កម្ពុជាក្រោម
កម្ពុជាក្រោម 下柬埔寨 ជាផែនដីមួយភាគស្ថិតនៅប៉ែកខាងកើត ប្រទេសកម្ពុជាសម័យបច្ចុប្បន្ន ។ កាលពីសម័យដើមផែនដីនេះ មានឈ្មោះហៅថា កម្ពុជាទឹកលិច 水真腊 ។ តាមឯកសារប្រវត្តិសាស្ត្រឲ្យដឹងថា កាលសម័យនោះ ព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាមានវិសាលភាពធំធេងណាស់, អ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រសន្មតហៅថា ចក្រភពខ្មែរ（高棉帝国） ។
មាតិកា
ប្រវត្តិ[កែប្រែ]
ការដែលមានឈ្មោះកម្ពុជាលិចទឹក ពីព្រោះកាលសម័យនោះ មានតែប្រទេសកម្ពុជាកណ្ដាលនេះទេ ដែលជាដែនដីគោក ។ ចំណែកដែនដីប៉ែកខាងកើត (កម្ពុជាក្រោមសព្វថ្ងៃ មានផ្ទៃក្រឡាទំហំ ៦៧.៧០០ គីឡូម៉ែត្រក្រឡា ដោយរាប់ទាំងកោះត្រល់ និងកោះត្រឡាច) នៅជាប្រជុំកោះនៅឡើយ ។ នៅទីនោះ ពុំសូវមានបណ្ដាជនខ្មែររស់នៅទេ (ខ្មែរពុំសូវចូលចិត្តរស់នៅតាមមាត់ទឹកដែលមានរបរនេសាទត្រីជាប្រមុខ) ម្ល៉ោះហើយ ព្រះមហាក្សត្រខ្មែរក៏ពុំបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ត្រួតពិនិត្យផែនដីនោះឲ្យបានហ្មតចត់ប៉ុន្មានដែរ ។ មហាអាណាចក្រខ្មែរនាសម័យនោះ មានព្រំប្រទល់ដែនខាងជើងទល់នឹងប្រទេសចម្ប៉ា (ចាម) ដែលសព្វថ្ងៃនៅត្រង់ខេត្តប៊ិញធន់ (Bình Thuận平顺), ខាងកើតទល់សមុទ្រចិន, ខាងលិចទល់នឹងទន្លេសាលូអងប្រទេសភូមាសព្វថ្ងៃ និងខាងត្បូងទល់នឹងឈូងសមុទ្រសៀម ។ លុះប្រហែលមួយសតវត្សរ៍ក្រោយមក កម្ពុជាទឹកលិចក្លាយជាដែនដីគោក (ដោយដីល្បាប់ទន្លេមេគង្គហូរចាក់) ។ ពេលនោះ ប្រជារាស្ត្រខ្មែរបាននាំគ្នាទៅរស់នៅយ៉ាងកុះករ ថែមទាំងមានកំពង់ផែមួយយ៉ាងធំគឺកំពង់ផែព្រៃនគរ (សាយហ្កន ឬ ហូជីមិញ) សព្វថ្ងៃនេះ ។
នៅឆ្នាំ ១៨៥៩ អាណានិគមបារាំងសែស បានចូលមកកាន់កាប់ដែនដីកម្ពុជាក្រោមប៉ែកខាងកើត និងនគរចម្ប៉ាដែលពេលនោះស្ថិតនៅក្រោមអំណាចយួន ។ ក្រោយមក នៅឆ្នាំ ១៨៦២ រដ្ឋការអាណានិគមបារាំងសែស បានឃុបឃិតលួចធ្វើសន្ធិសញ្ញាបារាំង-យួនមួយដោយសម្ងាត់ (ដែលប្រជារាស្ត្រខ្មែរជាម្ចាស់ទឹកដី មិនបានដឹងសោះ) ប្រគល់ខេត្តទាំង ៣ នោះឲ្យស្ដេចយួនអាណ្ណាមកាន់កាប់តទៅ ដោយស្ថិតនៅជាប្រទេសក្រោមអាណាព្យាបាលបារាំង ។ ប៉ុន្តែ បារាំងសែសដាក់ឈ្មោះភូមិភាគនេះហៅថា <Cochinchine> 交趾支那 កូស័ងស៊ីន ។
