏យល់ព្រមហើយបានធ្វើសេចក្តីទាមទារទៅប៉ូឡូញប៉ុន្តែតាមការពិតហ៊ីត្លែរគឺមានបំណងចង់បន្សោយទំនាក់ទំនងជាមួយប៉ូឡូញតែប៉ុណ្ណោះ។^[៥៦] នៅថ្ងៃទី២៩ ខែសីហា ហ៊ីត្លែរបានទាមទារឱ្យរដ្ឋអំណាចប៉ូឡូញចុះមកទីក្រុងប៊ែរឡាំងជាបន្ទាន់ដើម្បីធ្វើការចរចាពីកិច្ចប្រគល់ទីក្រុងដានស្គ៍និងអនុញ្ញាតឱ្យមានប្រជាសិទ្ធិនៅលើទឹកដីខ្សែបន្ទាត់ប៉ូឡូញដើម្បីឱ្យជនជាតិអាល្លឺម៉ង់ភាគតិចនៅតំបន់នេះចូលរួមបោះឆ្នោតលើការបំបែកទឹកដី។^[៥៦] រដ្ឋអំណាចប៉ូឡូញបានបដិសេដទៅនឹងការទាមទាររបស់អាល្លឺម៉ង់ហើយក៏ត្រឡប់មកមាតុភូមិខ្លួនវិញរួចនៅយប់ថ្ងៃទី៣០–៣១ ខែសីហាមានកិច្ចប្រជុំប្រកបដោយភាពរំជើបរំជួលមួយដោយមានវត្តមានពីឯកអង្គរដ្ឋទូតអង់គ្លេសលោកនេវីល ហែនឌ័រសុន, ក្រោយកិច្ចប្រជុំបានបញ្ចប់ លោករីបិនត្រូបបានប្រកាសថាសេចក្តីទាមទាររបស់អាល្លឺម៉ង់គឺត្រូវបានបរទេសបដិសេដមិនទទួលយកនោះឡើយ។^[៥៧]

ដំណើរនៃសង្គ្រាម[កែប្រែ]

អាគតដ្ឋាន[កែប្រែ]

↑ Weinberg 2005, p. 6.
↑ Wells, Anne Sharp (2014) Historical Dictionary of World War II: The War against Germany and Italy. Rowman & Littlefield Publishing. p. 7.
↑ Ferris, John; Mawdsley, Evan (2015) The Cambridge History of the Second World War, Volume I: Fighting the War (អង់គ្លេស) Cambridge: Cambridge University Press
↑ Förster & Gessler 2005, p. 64.
↑ Ghuhl, Wernar (2007) Imperial Japan's World War Two Transaction Publishers pp. 7, 30

↑ Polmar, Norman; Thomas B. Allen (1991) World War II: America at war, 1941–1945

↑ Seagrave, Sterling (February 5, 2007) "post Feb 5 2007, 03:15 PM" The Education Forum បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ13 June 2008 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ June 13, 2008 Americans think of WW2 in Asia as having begun with Pearl Harbor, the British with the fall of Singapore, and so forth. The Chinese would correct this by identifying the Marco Polo Bridge incident as the start, or the Japanese seizure of Manchuria earlier.

↑ Ben-Horin 1943, ទ. 169; Taylor 1979, ទ. 124; Yisreelit, Hevrah Mizrahit (1965). Asian and African Studies, p. 191.
For 1941 see Taylor 1961, ទ. vii; Kellogg, William O (2003). American History the Easy Way. Barron's Educational Series. p. 236 .
There is also the viewpoint that both World War I and World War II are part of the same "European Civil War" or "Second Thirty Years War": Canfora 2006, ទ. 155; Prins 2002, ទ. 11.