ស្ដេចជ័យជេដ្ឋាទី ២[កែប្រែ]
តាមប្រវត្តិសាស្ត្រឲ្យដឹងថា ដើមឡើយ យួនមិនទាន់មករស់នៅក្នុងទឹកដីកម្ពុជាក្រោមនៅឡើយ ។ លុះដល់ស្ដេចជ័យជេដ្ឋាទី ២ យកបុត្រីស្ដេចយួនឈ្មោះ ង៉ុក វ៉ាន់阮氏玉万 ( យួន៖ Nguyễn Phúc Ngọc Vạn) ធ្វើជាមហេសីមក ជាតិយួនក៏ចាប់ផ្ដើមទន្ទ្រានចូលមករស់នៅក្នុងទឹកដីកម្ពុជាក្រោម បន្តបន្ទាប់គ្នារហូតមក ។ នៅឆ្នាំ ១៦២៣, ស្ដេចយួនបានបញ្ជូនបេសកជនមួយក្រុម មកក្រាបបង្គំសុំស្ដេចខ្មែរអនុញ្ញាត្តឈប់យកពន្ធអាករនានាក្នុងភូមិភាគក្រុងព្រៃនគរ ។ ដោយស្រលាញ់ប្រពន្ធស្រស់ល្អ និងដោយលង់ក្នុងកលល្បិចស្ត្រីយួន ស្ដេចជ័យជេដ្ឋាទី ២ ក៏អនុញ្ញាត្តិតាមពាក្យសុំរបស់ស្ដេចយួន ។ តាំងពីពេលនោះមក យួនចាប់ផ្ដើមវាយលុកយកទឹកដីកម្ពុជាក្រោមបន្តិចម្ដងៗ រហូតទាល់តែទឹកដីកូស័ងស៊ីនទាំងមូល ធ្លាក់ក្នុងកណ្ដាប់ដៃយួនទើសសព្វថ្ងៃនេះ ។
ម្យ៉ាងទៀត តាមប្រវត្តិសាស្ត្រ ជាតិយួននេះ មានមធ្យោបាយដ៏ប្រសិទ្ធភាពមួយ ដែលគេតែងបានទទួលជោគជ័យតាំងពីអតីតកាលមក គឺ រឿងស្រីយួននេះឯង មើលចុះ ប្រទេសចម្ប៉ា ដែលត្រូវរលាយបាត់ពីផែនទីពិភពលោក ក៏ព្រោះតែស្ដេចចាមយកប្រពន្ធយួនដែរ ។ រឿងទាំងនេះជាការពិតជាក់ស្ដែង ដែលគេមិនអាចប្រកែកបានឡើយ ។
នៅក្នុងរាជ្យព្រះបាទជ័យជេដ្ឋាទី ២ ប្រទេសកម្ពុជាស្ថិតនៅក្នុងសភាពវឹកវរ និងក្នុងឥទ្ធិពលជាតិយួនកាន់តែធ្ងន់បន្តិចម្ដងៗ ។ ពីឆ្នាំ ១៦២០ ដល់ឆ្នាំ ១៦២៤, ស្ដេចអង្គនេះ បានកែប្រែច្បាប់ទម្លាប់នានា ក្នុងព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាទាំងមូល រួចក៏បានតាំងទីក្រុងនៅឧត្ដុង្គ ។
វិបត្តិរាជបល្ល័ង្គ[កែប្រែ]
ព្រះបាទជ័យជេដ្ឋាទី ២ បានសុគតក្នុងចន្លោះឆ្នាំ ១៦២២ និង ១៦២៧ ។ ព្រះបាទជ័យជេដ្ឋាទី ២ មានព្រះរាជបុត្រ ៣ នាក់ ៖
១- ព្រះរាជបុត្រទី ១ គឺ ចៅពញាតូ (១៦២៥ - ១៦៣១) ។
២- ព្រះរាជបុត្រទី ២ (គ្មានបានបញ្ជាក់នៅក្នុងពង្សាវតារទេ) ។
៣- ព្រះរាជបុត្រទី ៣ គឺ ព្រះអង្គច័ន្ទ ហៅចៅពញាចន្ទ ។
នៅពេលព្រះបាទជ័យជេដ្ឋាទី ២ យាងចូលសុវណ្ណគត ព្រះឧទ័យ ជាឧបរាជ (បងព្រះជ័យជេដ្ឋាទី ២) បានដណ្ដើមរាជ្យអំពីកូនព្រះបាទជ័យជេដ្ឋាទី ២ (ការដណ្ដើមរាជ្យរវាងក្មួយនឹងមា បានផ្ទុះជាសង្គ្រាមក្នុងស្រុកក្លាយទៅជាសោកនាដកម្មដ៏សោកសៅមួយក្នុងរាជវង្សានុវង្សក្សត្រអង្គនេះ តរៀងមក) ។
ចៅពញាតូ បានគ្រងរាជ្យនៅឆ្នាំ ១៦២៥ ហើយទ្រង់សុវណ្ណគតទៅវិញនៅឆ្នាំ ១៦៣១ ។ ក្សត្រានេះត្រូវបានជ័យជេដ្ឋាទី ២ ជាព្រះរាជបិតា អប់រំយ៉ាងហ្មត់ចត់ ។ ចៅពញាតូមានគូដណ្ដឹងម្នាក់ គឺព្រះនាង អង្គវត្តី ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែល ចៅពញាតូ ទ្រង់ព្រះផ្នួសនៅឡើយ ព្រះឧទ័យ ជាមា បានរៀបអភិសេកព្រះនាងអង្គវត្តី ។ ក្រោយមក, ចៅពញាតូចាកព្រះផ្នួស, លបទាក់ទងព្រះនាងអង្គវត្តីគេចភៀសខ្លួនចេញពីវាំង ។ ប៉ុន្តែ ព្រះឧទ័យចាប់បានទ្រង់ក៏ធ្វើគត់ក្សត្រទាំងពីរអង្គនោះទៅ ។ នៅឆ្នាំ ១៦៤០ ព្រះឧទ័យបានលើករាជ្យឲ្យទៅកូនរបស់ខ្លួនគឺ អង្គនន់ ។ ពីរឆ្នាំក្រោយមក ចៅពញាចន្ទ(កូនទី ៣ របស់ជ័យជេដ្ឋាទី ២) បានក្រោកឡើងប្រឆាំងរួចក៏បានធ្វើគត់ ព្រះឧទ័យ និងអង្គនន់ ។
ឃាតកម្មខាងលើនេះ បានធ្វើឲ្យសង្គ្រាមក្នុងស្រុកផ្ទុះឡើងជាថ្មីទៀត រហូតទល់នឹងរាជ្យជ័យជេដ្ឋាទី ៤ ។
ចៅពញាចន្ទ ទ្រង់ព្រះនាម ព្រះរាមាចូលសាសន៍ មានអគ្គមហេសីជាជាតិជ្វា ។ ចំណែកព្រះបទុមរាជាវិញ (កូនរបស់ព្រះឧទ័យ) កាលបើឃើញចៅពញាចន្ទធ្វើគត់បិតានិងព្រះរៀមរបស់ខ្លួនដូច្នោះ ក៏តាំងបង្កទ័ព ក្រោកប្រឆាំងពញាចន្ទភ្លាមដែរ ។ ប៉ុន្តែ ត្រូវទទួលបរាជ័យ ក៏ភៀសខ្លួនទៅពឹងមហេសីជ័យជេដ្ឋាទី ២ ដែលជាជាតិយួនឲ្យជួយច្បាំង ។ ក្សត្រីជាតិយួននេះ ធ្វើអន្តរាគមន៍ភ្លាម ដោយនាំទ័ព (ជនជាតិយួន) ដែលទើបតែរំដោះរួចពីនឹមពួកតុងកឹង ។ លនោះ ចៅពញាចន្ទត្រូវយួនចាប់ឃុំក្នុងទ្រុងដែក