↑ Beevor 2012, p. 10.
↑ Masaya 1990, p. 4.
↑ Why Japan and Russia never signed a WWII peace treaty Archived 4 June 2018 at the វេយប៊ែខ ម៉ាស៊ីន.. Asia Times.
↑ Ingram 2006, pp. 76–78.
↑ Kantowicz 1999, p. 149.
↑ Shaw 2000, p. 35.
↑ Brody 1999, p. 4.
↑ Zalampas 1989, p. 62.
↑ Mandelbaum 1988, ទ. 96; Record 2005, ទ. 50.
↑ Schmitz 2000, p. 124.
↑ Adamthwaite 1992, p. 52.
↑ Shirer 1990, pp. 298–99.
↑ Preston 1998, p. 104.
↑ Myers & Peattie 1987, p. 458.
↑ Smith & Steadman 2004, p. 28.
↑ Coogan 1993.
↑ Busky 2002, p. 10.
↑ Andrea L. Stanton; Edward Ramsamy; Peter J. Seybolt (2012) Cultural Sociology of the Middle East, Asia, and Africa: An Encyclopedia p. 308 ISBN 978-1-4129-8176-7 បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ18 August 2018 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 6 April 2014 Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)
↑ Barker 1971, pp. 131–32.
↑ Shirer 1990, p. 289.
↑ Kitson 2001, p. 231.
↑ Neulen 2000, p. 25.
↑ ^៣១,០ ^៣១,១ Payne 2008, p. 271. Cite error: Invalid <ref> tag; name "FOOTNOTEPayne2008" defined multiple times with different content
↑ Eastman 1986, pp. 547–51.
↑ Hsu & Chang 1971, ទទ. 195–200.
↑ Tucker, Spencer C. (2009) A Global Chronology of Conflict: From the Ancient World to the Modern Middle East [6 volumes]: From the Ancient World to the Modern Middle East ABC-CLIO ISBN 978-1-85109-672-5 បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ18 August 2018 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 27 August 2017 – តាមរយៈ Google Books Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)
↑ Yang Kuisong, "On the reconstruction of the facts of the Battle of Pingxingguan"
↑ Levene, Mark and Roberts, Penny. The Massacre in History. 1999, pp. 223–24
↑ Totten, Samuel. Dictionary of Genocide. 2008, 298–99.
↑ Hsu & Chang 1971, pp. 221–30.
↑ Eastman 1986, p. 566.
↑ Taylor 2009, pp. 150–52.
↑ Sella 1983, pp. 651–87.
↑ Beevor 2012, p. 342.
↑ Goldman, Stuart D. (28 August 2012) "The Forgotten Soviet-Japanese War of 1939" The Diplomat បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ29 June 2015 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 26 June 2015 Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)
↑ Timothy Neeno "Nomonhan: The Second Russo-Japanese War" MilitaryHistoryOnline.com បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ24 November 2005 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 26 June 2015 Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)
↑ Collier & Pedley 2000, p. 144.
↑ Kershaw 2001, pp. 121–22.
↑ Kershaw 2001, p. 157.
↑ Davies 2006, pp. 143–44 (2008 ed.).
↑ Shirer 1990, pp. 461–62.
↑ Lowe & Marzari 2002, p. 330.
↑ Dear & Foot 2001, p. 234.
↑ Shirer 1990, p. 471.
↑ Watson, Derek (2000) "Molotov's Apprenticeship in Foreign Policy: The Triple Alliance Negotiations in 1939" Europe-Asia Studies 52 (4): 695–722 doi:10.1080/713663077 JSTOR 153322 Unknown parameter |s2cid= ignored (ជំនួយ)
↑ Shore 2003, p. 108.
↑ "The German Campaign In Poland (1939)" បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ24 May 2014 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 29 October 2014 Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)
↑ ^៥៦,០ ^៥៦,១ "The Danzig Crisis" ww2db.com បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ5 May 2016 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 29 April 2016 Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)
↑ "Major international events of 1939, with explanation" Ibiblio.org បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ10 March 2013 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 9 May 2013 Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)

ឯកសារយោង[កែប្រែ]

សូមមើលផងដែរ: គន្ថនិទ្ទេសនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី២

Adamthwaite, Anthony P. (1992) The Making of the Second World War New York: Routledge ISBN 978-0-415-90716-3
Anderson, Irvine H., Jr. (1975) "The 1941 De Facto Embargo on Oil to Japan: A Bureaucratic Reflex" The Pacific Historical Review 44 (2): 201–31 doi:10.2307/3638003 JSTOR 3638003
Applebaum, Anne (2003) Gulag: A History of the Soviet Camps London: Allen Lane ISBN 978-0-7139-9322-6
——— (2012) Iron Curtain: The Crushing of Eastern Europe 1944–56 London: Allen Lane ISBN 978-0-7139-9868-9
Bacon, Edwin (1992) "Glasnost' and the Gulag: New Information on Soviet Forced Labour around World War II" Soviet Studies 44 (6): 1069–86 doi:10.1080/09668139208412066 JSTOR 152330

[FOOTNOTEWeinberg20056-1] Weinberg 2005, p. 6.

[2] Wells, Anne Sharp (2014) Historical Dictionary of World War II: The War against Germany and Italy. Rowman & Littlefield Publishing. p. 7.

[3] Ferris, John; Mawdsley, Evan (2015) The Cambridge History of the Second World War, Volume I: Fighting the War (អង់គ្លេស) Cambridge: Cambridge University Press

[FOOTNOTEFörsterGessler200564-4] Förster & Gessler 2005, p. 64.