រួចបន្ទាប់មកទ្រង់សុវណ្ណគត់ ។ ព្រះបទុមរាជាឈ្នះសង្គ្រាម (ដោយសារយួនជួយ) ក៏ឡើងសោយរាជ្យហើយទ្រង់សុវណ្ណគត់នៅឆ្នាំ ១៦៧២ ។ ព្រះអង្គជី ជាបុត្រច្បង ឡើងស្នងរាជសម្បត្តិ ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ព្រះអង្គជីត្រូវយួនធ្វើគត់ ដើម្បីលើកអង្គនន់ ជាឧបរាជ ។
ពេលព្រះអង្គជីសុគត់ ប្អូនរបស់ក្សត្រអង្គនេះ ឡើងគ្រងរាជ្យ ទ្រង់សន្មតិនាមហៅថា ព្រះបាទជ័យជេដ្ឋាទី ៤ ។
កម្ពុជាក្រោមមិនមែនវៀតណាមខាងត្បូងទេ ។ ប្រទេសដែលហៅថា វៀតណាមខាងត្បូង គឺជាដែនដីរាប់ចាប់តាំងពីខ្សែស្របទី ១៧ ឆ្ពោះទៅប៉ែកខាងជើង ។ ចំណែកប្រទេសកម្ពុជាក្រោម ឬ កូសាំងស៊ីន គឺជាដែនដីស្ថិតនៅភាគខាងត្បូងប្រទេសវៀតណាមខាងត្បូង ចុះមកទល់និងសមុទ្រចិន និងឈូងសមុទ្រសៀម ។
នៅក្នុងសតវត្សន៍ទី ១៦, ១៧, ១៨ សាកលលោកមិនទាន់ស្គាល់ឈ្មោះកូសាំងស៊ីនទេ គេស្គាល់ឈ្មោះមួយទៀតសម្រាប់ភូមិភាគនេះ គឺប្រទេសកម្ពុជា ។
ជនជាតិយួនបានចូលមករាតត្បាតទឹកដីកម្ពុជាក្រោមពីឆ្នាំ ១៦៣០ ប៉ុន្តែ ពុំទាន់បានកាន់កាប់ទឹកដីរបស់ខ្មែរនេះផ្ទាល់នៅឡើយ ព្រោះប្រជារាស្ត្រដែលជាម្ចាស់ទឹកដី បានធ្វើសង្គ្រាមប្រឆាំងតបត ទល់នឹងជនជាតិយួនជានិច្ច ។ ជនជាតិយួនបានល្បងដណ្ដើមយកទឹកដីកម្ពុជាក្រោម ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១៦៣០ មកទល់នឹង ១៨៥៩ (ក្នុងរយៈពេលអាណានិគមនិយមបារាំងសែសត្រួតត្រាដែនដីកម្ពុជាក្រោមពេញបន្ទុក) ។
នៅចំពោះមុខការតស៊ូដ៏ខ្លាំងក្លារបស់ប្រជារាស្ត្រខ្មែរក្រោម ស្ដេចយួនបានចុះសន្ធិ្ធសញ្ញាមួយជាមួយអាណានិគមបារាំង នាថ្ងៃទី ១៥ មីនា ១៨៧៤ ដោយស្ដេចយួនបានប្រកាសថា យួនគ្មានសិទ្ធិលើទឹកដីកម្ពុជាក្រោមឡើយ ។
ការបែងចែកកម្ពុជាក្រោម[កែប្រែ]
- សូមមើល: បញ្ជីរាយនាមខេត្ត ក្រុង និងកោះខ្មែរនៅកម្ពុជាក្រោម បន្ថែម
កម្ពុជាក្រោមចែកជាពីរផ្នែក ៖ កម្ពុជាក្រោមប៉ែកខាងកើត និងកម្ពុជាក្រោមប៉ែកខាងលិច[១]
កម្ពុជាក្រោមប៉ែកខាងកើត[កែប្រែ]
ជាដែនដីស្ថិតនៅខាងកើតកំពង់ផែព្រៃនគរ ឬសាយហ្គន ។ ផែនដីនេះ កាលសម័យនោះ មានឈ្មោះហៅថា ស្រុកដូនណៃ ។ ភូមិភាគដូនណៃនេះ ភាគធំ សុទ្ធសឹងជាខ្ពង់រាប ។ ស្រុកនេះបានត្រូវពួកជនជាតិយួនប្លន់យក នៅពេលដែលប្រទេសខ្មែរកើតសង្គ្រាមក្នុងស្រុក គឺក្នុងរវាង គ.ស. ១៦២៣ ។ ក្នុងភូមិភាគដែនដី ដូនណៃនេះមានជាអាទិ៍ ខេត្តកោះគង (យួនហៅ Gò Công 鹅贡 ហ្កកុង), ទួលតាមោក (យួនហៅ Thủ Dầu Một 土龙木 ធូយ៉ូវម៉ូត ឬ ធូយ៉ូវម៉ូក), ព្រះសួគ៌ា (យួនហៅ Bà Rịa 巴地 បារៀ), ចង្វាត្រពាំង (យួនហៅ Biên Hòa 边和 បៀនហ្វា), អូកាប់ (យួនហៅ Vũng Tàu 头顿 វុងតៅ ឬ យុងតៅ) ។ វត្តឃ្លាំង ក្នុង ខេត្តឃ្លាំង ដែលជនជាតិយួនហៅថា ខេត្តសុកត្រាំង
កម្ពុជាក្រោមប៉ែកខាងលិច[កែប្រែ]
ជាដែនដីស្ថិតនៅភាគខាងលិច កំពង់ផែព្រៃនគរ គឺ ត្រើយខាងឆ្វេងទន្លេសាយហ្កន, សព្វថ្ងៃ គេចូលចិត្តហៅថា ដែនដីសណ្ដទន្លេមេគង្គ ។ ភូមិភាគនេះ មានបណ្ដារាស្ត្រខ្មែររស់នៅយ៉ាងកុះករ, សម្បូរណ៍ដោយព្រែក ទន្លេ អូរ ជ្រលង បឹងបួរ ។ ដីនៅតំបន់នេះ មានជីជាតិល្អណាស់ សម្រាប់វិស័យកសិកម្ម ។ កម្ពុជាក្រោមប៉ែកខាងលិច ជាភូមិភាគដីវាលទំនាប ។ នៅក្នុងសម័យនោះ ភូមិភាគនេះ ចែកចេញតែ ៣ ខែត្រធំៗ គឺ ៖
១- ខេត្តលង់ហោរ (ក្នុងអំឡុងចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ យួនចែកចេញជាខែត្រ វិញឡុង, សាដែក, និង ត្រាវិញ) ។
២- ខេត្តមាត់ជ្រូក (ក្នុងអំឡុងចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ យួនចែកជាខែត្រចូវដុក, ឡុងស្វៀន, កឹនថឺ, និងសុកត្រាំង) ។
៣- ខេត្តពាម (ក្នុងអំឡុងចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ យួនចែកជាខេត្ត ហាទៀង, រ៉ាចយ៉ា និងបាកលៀវ) ។
សូមបញ្ជាក់ថា ដែនដីកម្ពុជាក្រោមត្រូវរាប់បញ្ជូលកោះពីរផង គឺ កោះត្រឡាច (យួនហៅ Côn Sơn 昆山 កូនសឺន) និង កោះត្រល់ (យួនហៅ Phú Quốc 富国 ភូក្វុក) ។
អាណាខេត្តនៅកម្ពុជាក្រោម[កែប្រែ]
នៅកម្ពុជាក្រោមទាំងមូល កាលពីសម័យមុន ចែកចេញជាអាណាខេត្តធំៗ ៤ គឺ ៖