[5] Ghuhl, Wernar (2007) Imperial Japan's World War Two Transaction Publishers pp. 7, 30

[6] Polmar, Norman; Thomas B. Allen (1991) World War II: America at war, 1941–1945

978-0-394-58530-7នេះ ខ្វះ លេ.ស.ប.អ. សំរាប់សៀវភៅដែលបានចុះខាងក្នុងអត្ថបទ។ សូម [១]ដោយការចុះ លេ.ស.ប.អ.។ បើសិនទំព័រគំរូ{{Cite book}} រឺ {{citation}} ត្រូវបានប្រើប្រាស់ លោកអ្នកអាច បញ្ចូល លេ.ស.ប.អ. ដោយស្វ័យប្រវត្តិ រឺពិភាក្សាបញ្ហានេះនៅលើ ទំព័រពិភាក្សា។

[sterling-7] Seagrave, Sterling (February 5, 2007) "post Feb 5 2007, 03:15 PM" The Education Forum បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ13 June 2008 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ June 13, 2008 Americans think of WW2 in Asia as having begun with Pearl Harbor, the British with the fall of Singapore, and so forth. The Chinese would correct this by identifying the Marco Polo Bridge incident as the start, or the Japanese seizure of Manchuria earlier.

[8] Ben-Horin 1943, ទ. 169; Taylor 1979, ទ. 124; Yisreelit, Hevrah Mizrahit (1965). Asian and African Studies, p. 191.
For 1941 see Taylor 1961, ទ. vii; Kellogg, William O (2003). American History the Easy Way. Barron's Educational Series. p. 236

0-7641-1973-7នេះ ខ្វះ លេ.ស.ប.អ. សំរាប់សៀវភៅដែលបានចុះខាងក្នុងអត្ថបទ។ សូម [២]ដោយការចុះ លេ.ស.ប.អ.។ បើសិនទំព័រគំរូ{{Cite book}} រឺ {{citation}} ត្រូវបានប្រើប្រាស់ លោកអ្នកអាច បញ្ចូល លេ.ស.ប.អ. ដោយស្វ័យប្រវត្តិ រឺពិភាក្សាបញ្ហានេះនៅលើ ទំព័រពិភាក្សា។
.
There is also the viewpoint that both World War I and World War II are part of the same "European Civil War" or "Second Thirty Years War": Canfora 2006, ទ. 155; Prins 2002, ទ. 11.

[FOOTNOTEBeevor201210-9] Beevor 2012, p. 10.

[FOOTNOTEMasaya19904-10] Masaya 1990, p. 4.

[11] Why Japan and Russia never signed a WWII peace treaty Archived 4 June 2018 at the វេយប៊ែខ ម៉ាស៊ីន.. Asia Times.

[FOOTNOTEIngram2006[https://books.google.com/books?id=bREQibN9i-sC&pg=PA76_76–78]-12] Ingram 2006, pp. 76–78.

[FOOTNOTEKantowicz1999149-13] Kantowicz 1999, p. 149.

[FOOTNOTEShaw200035-14] Shaw 2000, p. 35.

[FOOTNOTEBrody19994-15] Brody 1999, p. 4.

[FOOTNOTEZalampas198962-16] Zalampas 1989, p. 62.

[17] Mandelbaum 1988, ទ. 96; Record 2005, ទ. 50.

[FOOTNOTESchmitz2000124-18] Schmitz 2000, p. 124.

[FOOTNOTEAdamthwaite199252-19] Adamthwaite 1992, p. 52.

[FOOTNOTEShirer1990298–99-20] Shirer 1990, pp. 298–99.

[FOOTNOTEPreston1998104-21] Preston 1998, p. 104.

[FOOTNOTEMyersPeattie1987458-22] Myers & Peattie 1987, p. 458.

[FOOTNOTESmithSteadman200428-23] Smith & Steadman 2004, p. 28.

[FOOTNOTECoogan1993-24] Coogan 1993.

[FOOTNOTEBusky200210-25] Busky 2002, p. 10.

[26] Andrea L. Stanton; Edward Ramsamy; Peter J. Seybolt (2012) Cultural Sociology of the Middle East, Asia, and Africa: An Encyclopedia p. 308 ISBN 978-1-4129-8176-7 បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ18 August 2018 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 6 April 2014 Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)

[FOOTNOTEBarker1971131–32-27] Barker 1971, pp. 131–32.

[FOOTNOTEShirer1990289-28] Shirer 1990, p. 289.

[FOOTNOTEKitson2001231-29] Kitson 2001, p. 231.