ក្រោយមក អាណាខេត្តទាំងនោះត្រូវបានបែងចែកជាខេត្តតូចៗ ចំនួន ២១ ខេត្ត ដែលនៅប្រើរហូតដល់ចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ ។ ឈ្មោះខេត្តទាំង ២១ នោះ គឺ ៖
| ១- ខេត្តព្រះត្រពាំង | ២-ខេត្តឃ្លាំង |
| ៣-ខេត្តមាត់ជ្រូក | ៤-ខេត្តក្រមួនស |
| ៥-ខេត្តពលលាវ | ៦-ខេត្តទឹកខ្មៅ |
| ៧-ខេត្តពាម | ៨-ទីក្រុងព្រែកឫស្សី |
| ៩-ខេត្តលង់ហោរ | ១០-ខេត្តពាមបារាជ្ញ |
| ១១-ខេត្តរោងដំរី | ១២-ព្រៃនគរ |
| ១៣-ខេត្តទួលតាមោក | ១៤-ខេត្តផ្សារដែក |
| ១៥-ខេត្តចង្វាត្រពាំង -ខេត្តកំពាប់ស្រកាត្រី | ១៦-ខេត្តមេស |
| ១៧-ខេត្តកោះគង | ១៨-ខេត្តព្រះសួគ៌ា |
| ១៩-ខេត្តផ្សំអំបើស | ២០-ខេត្តឈ្មោះថ្មី |
| ២១-ខេត្តអូរកាប់ |
ការកែប្រែឈ្មោះខេត្តខ្មែរទៅជាភាសាយួននៅក្នុងជំនាន់បារាំង[កែប្រែ]
| ១- ព្រះត្រពាំង (Trà Vinh 茶荣= ត្រាវិញ) | ២-ស្រុកឃ្លាំង (Sóc Trăng 朔庄= សុកត្រាំង) |
| ៣-មាត់ជ្រូក (Châu Ðốc 朱笃= ចូវដុក) | ៤-ក្រមួនស (Rạch Giá 沥架= រ៉ាចយ៉ា) |
| ៥-ពលលាវ (Bạc Liêu 北辽= បាកលៀវ) | ៦-ទឹកខ្មៅ (Cà Mau 哥毛= កាម៉ៅ) |
| ៧-ពាម (Hà Tiên 河仙 = ហាទៀន ឬ ហាតៀង) | ៨-ព្រែកឫស្សី (Cần Thơ 芹苴= កឹនថឺ ឬ កឹងថឺ) |
| ៩-លង់ហោរ (Vĩnh Long 永隆 = វិញឡុង) | ១០-ពាមបារ៉ាជ្ញ (Long Xuyên 龙川 = ឡុងស្វៀន ឬ ឡុងស្វៀង) |
| ១១-រោងដំរី (Tây Ninh = 西宁 តីនិញ) | ១២-ព្រៃនគរ (Sài Gòn = 西贡 សាយហ្កន ឬ សាយហ្កង) |
| ១៣-ទួលតាមោក (Thủ Dầu Một 土龙木= ធូយ៉ូវម៉ូត ឬ ធូយ៉ូវម៉ូក) | ១៤-ផ្សារដែក (Sa Đéc 沙的 = សាដែក) |
| ១៥-ចង្វាត្រពាំង-ស្រកាត្រី (Biên Hòa 边和 = បៀនហ្វា) | ១៦-មេ ស (Mỹ Tho 美湫 = មីថ) |
| ១៧-កោះគង (Gò Công 鹅贡 = ហ្កកុង) | ១៨-ព្រះសួគ៌ា (Bà Rịa = 巴地 បារៀ) |
| ១៩-ផ្សំអំបើស (Bến Tre 槟椥 = បេនត្រែ) | ២០-ឈ្មោះថ្មី (Tân An 新安 = តឹនអាន) |
| ២១-អូរកាប់ (Cap. St. Jacques 头顿 =កាបសាំងហ្សាក់) |