[FOOTNOTENeulen2000-30] Neulen 2000, p. 25.

[FOOTNOTEPayne2008-31] ៣១,០ ^៣១,១ Payne 2008, p. 271. Cite error: Invalid <ref> tag; name "FOOTNOTEPayne2008" defined multiple times with different content

[FOOTNOTEEastman1986547–51-32] Eastman 1986, pp. 547–51.

[Hsu_&_Chang_1971_221-33] Hsu & Chang 1971, ទទ. 195–200.

[Tucker2009-34] Tucker, Spencer C. (2009) A Global Chronology of Conflict: From the Ancient World to the Modern Middle East [6 volumes]: From the Ancient World to the Modern Middle East ABC-CLIO ISBN 978-1-85109-672-5 បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ18 August 2018 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 27 August 2017 – តាមរយៈ Google Books Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)

[yang-35] Yang Kuisong, "On the reconstruction of the facts of the Battle of Pingxingguan"

[36] Levene, Mark and Roberts, Penny. The Massacre in History. 1999, pp. 223–24

[tot-37] Totten, Samuel. Dictionary of Genocide. 2008, 298–99.

[FOOTNOTEHsuChang1971221–30-38] Hsu & Chang 1971, pp. 221–30.

[FOOTNOTEEastman1986566-39] Eastman 1986, p. 566.

[FOOTNOTETaylor2009150–52-40] Taylor 2009, pp. 150–52.

[FOOTNOTESella1983651–87-41] Sella 1983, pp. 651–87.

[FOOTNOTEBeevor2012342-42] Beevor 2012, p. 342.

[43] Goldman, Stuart D. (28 August 2012) "The Forgotten Soviet-Japanese War of 1939" The Diplomat បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ29 June 2015 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 26 June 2015 Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)

[44] Timothy Neeno "Nomonhan: The Second Russo-Japanese War" MilitaryHistoryOnline.com បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ24 November 2005 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 26 June 2015 Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)

[FOOTNOTECollierPedley2000144-45] Collier & Pedley 2000, p. 144.

[FOOTNOTEKershaw2001121–22-46] Kershaw 2001, pp. 121–22.

[FOOTNOTEKershaw2001157-47] Kershaw 2001, p. 157.

[FOOTNOTEDavies2006pp._143–44_(2008_ed.)-48] Davies 2006, pp. 143–44 (2008 ed.).

[FOOTNOTEShirer1990461–62-49] Shirer 1990, pp. 461–62.

[FOOTNOTELoweMarzari2002330-50] Lowe & Marzari 2002, p. 330.

[FOOTNOTEDearFoot2001234-51] Dear & Foot 2001, p. 234.

[FOOTNOTEShirer1990471-52] Shirer 1990, p. 471.

[53] Watson, Derek (2000) "Molotov's Apprenticeship in Foreign Policy: The Triple Alliance Negotiations in 1939" Europe-Asia Studies 52 (4): 695–722 doi:10.1080/713663077 JSTOR 153322 Unknown parameter |s2cid= ignored (ជំនួយ)

[FOOTNOTEShore2003108-54] Shore 2003, p. 108.

[55] "The German Campaign In Poland (1939)" បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ24 May 2014 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 29 October 2014 Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)

[ww2db_com-56] ៥៦,០ ^៥៦,១ "The Danzig Crisis" ww2db.com បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ5 May 2016 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 29 April 2016 Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)

[ibiblio1939-57] "Major international events of 1939, with explanation" Ibiblio.org បណ្ណសារចម្លងពីខ្លឹមសារដើមនៅ10 March 2013 ដកស្រង់នៅថ្ងៃ 9 May 2013 Unknown parameter |url-status= ignored (ជំនួយ)

[១]

[២]

[៣]

[៤]

[៥]

[៦]

[៧]

[៨]

[៩]

[១០]

[១១]

[១២]

[១៣]

[១៤]

[១៥]

[១៦]

[១៧]

[១៨]

[១៩]

[២០]

[២១]

[២២]

[២៣]

[២៤]

[២៥]

[២៦]

[២៧]

[២៨]

[២៩]

[៣០]

[៣១]

[៣២]

[៣៣]

[៣៤]

[៣៥]

[៣៦]

[៣៧]

[៣៨]

[៣៩]

[៤០]

[៤១]

[៤២]

[៤៣]

[៤៤]

[៤៥]

[៤៦]

[៤៧]

[៤៨]

[៤៩]

[៥០]

[៥១]

[៥២]

[៥៣]

[៥៤]

[៥៥]

[៥៦]

[៥៧]