ការកែប្រែឈ្មោះខេត្តខ្មែរទៅជាភាសាយួននៅក្នុងជំនាន់ ង៉ោ ឌិញយៀម 吴廷琰 (ង៉ូ ឌិញយៀម)[កែប្រែ]
១- ព្រះត្រពាំង (Vĩnh Bình 永平 = វិញប៊ិញ) ។
២- ស្រុកឃ្លាំង (Sóc Trăng 滀臻 = សុកត្រាំង, Bạc Liêu 北辽 = បាកលៀវ) ។
៣- មាត់ជ្រូក (An Giang 安江 = អានយ៉ាង, Chau Doc 朱笃 = ចូវដុក, Long Xuyên 龍川 = ឡុងស្វៀន ឬ ឡុងស្វៀង) ។
៤- ក្រមួនស (Chương Thiện 彰善= ជឿងធៀន, Rạch Giá 沥架 = រ៉ាចយ៉ា, Cần Thơ 芹苴= កឹនថឹ ឬ កឹងថឺ, Ba Xuyên = 巴川 បាស្វៀន ឬ បាស្វៀង, An Xuyên 安川 = អានស្វៀន ឬ អាងស្វៀង) ។
៥- ពលលាវ (Ba Xuyên 巴川= បាស្វៀន ឬ បាស្វៀង, An Xuyên 安川 = អានស្វៀន ឬ អាងស្វៀង) ។
៦- ទឹកខ្មៅ (An Xuyên 安川 = អានស្វៀន ឬ អាងស្វៀង, [Cà Mau-Bạc Liêu = 哥毛- 北辽 កាម៉ៅ-បាកលៀវ]) ។
៧- ពាម (Kiên Giang 堅江 = កៀនយ៉ាង ឬ កៀងយ៉ាង [Hà Tiên-Rạch Giá 河仙 - 沥架 = ហាទៀន-រ៉ាចយ៉ា ឬ ហាតៀង-រ៉ាចយ៉ា]) ។
៨- ព្រែកឫស្សី (Phong Dinh 丰盈 = ផុងយិញ) ។
៩- លង់ហោរ (Vĩnh Long 永隆 = វិញឡុង [Vĩnh Long-Sa Đéc 永隆 - 沙的 = វិញឡុង-សាដែក]) ។
១០- ពាមបារ៉ាជ្ញ (Long Xuyên 龍川 = ឡុងស្វៀន ឬ ឡុងស្វៀង) ។
១១- រោងដំរី (Tây Ninh 西宁 = តីនិញ) ។
១២- ព្រៃនគរ (Sài Gòn 西贡 = សាយហ្កន ឬ សាយហ្កង, [Gia Định-Chợ Lớn 嘉定 - 堤岸= យ៉ាឌិញ-ចឺឡឺន ឬ ចឺឡឺង]) ។
១៣- ទួលតាមោក (Bình Dương 平阳 = ប៊ិញយឿង [Bình Long 平隆 = ប៊ិញឡុង]) ។
១៤- ផ្សារដែក (Kiến Phong = 建丰 កៀនផុង) ។
១៥- ចង្វាត្រពាំង (Phước Thành 福成 = ភឿកថាញ់, Phước Long 福隆 = ផឿកឡុង) ។
១៦- មេ-ស (Định Tường 定祥 = ឌិញទឿង) ។
១៧- កោះគង (Định Tường 定祥 = ឌិញទឿង, Long An 隆安 =ឡុងអាន ឬ ឡុងអាង) ។
១៨- ព្រះសួគ៌ា(Phước Tuy 福绥 = ផឿកទ្វី, Bình Tuy 平绥= ប៊ិញទ្វី) ។
១៩- ផ្សំអំបើស (Kiến Hòa 建和 = កៀនហ្វា ឬ កៀងហ្វា) ។
២០- ឈ្មោះថ្មី (Long An 隆安 = ឡុងអាន ឬ ឡុងអាង) ។
២១- អូរកាប់ (Vũng Tàu 头顿 =វុងតៅ ឬ យុងតៅ) ។
ឯកសារយោង[កែប្រែ]
| ||||||||||||
